ก่อนอื่นก็ต้องขอบคุณทุกกำลังใจก่อนที่เข้ามาอ่านและเม้นท์จากคราวที่แล้ว

ความจริงมันก็แปลกเนอะที่เราให้ใครก็ไม่รู้มามีอิทธิพลเหนือเราไปได้

ปกติเราเป็นลูกคนโตเลยทำอะไรแบบมั่นใจตัดสินใจเอง  ไม่สนคนอื่นหรอกตราบใดที่ไม่สร้างความเดือดร้อนให้พ่อกับแม่

เราเป็นคนที่แคร์คนอื่นถ้าเรารู้จักแบบลึกซึ้งจริงๆ  พอเค้าก้าวเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของคนที่เราแคร์มันเลยให้ไปมากๆ

ตอนอยู่ด้วยกันเราก็เป็นคนที่ดูแลและใส่ใจเราดีถึงบางทีจะงี่เง่าไปบ้างก็เหอะ (เป็นพวกประกบตัวเกิ๊น)

พอห่างหายกันไปกลายเป็นว่าเราเหมือนขาดส่วนหนึ่งในชีวิต  แต่เค้าแค่รู้สึกกลับไปสู่ชีวิตเดิมๆ

แรกๆก็บอกคิดถึงมาก  อยู่ไหน  ทำไม่ไม่ออนไลน์บ้าง  เดี๋ยวนี้เหมือนเรากลายเป็นคนตามตลอด

เพราะจะบอกเราว่าเราทำงานก็อยู่ตรงนี้ตลอดเวลา You know me, I'm working  เกลียดคำนี้จริงๆ

เวลาเราทักก็แค่อยากแสดงตัวตนของเราเราอยู่นี่นะ  เป็นกำลังใจให้เสมอ  ไม่ได้เซ้าซี้อะไร  คงการติดต่อเอาไว้

หน้าอย่างนายต่อให้เราหายไปเข้าโรงบาลคงยังไม่มีเซ้นส์จะรู้เลยมั้ง  เราว่า

ทางที่เราเดินมันเป็นเส้นขนานไปแล้วตั้งแต่วันที่เธอตัดสินใจจะแต่งงานกับผู้หญิงที่ที่บ้านเลือกให้ 

แต่นายก็หนีมาตลอดเพราะอะไร  ตั้งใจจะถอนหมั้นแต่กลับไปก็ทำได้แค่หนีออกมาเรียนอีก  ผู้ชายประสาอะไร

นายเป็นคนมีความมั่นใจสูง  เป็นลูกคนโตเหมือนกัน  แต่มีภาวะผู้นำแบบผู้ชายสูงไปหน่อยในการกระทำ

เราถึงพูดว่าระหว่างเราเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย  ตอนอยู่ด้วยกันก็พูดว่าต่อให้หมั้น แล้วไง  เราอยู่ตรงนี้กับเธอ

I'm here with you, you've changed my life แต่ไม่เคยมีความคิดจะอยู่กับเรา

ความแตกต่างชาติพันธุ์และภาษาไม่ใช่สิ่งสำคัญแต่ที่สำคัญที่สุดคือความรู้สึกที่เกิดขึ้นต่างหาก

เพื่อนๆบอกว่าเรายึดติดเกินไป  จากคนทำอะไรเองเป็น  พอมีคนมาดูแลเลยรู้สึกประทับใจเท่านั้นเอง

ยังไงที่นี่เมืองไทยก็ไม่มีความทรงจำที่ผูกพันเราไว้ด้วยกัน  มันคงง่ายที่จะเดินหน้าต่อไป

องศาที่เราอยู่แม้จะห่างกันแค่ไหนแต่ไม่เคยทำให้ใจเปลี่ยนแปลง  แต่นี่คือชีวิตจริงต้องก้าวต่อไป

นับแต่นี้เราจะก้าวต่อไป มีชีวิตบนทางเดินของเรา  ไหนๆก็ใกล้เรียนโทแล้วคงเป็นชีวิตที่วุ่นวายพอดู หุหุ สู้ๆ

ไม่มีใครรักใดแน่แท้เท่าพ่อแม่ของเรา

Create Date : 02 มีนาคม 2552
Last Update : 2 มีนาคม 2552 12:34:02 น.		2 comments
Counter : 290 Pageviews.
Share Tweet