ภาพสุดท้าย...กับเนเน่...คิดถึงจัง...แม่จะคิดถึงนู๋ตลอดไป....

เรื่องราวของเนเน่นี้ เป็นเรื่องที่เราเคยโพสท์ไว้ในห้องจตุจักรแล้วนะคะ เพื่อให้กระทู้ไม่ตกไป เลยจะนำมาไว้ที่นี่เพื่อที่จะ คิดถึงเนเน่ แม่ตัวน้อยจอมยุ่ง ของเรา ตลอดไป...


ทำใจให้เข้ามาในห้องนี้ยากมากๆๆๆ
ตอนนี้มือเย็น ใจมันสั่น หวิวๆๆในใจบอกไม่ถูก เหมือนต้องกลั้นสะอื้นไว้ในใจ...


จะพยายามพิมพ์ต่อนะคะ...



จำได้ว่าอาทิตย์ก่อน ไม่นานมานี้ เพิ่งได้อ่านกระทู้ที่ว่า “เหลือเพียงแค่ห่อผ้าขาว” ....
แม่ชิชิรู้สึกวาบในใจขึ้นมาเลย เพราะธรรมดาแล้ว ถ้าอ่านเจอกระทู้แบบนี้ จะพยายามไม่เข้าไปอ่านเลย เพราะไม่สามารถทำใจได้จริงๆ ไม่อยากร้องไห้อีก เมื่อสองปีก่อน แม่ชิชิต้องเสียน้ำตาให้เจ้าโมโมทาโร่ ลาบราดอว์ของเรา อายุมันแค่ 2 ขวบเอง ครั้งนั้นแม่ชิชิก็ตั้งใจว่าจะไม่เลี้ยงหมาพันธุ์ใหญ่อีกแล้ว เพราะเวลามันจากไป มันยากที่จะทำใจจริงๆ ในความรู้สึก เรารู้สึกว่ามันตัวใหญ่ มีความฉลาดใกล้เคียงกับคนจริงๆ เราสงสารไม่อยากให้มันไปนอนเดียวดายใต้ดิน เพียงลำพัง วันนั้นจำได้ สัญญากับตัวเองว่าจะเลี้ยงชิชิมารุ กับเนเน่ให้ดีที่สุด




ความจริงแม่ชิชิก็หวั่นใจ ชิชิมารุ 7 ขวบแล้ว ก็ดูแลเค้าใกล้ชิด แต่เค้าก็แข็งแรง หนังเหนียว เคยป่วยเป็นโรคตับตั้งแต่เด็กๆ สองปีที่ทรมานมากมาย ทั้งแม่ชิชิกับเจ้าชิชิมารุ ก็ผ่านมันมาได้ด้วยดี


หันไปมองยัยเนเน่ คริสต์มาสปีนี้ เนเน่จะ 3 ขวบแล้ว แถมเนเน่ก็ติดชิชิมาก ติดคุณแม่ก็มาก ยังเคยคิดว่าถ้าชิชิไปก่อนเนเน่จะตรอมใจมั๊ยหนอ.... เพื่อนๆก็เคยเตือนว่าคุณแม่ติดเนเน่มากไป เพราะหากเกิดอะไรขึ้นจะลำบาก คุณแม่เองก็เป็นโรคหัวใจด้วย แต่คงอีกนาน...ไม่หรอก...



อาทิตย์ที่แล้ว ได้ให้คำแนะนำมามี๊วินนิ่ง เรื่องไปรักษาโรคตับน้องลาเต้ที่รพ.สัตว์เจริญสุข ก็คิดว่า...อืม..เราไม่ได้ไปมานานแล้วนะ แต่คงเป็นเพราะเจ้าสองยุ่งแข็งแรง ไม่มีเคสฉุกเฉินให้ต้องไป แต่ที่นี่ก็เป็นรพ.สัตว์ที่ต้องไปในกรณีฉุกเฉิน เพราะเปิด 24 ชม.



