บทที่ 8

ชาร์ล็อตถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อพบกับป้ายโลหะที่สลักหมายเลขบ้านเลขที่ที่เธอได้รับการบอกเล่ามาอยู่ตรงแนวรั้วหินข้างประตูรั้ว ตอนแรกเธอกำลังวิตกอยู่ว่าจะหลงทางไหมหลังจากที่จู่ๆ เครื่องนำทางในรถยนต์ของเธอก็เกิดไม่ทำงานขึ้นมาเสียดื้อๆ และต้องอาศัยทักษะการเดาทางจากคำบอกเล่าของโรเบิร์ตที่บอกเธอเมื่อหลายวันก่อนแทน

หญิงสาวตัดสินใจเช่ารถขับมาเองจากลอนดอนและมุ่งหน้าออกจากลอนดอนทันทีที่เสร็จสิ้นงานรำลึกถึงโฮเวิร์ดและยอมตกลงข้อเสนออันแสนใจดีของโรเบิร์ตที่จะให้เธอได้พักที่บ้านพักตากอากาศของเขาที่เขตชานเมืองที่อยู่ห่างจากลอนดอนเพียงแค่ใช้เวลาขับรถประมาณสองชั่วโมง และดูเหมือนว่าเธอจะตัดสินใจถูกเพราะในระหว่างที่ขับรถมานั้นเธอก็พบว่าสภาพแวดล้อมของเมืองนี้ดูสงบเงียบดีและไม่ได้มีคนพลุกพล่านเหมือนอย่างในลอนดอน โดยเฉพาะย่านที่อยู่อาศัยซึ่งไม่บอกก็รู้ว่านี่เป็นย่านของคนที่มีฐานะพอสมควร

สิ่งแรกที่เธอได้เห็นหลังจากเลี้ยวรถเข้าไปก็คือบ้านสไตล์บ้านไร่ของอังกฤษที่ล้อมรอบไปด้วยสนามหญ้าที่ถูกตัดเล็มอย่างดี ตรงกลางสนามหญ้ามีบ่อน้ำพุขนาดกลางซึ่งล้อมรอบด้วยพุ่มไม้ประดับสลับสีอย่างสวยงามและศาลาหย่อนใจสีขาวที่มีไม้เลื้อยปกคลุมบางๆ ดูแล้วรู้สึกร่มรื่นไม่เบา เธอแล่นรถไปบนถนนที่ปูด้วยหินกรวดเป็นแนวจากประตูรั้วสู่บริเวณบ้านซึ่งเธอก็พบกับโรงจอดรถที่ปลูกไว้ข้างๆ ตัวบ้านและรถเก๋งสี่ประตูพร้อมกับเจ้าของบ้านที่ยืนรอเธออยู่

“นึกว่าคุณจะหลงทางเสียแล้ว” เขาเอ่ยกับเธอเมื่อเดินมาเปิดประตูรถให้ มารยาทของหนุ่มอังกฤษสินะ เธอนึกในใจพลางยิ้ม

“ไม่ค่อยชินกับการขับรถในอังกฤษเท่าไหร่น่ะค่ะก็เลยค่อยๆ ขับรถมา ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้รอ”

“ผมเองก็เพิ่งมาถึงได้ไม่นานน่ะ ไม่ต้องขอโทษกันหรอก” โรเบิร์ตหัวเราะ

“บ้านสวยมากเลยนะคะ ดูดีเกินกว่าที่จะให้ฉันมาอยู่ฟรีๆ ด้วยซ้ำ”

“ผมโชคดีที่ได้คนมีฝีมือมาช่วยตกแต่งบ้านให้มันดูดีน่ะ มาเถอะ... ไปดูในตัวบ้านกันเถอะ” แล้วโรเบิร์ตก็ผายมือเป็นเชิงบอกให้เธอเดินนำเขาเข้าไปในบ้าน

