ตอนที่ 17 กระจิ๊ดริ๊ด

ตอนที่ 17

ล๊อคห้องเอง..ไล่เอง... งอนเอง.. โกรธเขาเอง... สุดท้ายก็.. แพ้ใจตัวเอง..สเตฟานี่นอนกระสับกระส่ายได้พักเดียวเมื่อเห็นว่าเสียงเงียบลงก็ค่อยๆลุกเดินมายังระเบียงพร้อมกับเปิดม่านเพื่อหาร่างแทวานก็พบว่าเขานอนหลับปุ๋ยไปเสียแล้ว..ก็แน่ล่ะซินี่มันตีสามแล้วนะจะให้เขามาเคาะกระจกเรียกป่าวๆก็ไม่ใช่..สู้นอนหลับท่ามกลางกองทัพยุงก็คงจะดีเสียกว่ามิใช่หรือ

.
.

เขายกมือเกาใบหน้าใสครั้งแล้วครั้งเล่า...รู้สึกนอนไม่ค่อยหลับ เดี๋ยวตบที่ใบหน้า เดี๋ยวตามแขนตามขาพร้อมกับเสียง หวี่ๆ..ที่ดังอยู่รอบใบหูจนน่าเบื่อทั้งไม่ได้นอนทั้งโดนยุงกัดพอฟ้าสางเขาก็ได้แต่ขึ้นไปนั่งบนราวระเบียงด้วยใบหน้าบวมเป่งแดงกร่ำไปรอยกลมๆอยู่หลายจุด.. โธ่จะเป็นไข้เลือดออกไหมนะ T.T

.
.

“..............”
“..............”

“โธ่พี่วาฬ” แค่เห็นหน้าใสๆ แดงเป็นจุดเล็กๆหลายดวงจนหน้าบวมน้ำตาของสาวสวยก็หยดแหมะๆ ด้วยความสงสาร..เธอจะทรมานพี่วาฬน้อยของเธอไปถึงไหน..

“สเตฟขอโทษ” เธอว่าเสียงอ่อย.. แต่นางมารในร่างเธอก็คิดขึ้นได้..ก็เขาไม่ใช่หรอที่โทรศัพท์กับยัยแฟนเก่า มันก็ดีแล้วที่จะต้องนอนอยู่แบบนี้

ใบหน้าใสแสนน่ารักค่อยๆกระพริบตาถี่ขึ้นจนลืมในที่สุด..เมื่อพบใบหน้าสวยที่อยู่ห่างกันเพียงแค่ปลายจมูกกำลังสบตามาที่เขาแทวานก็ค่อยๆแบะปากร้องไห้ราวกับเด็กชายตัวน้อย...ก็น้อยใจนี่ฮ่ะ.... น้อยใจที่สุด

“แงงงงงงงงงงงงงง ฟานี่ใจร้าย... ทำไมทำกับวาฬได้ลงคอ..ดูซิวาฬตัวแดงไปหมดแล้ว”

“นี่ๆๆ เป็นเด็กหรือไงอย่ามางอแงเชียวนะ”เธอว่าพร้อมส่งค้อนให้เขาวงโต.. แทวานยังคงยุกยิกไปเรื่อย เนื่องจากพิษยุงที่กัดเขาจนตัวแดงไปหมด..เสียงรถสปอร์ตคันหรูดังเฉี่ยวเข้ามาโฉบในบ้านหรูสเตฟานี่และแทวานหยุดโต้เถียงพร้อมหันไปมองรถหรูใบหน้าใสของเขาก็ยิ้มหวานอย่างอารมณ์ดี..

