Bloggang.com : ลั่นทมขาว : บทละคร

บทละคร

ใดฤาคือรัก
โดย ชาราบูน

องก์หนึ่ง

ฉาก ๑

ห้องเจน
เจนกับโชคเดินมาตามทางเดินไขประตูห้องเข้าไป เจนวางกระเป๋าใบเล็กลงข้างเตียง นั่งลงเหม่อ โชคเดินสำรวจห้องไปทั่ว

โชค ดีนะที่เจนย้ายของมาก่อนบ้าง ไม่งั้นลำบากแย่
เจน ก็ทยอยๆมาก่อนตั้งหลายหนแล้ว โชคไม่ค่อยว่างนี่
โชค อย่างอนน่าคนดี วันนี้ก็มาแล้วไง (เข้ามาหาเจนทำท่าจะโอบแต่เจนเบี่ยง)
เป็นอะไรอีกล่ะ ทำหน้าเหมือนเบื่อโลกอีกแล้ว

เจนเฉย โชคเลยเดินยักไหล่ไปอีกทาง

เจน หิวไหม เจนสั่งปิ่นโตเขาไว้แล้ว
โชค ปิ่นโต (หันมามองเจน) จะอร่อยเร้อ

เสียงโทรศัพท์โชคดัง

โชค ครับ...ครับ ตอนนี้เลยหรือครับ เออ....ได้ครับ....ไปเดี๋ยวนี้แหละครับ
เจน เจ้านายโทรมาขอให้ช่วยไปดูคอมพ์ให้หน่อย
เจน วันอาทิตย์เนี่ยนะ (ทำหน้าเฉย ไม่มองโชค)
โชค โธ่..เขาก็จ่ายโอทีให้ทุกทีน่า แล้วค่ำๆผมจะแวะมานะ

โชคออกจากห้องไป
เจนนั่งมองรอบห้องนอนแผ่ลงบนเตียง สักพักหยิบมือถือกดเบอร์

เจน เจนเองค่ะ ถึงเรียบร้อยแล้วค่ะ ค่ะ....ค่ะ แล้วจะกลับไปบ้านบ้าง....
เขากลับไปแล้วค่ะ ช่างเขาเถอะแม่ แค่นี้นะคะจะจัดของต่อ
ปิ่นหิ้วปิ่นโตเข้ามาตามทางเดินจนถึงห้องเจน เคาะประตู เจนเดินมาเปิดประตู
ปิ่น สวัสดีค่าคุณ หนูเอาปิ่นโตที่สั่งไว้มาส่ง
เจน ขอบใจจ้ะ
ปิ่น เรียกหนูว่าปิ่นก็ได้ค่ะคุณ เขาเรียกกันทั้งตึก
เจน จ้ะปิ่น
ปิ่น แล้วตอนเย็นจะรับกี่โมงดีคะ
เจน ปกติส่งกี่โมงล่ะ
ปิ่น มีสองรอบค่ะคุณ หกโมงกับทุ่มครึ่ง บางคนเขากลับช้าแม่เขาเลยอยากให้พวกคุณทานของร้อนๆ
เจน งั้นทุ่มครึ่งก็ได้ ขอบใจนะจ้ะ (ทำท่าจะปิดประตู)
ปิ่น (ชโงกหน้าผ่านประตูเข้ามา) คุณอยากได้อะไรก็โทรลงไปบอกได้เลยนะค่า

ทางเดินหน้าห้อง
นลเดินเข้ามา
ปิ่น อ้าว...คุณนล (เดินเข้าไปหานล) ปิ่นเองค่ะ ไปไหนมาคะ ทานอะไรรึยังคะ
นล ทานแล้วล่ะปิ่น
ปิ่น มาหนูช่วยค่ะ แหมซื้ออะไรมาเยอะแยะเลย ให้เข้าไปช่วยไหมคะ
นล ไม่เป็นไร ขอบใจมาก
ปิ่น อ้อ นี่ห้องตรงข้ามคุณมีคนย้ายมาใหม่นะคะ สวยซะด้วยค่ะ อุ้ย!ลืมไป แต่เห็นมีผู้ชายมาส่ง คงเป็นแฟน อย่างคุณนลนี่ถ้าไม่ติดว่า....คงไม่เหลือแล้ว (หัวเราะคิก)
(นลยืนนิ่งคาประตูห้อง)
ปิ่น เออ...หนูลงไปก่อนแล้วกันนะคะ

ห้องนล
นลเอาของออกจากถุงจัดวางของเข้าที่
กลับมานั่งตรงโต๊ะข้างหน้าต่าง หยิบเทปอัดขึ้นมา

นล วันอาทิตย์ที่สี่มกราคมสี่หก ตื่นสายหน่อย เมื่อคืนกว่าจะกลับก็ดึก เบิ้มบอกจะช่วยโอนสายเข้ามือถือให้เลย จะได้ไม่ต้องเดินทางไปมา คงไม่อยากมาส่งเราบ่อยๆ
เราก็ไม่ได้อยากเป็นภาระกับใคร
เมื่อคืนคุยกับน้องคนเดิม ดูเหมือนเขาจะเข้าใจอะไรได้มากขึ้น ได้แต่หวังว่าเขาจะไม่ทำอะไรโง่ๆอย่างที่พูด

ออกไปซื้อของที่ซุปเปอร์ วันนี้เด็กเยอะ เสียงดังไปหมด กินข้าวขาหมูเจ้าอร่อย เบี้ยวปิ่นโตหนึ่งมื้อ อ้อ...เจอหนูปิ่นหน้าห้องด้วย เห็นบอกว่ามีคนย้ายมาอยู่ห้องตรงข้าม สวยด้วย....ก็เท่านั้น มันไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับเรา
ห้องเจน
เสียงโทรศัพท์ดัง
เจน ฮัลโหล.....เหรอ ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ล่ะ
เปล่า ไม่โกรธหรอก มันก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ
ได้งั้นวันศุกร์ก็ได้ อือ.....อือ แค่นี้นะ
(ห้องนล: นลหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป)

ฉาก ๒

ทางเดินหน้าห้อง
เจนกับนลเตรียมตัวไปทำงานในห้องของตัวเอง
นลเปิดประตูออกมา เจนเปิดประตูออกมาเช่นกัน
เจนรีบจนชนนล เจนหันมาขอโทษแล้วรีบเดินจากไป
นลเดินตามออกไป

ฉาก ๓

ทางเดินหน้าห้อง
ปิ่นถือปิ่นโตเดินคู่กับนลเข้ามา
ปิ่น วันนี้คุณนลกลับช้านะคะ แม่กำลังรออยู่เชียวว่าจะเก็บปิ่นโตดีมั้ย
นล ไปแวะที่อื่นก่อนหน่ะ กลัวจะเก็บอาหารไปแล้วเหมือนกัน ผมคงต้องท้องร้องทั้งคืนแน่เลย
ปิ่น แหมคุณนลพูดน่ารักจัง ใครจะใจร้ายกับคุณนลได้ลงค่ะ วันนี้แม่ทำแกงส้มชะอมแล้วก็ไข่เจียวหอมแดงของโปรดคุณด้วยนะคะ
นล ฟังแล้วยิ่งหิวนะ

