ตอนแรกก็อยากพูดแต่สิ่งที่ดีๆออกมา แต่มันทำไม่ได้แล้วอ่า - - 

แอบน้อยใจใครหลายๆคน อุตส่าห์รับปริญญาทั้งที 

คนที่ร่วมดีใจะเรามีน้ิอยนิดเหลือเกิน 

เห็นดอกไม้ที่คนอื่นได้กันแล้วอิจฉา เพราะของเราไม่มีได้ถือถ่ายรูปกับเค้าไง

ได้ตอนที่จะกลับแล้ว จะเอามาให้เพื่ออะไรเหรอ 

ก็รู้ว่าแสดงความยินดี แต่แบบนี้ไม่อยากได้ 

ต้องรอให้บอกเหรอว่าอยากได้ถึงซื้อให้ น้อยใจรู้มั้ย 

เห็นคนอื่นได้ตุ๊กตาตัวเบอเร่อ เราได้แต่ยิ้มเท่านั้น !!!

ใครๆก็บอกว่าเราเพื่อนเยอะ ใ่ช่แล้วไงละ ก็เพื่อนไม่ใจ 

ก็แค่อยากให้มาถ่ายรูปด้วยไง แต่ทำไมไม่มีใครมาเลยละ

เราทำอะไรผิดเหรอ ถ้ามาไม่ได้บอกก็ได้นิ ไม่ได้ว่าอะไร 

แต่หายไปเฉยๆ ไม่ยอมรับโทรศัพท์ หมายความว่าอะไำร

กลายเ็ป็นว่า โดดเดี่ยวซะงั้น มองคนอื่นยิ้มอย่างมีความสุข 

แต่เรากลับยิ้มอย่างมีความทุกข์

ก็ไม่ได้หวังว่า จะต้องเอาอะไรมาให้มากมาย เข้าใจมั้ย 

แค่อยากให้เพื่อนอยู่ด้วยเท่านั้นเอง

แต่ทุกคนกลับเงียบหายไปกันหมด มันน่าน้อยใจมั้ยละ 

เราก็ดันลืมตัว ว่าเราไม่ใช้คนที่สำคัญของใครๆนิ ไม่มีคนสนใจก็งี้แหละ 

สนใจคนอื่น แต่คนอื่นไม่สนใจเรา

อยากถ่ายรูปกะเพื่อนๆที่เรียนด้วยกันยังทำไม่ได้

เพราะคนถือกล้องไม่ยอมถ่ายให้ซะงั้น อาศัยกล้องคนอื่นเอา

คนอื่นถาม ก็ไม่รู้จะบอกยังไง 

ความจริงกล้องก็มี คนถ่ายให้ก็มี แต่เค้าขี้เกียจ 

มันคืองานของเรา ไม่ใช่งานของเค้า เค้าจะใส่ใจทำไมละ จริงมั้ย

เพราะอย่างนี้ ความรู้สึกของเรามักถูกมองข้ามไปเสมอ

อย่าพูดว่าคนอื่นเค้าก็อยากมาแสดงความยินดีแต่มาไม่ได้เท่านั้นเอง

พูดไม่ออก แค่นั้น จบ!!!!

อยากให้รู้ว่าน้อยใจ สงสัยคำว่าเพื่อน คำว่ามิตรภาพ 

มันคงเป็นแค่ประดับไว้เพื่อความสวยงามเท่านั้น 

แต่ที่จริงแล้ว มันไม่มีคุณค่าอะไรเลย