“ลูกพ่อ.. ของขวัญมาแล้วครับ” เขาว่าพรางยิ้มแย้มพร้อมกับลืมไปเลยว่าเขากำลังหน้าบวมเป่งแดงกร่ำจากรอยที่เกิดจากยุงกัด..สเตฟานี่เบิกตาโตมองดูรถคันหรูที่จอดเทียบอยู่หน้าบ้านแถมคุณหนูคนเล็กของบ้านนี้ก็ก้มลงจูบท้องของเธอและหายตัวลงไปด้านล่างทันที...นี่เธอไม่อยากจะเชื่อเลยเขาซื้อรถคันหรูเพื่อมาเอาใจลูกตัวน้อยเนื่องในโอกาสครบรอบวันปฏิสนธิครบ1 เดือน.. แล้วเธอล่ะแม่ของลูกเชียวนะ...เธอทนเจ็บให้เขามาทิ่มแทงทำลูกเนี่ย..ไม่เห็นมีอะไรบ้างเลยคิดแล้วมันน่าน้อยใจนัก.. ก็ใช่ล่ะซิเป็นแค่เมียนี่หน่า... T.T

“สวยไหม” เขาเงยหน้าตะโกนถามเธอมาจากด้านล่าง หลังลูบๆคลำๆรถอยู่นานสองนาน พรางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สเตฟานี่ฮึดฮัดฟึดฟัดเดินลงไปด้านล่าง.. สักพักก็มาแนบข้างแทวานที่ลองเข้าไปจับและสัมผัสเมื่อเจ้าหน้าที่จากศูนย์โชว์รูมขับรถมาส่ง

“วิ่งมาหรือเปล่า.. เดินช้าๆหน่อยนะเดี๋ยวลูกหลุด” แนะ.. เธออยากจะบ้าตายพอรู้ว่าลูกยังไม่ว่ายน้ำหนีไปเท่านั้นเขาก็แลดูเป็นห่วงเป็นใหญ่เกินกว่าเหตุอีกแล้ว..นี่เพิ่งเดือนเศษๆเองนะ.. พูดจบก็ยังหันไปสนใจอีรถบ้านั้นอีก...

“เฟอร์รารี่รุ่นใหม่ล่าสุดเลยนะ ของโลมาน้อยล่ะพี่ซื้อรับขวัญเขาหลังจากรู้ว่ามีโลมาเลย” หน้าตาแลดูภูมิอกภูมิใจนะ..

“นี่ถ้าโลมาเป็นจิมิ๊...”

“เอออ้... จิมิ๊” เขาเลิกคิ้วแลดูสนใจกับคำว่าจิมิ๊เป็นพิเศษ...

“คุณพ่อบอกว่าถ้าหลานชายให้เรียกจูมิ๊ถ้าเป็นหลานสาวให้เรียกจิมิ๊”เธอพร้อมตาหลับตาเลือกแต่เขากับหัวเราะชอบอกชอบใจพรางว่า..

“เดือนหน้าพี่สั่งซื้อของสำหรับโลมาจิมิ๊แล้วล่ะ....ในระหว่างนี้จะซื้อสลับกันระหว่าโลมาจูมิ๊กับโลมาจิมิ๊เพราะหลังจากเดือนที่สี่เราก็จะรู้แล้วว่า..โลมาเป็นเป็นโลมาจิมิ๊หรือโลมาจูมิ๊”

เธอเม้มปากหงุดหงิด..ไม่ใช่ว่ารู้สึกว่า.. ใช่ๆๆแล้วเธอก็ยอมรับว่ารู้สึกอิจฉาที่แทวานสนอกสนใจไอ้ลูกปลาในท้องเธอเนี่ยมากกว่าเธอ..เขาควรจะมีของขวัญเล็กๆ น้อยๆให้เธอบ้างเนื่องในโอกาสที่ทำลูกให้เขานะ..ไม่ใช่ว่าซื้อรถบ้านั้นทั้งๆที่ลูกมันยังไม่มีมืองอกออกมาด้วยซ้ำ..คนบ้าอะไรก็ไม่รู้!

.
.

