|
|
|
|
|
|
I am not maid exchange ตอนแปด
ตอน ประจันหน้า
หลังจากที่ต้องทุกข์ทรมาน (ร่างกาย) อยู่กับการปฐมนิเทศ ก็มาถึงวันนี้ที่ทุกคนรอคอย วันที่จะได้เจอกับโฮสแฟมมิลี่และเด็ก ๆ ที่น่ารัก (หรือปล่าว) ฉันยังจำได้วันนั้นเป็นวันศุกร์ เราอบรมกันต่ออีกครึ่งวัน พอช่วงบ่ายทุกคนก็จะแยกย้ายกันเดินทางไปขึ้นเขียง เฮ้ย บ้านโฮส บ้านใครบ้านมัน (เขียงใครเขียงมัน แหะๆ) คนที่ต้องไปต่างรัฐก็จะมีรถไปส่งที่สนามบิน ส่วนคนที่อยู่ละแวกหรือในเขตไม่ไกลมาก ก็แล้วแต่สะดวก บางคนนั่งรถไฟไปต่อ บางคนโฮสขับรถมารับที่โรงแรม ฉันและเพื่อนคนไทยอีกสองสาม คนที่ถูกทิ้งไว้ที่โรงแรม เพราะว่าหน้าตาไม่น่าไว้วางใจ เฮ้ย ไม่ใช่ ๆ เพราะว่าบ้านโฮสอยู่ ในละแวกใกล้เคียงโรงแรม ลืมบอกไปว่าโรงแรมที่เราอบรมนั้น อยู่ในเมือง Stamford (แสตมฟอร์ด) ของรัฐคอนเน็ตติกัต แล้วบ้านโฮสของฉัน ก็อยู่เมืองที่ติดกับเมืองนี้พอดี คือขับรถประมาณสิบห้านาทีเท่านั้น ประมาณว่าเมืองที่ฉันจะไปอยู่ มันเป็นเขตแดนข้ามมานิวยอร์ค เหมือนหนองคายข้ามไปลาวอะไรประมาณนี้ (เปรียบไปนั้นเลย) บรรยากาศตอนนั้น ทุกคนคงจะรู้สึกเหมือนกัน ไม่ว่าออแพร์ไทยหรือออแพร์ชาติไหนก็ตาม นั่งรอบุคคลที่เดินเข้ามาในโรงแรมด้วยใจระทึก และลุ้นว่าโฮสฉันจะเป็นยังไง เคยเห็นแต่ในรูป และคุยกันทางโทรศัพท์ ตอนแรก ๆ มีเพื่อนรออยู่เยอะมากพอสมควร แล้วก็ค่อย ๆ มีโฮสทยอยมารับออแพร์ไปกันทีละคนสองคน เห็นคนอื่นที่โฮสมารับ กอดกัน หอมแก้ม (วัฒนการต้อนรับที่นี่คือ ทักทายด้วยการกอด แล้วจุบแก้มกัน) ออแพร์ไทยเห็นแล้ว ก็มองหน้ากันบอกว่า มา พวกเรามาซ้อมกันก่อนจะได้ชิน เดี๋ยวขอเรียกเด็ก (หนุ่ม) แถวนี่มาซ้อม แหะ ๆ ก็วัฒนธรรมบ้านเราไม่มีนี่นา มันไม่คุ้น บางบ้านได้เตรียมต้อนรับอย่างอบอุ่น มีเขียนข้อความ ชูป้าย แถมมีดอกไม้มาให้ บางบ้านเอาเด็กมาด้วย ถือของขวัญเข้ามาให้ น่ารักกันจริง ๆ เห็นแล้วก็อิจฉา โฮสเราจะเป็นยังไงน๊อ ต่างคนต่างคิด ต่างรออย่างใจจดใจจ่อ ฉันก็คุยกับเพื่อน ๆ แถวนั้นว่า ถ้าโฮสมารับแล้ว ก็คงจะเนียน ๆ กอด ๆ ทักทายกันไป ตื่นเต้น ๆ