เจนเดินเร็วแทรกเข้ามา ปิ่นร้องทักแต่เจนไม่สนใจไขประตูเข้าห้องไปเลย

ปิ่น คุณเจนห้องตรงข้ามคุณไงคะ เป็นอะไรรึเปล่าไม่รู้ ปกติแกก็ทักหนูทุกที
นล รีบมั้ง
ปิ่น แต่หนูเห็นแวบๆว่าแกร้องไห้ด้วย

ถึงหน้าห้องนล ปิ่นส่งปิ่นโตให้นล
นล ขอบใจนะปิ่น อ้อ...ผมรบกวนแจกใบปลิวตามห้องหน่อยนะ (เอาปึกแผ่นใบปลิวให้)
ปิ่น อะไรล่ะคะเนี่ย
นล เป็นสายด่วนระบายความเครียดทำนองนั้นหน่ะ
ปิ่น ได้เลยค่ะ หนูแจกตามห้องแป็บเดียวหมด คุณนี่ขยันจังนะคะ ทำงานกลางวันแล้วยังมี...เขาเรียกว่าอะไร..อะไรนะคะ ไซส์ๆ
นล ไซส์ลายน์ ผมก็ทำให้ตัวเองรู้สึกดีด้วยแหละ ไม่ได้ขยันอะไร
ปิ่น นั่นแหละค่ะ เขาเรียกว่าขยัน (มองหน้านล) คุณนี่ยิ่งดูยิ่งหล่อนะคะเนี่ย
หนูถามอะไรอย่าโกรธนะคะ คุณมองไม่เห็นอะไรเลยเหรอคะ
นล มันลางจนจับไม่ได้ว่าเป็นอะไรล่ะ หมอบอกมันจะเสื่อมไปเรื่อยๆจนมืดสนิท
ผมขอตัวนะ (เข้าห้อง)

ปิ่นมองตามถอนหายใจหันกลับเคาะประตูห้องเจน
ปิ่น คุณคะ....คุณ คุณทานข้าวยังค่า
(เอาใบปลิวสอดใต้ห้อง เดินออกไป)

ฉาก ๔

ห้องเจน
เจนครึ่งนั่งครึ่งนอนบนเตียงกดโทรศัพท์ หน้าตาเพลีย
เจน เจนเองค่ะพี่ ไม่สบายค่ะ ฝากลางานด้วยนะคะ ค่ะ ขอบคุณค่ะ

โชคเดินเข้ามาตามทางเดิน ถึงหน้าห้องเจน ทุบประตู
โชค เจน เปิดประตูหน่อย คุณจะมาหลบผมอย่างนี้ไม่ได้นะ มีเหตุผลหน่อยสิ
เจน กลับไปเถอะโชค พอกันที ฉันไม่โง่ให้คุณหลอกอีกแล้ว
โชค ผมหลอกคุณที่ไหน เขาเป็นเจ้านายผมจริงๆ
เจน แล้วไง (ลุกเดินไปที่ประตู) เพราะเขาเป็นเจ้านายคุณฉันถึงต้องยอมเขางั้นเหรอ ฉันไม่สนว่าเขาจะเป็นใคร แต่ที่คุณมีอะไรกับเขา แล้วปล่อยให้เขามาพูดฉอดๆใส่ฉันอย่างนั้น (หอบหายใจ) มันไม่ได้ (ทรุดลงหน้าประตู)
โชค ผมจะไปรู้ได้ไงว่าเขาจะตามผมไป
เจน (หัวเราะเย้ย) พอเถอะโชค คุณทำให้ฉันไม่เหลือใจแล้ว กลับไปอยู่กับเขาที่คุณเลือกเถอะ กลับไป กลับไป กลับไป
(เพลงรักจริง....ให้ฉันได้ไหมขอเถิด อยากรู้จักรักที่ดี อยากผ่านวันนี้ไปอย่าง ไม่ต้องปวดร้าว
ให้ฉันได้ไหมรักจริง เพราะมันมีค่าต่อหัวใจ เหนื่อยกับรักมามากเกินไป อยากจะรักจริง)

โชคทำท่ายักไหล่ หันรีหันขวางแล้วเตะประตูห้องนล แล้วเดินออกไป
เจนร้องไห้มือสะดุดกับใบปลิว หยิบมันขึ้นมา ร้องไห้โถมตัวลงบนเตียง

ห้องนล
นล เสียงห้องข้างๆครับ ครับดังมาก คงจะทะเลาะกัน
เมื่อกี้ครูว่าอะไรนะครับ ใช่ครับ เพื่อนบอกว่าผมทำได้ดี เลยต่อสายมาพ่วงมือถือเลยครับจะได้ไม่ต้องไปที่ศูนย์
ผมชอบครับครู ถึงผมเป็นอย่างนี้ ผมดีใจที่ช่วยให้เขาสบายใจได้ แล้วตัวผมเองก็รู้สึกมีคุณค่าขึ้น เมื่อไหร่ครูจะแวะมากรุงเทพฯล่ะครับ
เดือนหน้าเหรอครับ บอกผมอีกทีนะครับ แล้วเจอกันครับ
สวัสดีครับ

นลหยิบเทปอัดขึ้นมา
นล ต่อ รอบดึก กลับมาก็ค่ำแล้ว เจอหนูปิ่นเหมือนเคย จริงๆแล้วก็เจอแกทุกวัน ครูต้อโทรมา คุยกันยาว แต่ฟังกันไม่ค่อยรู้เรื่อง ห้องตรงข้ามเสียงดังมาก ได้ยินเสียงผู้ชายด้วย คงจะเป็นแฟน อ้อ..หนูปิ่นบอกว่าเขาเดินร้องไห้มาด้วย หวังว่าคงจะไม่มีอะไรมากนะ ความรักนี่มันรุนแรงจริงๆ บทจะรัก ก็รักเหลือเกิน โลกมันเป็นสีชมพู คนชอบบอกอย่างนั้น เราก็ไม่เคยเห็นซะด้วยว่ามันเป็นไง
รู้แต่รักก็เท่านั้น สุดท้ายก็เท่านั้น พอหมดรักมันก็มืดดำไปหมด เหมือนเรามั้ง มองอะไรไม่เห็นเลย ความรัก...มันยังไงกัน

