มาเคาะสนิม เติมแรงบันดาลใจ เมื่อได้อ่าน เรื่อง “ใต้ฟ้าปากี”
ของท่านทูตพิษณุ ทำให้ต้องลุกขึ้นมาเขียนตอนจบของการไปเที่ยวปากีสถาน(ที่ฉันเกือบเลิกเขียนไปแล้ว)
เอ้า...สัญญาว่า จบจริง ๆ
อ้อ...ฮินดูสถานที่ว่าน่ะ คืออินเดียนั่นเอง


รอยยิ้มของบรรดาพ่อค้าหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ระหว่างทาง


ผู้โดยสารหนาแน่นจริง ๆ


ระหว่างทางสู่เมืองอิสลามาบัด ผ่านทิวทัศน์ที่แตกต่าง เริ่มจะไม่ค่อยหนาวแล้ว (ดูท่าจะร้อนซะด้วย) พบผู้คนหลายเผ่าพันธุ์ หน้าตาน่ากลัว
ส่วนใหญ่เห็นแต่ผู้ชาย ที่สะดุดตาคือ ผู้ชายย้อมเคราแดง เขาใช้เฮนน่าย้อมซะเป็นสีแดงเพลิงเชียวแหละ
อาลีบอกว่า...เป็นสัญลักษณ์ว่าเขากำลังหาภรรยาค่ะ
หา...หน้าตาอาวุโสขนาดนี้น่ะนะ จะหาเมียอีกเหรอ (บางคนแก่มากเลยค่ะ) อาลีบอกว่าก็หาภรรยาแก่ ๆ ไง แหม..ไอ้ที่คิดจะโดดหน้าต่างรถลงไปหาเลยต้องเบรกไว้ก่อน...

บางแห่งไอ้เคราแดงก็หน้าตาดีค่ะ...ฉันบอกอาลีให้แวะตลาดพาฉันไปซื้อเฮนน่าโดยด่วนเพราะฉันจะย้อม...เอ..จะย้อมอะไรดี
อ้อ...ย้อมผมให้แดงทั้งหัวเชียว...เหอเหอ อาลีรับมุกของฉันเป็นอย่างดีบอกว่าเดี๋ยวจัดให้

เราถึงโรงแรมที่อิสลามาบัด ที่มีการรักษาความปลอดภัยเข้มงวดมาก เข้มจนเราวิตกกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า
ผ่านไปทางโรงแรมมาริอ็อตก็ไม่ได้ (อยากไปดูซากที่โดนระเบิดซะหน่อย)
แต่บ้านเมืองของเขาสวยงามนะคะ มีต้นไม้ใหญ่ตามถนนหนทางเยอะ ผังเมืองสวยงามและเป็นระเบียบมาก

วันสุดท้ายของเรา...เราไปละฮอร์กันค่ะ ลงทางใต้ไปเรื่อย ๆ แวะชมมัสยิดไฟซาลก่อนค่ะ


มัสยิดไฟซาลในมุมต่าง ๆ






ที่นี่ เราพบปัญหาในการชมสถานที่ท่องเที่ยว นั่นคือ จะมีแขกมุงค่ะ
บ้างมาเป็นกลุ่มแล้วตั้งหน้าตั้งตายืนมอง
มาขอถ่ายรูปด้วย เป็นกลุ่มใหญ่ แล้วเดินตามด้วยค่ะ ตามเป็นฝูงเลย
บางทีมายืนจ้องเอา จ้องเอาด้วยสายตาดุ ๆ เล่นเอาไกด์อาลีมีสีหน้าวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด รีบพาพวกเรากลับโรงแรม

โรงแรมที่มีมาตรการรักษาความปลอดภัยเข้มมาก ต้องผ่านเครื่องสแกน มีตำรวจในเครื่องแบบรักษาการพร้อมอาวุธครบ
ตามชั้นต่าง ๆ ของโรงแรมมีตำรวจนั่งเฝ้าชั้นละ 2 คน เออ...ทำไมมันอบอุ่นซะขนาดนี้นะ จนสงสัยว่ามีอะไรน่ากลัวหรือ
(มารู้ทีหลังว่ามีการประชุมนายทหารและตำรวจระดับสูงที่นี่...)




ก่อนกลับเมืองไทย ได้ไปชมการเปิดด่านด้านประเทศอินเดีย จริง ๆ เขาก็มีประตูปิดกั้นระหว่างประเทศน่ะแหละ แต่จะเปิดตอนเย็นเพื่อผลัดเปลี่ยนเวร และชักธงของทั้งสองประเทศลง น่าทึ่งมาก ๆ ที่เขาสามารถทำกิจกรรมนี้ดึงดูดนักท่องเที่ยวได้มากมายซะขนาดนั้น

มีที่นั่งฝั่งหญิงฝั่งชาย แต่เรานั่งที่ใกล้ที่สุด VIP และไม่ต้องแยกชายหญิง
เสียงเพลงปลุกใจกระหึ่ม..แข่งกันทั้งสองฝั่ง ฉันร่วมตะโกน ปากีสถาน!! เชียร์เชียร์!! อย่างเมามัน หันไปดูฝั่งผู้หญิง เอ...เขาไม่ตะโกนกันแฮะ
ฝั่งอินเดียตะโกน ฮินดูสถาน เชียร์เชียร์ เสียงดังกว่าค่ะเพราะมีคนเยอะกว่ามาก ๆ

แต่ฉันว่าทหารปากีฯ เท่กว่า เครื่องแบบดูขลังดี ตัวสูงใหญ่ ท่าเดินสุดเท่ ยกเท้าสูงมาก และตั้งใจที่จะตบเท้าจริง ๆ เหอเหอ


เปิดประตูแล้ว...

แข่งกันชักธงลง ดูว่าใครมาดดีกว่ากัน..... ฉันเชียร์ปากี






คนเชียร์ฝ่ายปากีสถานค่ะ จัดที่นั่งแยกหญิงชาย (น้อยกว่าฝั่งฮินดูสถานเยอะ ฝั่งโน้น เผลอแป๊บเดียว คนแน่นเอี้ยด)


มีเชียร์ลีดเดอร์ สองวัย

จับมือกันหน่อย...เพ่


จบเสียที เฮ้อ....
ส่งท้ายปี 2008 ด้วยบล็อกนี้แหละ
สวัสดีปีใหม่ 2009 ( ฉันชอบตัวเลขของ พ.ศ. ชอบเลข 2552 มากกว่า)

Create Date : 21 ธันวาคม 2551
Last Update : 21 ธันวาคม 2551 0:02:53 น.		33 comments
Counter : 882 Pageviews.
Share Tweet