หลังจากที่เดินไปชมรอบๆ บริเวณบ้านแล้วชาร์ล็อตก็ขอตัวนำกระเป๋าเดินทางของเธอไปที่ห้องเพื่อจัดเสื้อผ้าใส่ตู้ โดยที่มีโอลิเวียคอยช่วยจนเธอรู้สึกเกรงใจและบอกกับหญิงวัยกลางคนว่าเธอสามารถจัดการข้าวของส่วนตัวของเธอเองได้

ห้องนอนที่โรเบิร์ตให้เธอใช้พักอยู่นั้นเป็นห้องที่มีไว้สำหรับแขกที่จะมาพักแต่ถึงกระนั้นข้าวของเครื่องใช้ก็มีครบครัน หลังจากจัดเก็บเสื้อผ้าจากกระเป๋าใส่ตู้ให้เรียบร้อยแล้วเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น เมื่อเธอเปิดประตูก็พบว่าเป็นโอลิเวียที่มาบอกเธอว่าอาหารกลางวันพร้อมแล้วและแขกที่โรเบิร์ตเชิญมาก็มาถึงแล้วเช่นกัน

“ค่ะ เดี๋ยวฉันออกไป” แล้วเธอก็เดินกลับมาที่โต๊ะเครื่องแป้ง หยิบหวีขึ้นมาแปรงผมที่อาจยุ่งให้เป็นทรงก่อนที่จะเดินออกไปยังห้องรับประทานอาหารที่โรเบิร์ตรออยู่ แต่ทว่าเมื่อไปถึงแล้วเธอก็ต้องชะงักค้างยืนอยู่ตรงที่เดิมเมื่อเห็นว่าแขกที่โรเบิร์ตเชิญมานั้นคือใคร

เธอกัดริมฝีปากตัวเองก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติเมื่อเจ้าของบ้านและแขกผู้มาใหม่เห็นว่าเธอเดินเข้ามา เธอขึงตาใส่โรเบิร์ตที่ตาเป็นประกายอย่างนึกสนุกกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้

เธอเริ่มเกลียดโรเบิร์ต ฮอว์ธอร์น ขึ้นมาบ้างแล้วที่เขาหลอกล่อให้เธอมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ โดยที่เธอไม่รู้เลยสักนิดว่าบ้านหลังที่อยู่ถัดไปนั้นเจ้าของบ้านคือ แจ็ค โคลเทรน


และไม่แตกต่างอะไรสำหรับแจ็คเมื่อเขาเห็นว่าคนที่โรเบิร์ตฝากให้เขาช่วยดูแลเผื่อว่าจะต้องการความช่วยเหลือนั้นคือใคร

“อาให้เธอมานอนที่บ้านของอาเหรอครับ” แจ็คหันกลับไปถามโรเบิร์ตที่นั่งอมยิ้มอยู่ตรงหัวโต๊ะในขณะที่พยายามควบคุมน้ำเสียงให้ฟังดูเหมือนเขาไม่หงุดหงิดอย่างที่เขากำลังรู้สึกในตอนนี้

“ชาร์ล็อตอยากจะอยู่ที่นี่ต่อสักระยะหนึ่ง อาก็เลยให้เธอมาพักที่บ้านหลังนี้”

แจ็คหันไปมองชาร์ล็อตที่เพียงแค่ยักไหล่ใส่เขา แล้วเขาก็แค่นหัวเราะก่อนจะลุกขึ้นยืน “ถ้าหากอาอยากจะให้ผมคอยช่วยเหลือเธอก็ไม่จำเป็นต้องเชิญมาทานมื้อกลางวันแบบนี้ก็ได้นะครับ ผมเกรงว่าอาจจะทำให้อาหารมื้อนี้ไม่อร่อยเท่าที่ควร”

“แจ็ค นั่งลง” โรเบิร์ตกล่าวเตือนเสียงเรียบ รอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าเมื่อครู่เลือนหายไปแล้วเบนสายตาไปกล่าวกับชาร์ล็อต “คุณด้วยชาร์ล็อต”