ฉาก ๕

ฉากรวม
เสียงโทรศัพท์นลดังขึ้น
นล สายด่วนเพื่อนคุณครับ
เจน ...........
นล สวัสดีครับ
เจน ...........
นล ถ้ายังไม่พร้อม ค่อยโทรมาใหม่ก็ได้ครับ
เจน เออ....อย่าเพิ่ง.....เออ.....คุยได้ไหมคะ
นล ได้สิครับ ถ้าคุณพูดผมพร้อมฟังอยู่ครับ
เจน ทุกอย่างเลยหรือเปล่าคะ
นล ครับ ว่าแต่อยากให้ผมเรียกคุณว่าอย่างไรดี
เจน เออ.....เจจจ....เจค่ะ
นล ชื่อเท่ดีครับ งั้น...เรียกผมว่านิดก็ได้
เจน (หัวเราะเบาๆ) ฉันว่าเราน่าจะสลับชื่อกันมากกว่านะคะ
นล นั่นสิครับ เอาเป็นว่าผมชื่อเจ คุณชื่อนิดดีกว่า
เจน ปกติเขาคุยอะไรกันค่ะ
นล ก็แล้วแต่นะครับ แต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน ส่วนมากก็เริ่มทั่วๆไปก่อน นิดจะเริ่มตรงไหนดีครับ
เจน ไม่แน่ใจเหมือนกัน ไม่ใช่เด็กๆแล้วด้วย (หัวเราะเก้อๆ)
นล ได้ทั้งนั้นแหละครับ บางทีรุ่นคุณน้าคุณป้าก็มีครับ นิดสบายๆได้เลย
เจน แล้ว...เจทำมานานหรือยังล่ะ (เริ่มสบายขึ้น)
นล เพิ่งทำได้สองสามเดือนเองครับ แต่ชอบมากเลย
เจน ชอบฟังคนบ่นเนี่ยนะ เก่งจัง นิดอยากทำอะไรเพื่อคนอื่นอย่างนี้บ้างจัง แต่ตัวเองยังเอาไม่รอดเลย
นล ไม่สบายใจอะไรลองบอกให้ผมฟังดีไหม
เจน อะไรล่ะ
นล อะไรที่นิดคิดถึงมากที่สุดในตอนนี้ ก็เอาเรื่องนั้นก่อน
เจน ความรักมั้ง....นิดเหนื่อยหน่ายกับความรักจริงๆ

(เพลงรักจริง ของวรรธนา ท่อนนี้....
หลงอยู่กับคำถาม ไม่มีนิยามไม่เคยเข้าใจ
อยากที่จะเริ่มใหม่ อยากจะร้องไห้กับใครสักคน
ฝืนต่อไปไม่ไหว หมดแรงแล้วใจที่จะอดทน
เหนื่อยกับความหมองหม่น หากใครสักคนบนโลกใบนี้ยังมีรักจริง......)

นล นิดเคยลองมองความรักที่นิดต้องการไหมว่าแท้ที่จริงนิดต้องการมันแค่ไหน ความรักที่นิดแสวงหาคือความรักแบบไหน แล้วมันใช่ความรักหรือเปล่า หรือเป็นเพียงสิ่งที่นิดกำหนดมันขึ้นมา
เจน เจหมายความว่ายังไง หมายความว่านิดไม่เข้าใจตัวเองงั้นหรือ
นล นิดบอกว่าอยากหาคนที่เข้าใจนิด แต่ไม่เคยมีใครเข้าใจนิดเลย ไม่ว่าจะแม่ที่นิดไม่เคยสามารถเปิดใจอะไรได้ หรือเพื่อนที่ที่นิดเองก็ไม่กล้าจะเข้าไปหาและเปิดตัวเองกับเขา กับคนรักที่นิดเคยได้พบได้เจอ นิดถามตัวเองก่อนเถอะว่านิดรักเขาเหล่านั้นแค่ไหน
เจน เจพูดเหมือนกับเจเจอความรักมาจนช่ำชองแล้วยังงั้นแหละ
นล ผมมีประสบการณ์น้อยนักเมื่อเทียบกับนิด แต่ผมมีหัวใจที่ผมใช้มันมองทุกอย่างที่ผมสัมผัสไม่ได้
เจน เฮ้อ....ดีจังคุยกับเจแล้วรู้สึกดีจัง

ปิ่นเดินหิ้วปิ่นโตมาสองเถา เคาะห้องเจนก่อน
ปิ่น ปิ่นโตค่าคุณ (นลทำท่าได้ยินด้วย)
เจน งั้นวันนี้แค่นี้นะเจ
นล ได้ ถ้าไม่สบายใจก็โทรมาใหม่นะ กดสามจะเข้าเครื่องผม
เจน จ้ะ ขอบใจนะ
เจนวางหูโทรศัพท์ เดินไปที่ประตูรับปิ่นโตจากป้าปิ่น

ปิ่น หน้าตาสดชื่นขึ้นนะค่าคุณ
เจน (เอามือลูบหน้า) เหรอจ้ะ
ปิ่น ทานให้อร่อยนะค่า เดี๋ยวหนูส่งให้คุณนลก่อน
เจน ขอบใจนะจ๊ะปิ่น

ปิ่นหันไปจะเคาะประตูห้องนล นลเปิดประตูพอดี

ปิ่น อ้าวคุณนลจะออกไปไหนรึเปล่าคะเนี่ย
นล เปล่า ผมได้ยินเสียงปิ่นเลยเปิดประตู
ปิ่น เอ...คุณนี่หูดีจริง หนูยังไม่ได้เคาะห้องคุณเลย

เจนมองสองคนแว่บหนึ่ง มองหน้านลนานหน่อย

ปิ่น นี่คุณนลรู้จักกับคุณเจนหรือยังคะ

ปิ่นหันไปแต่เจนปิดประตูเข้าห้องไปแล้ว
ปิ่น แหมเสียดายจริง เคยคุยกันบ้างไหมคะเนี่ย
นล ไม่เคยครับ
ปิ่น คุณเจนสวยนะคะ หุ่นงี้ดีเชียวน่าจะไปเป็นนางแบบ มัวแต่คุย ทานข้าวเถอะค่ะ
นล ขอบใจนะ

นลรับปิ่นโตมา ปิ่นเดินจากไป นลหันไปทางห้องตรงข้าม นิ่งเหมือนคิดอะไร แล้วเดินเข้าห้องไป

ฉาก ๖

ทางเดินหน้าห้อง
นลเดินเข้ามาตามทางเดิน ถึงหน้าห้องทำกุญแจหล่น เจนเดินตามเข้ามาเห็นเข้า
เจน ขอโทษค่ะ (หันไปเห็นไม้เท้าของนล) เป็นไรรึเปล่าคะ
นล กุญแจตกครับ (ก้มลงหากุญแจ)
เจน (มองเห็นกุญแจ หยิบให้) นี่ค่ะกุญแจคุณ
นล ขอบคุณครับ
เจน ฉันอยู่ห้องตรงข้ามคุณค่ะ ชื่อเจน
นล ครับผมทราบ ผมนลครับ
เจน แล้วเจอกันนะคะ

ต่างคนต่างแยกย้ายเข้าห้อง

ฉาก ๗

ห้องเจน
เสียงโทรศัพท์ดัง เจนนอนอยู่บนเตียง
เจน ฮัลโหล ใช่...อะไรนะ (ผงกหัวนิดนึง) แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า ดีแล้วล่ะ
ดูก่อนนะว่าจะว่างรึเปล่า เออ...ดูแม่ล่ะกัน เออ....เอออน่าแล้วจะแวะไป

