ช่วงปีอายุ42 ที่กำลังจะสิ้นสุดลง

เป็นช่วงปีที่เหนื่อยมากๆอีกปี นับจากก่อนวันเกิดปีที่แล้วที่คุณนายเตยโดนรถชน แผลใหญ่น่ากลัว ต้องผ่าตัดหลายครั้ง เครียดมากมาย ทั้งอาการเตย และต้องเผชิญกับรอยร้าวของมิตรภาพ แล้วก็ค่ารักษาที่เลยแปดหมื่นบาทไปหน่อยๆ เงินเก็บเบาไปเยอะเลย

กับการงาน...ที่เหนื่อยกับหัวหน้าณ ขณะนั้น และก็ต้องจากกันไป...แบบ..เออ...ไปเหอะ...ส่วนหัวหน้าคนใหม่...เรียกว่าหน้าเท้าเป็นหลังมือเลยทีเดียว มารยาทดี มีน้ำใจ แม้ว่ายังทำงานไม่คล่องมาก แต่ก็ต้องเอาใจช่วยกับการมาประจำต่างประเทศครั้งแรกที่งานในความรับผิดชอบเยอะมาก คนที่จากไปทำงานดี(อันนี้ทำดีเราก็ต้องชม) เริ่มอะไรมาเยอะ ก็ต้องช่วยๆกัน เป็นแผนกเดียวกัน

สุขภาพ...แย่ยังไง แย่ยังงั้น มากกว่าเดิมบ้าง...แต่ที่เบื่อหน่ายที่สุดคือ...สิว มันจะมาทำไมตลอดเวลา อายุก็เยอะ นอนเอียงขวาทับหู...สิวขึ้น คันหัวตาเอานิ้วเขี่ยๆ...สิวขึ้น นักกายภาพกดท้ายทอย...สิวขึ้น นั่งเท้าข้างทำแบ๊ว..คาง...สิวขึ้น คือ...อยู่ยากนะ จะรักษาสิวเป็นเรื่องราว...ไม่ได้ค่ะ หมอตาห้ามทานยาสิวทุกชนิด เพราะตาเป็น SLK และแห้งมาก ทานยาสิวไม่ได้ตาจะยิ่งแห้ง...กรรม

ความไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ....จริงจริงนะ...รู้ซึ้งเลย

สิ่งที่ดีที่สุด ที่มีค่าที่สุดคือ...ความสัมพันธ์กับพ่อ ที่ดีขึ้น...แม้ไม่ได้เจอกันนัก แต่ก็กล้าบอกรักมากขึ้น.... มีเรื่องคุยกันเปิดอกในบางเรื่องทีละนิดทีละนิด พ่อพูดบางอย่างที่ทำให้เรารู้ว่า...พ่อไม่ได้มองข้ามเรา เห็นบางอย่างในตัวเรา ไม่ได้หวังให้เราได้ใกล้ชิดกันมาก เจอกันมาก แค่รับรู้ว่ามีกันและกัน รับรู้ว่าลูกคนนี้ห่วงและรักพ่อมาก มันก็เพียงพอแล้ว

อนาคต...ปีนี้คงมีอะไรต้องทำเยอะแยะ ต้องมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง ก็ได้แต่หวังว่าเราจะรับมือ และทำทุกสิ่งที่ต้องเจอได้ดีที่สุด ผิดพลาดน้อยที่สุด

ปีนี้คงไม่ได้บริจาคเลือดวันเกิดตรงวัน แต่พอสะดวก ก็จะไปแน่นอน... 43 แล้วสินะเรา...

Create Date : 01 มีนาคม 2558
Last Update : 1 มีนาคม 2558 13:04:30 น.		7 comments
Counter : 1534 Pageviews.
Share Tweet