วันทั้งวันลูบๆคลำๆมันอยู่ที่รถนั้นแหละ..พอเธอแสร้งทำเป็นขอลองขับเขาก็ว่าไม่ได้..เพราะคันนี้คนที่จะได้ขับก่อนต้องเป็นโลมาน้อยเท่านั้นพอเธอกระเซ้าว่าคนที่ขับมาส่งก็ขับก่อนโลมา..เขาก็รีบว่านั้นคนมาส่งไม่นับทำแบบนี้จะไม่ให้เธอน้อยใจได้อย่างไร..เมื่อเขาเห็นรถดีกว่าเมียก็เชิญจับเชิญจูบเชิญลูบเชิญคลำเสียให้พอใจตกดึกหวังว่าเขาคงไม่เห็นเธอเป็นตัวสำรองของไอ้เศษเหล็กที่ไม่มีหัวจิตหัวใจและที่สำคัญไม่นุ่มนิ่มเท่าตัวหรอกนะ..หึ...อย่ามาแตะต้องตัวฉันก็แล้วกัน!!!

อิ่มเอมใจกับรถหรูที่คลำแล้วคลำอีกอยู่นานสองนานจนเย็น..แทวานก็มองหาสาวสวยข้างกายที่หายไปตั้งแต่ช่วงสายแล้วใบหน้าใสที่ยังคงมีรอยเม็ดสีแดงอยู่เต็มไปใบหน้าจึงรู้สึกถึงความหิวและเดินเขามาภายในบ้านก็พบมารดายืนยิ้มหมั่นไส้ให้กับเขา..

“ได้รถลืมเมียแบบนี้มันไม่ดีหรอกนะ” แทวานย่นคิ้ว..อะไร..นี่เขาผิดหรอกหรือ

“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นหรอกนะ แม่ก็งงว่าทำไมสเตฟหน้าบูดบอกบุญไม่รับอย่างนั้นพอออกไปยืนดูก็เห็นว่าลูกแม่กำลังมีของเล่นชิ้นใหม่”แทวานยักไหล่.. ดูเขายังไม่ค่อยจะสนใจกับคำพูดของผู้เป็นแม่เท่าที่ควร..

“วาฬนี่น่าตีนัก”

“โธ่ฟานี่ไม่น่าตีหรอฮ่ะ.. ดูหน้าวาฬสิแดงไปหมดแล้ว”

“น่าตีตรงไหนแม่เห็นฟานี่ตื่นมาทำอาหารตั้งแต่หกโมงเช้าแล้ว เห็นบอกว่าจะมีปาร์ตี้กับวาฬพอทำอาหารเสร็จก็ขึ้นไปดูวาฬที่...นอนตากยุ่งอยู่บนระเบียง”

“ฟานี่น่ะหรอฮ่ะ... ทำอาหาร” เขาทำตาโตอย่างสนใจถึงจะขัดใจเรื่องที่มารดาว่าว่าเขาไปนอนตากยุ่ง..เขาเต็มใจที่ไหนกัน!

“นี่อย่ามาทำหน้าตาแบบนี้กับน้องนะ.. น้องอุตสาห์ทำถึงจะทำไม่เป็นก็เหอะ..น้องบอกว่าเป็นแม่คนแล้วถึงอายุแค่นี้ก็อยากทำอะไรเพื่อลูกบ้าง”แทวานหยุดคิดสักพัก.. ก็จริงสเตฟานี่ยังเด็กมากอายุแค่ยี่สิบ..จะว่าไปอายุยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำแต่ก็... โดนเขาฟาดฟันจนท้องไปเสียแล้ว..จริงๆเขาต้องมีส่วนรับผิดชอบกับเรื่องนี้เต็มๆจึงเป็นฝ่ายไปเรียนทำอาหารดูแลเธอทุกอย่างโดยไม่รู้ว่าเธอเองก็เป็นฝ่ายพยายามปรับปรุงตัวอยู่เช่นกัน

.
.

