|
ไม่ใช่ละคอน...ตอนไหนไหนทั้งนั้น
สำหรับคนคนหนึ่งที่เติบโตมาด้วยมือของคุณปู่คุณย่าและคุณอา ได้เจอพ่อบ้างเป็นครั้งคราว ไม่เคยมีใครพูดถึงแม่ ไม่เคยรู้จักแม่ของตัวเอง.......
วัยเด็กวังวนความคิดคือแม่อยู่ไหน แม่เป็นใครแม่หน้าตายยังไง ทำไมแม่ไม่มาหา ทำไมและทำไม
จากความคิดเหล่านั้น...เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่เคยมั่นใจในตัวเอง รู้สึกเสมอว่าตัวเองไม่เหมือนคนอื่น เกลียดวันแม่...และโศกเศร้าเจียนตายทุกครั้งเมื่อถึงเดือนสิงหาคม
ความรู้สึกในใจลึกๆทุกครั้งที่เจอพ่อ...เหมือนเราสองคนไม่มีอะไรจะคุยจะพูดกัน จากวัยเด็กที่ยังพอไปไหนเล่นอะไรกันบ้างนานๆที กลับยิ่งห่างเหินมากขึ้นไปเรื่อยๆเมื่อพ่อแต่งงานใหม่ มีลูกเพิ่มขึ้น ส่วนเราก็อยู่กับญาติๆไปเรื่อยๆ
....เราสองคน...ไม่รู้จะคุยอะไรกัน เด็กสาวมองพ่อที่เป็นคนเก่งใครใครก็ชื่นชมด้วยความรู้สึกอ้างว้าง พ่อไม่เคยเอ่ยชม เวลาอยู่กับคนหมู่มาก พ่อไม่เคยเห็นเรา ดอกทานตะวันที่เบ่งบานโดดเด่น...ไม่มีทางเห็นมดตัวเล็กที่อยู่ติดดินไร้แสงตะวันดึงดูด.....
เด็กสาวคนนั้นเติบโตเริ่มต้นความเป็นผู้ใหญ่ มีความซึมเศร้าที่เกาะติดมาจากวัยเยาว์แทรกซึมไปในความคิด เมื่อคุณปู่คุณย่าจากไป ญาติมีครอบครัวของตัวเอง คนคนนี้มีแค่พ่อที่บอกตัวเองว่า...คือคนเดียวในชีวิต หากใจยังคิดถึงผู้หญิงคนหนึ่งเสมอ
ผ่านวันเวลาที่ลองเฝ้าตามหาเงียบ...เงียบ ความเงียบก็คือคำตอบ คำตอบที่มีบางคนรู้แต่ไม่ยอมพูดออกมา ปล่อยคนคนหนึ่งเติบโตด้วยหัวใจที่มีรอยโหว่...ไม่เคยเต็ม คิดไปต่างต่างนานาว่า...เพราะเขาไปมีครอบครัวใหม่แล้วเพราะเขาโกรธพ่อตัวเองมาก เพราะเขาไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว....หรืออะไรที่มันจะเป็นไปได้
วันนี้ที่คนคนนี้อายุจะสี่สิบสอง...เป็นผู้ใหญ่เต็มตัว นั่งดูละครมานับร้อยนับพันในชีวิต อดคิดไม่ได้ว่า..ชีวิตในละครมันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากเรานัก หรือไม่ก็เป็นชีวิตเราเองที่มันน้ำเน่ายิ่งกว่าละคร ในเดือนนี้...เจอละครทั้งของไทยและต่างชาติที่เกี่ยวกับคนที่โดนพ่อหรือแม่ทิ้งไป
คำตอบในละคร...เราไม่รู้ว่ามันเหมือนของเราหรือไม่ แต่มันทำให้เราเปิดแง่คิดในแง่ที่เราพยายามจะไม่คิดว่า...จริงๆแล้ว...เขาคนนั้น...ใครคนนั้น...เขาอาจจะไม่ได้จำใจจากไป..หรือเขาอาจจะไม่ได้อยู่ไกลแต่เข้าใกล้ไม่ได้...เราไม่รู้คำตอบของเขา
แต่...เรารู้สึกได้เลยว่า..คนที่อยู่กับเรา...คนที่ไม่ว่าเขาจะยังไง...หากเขาคือคนที่สำคัญที่สุดของเรา...คนที่แม้เราจะไม่ได้เจอทุกวัน ไม่ค่อยได้พูดจากัน...แต่เราก็รู้ได้เสมอว่า...เขาจะไม่ทางทอดทิ้งเรา...จะอยู่เป็นกำลังใจให้ยามเราล้มเสมอ
ณ ขณะที่เขียน...อยากกอดผู้ชายคนหนึ่งเหลือเกิน อยากบอกเขาว่า...รักเขามากที่สุดแล้ว...รักพ่อค่ะ
สุดท้าย....ขอบคุณละครรักสุดฤทธิ์...ซีรีย์เกาหลีLife is Beautiful
| Create Date : 25 มกราคม 2557 |
|
8 comments |
| Last Update : 5 กุมภาพันธ์ 2557 9:43:38 น. |
| Counter : 639 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
เป็นกำลังใจให้พี่เสมอน้าาาา