เรื่องเล่าจากต่างแดน
<<
มิถุนายน 2552
 
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
282930 
 
10 มิถุนายน 2552
 
 
I am not maid exchange ตอนแปด

ตอน ประจันหน้า

หลังจากที่ต้องทุกข์ทรมาน (ร่างกาย)
อยู่กับการปฐมนิเทศ ก็มาถึงวันนี้ที่ทุกคนรอคอย
วันที่จะได้เจอกับโฮสแฟมมิลี่และเด็ก ๆ
ที่น่ารัก (หรือปล่าว) ฉันยังจำได้วันนั้นเป็นวันศุกร์
เราอบรมกันต่ออีกครึ่งวัน
พอช่วงบ่ายทุกคนก็จะแยกย้ายกันเดินทางไปขึ้นเขียง
เฮ้ย บ้านโฮส บ้านใครบ้านมัน (เขียงใครเขียงมัน แหะๆ)
คนที่ต้องไปต่างรัฐก็จะมีรถไปส่งที่สนามบิน
ส่วนคนที่อยู่ละแวกหรือในเขตไม่ไกลมาก
ก็แล้วแต่สะดวก บางคนนั่งรถไฟไปต่อ
บางคนโฮสขับรถมารับที่โรงแรม
ฉันและเพื่อนคนไทยอีกสองสาม
คนที่ถูกทิ้งไว้ที่โรงแรม เพราะว่าหน้าตาไม่น่าไว้วางใจ
เฮ้ย ไม่ใช่ ๆ เพราะว่าบ้านโฮสอยู่
ในละแวกใกล้เคียงโรงแรม
ลืมบอกไปว่าโรงแรมที่เราอบรมนั้น
อยู่ในเมือง Stamford (แสตมฟอร์ด)
ของรัฐคอนเน็ตติกัต แล้วบ้านโฮสของฉัน
ก็อยู่เมืองที่ติดกับเมืองนี้พอดี
คือขับรถประมาณสิบห้านาทีเท่านั้น
ประมาณว่าเมืองที่ฉันจะไปอยู่
มันเป็นเขตแดนข้ามมานิวยอร์ค
เหมือนหนองคายข้ามไปลาวอะไรประมาณนี้
(เปรียบไปนั้นเลย) บรรยากาศตอนนั้น
ทุกคนคงจะรู้สึกเหมือนกัน
ไม่ว่าออแพร์ไทยหรือออแพร์ชาติไหนก็ตาม
นั่งรอบุคคลที่เดินเข้ามาในโรงแรมด้วยใจระทึก
และลุ้นว่าโฮสฉันจะเป็นยังไง
เคยเห็นแต่ในรูป และคุยกันทางโทรศัพท์
ตอนแรก ๆ มีเพื่อนรออยู่เยอะมากพอสมควร
แล้วก็ค่อย ๆ มีโฮสทยอยมารับออแพร์ไปกันทีละคนสองคน
เห็นคนอื่นที่โฮสมารับ กอดกัน หอมแก้ม
(วัฒนการต้อนรับที่นี่คือ ทักทายด้วยการกอด แล้วจุบแก้มกัน)
ออแพร์ไทยเห็นแล้ว ก็มองหน้ากันบอกว่า
มา พวกเรามาซ้อมกันก่อนจะได้ชิน
เดี๋ยวขอเรียกเด็ก (หนุ่ม) แถวนี่มาซ้อม แหะ ๆ
ก็วัฒนธรรมบ้านเราไม่มีนี่นา
มันไม่คุ้น บางบ้านได้เตรียมต้อนรับอย่างอบอุ่น
มีเขียนข้อความ ชูป้าย แถมมีดอกไม้มาให้
บางบ้านเอาเด็กมาด้วย ถือของขวัญเข้ามาให้
น่ารักกันจริง ๆ เห็นแล้วก็อิจฉา
โฮสเราจะเป็นยังไงน๊อ ต่างคนต่างคิด
ต่างรออย่างใจจดใจจ่อ ฉันก็คุยกับเพื่อน ๆ
แถวนั้นว่า ถ้าโฮสมารับแล้ว
ก็คงจะเนียน ๆ กอด ๆ
ทักทายกันไป ตื่นเต้น ๆ