เจนวางหูโทรศัพท์ ลุกมานั่งปลายเตียงกุมขมับ คว้าโทรศัพท์ขึ้นมากด

ห้องนล
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น นลหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
นล ครับ
เจน เจ....เจรึเปล่า
นล (ลุกขึ้นนั่งเต็มตัว) ครับใช่ นิดเหรอครับ
เจน ใช่นิดเอง เจ......(สะอื้น)
นล ใจเย็นๆนะ บอกผมสิครับว่ามีอะไร
เจน แม่เจจ....แม่นิด แม่นิดไม่สบาย น้องโทรมาบอกเมื่อกี้นี้
นล ครับ แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า
เจน ไม่ร้ายแรงหรอก แต่นิด...นิดเป็นห่วงแม่ นิดอยากไปหาเขา
นล นิดเคยบอกว่าแม่นิดก็อยู่ในกรุงเทพฯนี่นา ทำไมไม่ไปหาล่ะครับ
เจน เจไม่เข้าใจ นิดกับแม่ห่างกันมาก ตอนนิดสามขวบพ่อกับแม่เลิกกัน นิดไปอยู่กับพ่อจนโต พอพ่อเสียนิดถึงมาอยู่กับแม่ นิดไม่เคย...ไม่เคยกอดเขาสักครั้งเลยด้วยซ้ำ
นิดรู้สึกมาตลอดว่าเขาเป็นคนอื่น เขาไม่เคยไปหานิดเลยตลอดเวลาที่นิดอยู่กับพ่อ เขาไม่เคยแยแสนิดเลย แต่......แต่......(ร้องไห้)
นล นิดครับ นิดรักแม่ไหม
เจน ...รักสิ นิดรักเขาเหมือนที่นิดรักพ่อนั่นแหละ แต่นิด...นิดไม่รู้จะทำยังไง
นิดไม่รู้จะรักเขายังไง นิดไม่เคยพูดหวานๆกับเขา ไม่เคยทำอะไรให้เขา นิดได้แต่มองน้องกอดเขา พูดจาน่ารักใส่กัน นิดทำไม่เป็น
นล นิดรู้ได้ยังไงว่านิดทำไม่เป็น วันนี้นิดบอกผมได้เต็มปากว่านิดรักท่าน มันเป็นสัญญาณที่ดีแล้วที่นิดยอมรับกับตัวเองได้ว่านิดรักแม่
ผมเป็นเด็กกำพร้า ไม่เคยรู้จักว่าพ่อแม่เป็นใคร แต่ผมโชคดีที่มีครูที่รักและคอยเป็นกำลังใจให้ผม ทุกครั้งที่ผมได้สัมผัสกับครอบครัวคนอื่น ผมก็จะรับเอาความรักของพ่อแม่คนอื่นที่เขามีต่อลูกมาเก็บเอาไว้ เพราะผมเชื่อมั่นในความรักของพ่อแม่ที่มีต่อลูก แล้วนิดเองมีแม่อยู่ข้างๆอยู่แล้วจะไม่สามารถรับความรู้สึกนั้นได้เลยเหรอ
เจน เจไม่มีพ่อแม่หรือ
นล ผมไม่เคยรู้สึกว่ามันเป็นสิ่งผิดปกตินะครับ ไม่ต้องห่วง ผมอยู่และยอมรับมันได้ พอๆกับที่ผมอยู่และยอมรับในสิ่งที่ผมเป็น
เจน เจพูดแปลกๆ เหมือนว่าเจไม่เหมือนคนอื่น

เสียงฟ้าร้องดัง เจนร้องตกใจ
นลได้ยินเสียงร้องของเจนจากในหูโทรศัพท์และจากตรงข้ามห้องในเวลาเดียวกัน
เขาลุกขึ้นยืน รู้สึกเอะใจ เดินไปที่ประตู เปิดประตู เดินไปหยุดอยู่หน้าห้องเจน

เจน โทษทีเจ ฟ้าร้องหน่ะ ตกใจหมดเลย ......เจ
นล ครับฟังอยู่ นิด....ผมอยากให้นิดลองเปิดใจ อย่างน้อยก็เริ่มตรงแม่ของนิด ทำให้ท่านรู้เถอะว่านิดรู้สึกอย่างไร อย่าหลอกอย่าอายหัวใจตัวเองเลยนะครับ
เจน เจ.....นิดไม่รู้หรอกนะว่าจะทำได้รึเปล่า แต่นิดจะลองพยายาม จะลองดู

เสียงโชคเรียกเจนแว่วๆเข้ามา นลถอยหลังเข้าประตูห้องตัวเองไป
โชคเดินเมาเข้ามาถึงห้องเจนทุบประตูเรียก

โชค เจน...เจน เปิดประตูสิ
เจน (เอามือปิดหูโทรศัพท์) โชค....จะบ้าเหรอ ดึกดื่นป่านนี้ขึ้นมาได้ยังไง
เจ...แค่นี้ก่อนนะ ขอบคุณมากจริงๆ (วางหูโทรศัพท์)
กลับไปนะโชค ไม่งั้นฉันจะเรียกยาม
โชค เจน....เรามาดีกันเถอะ ผมไม่มีใครแล้ว
เจน น่ารังเกียจที่สุดโชค (เดินมาที่ประตู) ทำไมคุณถึงได้เป็นคนอย่างนี้ ออกไปจากชีวิตฉันซะ
เราจบกันไปแล้ว และฉันขอบอกให้คุณรู้ไว้นะว่าฉันหน่ะไม่เคยรักคุณเลย รู้ไว้ด้วย
โชค (เสียหน้า) โธ่..อีเวร นึกว่าดีตายสิ อารมณ์บ้าๆบอๆอย่างกับคนบ้า
ไม่มีกูแล้วมึงไม่มีทางหาใครได้หรอก ปัทโธ่เว้ย

โชคเดินปึงปังออกไป เจนอึ้งกับคำพูดของโชค เซไปนั่งอยู่บนเตียง
นลเดินออกจากประตูห้องตัวเองมาหยุดหน้าห้องเจน เอื้อมมือวางไว้ที่บานประตู
(เพลงรักด้วยหัวใจ.....สายตาของฉันมันมองไม่เห็น แต่หัวใจเป็นได้มากกว่า
อยากบอกเธอ บอกเธอรู้ว่า ในโลกนี้หนาเธอมีค่ากว่าใคร)
ฉาก ๘