ชาร์ล็อตพยักหน้าแล้วเดินมานั่งที่โต๊ะโดยเลือกเก้าอี้ตัวที่อยู่ตรงข้ามกับเขาโดยไม่คิดจะโต้แย้งอะไรอีก

“อาให้ชาร์ล็อตอยู่ที่นี่เพราะเธอมีเอกสารสำคัญบางอย่างซึ่งมันจำเป็นต่อเรื่องพินัยกรรมที่พวกเจนนิ่งส์ใช้อ้างสิทธิ์เป็นผู้รับผลประโยชน์ทั้งหมดจากงานเขียน ซึ่งเรื่องนี้ชาร์ล็อตกับอาได้คุยกันแล้วและมันก็ปลอดภัยกว่าที่จะให้เธออยู่ที่นี่เพราะถ้าหากมีอะไรอย่างน้อยนายก็ยังจะคอยช่วยดูแลได้”


แจ็คขมวดคิ้วกับสิ่งที่ได้ยินแล้วหันไปถามชาร์ล็อต “พ่อฝากอะไรไว้กับคุณกันแน่ แล้วทำไม?”

“เรื่องนี้ฉันบอกคุณไม่ได้ และคุณไม่จำเป็นต้องรู้” เธอตอบเขาสั้นๆ โดยที่สายตาของเธอนั้นมองไปที่โรเบิร์ต “ทำไมคุณถึงไม่บอกฉันก่อนล่ะคะว่าเพื่อนบ้านของคุณคือแจ็ค”

“ถ้าหากผมบอกคุณแต่แรก คุณก็ไม่ยอมมาอยู่ที่นี่สิ” แล้วโรเบิร์ตก็หยิบผ้าเช็ดปากที่วางอยู่บนจานมาวางลงบนตักก่อนจะหยิบช้อนและส้อมขึ้นมา “อย่ามัวแต่พูดมากเลย โอลิเวียอุตส่าห์เตรียมมื้อกลางวันให้ รีบกินเสียก่อนจะเย็นเถอะ”

แจ็คกลอกตาแล้วก็หยิบผ้าเช็ดปากมาวางลงบนตักบ้างและเริ่มรับประทานอาหารในขณะเดียวกันสายตาของเขาก็เหลือไปมองชาร์ล็อตยังดูจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรมากนักกับการที่จะต้องมาอาศัยอยู่ที่บ้านหลังถัดไปจากเขา แถมยังหันไปพูดคุยกับโรเบิร์ตโดยทำทีเหมือนเขาไม่มีตัวตนอยู่ด้วยซ้ำ และเขาเองก็ไม่อยากเสียมารยาททะเลาะกับชาร์ล็อตในบ้านของโรเบิร์ตแม้ว่าจะไม่ชอบใจกับการที่หล่อนจะมาอยู่ที่นี่ก็ตาม

เรื่องนั้นเอาไว้ค่อยคุยกับชาร์ล็อตให้รู้เรื่องทีหลัง ไม่ใช่ตอนที่อาโรเบิร์ตยังอยู่ที่นี่

แจ็คโบกมือให้กับรถกระบะที่กำลังถอยออกไปจากประตูรั้วของผู้รับเหมาที่เข้ามาคุยกับเขาเพื่อตกลงราคาในการต่อเติมบ้านเสร็จแล้ว หลังจากที่กดรีโมทประตูให้มันเลื่อนปิดแล้ว แจ็คก็หันไปมองบ้านของโรเบิร์ตที่ตอนนี้เจ้าของบ้านได้เดินทางกลับไปแล้วและคงเหลือเพียงแค่ผู้อาศัยชั่วคราวที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงศาลาไม้เลื้อยที่อยู่กลางสวนของบ้าน