และแล้วเธอก็เดินเข้ามา ผู้หญิงสูง ผอม
หุ่นดี หน้าตาค่อนข้างดี ผมยาวประบ่า
ฉันก็เล็งอยู่นานเหมือนกัน เอ๊ะ ใช่โฮสเราหรือปล่าว
เพราะเคยเห็นเฉพาะในรูปเท่านั้น
ทำไมดูเขาดุจัง เงียบ ๆ ขรึม ๆ
พอเขามองเห็นฉันแล้ว ก็เดินเข้ามาหาทันที
เจอกันก็นี่เลย ไม่มีกอดทักทายใด ๆ ทั้งสิ้น
ไม่มีพูดพล่ามทำเพลง ถามเราว่า ชาช่าใช่ไหม
(ชื่อนี้ใช้เฉพาะโกอินเตอร์ )
เราก็เยส (ใช่จ้า)
จากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
พาเราไปเข็นกระเป๋า แล้วก็พูดประมาณว่า
ของเยอะเหมือนกันนะ แล้วก็ขนกระเป๋าขึ้นรถ
จากนั้นก็เราจะเดินไปนั่งที่นั่งฝั่งคนขับ
(แบบว่าเคยชินจากเมืองไทย)
เขาก็มองงง ๆ แล้วบอกว่าที่นั่งเธออยู่อีกฝั่งนะ
ฉันก็ขึ้นรถ นั่งรถไป ฉันเกร็งตลอดทาง
เกร็งมากที่สุดแล้วในชีวิต ยิ่งกว่าเกร็งข้อสอบอีก
(มันคนละแบบแล้ว) ในใจก็คิดไปต่าง ๆ
นานา ๆ ทำไมเขาดูเงียบจัง
ทำไมเขาดูดุจัง ทำไมเขาไม่ชวนคุย
ทำไมเขาไม่ยิ้มเลย ทำไมเขาอย่างนั้น
อย่างนี้ เหอะ ๆ แต่ก็ปลอบใจตัวเอง
ที่เธอดูเย็นชาคงจะเป็นบุคลิกเขาเท่านั้น
คงไม่มีอะไรหรอกอย่างที่พี่ออแพร์คนเก่าบอก
พวกเรา (โฮสและฉัน) คุยกันน้อยมาก ๆ
ระหว่างทางที่เดินทางกลับ
ฉันก็พยายามมองนั่นมองนี่ แต่ไม่พูดอะไร
บรรยากาศวังเวงยิ่งกว่า
เดินผ่านป่าช้าในตอนกลางคืนซะอีก
ในใจคิดไปว่า น่ากลัวจังเลย
ไหนบอกใจดีเนี๊ย ดุแลออแพร์เหมือนคนในครอบครัว
แต่ทำไมวางตัวเหมือนเจ้านายมารับลูกน้องเลย
(ยังไม่ทันไรก็แบ่งชนชั้นกับเราแล้วเหรอ)
เผชิญหน้าครั้งแรกก็ขายชาเย็นให้เราซะแล้ว (เย็นชาใส่เรา)
แล้วนับจากวินาทีนี้ไป ฉันจะอยู่ต่อไปยังไงน๊อ

โปรดติดตามตอนต่อไป



Create Date : 10 มิถุนายน 2552
Last Update : 10 มิถุนายน 2552 8:23:42 น. 5 comments
Counter : 496 Pageviews.

 
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ


โดย: Hanlanlaa วันที่: 10 มิถุนายน 2552 เวลา:11:31:11 น.  

 
ลุ้นแฮะ รออ่านน้า


โดย: toy (gs_toy ) วันที่: 10 มิถุนายน 2552 เวลา:12:22:09 น.  

 
คุณเจ้าของบล็อค มาหลอกให้เราคาใจซะงั้น ^^


โดย: XODA วันที่: 10 มิถุนายน 2552 เวลา:14:21:45 น.  

 

 
น่ากลัวอย่างระทึก


โดย: fuangfar วันที่: 11 มิถุนายน 2552 เวลา:11:08:24 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 
 

ถนนที่ทอดยาว
Location :
Toronto, ON Canada

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




จากเด็กบ้านนอกเดินทางสู่เมืองนอก กับประสบการณ์ใหม่ ๆ ในต่างแดน และเรื่องเล่าชีวิตจริงคนที่อยู่ในต่างประเทศ ที่มองดูว่าสวยงาม นั่นจริงเหรอ
[Add ถนนที่ทอดยาว's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com
pantip.com pantipmarket.com pantown.com