ทางเดินหน้าห้อง
นลเดินออกจากห้องมา หยุดตรงหน้าประตูห้องเจน ปิ่นเดินแกมวิ่งเข้ามา
ปิ่น (เดินเข้ามาหานล) คุณนล โชคดีไม่คลาดกัน (หอบๆ) เมื่อคืนมีโทรศัพท์มาค่ะ เขาบอกชื่อครูต้อ เห็นว่าโทรเข้ามือถือคุณไม่ติด เลยโทรมาข้างล่างฝากให้บอกว่าแกจะมาหาคุณค่ะ ยังไงโทรกลับหาแกด้วยนะคะ แกว่าจะมาหาวันสองวันนี้
เอ...วันนี้คุณออกสายนะคะ เมื่อกี้หนูยังสวนกับคุณเจนเลย หิ้วกระเป๋าบอกว่าจะกลับบ้านสองสามวัน ไม่รู้มีเรื่องอะไรรึเปล่าตางี้บวมเชียว
เออ..เมื่อคืนแฟนเธอก็มาเมาอาละวาดด้วยค่ะ เสียงดังเอะอะ คุณได้ยินบ้างไหมคะ แม่บอกคนสมัยนี้น่ากลัวจริงๆ

นลเดินเลี่ยงออกไป
ปิ่น อ้าวคุณนลไปแล้วเหรอคะ มาหนูเดินไปด้วย (วิ่งตามไป)

ZZZZZZZZZZZ

องก์สอง

ฉาก ๑

ทางเดินหน้าห้อง
นลและครูต้อเดินเข้ามา
ครูต้อ ที่พักท่าทางดีนะ
นล ครับครู เพื่อนช่วยหาให้ เล็กๆเงียบๆ เจ้าของก็ใจดี
ครูต้อ อ้อ..คนที่ช่วยบอกว่าครูโทรมาใช่ไหม
นล นั่นลูกสาวครับ ยังเด็กอยู่เลย ไม่ค่อยชอบเรียนแต่ก็ยังช่วยแม่ส่งปิ่นโตหน่ะครับ
ครูต้อ เออก็ยังดี ดีแล้วได้เจอคนดีดี

นลไขประตูเข้าห้อง ทั้งคู่เดินเข้าห้อง
ครูต้อ แล้วเรื่องผู้หญิงคนนั้นว่าไง โทรมาอีกไหม
นล เขากลับไปบ้านครับ (ปิดประตูห้อง)
ครูต้อ แล้วเราไปรู้ได้ยังไง พูดเหมือนเคยเจอกัน
นล เขาอยู่ห้องตรงข้ามผมเองครับ
ครูต้อ เฮ้ย....โลกมันจะแคบยังงั้นเลยเหรอ แล้วเราไปรู้ได้ไง
นล (ถอนหายใจ) ผมทราบครับ บวกเรื่องหลายๆอย่างเข้าด้วยกัน ผมค่อนข้างจะแน่ใจว่าคือคนคนเดียวกัน
ครูต้อ รู้สึกคนนี้เราจะให้ความสำคัญมากนะ
นล (อึ้ง)................
ครูต้อ แล้วเคยคุยกับเขานอกจากทางโทรศัพท์รึเปล่า
นล สองสามหนครับ
ครูครับ ผมไม่รู้ทำไมรู้สึกเป็นห่วงเขา อยากรู้ว่าเขาเป็นยังไง อยากคุยกับเขา อยากได้ยินเสียงเขา
เราคุยกันไม่นานนักแต่ผมรู้สึกดี มันไม่เหมือนกับเวลาผมคุยกับคนอื่นๆ ผมรู้สึกถึงใยบางๆระหว่างเขากับผม
ครูต้อ นล.....นลยังจำครั้งนั้นได้ไหม
นล ครูหมายถึง........
ครูต้อ เรื่องของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ครูรู้จัก คนที่เคยทุ่มเทให้กับผู้หญิงที่เขาบอกว่าคือความรัก.....ความรักครั้งแรกของเขา
คนที่ดีใจที่ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาคุยด้วย มาเอาใจ มาคอยห่วงใย เขาบอกครูว่าเขารักผู้หญิงคนนั้น
ครั้งนั้นครูได้แต่รอและหวังว่าเด็กหนุ่มคนนั้นคงได้พบแล้วกับรักแท้ที่เข้าใจ
และรับรู้กันได้โดยไม่ต้องอาศัยดวงตาเป็นสื่อ
แต่แล้ววันหนึ่งเด็กหนุ่มคนนั้นก็มานั่งร้องไห้ ดื่มเหล้าไม่เป็นผู้เป็นคน ลืมการเรียนที่เขาเคยว่ารักนักหนา กว่าครูจะประคับประคองให้เขากลับมารักตัวเองได้เหมือนเดิม นลรู้ไหมว่าครูเองก็แทบจะท้อใจ
นล ครู....
ครูต้อ ครูไม่ได้ห้ามให้นลมีความรัก ครูเพียงอยากให้นลใช้หัวใจที่สว่างใสของนลดวงนั้นแทนดวงตาที่มืดมิด เอามันมองกลับมาที่ใจตัวเอง มองให้เห็นความรู้สึกที่แท้จริงของนล
หากนลพบแล้วว่ามันคือความรักที่แท้จริง ครูก็จะยินดี แต่ครูอยากจะขอให้นลรักด้วยสติ เพราะเมื่อเราจะสุขจะทุกข์กับมัน เราก็จะสามารถดูแลและประคับประคองตัวเองได้ ครูไม่ได้อยู่ข้างๆเราเหมือนก่อนแล้วนะ (เดินเข้ามาจับบ่านล)

ปิ่นถือกระเป๋าเข้ามาตามทางเดินกับเจน
ปิ่น วันนี้จะรับปิ่นโตไหมคะคุณ
เจน ไม่ดีกว่าจ้ะ ฉันเหนื่อยๆอยากนอนเลยมากกว่า
ป้าปิ่น งั้นก็ตามใจคุณค่ะ

ครูต้อกับนลเปิดประตูออกมา
ครูต้อ เรื่องนั้นครูจะดูให้ ถ้าได้เรื่องยังไงครูจะรีบโทรมาบอก รีบไปแล้วเดี๋ยวตกรถ
นล ผมไปส่งนะครับ

ทั้งสี่เจอกัน
ปิ่น คุณนล อ้อ..นี่คุณครูใช่ไหมคะ (หันไปไหว้) สวัสดีค่ะ
ครูต้อ สวัสดีครับ
ปิ่น นี่คุณเจนเพิ่งกลับมาค่ะ หนูเลยเดินคุยมาด้วย
เจน สวัสดีค่ะ
นล สวัสดีครับ (พร้อมกับครูต้อ) เออผมคงต้องขอตัวนะครับ จะรีบไปส่งครูที่ท่ารถ

นลและครูต้อเดินจากไป ปิ่นมองตาม
ปิ่น แหมน่าเสียดายนะคะ ตาบอดทั้งคู่ หน้าตาก็ดี พูดจารึก็เพราะทุกคำเลย คุณว่าไหมคะ
เจน นั่นสินะ หรือเพราะเขาเป็นแบบนั้นโลกของเขาเลยสะอาด ไม่วุ่นวายสับสนจนจิตใจเสื่อมโทรมไปด้วยอย่างเราๆมั้งคะ
ปิ่น ก็ไม่แน่นะคะคุณ เขาอาจจะเคยเจออะไรมาแย่กว่าที่เราคิดก็ได้นะคะ (ทำท่าเหมือนผู้ใหญ่) คุณก็รู้บ้านเราเมืองเราไม่ค่อยจะให้โอกาสคนพิการนักหรอกค่ะ
เจน จริงของปิ่น ทุกคนก็มีเรื่องราวของตัวเอง (นิ่งนิดนึง) ฉันไปนะ
ปิ่น ค่า แต่ถ้าคุณหิวก็โทรลงไปบอกหนูนะคะ