และแล้ววันนั้นมาถึง คุณแม่โทรตามตอนสามทุ่มกว่าให้ไปดูเนเน่หน่อย เนเน่ไอแค่กๆ ไอจนหอบ ลิ้นม่วงเลย ไปถึงเนเน่ยังร่าเริงดี แต่ไอแค่กๆๆ เหมือนหลอดลมตีบยังไงไม่รู้ มันหายใจขัด จนหายใจไม่สะดวก น้ำตาไหล ตาเหลือกนิดๆ น่าสงสารมาก แม่ชิชิตัดสินใจพาไปโรงพยาบาลดีกว่า ระหว่างทางไป เนเน่ก็ไอมาก แต่อาการยังดีอยู่ ยังกระโดดมานั่งตักดูวิวข้างทางอยู่เลย



ไปถึงโรงพยาบาลด้วยความรวดเร็ว ไปถึงเนเน่ก็เริ่มออกอาการลิ้นม่วง หน้าเขียว คุณหมอรีบเอาเข้าห้องรมออกซิเจน เนเน่ก็มีอาการดีขึ้น แต่ถ้าใครรู้จัก เนเน่ชอบมีอาการลิ้นม่วง พอได้แอร์เย็นๆ น้ำหวานๆก็หาย ภายใน 30 นาที คุณหมอบอกให้แอทมิท แม่ชิชิก็หวั่นใจ เนเน่ขี้กลัวมากๆ โดนทิ้งครั้งก่อนตอนไปตัดขน ก็ใจหายใจคว่ำ ลิ้นม่วง ขาหลังเดินไม่ได้ (ที่จริงข้อสะโพกหลุด นึกว่าอัมพาตไปแล้ว) แม่ชิชิต่อรองว่าจะเอาเนเน่กลับ คุณหมอบอกให้คิดอีกทีแล้วกัน เดี๋ยวจะเอาเนเน่มาให้ดู



พอหมอพาออกมา เนเน่โทรมมาก ลิ้นม่วงห้อย น่ากลัวมาก เหมือนหยิบน้องหมามาผิดตัว มันเกิดอะไรขึ้นกับเนเน่กันแน่ หมอบอกเนเน่ขาดออกซิเจนปุ๊บลิ้นจะม่วง พอให้ดมออกซิเจน เออ...ลิ้นแดงขึ้นเชียว



แม่ชิชิตัดใจ ฝากเนเน่แอทมิทไว้กับหมอ แล้วพรุ่งนี้เช้าจะมารับกลับ หวังว่าคงดีขึ้น ตอนกลับ 5 ทุ่มกว่า



พอกลับถึงบ้านเที่ยงคืนกว่า เพิ่งงีบไปนิดนึง ได้รับโทรศัพท์จากรพ.บอกเนเน่ช็อค ไม่หายใจแล้ว แต่ตอนนี้ปั๊มหัวใจอยู่ สามีเลยบอกว่าไปหาเนเน่เถอะ กลัวเนเน่จะคิดว่าถูกทิ้ง รีบไปเฝ้า อย่าให้เป็นเหมือนเคสโมโม ที่เราไม่ได้ลามันก่อนไป (ในใจคุณสามีคิดแล้วว่าไม่น่ารอด เพราะมันทรุดเร็วมาก แต่ไม่กล้าพูด และก็แอบหวังว่าจะดีขึ้น) ไปถึงคุณหมอปั๊มหัวใจด้วยมือ สวนปัสสาวะ จนอวัยวะเพศแดง มีเลือดไหลด้วย หมอบอกเนเน่ช็อค หยุดหายใจ ไข้ขึ้นสูงมาก สูงจนเลือดออกเป็ยจุดๆตามผิว เหมือนฟ้าถล่ม อะไรกัน แค่ไอแค่ก ทำไมมันเป็นอย่างนี้ไปได้ ถามหมอกี่ที่ว่าให้ดูว่าอะไรติดคอ เผื่อขวางหลอดลม หมอบอกแต่ว่าอาการแบบนี้ ยังทำอะไรไม่ได้ ต้องให้อาการดีขึ้นก่อน แต่เนเน่ไม่ดีขึ้น หมอพาเนเน่ไปเอ็กซเรย์ ไม่พบอะไรติดคอ แต่มีแก๊สเต็มท้อง อาจทำให้อึดอัด และไข้ขึ้น แล้วเนเน่ยังไม่ยอมฉี่ด้วย หมอให้น้ำเกลือ ฉีดยาอะไรไม่รู้ น่าจะลดแก๊สในกระเพาะมั๊ง แล้วเอาเครื่องช่วยหายใจมาแทน เครื่องปั๊มแบบมือ