และแล้วเธอก็เดินเข้ามา ผู้หญิงสูง ผอม หุ่นดี หน้าตาค่อนข้างดี ผมยาวประบ่า ฉันก็เล็งอยู่นานเหมือนกัน เอ๊ะ ใช่โฮสเราหรือปล่าว เพราะเคยเห็นเฉพาะในรูปเท่านั้น ทำไมดูเขาดุจัง เงียบ ๆ ขรึม ๆ พอเขามองเห็นฉันแล้ว ก็เดินเข้ามาหาทันที เจอกันก็นี่เลย ไม่มีกอดทักทายใด ๆ ทั้งสิ้น ไม่มีพูดพล่ามทำเพลง ถามเราว่า ชาช่าใช่ไหม (ชื่อนี้ใช้เฉพาะโกอินเตอร์ ) เราก็เยส (ใช่จ้า) จากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก พาเราไปเข็นกระเป๋า แล้วก็พูดประมาณว่า ของเยอะเหมือนกันนะ แล้วก็ขนกระเป๋าขึ้นรถ จากนั้นก็เราจะเดินไปนั่งที่นั่งฝั่งคนขับ (แบบว่าเคยชินจากเมืองไทย) เขาก็มองงง ๆ แล้วบอกว่าที่นั่งเธออยู่อีกฝั่งนะ ฉันก็ขึ้นรถ นั่งรถไป ฉันเกร็งตลอดทาง เกร็งมากที่สุดแล้วในชีวิต ยิ่งกว่าเกร็งข้อสอบอีก (มันคนละแบบแล้ว) ในใจก็คิดไปต่าง ๆ นานา ๆ ทำไมเขาดูเงียบจัง ทำไมเขาดูดุจัง ทำไมเขาไม่ชวนคุย ทำไมเขาไม่ยิ้มเลย ทำไมเขาอย่างนั้น อย่างนี้ เหอะ ๆ แต่ก็ปลอบใจตัวเอง ที่เธอดูเย็นชาคงจะเป็นบุคลิกเขาเท่านั้น คงไม่มีอะไรหรอกอย่างที่พี่ออแพร์คนเก่าบอก พวกเรา (โฮสและฉัน) คุยกันน้อยมาก ๆ ระหว่างทางที่เดินทางกลับ ฉันก็พยายามมองนั่นมองนี่ แต่ไม่พูดอะไร บรรยากาศวังเวงยิ่งกว่า เดินผ่านป่าช้าในตอนกลางคืนซะอีก ในใจคิดไปว่า น่ากลัวจังเลย ไหนบอกใจดีเนี๊ย ดุแลออแพร์เหมือนคนในครอบครัว แต่ทำไมวางตัวเหมือนเจ้านายมารับลูกน้องเลย (ยังไม่ทันไรก็แบ่งชนชั้นกับเราแล้วเหรอ) เผชิญหน้าครั้งแรกก็ขายชาเย็นให้เราซะแล้ว (เย็นชาใส่เรา) แล้วนับจากวินาทีนี้ไป ฉันจะอยู่ต่อไปยังไงน๊อ
โปรดติดตามตอนต่อไป
Create Date : 10 มิถุนายน 2552 |
Last Update : 10 มิถุนายน 2552 8:23:42 น. |
|
5 comments
|
Counter : 496 Pageviews. |
|
|
|
โดย: Hanlanlaa วันที่: 10 มิถุนายน 2552 เวลา:11:31:11 น. |
|
|
|
โดย: toy (gs_toy ) วันที่: 10 มิถุนายน 2552 เวลา:12:22:09 น. |
|
|
|
โดย: XODA วันที่: 10 มิถุนายน 2552 เวลา:14:21:45 น. |
|
|
|
โดย: fuangfar วันที่: 11 มิถุนายน 2552 เวลา:11:08:24 น. |
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|