เจนเข้าห้องปิดประตู ทิ้งกระเป๋าลงพื้น เงยหน้ามองเพดานนาน ปิ่นเดินออกไป

ฉาก ๒

ฉากรวม
นลนั่งดีดกีตาร์ สักพักก็วางกีตาร์ลงแล้วหยิบเทปขึ้นมาอัด

นล ครูต้อกลับไปแล้ว ครูพูดให้เราคิดหลายเรื่อง แต่ที่เราคิดมากสุดก็คงเป็นเรื่องของเธอ นั่นสินะ เรากำลังรู้สึกยังไงอยู่ เพราะความน่ารักหรือเปล่า มันก็มีส่วนแหละนะ หนูปิ่นยังบอกว่าสวยเลย
คนอย่างพวกเราก็อยากได้แฟนสวยๆทั้งนั้น
แต่เราแค่พูดคุยกัน เจอกันหน้าห้องท่าทางเธอก็ไม่ได้สนใจเราอะไรเท่าไหร่ คงเห็นแค่เราเป็นคนตาบอดคนหนึ่ง ถ้าเธอรู้ว่าคนที่เธอคุยด้วยเป็นแค่คนตาบอด เธอจะคิดยังไงนะ อยากรู้จริง...

เจนนอนกระสับกระส่ายบนเตียง ลุกขึ้นมากดโทรศัพท์ นลรับโทรศัพท์
นล สายด่วนเพื่อนคุณ สวัสดีครับ
เจน เจ
นล เออออ....นิด
เจน นอนไม่หลับเลย ความจริงเหนื่อยมากนะแต่คิดถึง เราโทรคุยกันทุกคืนตั้งสามอาทิตย์นะเจ พอไม่ได้คุยกับเจแล้วเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง
นล (ยิ้มดีใจ) แม่เป็นไงบ้าง กลับไปหาท่านรึยัง
เจน ก็นี่ไงที่หายไป นิดไปหาท่านมา อาการไม่มีอะไรแต่ต้องพักผ่อนมากๆ แม่ชอบออกไปช่วยตามมูลนิธิ ไปทุกที่แหละ นิดก็ได้คุยกับแม่หน่อย
นล หน่อยเดียว
เจน แหมแค่นั้นก็แทบแย่แล้วนะเจ นิดเกร็งแทบแย่ เหงื่อซึมตลอดเลย ออกเดทครั้งแรกยังไม่เท่านี้เลย
นล แล้วดีมั้ย
เจน ดีเลยล่ะ แต่ยังไม่ได้กอดหรอกนะ ยัง...นิดยังไม่พร้อม
นล เริ่มได้แค่นี้ก็เยี่ยมแล้ว เสียงดูสดใสขึ้นเยอะแล้วนะ
เจน ขอบใจเจจริงๆนะ เสียดายวันนั้นคุยกันยังไม่ทันจบไม่น่ามี....
นล ไม่เป็นไรหรอก ผมรู้ว่านิดดีขึ้นก็ดีใจแล้ว
เจน ไม่รู้ทำไมนะ นิดไม่เข้าใจเลย เคยมีคนพูดอย่างนี้กับนิดมาหลายคน แต่ทำไมนิดไม่เชื่อเขา หรือรู้สึกอยากจะทำจริงๆขึ้นมา เหมือนกับที่เจพูดให้นิดฟังก็ไม่รู้
นล มันอาจจะเป็นเรื่องของเวลา จังหวะที่นิดพร้อมจะรับจะเปิดใจแค่ไหนก็ได้
เจน เจ....นิดชอบคุยกับเจจัง เจเป็นคนยังไงหน่ะ
นล ผม....ผมก็เหมือนคนทั่วๆไปแหละ เพียงแต่....
เจน อย่าบอกนะว่าเจพิการ (พูดไปเรื่อย)
นล นิด...(ตกใจ)
เจน พูดเล่นน่า นี่ตรงข้ามห้องนิดเนี่ยก็มีคนตาบอดอยู่คน นิดว่าเขาน่าสงสาร
นล ทำไมนิดถึงว่าเขาน่าสงสาร
เจน ก็เขาตาบอดแต่ต้องมาอยู่คนเดียว ท่าทางก็เซื่องๆซึมๆ นิดเจอเขานะพูดนับคำได้เลย ที่จริงนิดก็ไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาเหมือนกัน ชีวิตเขาคงจะเงียบเหงาน่าดูเลยว่าไหม
นล ..........................
เจน เจ...เจ....เจยังอยู่รึเปล่า
นล ยังอยู่ แล้วนิดดีขึ้นรึยัง
เจน ก็ดีขึ้นนะ แต่เดี๋ยวนิดก็เป็นอีกแหละ นิดอารมณ์ขึ้นๆลงๆ แต่ถ้ามีเจอยู่นิดไม่กลัวแล้วล่ะ ตอนแรกที่โทรมานิดยังกลัวๆเลยนะ ไม่คิดว่าจะได้เจอคนน่ารักอย่างเจ
นล ผมไม่ได้น่ารักหรอก
เจน นิดไม่แคร์หน้าตาหรอก นิดหมายถึงเจเข้าใจนิด รับฟังและคอยแนะนำนิดได้
นิดเคยฝันอยากมีใครสักคนอย่างเจนี่แหละ
นล ไม่มีใครได้อะไรดังฝันเสมอไปหรอกนะนิด
เจน ทำไมวันนี้เจเสียงเศร้าจังเลย

นลเดินออกมาตรงมุมห้อง
นล ไม่มีอะไรหรอก ผมดีใจนะที่นิดมีความสุขขึ้น
เจน นิดอยากเจอเจจัง
นล อย่าเพิ่งเลย มันอาจจะไม่ดีอย่างที่คิดนักก็ได้
เจน เหรอ แต่นิดก็ยังอยากจะเจอเจนะ
นล เอาไว้ก่อนเถอะ วันนี้แค่นี้ก่อนดีไหม
เจน ได้ แต่เจ....นิดอยากจะบอกว่านิดดีใจจริงๆที่ได้รู้จักเจ
ทั้งคู่วางหูโทรศัพท์พร้อมกัน นลนั่งลงปลายเตียง ก้มหน้าคิดหนัก เจนทำท่าร่าเริง
เดินหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไป

