เหนื่อย ดุ งาน
วันนี้ แหกหู แหกตา มาทำงานแต่เช้า มาถึงออฟฟิส 7 โมงเช้า แม่เจ้า...ที่จอดรถโล่ง ไม่มีใครแย่ง แต่..กรูง่วง.. เหตุผลของการมาทำงานเช้า ไม่รู้ด้วยเหตุอันใด..
ต้องมีคนหลายคนมาดูแลงานนี้ด้วย คน คนเดียวก็ทำได้..
มาถึง บริษัท ที่แม่งต้องมาทำงาน แม่งบอกกำลัง On the Way แม่ง..เดี๋ยวรู้จัก กรู... กรู..จะโวยให้ สาดดด มรึงมาเอาเงินกรูนะ มรึงผิดเวลา โดยที่กรูจ้างมรึง มรึงให้กรูมารอ...
Yes,,,, ใช้ได้ กรูหมายหัว มรึงไว้แน่ งานครั้งหน้า ไม่มีบริษัทมรึงมาให้เสนอหน้าแน่นอน..
พอออกาไนซ์ มาถึง ฉันบรรเลง ก่อนเพื่อนเลยว่า " นัดกี่โมง มากี่โมง เมื่อไหร่จะได้ทำงาน นั่งรออะไรกัน ไม่ทำงานหรือ "
ออกาไนซ์ จิกตามองมาที่ฉัน.. ได้...มรึงรู้จัก กรูน้อยไป
ฉันไม่พูดอะไร แต่พอหัวหน้ามา ฉันรายงานยิบย่อยว่า กว่าจะทำงานกันได้ เสียเวล่ำ เวลา คนอื่นต้องมารอ ผู้บริหารต้องเสียเวลามานั่งรอออกาไนซ์
ณ บัดนั้น ออกาไนซ์ทุกท่านไม่กล้าสบตา ฉันอีกเลย อย่า..มรึงอย่ามามีเรื่องกับกรู...เดี๋ยวไม่จบ
กรูทำเรื่องจ่ายตังค์ เดี๋ยวมรึงจะได้เงินช้าน๊า..
หลังจากที่งานยังไม่เสร็จดี แต่จะ 5 โมงแล้ว ฉันบอกพี่ที่ทำด้วยกันว่า ฉันกลับก่อนนะ เหนื่อย ง่วง เพลียมาก
ฉันกลับมาที่โต๊ะ เปิดเมล์ดูงานต่างๆ มีเมล์มาจากหัวหน้าเรื่องงานที่จะต้องทำพรุ่งนี้
ฉันเดินไปหาเค้าแล้วบอกว่า " สไลด์ที่จะให้ทำ ไม่ต้องแล้วใช่ไหม จะกลับแล้วนะ " หัวหน้าหันมาถามว่า " กลับแล้วหรอ? " ฉันตอบ " อืม " หัวหน้ากำลังจะเอ่ยปากต่อ.. ฉันตอบไปว่า " เห็นงานในเมล์แล้ว พรุ่งนี้จะมาทำให้ " หัวหน้าพยักหน้าแล้ว มองตามฉันที่เดินจากไป อย่าได้แคร์...ฉันบอกตัวเอง
ฉันกลับเลยทันทีในเวลา 5 โมงครึ่ง ถึงตอน 6 โมง แทบจะอยากโดดขึ้นเตียงให้ได้.. เหนื่อยมาก เพลียมาก วันนี้ทำไมรู้สึกเหนื่อยขนาดนี้
พรุ่งนี้ ฉันต้องลุยงานประชุมอีก เสร็จแล้ว ต้องมาเรียนต่อ กว่าจะได้กลับบ้าน คืนนี้ ฉันควรเตรียมตัวนอนได้หละ
เดือนหน้า งานเตรียมการประชุมนี้ จะต้องมีฉัน ทำหน้าที่เต็มตัวหละ ไม่ได้กลัวหรือหวั่นอะไรหรอกนะ แต่เห็นหละ ว่างานใหญ่อยู่ต่อหน้าอีกเยอะ เพราะต่อไปนี้ จะเหลือฉันคนเดียวที่ทำ เพราะ คนที่ทำจะย้ายไปอยู่ส่วนงานอื่นแล้ว...
___________________________________
เมื่อวาน คนเคยคบสัก 6 ปีที่แล้ว โทรมา.. ฉันไม่ได้รับ และไม่ได้โทรกลับแต่อย่างใด นึกในใจแค่ว่า " ยังไม่ตายอีกหรอ "
วันนี้ ที่มีงานยุ่งแบบนี้ ฉันคิดว่า ดีแล้ว ที่ฉันไม่มีแฟน เพราะถ้าฉันงานยุ่งขนาดนี้ ฉันจะเอาเวลาไหนให้เค้ากันนะ จะเอาเวลาไหน ไปโทรหาจ๊ะจ๋าได้มากมาย จะเอาเวลาไหน ปลีกตัวไป ถ้าต้องไปกินข้าว เดินเล่น ตอนเย็น..
ถามว่า งานยุ่งขนาดไม่มีเวลาแบบนั้นไหม... ก็ไม่ใช่ซะทีเดียว บางที ความสมดุลของงาน กับความรัก มันมักจะไปด้วยกันไม่ได้เสมอ
เพราะเมื่อไรที่ฉันเริ่มจะมีรัก ช่วงนั้นงานฉัน จะยุ่งจนไม่มีเวลา แต่พอช่วงไหนว่าง ความรักมักจะหายไปจากชีวิต..
หรือเพราะช่วงว่างจากงาน ฉันมีเวลาคิดถึงมัน มันเลยทำให้รู้สึกว่า " ความรักมันหายไป "
Create Date : 26 พฤษภาคม 2553 |
|
12 comments |
Last Update : 26 พฤษภาคม 2553 20:23:39 น. |
Counter : 798 Pageviews. |
|
|
|