ท่าทางของเธอดูผ่อนคลายกว่าตอนที่นั่งร่วมโต๊ะอาหารกับเขาอยู่มาก และยิ่งมองเขาก็ยิ่งสงสัยว่าเพราะอะไรเธอถึงได้กลายมาเป็นชู้รักกับพ่อของเขาไปได้ ทั้งที่ผู้หญิงในวัยต้นที่หน้าตาดีและฐานะทางสังคมก็ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างเธอนั้นน่าจะคบหากับคนที่อายุใกล้เคียงกันมากกว่าที่จะแก่คราวพ่อเช่นนี้

และอีกข้อหนึ่งที่เขายังคลางแคลงใจไม่หายก็คือ เพราะเหตุใดพ่อของเขาถึงได้ไว้ใจชาร์ล็อตมากถึงขั้นฝากเอกสารอะไรก็ตามที่สำคัญมากไว้กับเธอ และถ้าหากว่าพ่อไว้ใจหล่อนมากพอนั่นก็หมายความว่าความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งคู่คงไม่ใช่เป็นแค่ในฐานะชู้รักธรรมดาแน่

ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนกำลังถูกต่อยเข้าหนักๆ ที่กลางอกและปล้นเอาอากาศไปจากปอดกับความจริงอันน่ารังเกียจว่าพ่อผู้แสนดีของเขานั้นแท้จริงแล้วกำลังมีความสัมพันธ์อันลึกซึ้งกับผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าลูกชายคนเดียวของตน และหนำซ้ำตัวเขาเองก็เกือบถลำไปกับฉากหน้าที่ดูเหมือนจะระมัดระวังตัวของเธอ

แต่ถึงอย่างนั้นแล้วทำไมเขาถึงต้องรู้สึกผิดเมื่อเห็นแววตาของเธอในตอนที่เขาพูดจาถากถางเธอที่โต๊ะอาหาร ไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดคนที่ใจกล้าขนาดมีความสัมพันธ์กับผู้ชายที่มีครอบครัวได้นั้นไม่น่าจะแสดงความเจ็บปวดหรือเสียใจกับคำพูดของเขามากกว่าที่จะโกรธที่เขาพูดแทงใจดำขนาดนั้น

แล้วคนที่เขากำลังมองอยู่นั้นเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือในมือและมองมาที่เขาคล้ายกับเพิ่งรู้ตัวว่ากำลังถูกใครบางคนมองอยู่ ชายหนุ่มขบกรามตัวเองแน่นเพื่อบังคับตัวเองไม่ให้เบือนหน้าหนีไปและสิ่งที่ปรากฏอยู่ในดวงตาคู่สวยของเธอนั้นก็ทำให้หัวใจของเขาเต้นโลด เขาจำสายตาแบบนี้ของเธอได้ สายตาที่ดึงดูดให้เขาหลุ่มหลงจนไม่อาจละสายตาได้นับตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบกัน ดวงตาที่มองมาอย่างใสซื่อไร้ซึ่งความนัยแอบแฝงแต่มันก็เป็นเพียงแค่ชั่วครู่เดียวก่อนที่ความว่างเปล่าจะเข้ามาแทนที่ และเธอก็ก้มลงไปอ่านหนังสือต่อ

“บ้าชะมัด”

แจ็คสบถกับตัวเองพลางยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองแรงๆ ที่เผลอคิดะไรแบบนั้นกับชาร์ล็อต เขาต้องย้ำเตือนตัวเองให้บ่อยกว่านี้ว่าเธอไม่ใช่คนที่เขาเคยนึกชอบหรือหลงเสน่ห์อีกต่อไป

ทิ้งชาร์ล็อตคนที่นายรู้จักไว้ที่บาหลีเถอะ อย่าหาเรื่องใส่ตัวเลยแจ็ค

เขาบอกตัวเองในใจก่อนที่จะหันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้าน โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่เขาคิดว่าอ่านหนังสืออยู่นั้นลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนที่จะปิดหนังสือและลุกขึ้นแล้วเดินกลับเข้าไปในบ้านเช่นกัน

โปรดติดตามตอนต่อไป

รักคนอ่านค่ะ