ฉาก ๓

ห้องนล
นลนอนไม่สบายบนเตียงปิ่นกำลังเอาผ้าขนหนูเช็ดหน้าให้
ปิ่น ดูสิคุณ ไข้สูงเชียว ทีหลังบอกหนูเลยนะคะอย่าปล่อยเอาไว้ (เอาผ้าไปเก็บในขัน)
คุณรอแป็บนึง เดี๋ยวหนูจะไปเอาข้าวต้มที่แม่ทำไว้มาให้ เมื่อเช้าก็ทานไปแค่สองคำพอดีไม่มีแรงกัน

ปิ่นเดินออกมาจากห้องนล เจนหิ้วถุงเดินเข้ามาตามทางเดินพอดี
หยุดตรงหน้าห้องของทั้งคู่
เจน ไงปิ่น
ปิ่น อ้าวคุณเจน วันหยุดออกไปเที่ยวมาหรือคะ
เจน ซื้อของนิดหน่อยหน่ะ (ยกของให้ดู แล้วมองมือปิ่นที่จับประตูห้องนล)
ปิ่น (มองตาม) คุณนลไม่สบายค่ะคุณ ไข้สูงเชียว
เจน แย่จัง อยู่คนเดียวอย่างนี้ด้วยนะ
ปิ่น นั่นหน่ะสิคะ แม่ก็ยุ่งเลยให้หนูมาเช็ดตัวให้ ตายแล้วว่าจะไปเอาข้าวต้ม ไปก่อนนะคะคุณ (ปิ่นเดินจากไป)

เจนเดินเข้าห้องไป วางของไว้เดินถือโทรศัพท์มาริมหน้าต่าง กดโทรศัพท์หานล
เสียงโทรศัพท์นลดัง เขารับสายสายเสียงแหบ
นล ครับ
เจน เจ....นิดเอง ทำไมเสียงเจเบาจังเลย
นล เออ..เป็นหวัดนิดหน่อย
เจน เอ..หรือว่าไข้หวัดจะระบาด คนห้องตรงข้ามที่นิดเคยเล่าให้ฟัง ที่ตาบอดไง เขาก็ไม่สบายเหมือนกัน รู้อย่างนี้แล้วยิ่งสงสาร ไม่มีใครอยู่ด้วยเลย เด็กที่อพาร์ทเมนท์ต้องมาช่วยดู แย่เนอะตาบอดเนี่ย
นล แล้ว...ถ้านิดต้องอยู่กับเขาจะได้ไหม
เจน แหม...เจถามแปลก นิดก็...ไม่รู้เหมือนกัน ก็เขาเหมือนเราที่ไหนล่ะ นิดเองก็ไม่ใช่แม่พระ แต่..ไม่รู้สิ ไม่อยากคิด แต่ว่าถ้าเป็นเจ....นิดคิดว่านิดคงอยู่ด้วยได้นะ (หัวเราะ)
นล เออ.....
เจน พูดเล่นน่าเจ เดี๋ยวจะคิดว่านิดใจง่าย แต่นิดก็รู้สึกดีกับเจจริงๆนะ เจคิดว่าไงล่ะ
นล ผมไม่ค่อยเข้าใจ
เจน นิดอยากรู้จักเจมากกว่านี้ อยากให้เราเรียนรู้กันมากขึ้น
นล (ไอ) ผมไม่แน่ใจนักหรอกนะว่านิดจะรับผมได้ (ไอแรงขึ้น) ขอโทษนะนิดผมคุยต่อไม่ไหวจริงๆ
เจน เจ..อย่าเพิ่ง โกรธนิดเหรอ
นล เปล่าผมไม่โกรธหรอก ผมเองก็รู้สึกดีกับนิดเหมือนกัน แต่ผมว่าเราต้องใช้เวลาทบทวนให้ดีกว่านี้ (ไอ) ผมวางหูนะ

นลวางหูไป หายใจแรง ปิ่นเดินถือถ้วยข้าวต้มเข้ามาตกใจรีบวางถ้วยข้าวต้ม เข้าไปดู
ปิ่นพานลออกไปคลีนิค

เจนมองโทรศัพท์ กดโทรศัพท์อีกครั้ง ไม่มีใครรับสาย

ฉาก ๔

หน้าห้องเจน
ปิ่นเดินถือปิ่นโตมา เคาะห้องเจน เจนเปิดประตูออกมา
เจน ขอบใจจ้ะปิ่น
ปิ่น ดูคุณสิ เดี๋ยวนี้หน้าตาแจ่มใส สดชื่นผิดกับเมื่อเดือนก่อนเลยนะคะ
เจน คงจะอินเลิฟมั้งจ้ะ
ปิ่น ไอ้เลิฟๆนี่คงมีแฟนใช่ไหมคะ ดีจริง ใครน้าไม่เห็นมาหาคุณเลย หรือว่าจะเป็นคนเดิม
เจน ไม่ใช่จ้ะ (รีบพูด) คนนี้ฉันก็ไม่เคยเจอเขาเหมือนกัน เราโทรศัพท์คุยกันหน่ะ
ปิ่น โห...คุณนี่ทันสมัยจริงๆ แล้วจะไว้ใจได้หรือคะ
เจน ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เราคุยกันเข้าใจ สายด่วนเพื่อนคุณไง ปิ่นเคยได้ยินไหม
ปิ่น สายด่วนเพื่อนคุณ.....เพื่อนคุณ อ้อ....คงเป็นอันที่คุณนลให้หนูแจกแน่เลย แกว่าคลายเครียดคงอันเดียวกันนะคะ
เจน ฮ่ะ...คุณนลให้ปิ่นแจกหรือคะ
ปิ่น ค่า...นานแล้วนี่คะ นี่คุณนลก็ไม่สบายมาก เมื่อวันก่อนที่หนูเจอคุณหน่ะค่ะ อีกแป๊บแกก็แย่เชียว หนูเลยพาไปส่งที่คลีนิคหน้าปากซอย หมอบอกแย่ แต่พรุ่งนี้ก็ได้กลับมาแล้วค่ะ
(มองนาฬิกา) ตายแล้วคุยเพลิน เดี๋ยวไปส่งชั้นอื่นช้า ทานให้อร่อยนะคะ

ปิ่นเดินจากไป เจนยืนมองประตูห้องตรงข้าม เสียงเจที่เคยคุยกันแว่วเข้ามา
......ผมอยู่และยอมรับมันได้พอๆกับที่ผมอยู่และยอมรับในสิ่งที่ผมเป็น.....
......เห็นอย่างนี้แล้วยิ่งสงสาร ไม่มีใครอยู่ด้วยเลย เด็กที่อพาร์ทเมนท์ต้องมาช่วยดู
แย่เนอะตาบอดเนี่ย.............แล้ว...ถ้านิดต้องอยู่กับเขาจะได้ไหม.......

เจนเดินกลับมาในห้อง วางปิ่นโตลงบนโต๊ะ คิดหนัก
เจน หรือว่าเขาจะเป็น.......จะจริงเหรอ....ไม่น่า

เสียงเจแว่วเข้ามาอีก
.....แล้ว...ถ้านิดต้องอยู่กับเขาจะได้ไหม......

