หนึ่งส่วนสำคัญในการสร้างหนังก็คือองค์ประกอบศิลป์ซึ่งทางออสการ์เคยตั้งชื่อรางวัลสำหรับส่วนนี้ว่า Best Art Direction แต่มาเปลี่ยนเป็นชื่อ Best Production Design ในปี 2012 เป็นต้นมา รางวัลนี้มอบให้กับภาพยนตร์ที่มีฉากหลังที่เหมาะสมกับบริบทของหนัง ส่วนใหญ่รางวัลนี้จะตกเป็นของหนังย้อนยุคอย่างเช่นเรื่องที่จะนำมารีวิวในครั้งนี้

ภาพยนตร์ Lincoln

กำกับ Steven Spielberg

นักแสดงนำ Daniel Day-Lewis, Sally Field, Tommy Lee Jones

Lincoln เป็นหนังชีวประวัติช่วงหนึ่งของรัฐบุรุษแห่งสหรัฐอเมริกาประธานาธิบดีอับราฮัม ลินคอล์น โดยเล่าถึงช่วงสุดท้ายของชีวิตเขาซึ่งมุ่งประเด็นสำคัญไปที่การพยายามแก้ไขรัฐธรรมนูญและข้อกฎหมายเพื่อการ “เลิกทาส” ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะเกิดความขัดแย้งจนแบ่งฝักแบ่งฝ่ายกลายเป็นสงครามกลางเมืองของพี่น้องร่วมชาติที่ทำให้สหรัฐฯสูญเสียเลือดเนื้อไปมากมาย

การจะดูหนังเรื่องนี้ให้เข้าใจโดยสมบูรณ์ควรมีความรู้พื้นฐานเรื่องประวัติศาสตร์การเมืองของสหรัฐฯพอสมควรแต่เราอยากลองดูว่าถ้าไม่หาข้อมูลก่อนดูจะไม่สนุกจริงไหม (เปล่าหรอกจริงๆขี้เกียจหาน่ะ) คำตอบที่ได้คือ จริงและไม่จริงเพราะมันมีจุดที่ดูแล้วไม่เข้าใจอยู่หลายจุด ทำให้แอบเบื่อแต่กระนั้นบทหนังและผู้กำกับก็สามารถดึงให้คนดูเข้าไปอยู่ในหนังได้แม้จะแบบงงๆในฉากสำคัญที่สุดคือฉากการโหวตเพื่อแก้ไขรัฐธรรมนูญ เอาเป็นว่าดูไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็ยังสนุกได้

Lincoln เป็นหนังย้อนยุคในช่วงปี 1864-1865 ทำให้ทีมงานต้องหาข้อมูลอย่างหนักเพื่อจัดองค์ประกอบฉากทุกอย่างให้สมจริงตามยุคสมัย เมื่อได้ฟังสัมภาษณ์จากผู้กำกับศิลป์จึงรู้ว่าเขาใส่ใจในทุกๆรายละเอียด เขาจัดทุกฉากให้เป็นไปตามข้อมูลที่หามาได้โดยไม่รู้เลยว่าฉากเหล่านั้นจะถูกถ่ายให้อยู่ในหนังหรือเปล่าเพราะผู้กำกับอาจเลือกถ่ายเจาะเฉพาะใบหน้าของนักแสดงก็ได้ แต่เขาก็ทำเพราะคิดว่าอย่างน้อยนักแสดงก็ได้บรรยากาศที่ถูกต้องตามความเป็นจริงที่สุดซึ่งจะช่วยให้พวกเขาอินกับบทมากขึ้น และความพยายามของผู้กำกับศิลป์ก็ได้ผลเขาได้รับรางวัลองค์ประกอบศิลป์ยอดเยี่ยมไปอย่างน่าภูมิใจ

เนื่องจากการเลิกทาสเป็นเรื่องไกลตัวสำหรับเราเพราะเกิดมาก็ไม่มีทาสแล้วทำให้รู้สึกอินกับความไม่เท่าเทียมกันระหว่างคนขาวกับคนผิวสีในสหรัฐฯแค่ระดับหนึ่งต่อเมื่อมีประโยคหนึ่งได้ถูกกล่าวขึ้นในหนัง ความรู้สึกจึงเปลี่ยนไป ประโยคประมาณว่า “จะให้คนดำมีสิทธิ์โหวตได้งั้นหรือ? จะให้ผู้หญิงมีสิทธิ์โหวตได้งั้นหรือ? มันบ้าไปแล้ว!” เอ่อ ผู้หญิงมีสิทธิ์โหวตได้นี่มันบ้าตรงไหน??? คนสมัยนั้นนี่นอกจากจะเหยียดผิวแล้วยังเหยียดเพศด้วย และประโยคนี้เองที่ทำให้เราอินมากยิ่งขึ้น รู้สึกมีอารมณ์ร่วมมากขึ้นเยอะเลย

แม้เนื้อหาหลักของหนังคือการเล่าถึงการทำงานช่วงสุดท้ายในชีวิตของประธานาธิบดีลินคอล์น แต่ประเด็นที่น่าจับใจมากที่สุดคือ หนังไม่ได้บอกว่าคนทุกคนเกิดมาเท่าเทียมกัน บางคนเกิดมารวย บางคนเกิดมาจน บางคนมีครบ 32 บางคนพิการ บางคนผิวขาว บางคนผิวสี บางคนเป็นชาย บางคนเป็นหญิง แต่ไม่ว่าจะเกิดมาต่างกันแค่ไหน “กฎหมาย” ควรต้องให้ความยุติธรรมกับทุกคนเท่าเทียมกัน! หนังทำให้รู้สึกขนลุกกับความศักสิทธิ์ของคำว่า “กฎหมาย” จริงๆ

ให้คะแนน 3.5/5

ปล 7 สิงหา วันลงประชามติ คนสมัยก่อนเขาสู้กันแทบตายเพื่อจะได้มีสิทธิ์มีเสียงเท่าเทียมกัน เราโชคดีมีสิทธิ์แล้ว อย่าลืมไปใช้สิทธิ์กันนะคะ