แทวานเดินไปหยุดอยู่บนโต๊ะอาหารที่ตกแต่งไว้อย่างน่ารัก..ที่สำคัญมีรูปโลมาตัวน้อยที่เขียนบรรยายใต้ภาพว่า ‘โลมาสี่สัปดาห์’เขาเปิดฝาที่ครอบอาหารก็ได้แต่ยิ้มออกมาเล็กๆ..ไข่เจียวไหม้บ้างล่ะ ไข่ต้มที่เละบ้างล่ะ.. แถมยังมีไข่ตุ๋นที่แลดูไหม้เล็กๆ อาหารตระกูลไข่ตั้งใจทำสุดฝีมือซินะ..เขาลืมนึกไปเลยว่าเขาควรใส่ใจแม่ของลูกมากกว่านี้เพียงแค่นี้เขาก็รีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนเพื่อตามหาแม่ของโลมาน้อยเพื่ออ้อนขอขมาแด่เธอ...

เขาอมยิ้มเมื่อเห็นเธอหันร่างหนีเขาหลังได้ยินเสียงเปิดประตู..พรางยกมือเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ... คนท้องนี่ค่ะ..มันก็ต้องมีน้อยอกน้อยใจบ้างเป็นธรรมดา

“โธ่ๆๆ อย่างอนกันเลยนะคนดีพี่มาง้อแล้วเห็นไหม...”พอเขาทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงข้างเธอและพูดออกมาเท่านั้นแหละน้ำตาก็พรั่งพรูอย่างน้อยอกน้อยใจ..

“ใจเจ้าไม่รู้หรืออย่างไรถึงยังไงน้องก็สำคัญ...”

“อย่าพูดให้เป็นกลอนถ้าพี่ไม่หมายมอบรักกัน..” แนะ..เธอต่อว่าเขาด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น..อะไรกันผลัดกันน้อยใจเนี่ยนะหรือ.. ไม่เข้าท่า..

“ดูซิเจ้าร้องห่มร้องไห้สะอื้นหนักใจพี่ชักไม่ค่อยดีเจ้ารู้ไหม..” เขาลูบไล้ไปตามเนินไหล่แต่เธอก็รีบสะบัดร่างออกจากการสัมผัสพร้อมว่า..

“น้องก็แค่ผู้หญิงเนื้อนิ่มใยจะใช่เศษเหล็กกล้าที่พี่ยานั่นมัวเมา”

“โธ่น้องช่างอิจฉาแม้กระทั่งม้าลำพอง..” เขาตัดพ้อ..ด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี...

“หากคิดจะหมายปองก็อย่ามาแตะเนื้อและต้องตัว...ไปซิไปลูบคลำเจ้ารถนั้นให้หน่ำใจ.. หากมืดลงเมื่อใดน้องจะไม่ให้พี่ชิม”

“รถกับเมียนั้นแตกต่างรถนั้นร้องก็ไม่ได้.. แตะต้องลงเมื่อใดมันก็แข็งและทึกทึน..ดูซิดูเจ้าหญิงที่นอนนิ่งหน้าหมายปอง.. จับลูบจูบแล้วไซร้เจ้าก็ส่งเสียงร้องครวญคราง....”โอ้.. มายก๊อต.. อีบ้าโรคจิต!

“ออกไปเลยพี่วาฬแล้วก็ไม่ต้องมาโดนตัวฟานี่ไปเลยไป้..ไปลูบไปจูบไปคลำไอ้รถบ้าๆนั้นให้พอ”เธอแวดอย่างเหลืออดจนแทวานถอนหายใจ..

“นี่พี่ทำอะไรผิด”

“แหม..ทำดีมากเลยนะค่ะ” เธอประชดเสียงเข้ม..

