กลัวว่าใคร ๆ จะเข้าใจผิดว่าอิชั้นยังไม่กลับจากปากีสถาน เลยต้องมาอัพบล็อกต่อ
ตั้งใจจะเขียนให้จบ (แต่อาจยังไม่ใช่บล็อกนี้)
คราวนี้มีแต่ภูเขาจริง ๆ เทือกเขาสูงที่น่าสงสัยจังว่าสร้างถนนบนนี้ได้ไง มันช่างมโหฬาร ตระหง่าน ยิ่งใหญ่อลังการ







ระหว่างทางนั่งรถกลับสู่เมืองกิลกิตแม้จะผ่านวิวเดิม แต่ความสวยงามแตกต่างด้วยสีสันแห่งใบไม้จัดจ้านขึ้นถนัดตา ขาไปยังไม่เหลืองเท่านี้เลย เราแวะพักรับประทานอาหารกลางวัน(บ่ายแก่ ๆ) ที่ราคาโปชิวิวพอยท์ ร้านของ Ali เหมือนเดิม คราวนี้พวกเราอุดหนุนเครื่องประดับประเภทหินที่ร้านของพี่ชาย Ali กันพอสมควร พอขึ้นรถกลับ Ali เอาแหวนมาแจกคนละวง ฉันได้แหวนเงินหินลาพิส และหินอาเกต อาจไม่ใช่ของที่มีราคาค่างวดอะไรมากนัก แต่น้ำใจ ความเอื้ออาทร และไมตรีจิตของเขานี่สิทำให้พวกเราประทับใจ

สีสันจัดจ้าต่างจากขาไป ห่างกันแค่ 3 วันค่ะ








เรากลับมาพักที่ PTDC กิลกิตเหมือนเดิม ฉันได้นอนห้องเดิมด้วย ตอนนี้อากาศเย็นลงกว่าเดิมเยอะ นี่แค่ผ่านไป 4-5 วันเท่านั้นนะ
เย็นนี้เรามีแขกมาทานอาหารด้วย ตื่นเต้นค่ะ เม ผู้นำทัวร์ของเราบอกว่า แขกผู้นี้มีของขวัญมาให้เราทุกคนด้วย ตายจริง...ฉันแต่งตัวไม่เรียบร้อยรึเปล่านี่ (สวมชุดนอนกางเกงยืดตัวโคร่ง กับเสื้อสเวตเตอร์กันหนาวน่ะ)
แล้วเราก็พบกับแขก แขกจริง ๆ แขกปากีฯ หนุ่มหน้าเข้ม ตัวเล็ก ท่าทางอารมณ์ดี แต่ที่เป็นปัญหาคือเสียงพูดของเขาค่ะ มันเบามาก แต่รัวค่ะ (ขนาดพูดช้า ๆ ยังฟังไม่ค่อยออกเล้ย)

เธอผู้เป็นแบบโชว์สร้อย แหวนนี้มิอาจเปิดเผยโฉมหน้า เกรงจะไม่ปลอดภัย...อิอิ (ขอโทษนะเพื่อน)


เขามอบหมวกปากีฯให้ผู้ชายค่ะ มอบชุดสร้อยคอ สร้อยข้อมือ และต่างหูให้ผู้หญิงทุกคน น่ารักมาก เรากรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ และแซวทักษ์ว่าเหมือนมนุษย์หินฟลิ้นสโตน แต่ Ali บอกว่าเหมือน เจ้าชายแห่งมองโกเลียมากกว่า
Prince oF Mongolia…!! แล้วเราก็ประสานเสียงหัวเราะ(ขำกลิ้ง)กันอย่างครื้นเครง คุณราชาแขกของเราซึ่งนั่งข้าง ๆ ฉัน บอกฉันว่า I’m prince....
หา...อะไรนะ เอ่อ... ฉันฟังผิดรึเปล่าหว่า...
เขาพูดซ้ำแปลได้ว่า ผมเป็นเจ้าชายครับ....
อ๋อ...ค่ะ เจ้าชาย...(ฉันอึ้งและใบ้กิน... เป็นเกียรติที่ได้รู้จักเจ้าชายค่ะ ..แต่ฉันจะต้องพูดยังไงเนี่ย เอาเป็นว่า ภาคการสนทนาของเราชักจะฝืด ๆ เยินยอปอปั้นกันไปมา แบบเลี่ยน ๆ จนถึงเวลาขอตัวไปนอน)

