|
|
| | 1 |
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
| 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
เฝ้าแต่รอ....
หลังจากผมกลับมาจากพักร้อนที่เมืองไทย ผมเกิดโรคอาการซึมเศร้า เหงา อย่างแรง อันเป็นผลมาจากการใช้ชีวิตที่เมืองไทย ช่วงตลอดเวลาสองเดือนที่เมืองไทย
เป็นช่วงที่ผมแฮปปี้มากที่สุดเลยครับ ชีวิตอาจจะออกจะเพลย์บอยนิดๆ เพราะผมเที่ยวกลางคืนทุกวันครับ
งานการไม่ทำ เพราะเป็นช่วงพักร้อนของผม ทางเมืองไทยผมไม่มีงานอะไรให้ทำหรอกครับ ซึ่งเหมือนกับว่ามันเป็นการเปิดชีวิตของผมอีกครั้ง จากชีวิตอันน่าเบื่อหน่ายที่ญี่ปุ่น กับชีวิตที่เต็มไปด้วยแสงสีของกลางคืนในกรุงเทพ
มันช่างน่าหลงใหลยิ่งนัก ผมใช้ทุกวินาทีที่นั่นให้คุ้มที่สุด เพราะผมรู้ว่าสองเดือนนี้มันจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว...ซึ่งก็เป็นอย่างที่คิด สองเดือนที่เมืองไทยเร็วมากๆ หนึ่งในสาเหตุที่ผมคิดว่ามันเร็วมากก็คือการที่ผมได้รู้จักผู้หญิงคนหนึ่งในช่วงปลายเดือนสิงหาคม อายุเราห่างกัน10ปี
แต่เธอได้ทำให้ผมมีความรู้สึกว่าผมได้กลับมาอยู่ที่อายุสัก25ปีได้ ผมได้มีโอกาสใกล้ชิดเธอทุกวัน และทุกวันความใกล้ชิดเหล่านั้น มันเปลี่ยนไปเป็นความรักที่ผมไม่ควรจะมี
แต่ผมก็ห้ามไม่ได้ ทุกสิ่งทุกอย่างมันเกิดขึ้นมาเร็วมาก เราทั้งคู่ต่างก็หลงในวังวนของความรัก ทุกอย่างเป็นสีชมพู น่ารักไปหมด ผมไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นอย่างไร แต่ผมอยากใช้ช่วงเวลานี้และทุกๆเวลาในอนาคต เพื่อที่จะได้สัมผัสกับชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมคิดว่าผมหลงเธอแล้ว
ทุกช่วงเวลาจึงมีค่ามากสำหรับผม ในทางตรงกันข้ามผมก็คิดว่าทางผู้หญิงเองก็เข้าใจผม และก็เปิดใจให้ผมเหมือนกัน ตลอดหนึ่งเดือนที่ผมกับเธอได้รู้จัก มันทำให้หัวใจผมพองโตขึ้นเยอะ เธออาจจะเป็นคนที่ผมสามารถบอกได้ว่าเธอทำให้ผมแกว่งได้เยอะเหมือนกัน
ทุกวันที่กรุงเทพ ผมจะเฝ้าและรอโทรศัพท์ของเธอ เพื่อที่เราจะได้นัดออกมาเจอกัน แล้วมันก็เป็นอย่างนี้ทุกวัน
ผมดีใจมากที่ได้เห็น ได้ยินเสียงเธอ มันทำให้ผมลืมชีวิตอันน่าเบื่อที่ญี่ปุ่นทันที แม้ว่าวันนี้ผมจะกลับมาเริ่มชีวิตผมอีกครั้งที่ญี่ปุ่น ผมก็ยังไม่ลืมเธอ และผมก็หวังว่าเธอยังไม่ลืมผมเช่นกัน ช่วงแรกๆเราก็ยังติดต่อกันทางโทรศัพท์เสมอ ผมจะมองโทรศัพท์บ่อยมาก แต่เมื่อเร็วๆนี้โทรศัพท์ของผมมันไม่ดังมากว่าอาทิตย์แล้ว ไม่รู้เธออยู่ที่ไหน และทำอะไรอยู่ อยากจะบินกลับไปเมืองไทยมากๆ เพราะผมเป็นห่วงเธอเหลือเกิน แน่นอนครับว่าผมโทรไปเช็คหลายรอบแล้วแต่โทรศัพท์มือถือปิดตลอด ผมจึงเศร้ามากๆไม่รู้ว่าเมื่อไรจึงจะสามารถติดต่อเธอได้
เราทั้งคู่ไม่ได้โกรธหรือเกลียดอะไรกัน เพราะคำพูดล่าสุดที่เราคุยกันก็หวานจนมดไต่ตอมโทรศัพท์ แต่อยู่ๆเธอก็หายไปจากผม....มันแย่มากๆที่ต้องมานั่งรอโทรศัพท์
สงสัยว่าผมจะทนอยู่แบบเศร้าๆอย่างนี้ได้นานแค่ไหน
ตอนนี้กำลังพยายามปรับตัวให้เข้ากับชีวิตเดิม เพื่อที่จะได้มีกำลังใจในช่วงที่ท้อแท้ ตอนนี้ผมพอจะเข้าใจคนที่อกหักระยะแรกแล้วว่ารู้สึกอย่างไร
แต่ผมก็เตรียมใจไว้แล้วนะว่าความสัมพันธ์ของผมกับเธอมันคงเป็นแค่กิ๊ก พอผมไปเธอก็จะลืม ดังนั้นผมก็ต้องทำใจและโทษตัวเองที่ดันถลำไปรักเค้า...รักแท้แพ้ระยะทางครับ...
| Create Date : 19 ตุลาคม 2548 |
| Last Update : 19 ตุลาคม 2548 16:51:30 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 357 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: m16 IP: 203.170.228.172 วันที่: 6 มีนาคม 2549 เวลา:6:37:49 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
พอดีเปลี่ยนคอมใหม่ลิ้งที่เซฟไว้อยู่เครื่องเดิมนะครับ
sanyajoke@hotmail.com