แม่ชิชิตัดสินใจแล้วว่า คราวนี้จะเฝ้าเนเน่ ไม่ทิ้งน้องกลับบ้านอีกแล้ว ใจมันสั่น มือมันสั่น หายใจไม่ทั่วท้อง เหมือนจะเป็นลม มันเกิดอะไรขึ้น เราจะต้องจากกันแล้วเหรอ มันถึงเวลาแล้วเหรอ แต่ไม่ถึง 3 ปี ความสุข ความน่ารักของเนเน่ มันมากมายเหลือเกิน ผ่านไปตีสองกว่า หมอบอกว่าเนเน่เขี่ยเครื่องช่วยหายใจ เค้าหายใจเองได้แล้ว ไข้ลดลงแล้ว แม่ชิชิเข้าไปดู ใจชื้นขึ้นมาบ้าง หวังว่าเนเน่คงหนังเหนียว เพราะถ้าไม่มีเนเน่กลับบ้าน เราจะบอกคุณแม่ยังไง ภาพสุดท้ายที่คุณแม่อุ้มเนเน่ แล้วส่งให้เรา เอาเนเน่ไปหาหมอ ยังติดตาเราอยู่เลย



ความกังวลของเรา รักเนเน่ก็รักเหลือเกิน แต่หากคุณแม่รู้เรื่อง อะไรจะเกิดขึ้น ถ้าคุณแม่เป็นอะไรไป เราไม่อยากจะคิดเลย



เราทั้งลูบ ทั้งอุ้มเนเน่ ปลอบใจตัวเองว่ามันจะต้องดี แต่เราตั้งใจว่าจะเฝ้าถึงเช้า กลัวว่าพอไม่เฝ้า คุณหมอจะละเลย ตอนอุ้มเนเน่ตาลอยแล้ว เราว่ามันมองหน้าเรา แต่หมอบอกว่าตามไม่ตอบสนอง คาดว่าสมองอาจถูกทำลายไปแล้ว ไม่รู้ว่าถ้ารอดจะเลี้ยงกันอย่างไร เราเองขอให้ได้เค้ากลับบ้านก่อน เรื่องเลี้ยงยังไง เราต้องทำได้



ตอนใกล้เช้ามืด เนเน่เค้าเริ่มตะกายพื้นโต๊ะแล้ว เหมือนว่ายอากาศ เราก็พยายามพลิกข้าง อุ้มบ้าง ไม่นึกเลยว่านั่นคือ กอดสุดท้ายแล้วจริงๆ เนเน่ตะกายอยู่เกือบชั่วโมง น่าสงสารมาก คุณหมอบอกต้องให้แวเลี่ยม จะค่อยๆให้ทีละ 0.5 ให้ไป อาการก็ไม่ดีขึ้น เนเน่ยังตะกาย และคราง ใต้ลิ้นพองใส บวมคับปากเริ่มยุบลงแล้ว หมอต้องให้แวเลี่ยมเพิ่ม ก็ดีขึ้นล็กน้อย พอชั่วโมงผ่านไป ก็ตะกายอีก คุณหมออกมาบอกอีกครั้งว่าเนเน่อ้วกออกมาเป็นเลือด ดูอาการแล้วน่าเปนห่วง หลังจากนั้นแม่ชิชิมองแล้วว่าอาการทรงๆ ฟ้าใกล้สางแล้ว เลยตัดสินใจจะกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อ และไปรับคุณแม่มาเยี่ยม แต่ยังสองจิตสองใจ เพราะกลัวคุณแม่รับสภาพไม่ได้



