วันหนึ่ง เราอาจกลายเป็นคนแปลกหน้าของกันและกัน

ฉันมักพบ "คนรู้จัก" ที่ไม่เคยเจอมานานสัปดาห์ละหลายคน

---ไปบริจาคเลือดก็เจอเพื่อนสนิทของเพื่อน เราคุยกันนึดหนึ่ง เพื่อนสาวที่ไปด้วยถึงกับถามว่า "แกนัดมาเหรอ"

---ตอนบ่ายเกือบแก่ เดินข้ามสะพานลอยตอนกลับจากเอารายงานไปส่งที่ออฟฟิศสินค้าไฮโซ ก็เจอเพื่อนสมัยเรียนที่ลางานจะไปธุระพอดี เราคุยกันพักหนึ่ง

---ไปทำงานสายดันเจอพี่ที่เคยทำงานด้วยบนเรือ ทั้งที่ปกติเราไม่ได้เดินทางโดยเรือ และคุณพี่เขาก็เหมือนกัน เราคุยกันพักใหญ่

---ลงไปกินข้าวสาย ก็เจอเพื่อนสมัยมหาลัยที่มาพรีเซ็นต์งานกับลูกค้าในตึกที่ฉันทำงานอยู่พอดี เราคุยกันพักหนึ่ง

---เดินเข้าตึกที่ำทำงานตอนกลับจากธุระ ว่าจะเดินลงใต้ถุนตึกแต่เปลี่ยนใจ พอจะเลี้ยวเข้าตึกก็เจอเพื่อนและแม่เดินออกมาพอดี ไม่ได้เจอสองคนมานานแสนนาน เราคุยกันเสียนาน ก่อนจากกันแม่เธอบีบมือฉันหลายครั้งพร้อมอวยพรให้โชคดี

----และอีกมากมาย

งี้ล่ะ กรุงเทพฯ มันแคบ ผู้คนหมุนเวียนทาบทับเส้นทางเดียวกันจนน่าตกใจ

---------------------------------------------------------------------------------

เดือนก่อนมองจากรถเมล์ที่นั่ง เห็นเพื่อนสนิทตอน 11 ขวบ แล้วดันไปเจอเธออีกครั้งบนรถไฟฟ้าอย่างน่าประหลาดใจ ไม่น่าเชื่อว่าเราจะเดินมาหยุดที่รถไฟฟ้าขบวนเดียวกันอย่างเหมาะเหม็ง

ฉันพยายามมอง คาดว่าเราจะสบตากันและต่างจำกันได้บ้าง มันเป็นสถานการณ์ที่แปลกๆ ฉันไม่ได้มีความสุขทะลักล้นจนสามารถเดินเข้าไปหาคนแปลกหน้าที่เคยคุ้นเคยคนหนึ่ง ท้าวความถึงความผูกพันที่เราเคยมี มันเฝือ



เราร่วมทางรถไฟฟ้าตู้ขบวนเดียวกัน ฉันไม่ถูกจำได้

-------------------------------------------------------------------

สามวันก่อน เดินไปตามถนนสีลมยามค่ำคืน ผู้คนขวักไขว่ อีกครั้งเพื่อนสนิทสมัย 11 ขวบของฉันยืนเกาะกลุ่มคุยกับเพื่อนๆ ของเธอ ฉันเดินผ่าน ยิ้มให้ตัวเอง

เกือบสุดปลายถนน ฉันขึ้นนั่งบนเบาะของรถตู้บริการ ที่นั่งของฉันเป็นเบากลางแถวแรกหลังคนขับ ผู้คนทยอยขึ้นเติมเบาะนั่งโดยสารจนเกือบเต็ม แล้วหญิงสาวจากความทรงจำสมัย 11 ขวบของฉันพร้อมเพื่อนของเธอคนหนึ่งก็มายืนที่ประตูเลื่อนของรถตู้

ฉันมองด้วยความแปลกใจ แล้วเพื่อนในอดีตก็ขึ้นมานั่งเบาะข้างฉัน เราร่วมทางกันโดยที่ฉันไม่รู้เลยว่าเธอจำฉันได้ไหม

ฉันเองแทบไม่เหลือความทรงจำอะไรเกี่ยวกับเธอ ฉันใช้เวลาส่วนใหญ่บนรถไปกับความเกือบว่าง

แปลกๆ ที่ต้องมาเจอคนที่เคยรักและผูกพันโดยที่สภาวะต่อหน้าคือไม่เหลืออะไรเลย ทั้งที่นั่งติดกัน ส่งกล่องจ่ายเงินค่ารถให้กัน

เธออาจจะรู้สึกเหมือนกับฉัน เธออาจจะจำฉันได้ เราอาจจะจำกันได้ แต่ไม่มีใครเอ่ยปากก่อน ฉันอยากถูกจำได้หรือไม่อยากถูกจำได้กันแน่ ไม่หรอกมันไม่ต่างอะไร

---------------------------------------------------------------------------------

ฉันเชื่อเรื่องความสัมพันธ์ที่หมดอายุ ถ้าเราต่างไม่รักษาตัวเอง และสายสัมพันธ์ที่มีต่อกันและกันไว้ แน่นอนว่า สักวันหนึ่ง เราเองก็จะกลายเป็นแค่คนแปลกหน้าของกันและกัน และนั่นอาจไม่ใช่เรื่องเจ็บปวดอะไร

Create Date : 05 ธันวาคม 2552		1 comments
Last Update : 22 กุมภาพันธ์ 2553 21:26:30 น.
Counter : 1071 Pageviews.
Share Tweet