รีวิวก่อนนี้พูดถึงเรื่องการเล่าเรื่องด้วยภาพ ครั้งนี้จะมาพูดถึงความสำคัญของเสียง เพราะศาสตร์แห่งเสียงมันช่างน่าพิศวง กล่าวคือบางครั้งเสียงดนตรีบรรเลงอาจบอกความรู้สึกได้ดีกว่าคำพูด ดังนั้นดนตรีประกอบในหนัง (Original Score) ที่ดีคือดนตรีที่ถ่ายทอดอารมณ์หรือเติมเต็มความรู้สึกของคนดูได้

ภาพยนตร์ Finding Neverland

กำกับ Marc Foster

นักแสดงนำ Johnny Depp, Kate Winslet, Julie Christie

Finding Neverland สร้างมาจากเรื่องจริงบางส่วนของนักประพันธ์ชื่อดัง J.M. Barrie (Johnny Depp) ซึ่งเมื่อเขาได้มารู้จักกับลูกชายทั้งสี่คนของ Sylvia Davies (Kate Winslet) ที่เป็นแม่หม้ายสามีตายก็ทำให้เขาได้แรงบันดาลใจในการประพันธ์บทละครเวทีเรื่อง Peter Pan

ความน่าสนใจของหนังไม่ได้อยู่ที่ Barrie แต่งเรื่อง Peter Pan ออกมาได้ยังไงแต่มันอยู่ที่การก้าวผ่านความเจ็บปวดและการสร้างสมดุลระหว่างโลกแห่งความจริงและแห่งจินตนาการ ความลึกของบทหนังนี่เองที่ทำให้ได้เสนอชื่อเข้าชิงออสการ์สาขาบทภาพยนตร์ดัดแปลงยอดเยี่ยม และการแสดงของ Depp ก็ทำให้เขาได้เข้าชิงรางวัลนำชายยอดเยี่ยมด้วย แม้จะพลาดรางวัลไปแต่ก็ไม่ได้ลดคุณค่าในตัวงานของเขาลงเลย Depp ถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกของนักประพันธ์โลกส่วนตัวสูงคนนี้ได้ดีเยี่ยม เช่นเดียวกับ Winslet ที่แม้จะไม่ได้เข้าชิงรางวัลแต่เธอไม่เคยพลาดแม้แต่วินาทีเดียวกับการเข้าถึงบทบาทคุณแม่ผู้ซึ่งใช้ความรักที่มีต่อลูกชายทั้งสี่เป็นน้ำหล่อเลี้ยงชีวิต

Foster กำกับหนังได้กลมกล่อมแม้อาจดูเนิบนาบในช่วงต้นแต่มันเป็นการสร้างอารมณ์คนดูให้ค่อยๆซึมซับไม่ผลีผลามในการเอาตัวเองไปอยู่ในโลกแห่งความจริงและจินตนาการของ Barrie การตัดต่อระหว่างโลกทั้งสองแบบทำได้แนบเนียนสมจริง หนังใช้ดนตรีประกอบมาช่วยเชื่อมความรู้สึกให้คนดูได้ดีเยี่ยม ดนตรีที่เข้ามาถูกที่ถูกเวลาช่วยผลักดันอารมณ์ให้อิ่มเอมได้อย่างน่าประทับใจ โดยเฉพาะฉากจบที่ทำให้น้ำตาไหลพรากได้ทุกครั้งที่ดู หนังเรื่องนี้ควรค่ากับรางวัลออสการ์สาขาดนตรีประกอบยอดเยี่ยมจริงๆ

รีวิวที่แล้ว (เรื่อง Inception) พูดถึงหนังที่ให้ข้อคิดว่าไม่ว่าโลกแห่งจินตนาการ (ความฝัน) จะงดงามแค่ไหนแต่ท้ายที่สุดแล้วคนเราก็ต้องกลับมาอยู่กับความจริง แต่เรื่องนี้บอกว่าการจะกลับมาอยู่กับความจริงที่เจ็บปวดได้ บางครั้งมันก็ต้องอาศัยจินตนาการและความเชื่อ

ให้คะแนน 5/5