กลับมาบ้านนอนไปงีบนึง แม่ชิชิใส่ชุดเตรียมพร้อมนอน พอเช้าจะได้ไปได้ในทันทีเลย พอ 6 โมงกว่า คุณหมอบอกว่า เนเน่ช็อคไปอีกแล้ว กำลังปั๊มหัวใจอีกครั้ง ผ่านไปครึ่งชั่วโมง แม่ชิชิเตรียมออกจากบ้านแล้ว คุณหมอโทรมาบอก เนเน่เสียแล้ว....



ไม่รู้ว่าจะพูด หรือว่าอธิบายได้ยังไง ไม่รู้จะทำอะไรต่อไป ไม่รู้จะพูกับคุณแม่อย่างไร น้ำตาไหล สะอื้นในอกออกมา มันสุดจะบรรยายจริงๆ ห่วงแม่ก็ห่วง เนเน่ก็รัก เฝ้าภาวนาไปตลอดทางว่า เนเน่อย่าทำให้แม่ชิชิเสียใจ ต้องดูแลคุณแม่ด้วยนะ กลัวแม่ช็อคจริงๆเลย




ไปรับเนเน่ ไม่อยากจะเชื่อเลย ผ้าดิบห่อเล็กๆนิดเดียว ยังนุ่ม อุ่นอยู่เลย แม่ชิชิกอด ลูบ ร้องไห้ไม่อายใครเลย คุณหมอเองก็ร้องไห้เหมือนกัน คุณหมอก็นั่งเฝ้าจับเท้าเนเน่ทั้งคืน ขอบคุณเหลือเกิน แต่คุณหมอก็พรากเนเน่ไป



ความคิดเริ่มเข้ามาในสมอง เกิด แก่ เจ็บ ตาย วันนี้วันพรุ่ง ไม่ช้าก็เร็ว ทุกคนต้องมาถึง...แต่ทำไมมันเร็วเหลือเกิน แค่ข้ามคืน



จากนั้นพาเนเน่กลับบ้านไปหาคุณแม่ ให้คุณพ่อค่อยๆช่วยพูด ปรากฎคุณพ่อวางโทรศัพท์เสร็จ ปล่อยโฮ ทีนี้คุณแม่เริ่มรู้แล้ว คุณแม่ใจแข็ง เมื่อไม่เห็นกับตา ก็ไปเตรียมที่นอนขนแกะ ที่นอนอันแรกที่เนเน่ใช้ตอนมาอยู่บ้านเรา ไปถึงบ้านคุณแม่มารับเนเน่ บอก “มานอนหลับที่นี่นะลูก” แล้วก็ลูบตัวเนเน่ใหญ่เลย น่าสงสารมากๆ เจ้าชิชิมารุเหมือนรู้ เข้าไปดมน้องใหญ่เลย ดมๆๆ แล้วก็มองหน้าเรากับคุณแม่ เพราะเราร้องไห้ใหญ่เลย สงสารคุณแม่ สงสารชิชิมารุ เพราะเจ้าต้องอยู่ตัวเดียวแล้ว ก็ตัดสินใจกันว่าจะเอาเนเน่ไปเผา คุณแม่อยากไปเผาที่วัดคลองเตยใน เพราะเคยดูจากทีวี ก็ติดต่อขอเบอร์จากคนรู้จักกัน คุณแม่บอกว่าไม่ต้องการฝังเนเน่ เพราะทำใจไม่ได้ที่ต้องโกยดินกลบหน้า มันคงหนัก อึดอัด และไม่อยากให้ผูกพันกัน ถ้าเผาเนเน่จะไปสวรรค์ ซึ่งก็จริงนะ ตอนโมโมตายเราร้องไห้ทุกครั้งที่เห็นหลุมเค้า นึกภาพเค้านอนอยู่ก้นหลุม นึกถึงตอนที่กลบดินเค้า มันทำใจยากจริงๆ จนวันนี้ 2 ปีแล้ว เรายังไม่เคยลืมเลย เห็นทีไรต้องตะโกนทักทายโมโมทุกที