รุ่งขึ้น เราออกเดินทางจากกิลกิตไปอิสลามาบัด แต่ต้องไปค้างคืนที่เบชามหนึ่งคืน
ผ่านวิวพอยต์เป็นที่บรรจบของเทือกเขา 3 ลูก คือ ฮินดูกูช หิมาลายาและคาราโครัม เราเดินทางเลียบแม่น้ำสินธุที่ยิ่งใหญ่ การเดินทางของวันนี้เป็นการไต่เทือกเขาเลียบลำน้ำ ผ่านขุนเขาที่สูงใหญ่อลังการลูกแล้วลูกเล่า น่าทึ่งที่เราขึ้นมาอยู่บนนี้ได้อย่างไร ตัวเรา รถเราดูกระจ้อยร่อยเหลือเกิน วิวสองข้างบางช่วงขึ้นไปวิ่งอยู่บนที่สูงเกือบยอดเขา ไม่เคยเห็นเส้นทางที่ยิ่งใหญ่มโหฬารอย่างนี้มาก่อน ไม่ว่าจะเป็นเส้นทางที่ทิเบต เนปาล จีน แคชเมียร์ สิกขิม จอร์แดน ฯลฯ ที่ฉันเคยไป







เราเดินทางทั้งวัน ผ่านที่ราบตอนกลางที่แห้งแล้ง ภูเขาเป็นดินแห้งๆ ไม่มีต้นไม้ เป็นที่ราบโล่ง ๆ ผู้คนหน้าตาดุดัน เนื้อตัวมอมแมมและดูผอมแห้งกันแทบทั้งนั้น (ไม่เจริญตาเอาเสียเลยค่ะ)

ที่โรงแรม PDTC เบชาม เราพบกลุ่มนักเดินทางชาวญี่ปุ่นค่ะ (นี่เพิ่งจะเจอนักเดินทางนะคะเนี่ย) เขาจะขึ้นไปตามเส้นทางที่เราลงมา ได้ทักทายแลกเปลี่ยนประสบการณ์กัน
เขาถามพวกเราว่าเป็นนักศึกษาหรือ.....อุแม่เจ้า...! ตาถึงจริง ๆ พวกเราคุยกันเองว่า นอกจากเราไม่ใช่นักศึกษาแล้ว เรายังไม่ใช่แม่นักศึกษา แต่น่าจะเป็นแม่ของอาจารย์มากกว่า อิอิ...

ชมภาพกันดีกว่าค่ะ

จุดสิ้นสุดแม่น้ำสินธุ



ภาพจากเมืองตักสิลายามเย็นค่ะ






รูปที่เอามาเพิ่มให้ชม จากเมืองกุลมิท

ทับทิมจิ๋ว เล็กกว่านิ้วเพื่อนฉันอีกแน่ะ (ต๊าย...มือเหี่ยวเชียวพิทักษ์เอ๊ย...จะบอกว่าอากาศมันหนาวล่ะซี)

คอกของต้นกุหลาบหิน

สาวที่หมู่บ้าน สาธิตการทอพรมด้วยมือ

เอ้า...โยกกันเข้าไป หัวใจไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้ว


ยังไม่จบนะคะ จะมาต่อเมื่อถึงเวลา อิอิ

Create Date : 23 พฤศจิกายน 2551
Last Update : 23 พฤศจิกายน 2551 20:49:54 น.		50 comments
Counter : 1561 Pageviews.
Share Tweet