“อ้าวแล้วไอ้ที่หน้าพี่เป็นแบบนี้อ่ะ มันเป็นความผิดใคร”

“ก็รู้แล้วไงค่ะ ก็เลย....” เธอตอบเสียงอ่อย..ก็กะว่าจะไปทำอาหารเพื่อมาขอโทษที่ทำเกินเลยไปบ้างแต่ด้วยความเป็นเด็กไม่รู้จักโตมันก็ต้องมีบ้างล่ะที่เธอจะคิดมากเมื่อ..แทวานออกไปคุยโทรศัพท์กับใครก็ไม่รู้ซึ่งอาจจะเป็นหญิงเก่าของเขาก็ได้!

“ก็เลย.. ไปทำไข่เจียวไหม้ให้พี่กับลูกกิน ไข่ต้มก็เละตุ้มเป๊ะ..แล้วก็.. ไข่ตุ๋นแห้งจนเกือบจะไหม้” เธอสบตามองเขาปริบๆ ก็แล้วไงอ่ะ..ก็ทำไม่เป็นนี่ T.T

“ก็ไม่ต้องกิน” เธอตะหวาดเสียงดังลั่น.. แต่ไม่รู้หรอกว่าเขาถือไข่ต้มเละๆขึ้นมาด้วย...เขามองเธอพร้อมกับลุกเดินไปยังที่ว่างไข่ต้ม...พร้อมกับอ้าปากกินอย่างสบายใจเฉิบ...

“เสียใจ.. อร่อยที่สุดในโลก” เธอมองดูเขาอย่างเอ็นดู..น่ารักน่าชังจนเธออดยิ้มไม่ได้... เขาเคี้ยวไข่เละตุ้ยๆ.. น่ารักจริงๆนะสาบานได้ไม่ได้โกหกเลยจริงๆให้ตาย..สุดท้ายก็ใจอ่อนแพ้ให้เขาจนได้.. ก็มันแอบยิ้มออกมาแล้วนี่หน่าเมื่อตอนเขาพูดว่า..อร่อยที่สุดในโลกทั้งๆที่เขา..ทำอาหารอร่อยกว่าเธอไม่ซิทั้งๆที่เขาทำอาหารเป็นและเธอทำไม่เป็นเลยแม้แต่น้อย

“บอกมาก่อนว่างอนพี่เรื่องอะไร”เขาเดินมาทิ้งตัวลงเคียงข้างสเตฟานี่อีกครั้งพร้อมกับเลื่อนมือไปกอดเอวเธอ..แล้วน้ำตาก็ร่วงลงเผาะๆ

“ก็.... ก็... สเตฟเกลียดรถนั้น” เธอโทษรถเสียได้ลงคอ..จะให้เธอพูดว่าอิจฉาลูกหรือไง..ไม่ได้หรอกแลดูเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่องยังไงก็ไม่รู้ = =’’

“ไปเกลียดมันทำไมล่ะฮ่ะ.. รถนั้นมันไม่มีหัวใจนะฮ้า.. ไม่นุ่มนิ่มเหมือนเนื้อขาวๆอกอุ่นๆก็ฟานี่เสียหน่อยชื่นใจชั่วครั้งชั่วคราวไม่เหมือนแม่ชื่นใจได้ตลอดชีวิต.. แล้วก็อ่อ..อันนี้พี่ซื้อให้โลมานะ...”

“ก็ไม่เห็นฟานี่จะได้บ้างเลย...”ว่าแล้วเชียว..เมื่อเธอพูดด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอดเขาก็หัวเราะอย่างชอบใจ..

“ฟานี่...” แทวานทอดน้ำเสียงอ่อนโยน..พร้อมดึงร่างเธอมากอดก่อนจะลูบผมอย่างเอ็นดู..

“พี่ให้ชีวิตที่เหลืออยู่ของพี่ไปแล้ว..ยังไม่พออีกหรอทั้งตัวและหัวใจเนี่ยให้ไปหมดแล้วนะฮ่ะ”

“...........................”

Create Date : 01 มิถุนายน 2555		1 comments
Last Update : 1 มิถุนายน 2555 16:01:24 น.
Counter : 3917 Pageviews.
Share Tweet