ไปเผาเนเน่ที่วัดคลองเตยใน หาไม่ยากแต่ทางเข้าลึกพอสมควร ลุงที่ทำพิธีให้บอกว่า มีคนมาทำพิธีให้สุนัขทุกวัน วันนึงหลายๆตัว ตอนไปเห็นเมรุก็ใจหาย คิดว่าแค่ข้ามคืนเราต้องจากกันแล้วจริงๆ การทำพิธีก็จะมีค่าใช้จ่ายเล็กน้อย ถ้าใครอยากรู้หลังไมค์มาละกันนะ จากนั้นมีนิมนต์พระมาสวดบังสุกุล เราและครอบครัวก็เอาดอกไม้จันทน์วาง อยากจะใส่อะไรเผาส่งไปก็ใส่ไปด้วยยกเว้น ยางๆทั้งหลายห้ามเผา ตุ๊กตาโปรดของเนเน่ แม่ชิชิเลยได้กลับมาเป็นที่ระลึก เห็นทีไรก็อดคิดถึงเค้าไม่ได้เลย หลังจากนั้นพระสวดแผ่เมตตา และกรวดน้ำ จากนั้นก็ส่งเค้าไปเผา ไปสวรรค์ ประมาณ 1 ชม.กลับมารับกระดูก ทางลุงที่ทำพิธีเค้าจะเก็บกระดูกใส่ผ้าขาว ใส่ดอกไม้ ทำแบบคนเลย แม่ชิชิก็อุ้มห่อผ้าขาวกลับบ้าน ในใจก็อธิษฐานขอให้เนเน่ไปสวรรค์ ไปเกิด ถ้ายังไม่เกิดก็กลับบ้านด้วยกัน พระสอนว่าชาตินี้เค้าเป็นสุนัข จะเป็นภพสุดท้าย ชาติหน้าเค้าจะเกิดเป็นมนุษย์แล้ว ที่เค้าไปก็ถือว่าหมดกรรมแล้ว ให้เราทุกคนทำใจ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ทุกคนต้องเจอ ไม่มีใครหนีพ้นไม่ว่าคน ไม่ว่าสัตว์



กลับมาบ้านมาเจอชิชิมารุ น่าสงสารจริงๆ ดูหงอยเหงา ยังไงไม่รู้ อาจเป็นเพราะทุกคนก็เศร้า บรรยากาศมันก็เศร้าไปหมด ตอนนี้ผ่านไป 2 อาทิตย์แล้ว ชิชิมารุก็ติดคนมากขึ้น ใครจะออกไปข้างนอกก็เห่า เกาะขาตาม หาน้องบ้างเล็กน้อย แต่ก็เหมือนได้ชิชิมารุตัวเดิมกลับมา เหมือนย้อนวัยไป 2 ปีที่แล้ว เพราะตั้งแต่เนเน่มาชิชิมารุก็ถูกละเลย เนเน่ก็ไม่เคยจะยอมให้ชิชิเข้าใกล้คนอื่นเลย กระโดด กระแทก วิ่งไล่งับชิชิตลอดเลย แต่ตอนนี้ใครๆก็รักชิชิกันหมด เพราะความไม่แน่นอน ก็คือความไม่แน่นอน รักเค้าให้มากๆ เพราะไม่รู้ว่าจะอยู่กันถึงเมื่อไหร่ เฮ้อ!.....เศร้ามากๆเลย



ที่มาโพสท์หลังเกิดเหตุนานมาก เพราะทำใจไม่ได้จริงๆ ก็พยายามทำอะไรไม่ให้เหงา ไม่ให้คิดมาก เรายังมาเล่นห้องอื่นอยู่นะ แต่พอเจอห้องจตุจักร มือมันสั่น ใจมันหวิวๆ หายใจไม่ทั่วท้อง เข้ามาอ่านได้นิดเดียวก็ไม่ไหวแล้ว คิดถึงเค้ามากๆ...ขอให้เจอกันทุกชาติไปนะ....เนเน่




เมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมาพอดีไปที่รพ.สัตว์พีเอส พอดีชิชิมารุมีติดตามอาการเรื่องการกินฮอร์โมน คุณหมอสันนิษฐานว่า อาการหลังจากเอ็กซเรย์แล้วพบว่า มีแก๊สเต็มทั้งกระเพาะ อาจเกิดจากกระเพาะบิดตัว แต่ปกติจะไม่ค่อยเกิดกับสุนัขพันธุ์เล็ก มักเกิดจากการที่หลังจากสุนัขกินอาหารจนอิ่มแล้ว ไปวิ่ง หรือกระโดดแรงๆ ทำให้ระบบภายใน รวมถึงหลอดลม เกิดความผิดปกติ จนทำให้เนเน่หายใจไม่ออก ช็อคและเสียชีวิตในที่สุด ซึ่งที่จริงแล้ว ทางรพ.สัตว์เจริญสุขน่าจะผ่าท้องเอาแก๊สออกมาก่อน แต่น่าจะเป็นเหตุสุดวิสัย เพราะอาการนี้มักเกิดกับสุนัขพันธุ์ใหญ่มากกว่า แล้วเนเน่ก็ไปถึงรพ.ดึกแล้ว คุณหมอเวรทำหน้าที่แทน ก็คงจะวินิจฉัยอะไรไม่ได้มาก เพราะคุณหมอบอกแค่ ตอนนี้ยังทำอะไรไม่ได้เพราะอาการไม่ดี แต่ก็ช่างเถอะ เราถือว่าเราอยู่กับเค้าทั้งคืน เราก็พอใจแล้ว อยากให้เนเน่รู้ว่า เราไม่ได้ทอดทิ้ง เราอยู่กับเค้า แล้วเค้าก็จะอยู่ในใจทั้งครอบครัวตลอดไป...คิดถึงจังเลย...



เรื่องน่าร๊ากของชิชิมารุ



ตั้งแต่เนเน่จากไป เจ้าชิชิมารุก็เหมือนได้กลับมาเป็นน้องม๋าตัวเดิม เหมือนย้อนวัยไป 3 ปี แม้จะเหงาหงอยไปบ้าง

แต่เวลาคนจะออกไปข้างนอก ชิชิก็จะเห่าตาม เค้าไม่อยากโดนทิ้งตัวเดียว คงไม่มีเพื่อนน่ะ ตอนนี้ไม่มีคนคอยผลัก เบียด กระโดด กระแทก ไล่งับหูมันอีกต่อไป

ตอนนี้ชิชิมารุเลยเป็นลูกรักของบ้าน ได้อุ้ม หอม กอด พาไปนั่งรถเที่ยว พาไปบ้านญาติได้ จากเดิมชิชิไปไหนไปกันตลอด ก็ตั้งแต่มีเนเน่มา สองตัวก็ไม่ต้องไปไหน เพราะเนเน่กลัวหมาตัวอื่นมากๆๆๆๆๆ ทำให้สองตัวต้องเฝ้าบ้านโดยปริยาย ไอ้การจะเอาไปไหนสองตัว บางทีก็ลำบาก
แต่ตอนนี้เหลือชิชิตัวเดียว เค้าเลยได้ไปทุกที่เลย
ไปดูไฟคริสมาสต์ที่แยกราชดำริมาแล้วน๊า...


เฮ้อ! เจ้าชิชิ แกกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง ไม่รู้ตอนที่เรามัวแต่เอาใจใส่เนเน่ ชิชิมารุน่าสงสารแค่ไหนน๊อ...

Create Date : 14 มกราคม 2549		15 comments
Last Update : 14 มกราคม 2549 23:23:07 น.
Counter : 2278 Pageviews.
Share Tweet