ฉาก ๕

ทางเดินหน้าห้อง
ปิ่นประคองนลเดินเข้ามา
ปิ่น โชคดีนะคะไม่เป็นไรแล้ว หนูกับแม่ห่วงคุณจะตาย เอ้ย! หนูหมายถึงห่วงมากหน่ะค่ะ กลัวคุณเป็นอะไรมาก
นล ขอบใจจริงๆปิ่น ฝากขอบคุณแม่ด้วยนะ
ปิ่น เกือบลืมอีกแล้ว หมู่นี่แย่จังหนูเนี่ยลืมนู้นลืมนี่ ยังกะคนแก่ ครูคุณนะค่ะโทรมา บอกว่าอะไร..อะไรนะ ดูสิจำไม่ได้อีกแล้ว รู้แต่ว่าได้แล้วหน่ะค่ะ
นล อ้อ....ผมทราบว่าอะไร

เดินถึงหน้าห้อง (เจนอยู่ในห้องเอาหูมาแนบประตูห้องตัวเอง)
ปิ่น จะให้หนูช่วยอะไรไหมคะ
นล ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ขอบใจปิ่นมากๆเลย
ปิ่น แหมคุณนี่น่ารักจัง พูดจาน่าฟังไปหมด ถ้าได้แฟนน่ารักอย่างคุณก็ดีเนอะ (ทำท่าฝัน) นี่คุณเจนห้องตรงข้ามคุณก็กำลังหน้าบานเหมือนกันนะคะ แกว่ากำลังเลิฟๆอะไรกับสายด่วนของคุณอยู่ด้วยนะคะ
หนูชอบจัง เห็นคนมีความสุข
นล ขอตัวนะ (ปิดประตูห้องตัวเอง)

ปิ่นเดินออกไป นลเปิดประตูออกมาหันไปทางห้องเจน นิ่งแล้วหันหลังกลับปิดประตู
เจนเปิดประตูแง้มออกมาดู

ฉาก ๖

หน้าห้องเจน
นลยืนอยู่หน้าห้องเจน ถือกระเป๋าใบย่อม กดโทรศัพท์
เจนนอนอยู่บนเตียงลุกมารับสาย
เจน ฮัลโหล
นล เจนครับ
เจน ......เจเหรอ
นล ใช่ผมเอง
เจน เออแล้วเจรู้ได้ยังไงว่านิดชื่อเจน
นล ผมชื่อนล
เจน (เอามือมาปิดครึ่งหน้า พยักหน้าหงึกๆ)
นล ผมไม่อยากปิดเจนอีก
เจน เจ...คุณรู้เมื่อไหร่
นล เสียงปิ่น เสียงฟ้าร้อง เสียงคุณ และเสียงผู้ชายคนนั้น
คนตาบอดหูดีเจนน่าจะรู้ข้อนี้
เจน ......นล....
นล ผมเข้าใจ เจนน่าจะสับสนอยู่หรอก
เจน ไม่นะนล เจน...เจนเพียงแต่.....
นล เจนอย่ากลุ้มใจไปเลย ผมเข้าใจในความผูกพันที่เจนรู้สึกในการสนทนาของเรา เพราะความเข้าใจที่ผมมีให้........
เจน มันเติมเต็มหัวใจเจนนะนล (เดินมาที่ประตู) เจน.....
นล อย่าเอ่ยอะไรที่เจนเองยังสับสนออกมาเลย ตัวผมเองก็วุ่นวายใจไม่แพ้กันหรอกนะเจน แต่เพราะผมรู้ว่าใจผมเป็นอย่างไร และผมคงจะทนไม่ได้หากจะถูกใครที่ผมรู้สึกดีด้วยเห็นผมน่าสงสาร
เจน นล...เจนขอโทษที่เจนเคยพูดไปอย่างนั้น เจนไม่รู้ว่าเป็นนล ไม่รู้จริงๆ
นล ไม่ต้องขอโทษหรอกเจน เจนไม่ผิด คนส่วนมากก็คิดอย่างนั้น
เจน ...นล.....
นล ผมจะไปสอนหนังสือที่นอกเมือง ผมคงไม่ได้อยู่ใกล้ๆเจนเหมือนเคย แต่ถ้าเจนไม่สบายใจอะไร เจนยังโทรหาผมได้ทุกเมื่อ
เจน หมายความว่ายังไงนล นลจะไปทำไม
นล ผมคุยเรื่องนี้กับครูมานานแล้ว ผมอยากสอนเด็กๆที่เขาเหมือนผม เพราะผมรู้ดีว่า คงจะไม่มีครูคนไหนจะเข้าใจเด็กๆตาบอดได้เท่ากับครูที่ตาบอดเหมือนพวกเขา เหมือนกับที่ผมเคยได้รับความเอาใจใส่ ความรักจากครูของผม ทำให้ผมเติบโตต่อสู้กับสิ่งที่ผมเป็นอยู่มาได้
เจน แล้วเจนล่ะนล นลจะไม่ลองให้เราได้พูดคุยกัน เห็นหน้ากัน เจนหมายถึงพบกันนอกจากทางโทรศัพท์
นล ผมมองเห็นเจนเสมอ ทุกถ้อยทุกคำ กลิ่นกายเจน ทุกอย่างมันแจ่มชัดเสมอในมโนภาพความคิดของผม
ผมอยากให้เวลาเพื่อเจนจะได้ทบทวนว่าความรู้สึกของเจน ที่รู้สึกกับผม ที่เจนว่ามันดีมันผูกพัน มันคือสิ่งที่เจนคิดว่าใช่แล้วหรือ
เจน นลคิดว่าเจนไม่ได้รักนลเหรอ
นล ผมไม่ทราบ เพราะผมเองก็ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน ผมเลยอยากให้เจนทบทวนความรู้สึกนั้นให้ดี หากไม่ใช่ก็อย่ากลัวว่าผมจะเสียใจ ผมมีความทรงจำที่ดีของเจนอยู่ในหัวใจอยู่แล้ว หากเจนยังยืนยันว่ามันใช่ เจนรู้อยู่แล้วว่าจะติดต่อผมได้ยังไง
เจน (ซบกับประตู) นลทำไม...ทำไมนลถึงได้ตัดสินใจอย่างนี้
นล (ยื่นหน้าไปใกล้ประตู) เพราะผมอยากจะให้เจนได้เจอรักจริงที่เจนแสวงหา และผมเองก็อยากจะได้สัมผัสความรักที่แท้จริงเช่นกัน
(นลเดินออกไป)

เจนนิ่ง รีบเปิดประตู แต่ไม่วิ่งตาม หันหน้ามาทางด้านหน้า เหม่อมอง

เพลงรักด้วยหัวใจทั้งเพลง ไฟค่อยๆมืดลงจนดับสนิท

จบ

Create Date : 23 กุมภาพันธ์ 2550

Last Update : 23 กุมภาพันธ์ 2550 11:46:09 น.

1 comments

Counter : 779 Pageviews.

โดย: วายุ IP: 203.113.76.73 วันที่: 15 มีนาคม 2550 เวลา:19:18:07 น.