เมื่อต้นหญ้ากลับถิ่น

ความรู้สึกที่อยากจะเริ่มเขียนหนังสือกลับมาอีกครั้ง

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะทำได้อย่างที่เคยทำไหม จะดีขึ้น แย่ลง หรือว่าเสมอตัว

จากวัยสิบห้าปี ซึ่งมันก็เกือบจะยี่สิบปีแล้วนั้น ฉันเริ่มเขียนด้วยความรู้สึกมากมาย ล้วนมาจากสิ่งรอบตัวที่เอามาผสมผสานกับจินตนาการที่ฉันชอบสร้างขึ้นมาฝันบ่อยๆ ฉันมีความสุขกับการถ่ายทอดเรื่องราวเป็นตัวหนังสือ ภูมิใจเมื่อได้ลงพิมพ์ในนิตยสารต่างๆ

ฉันหยุดเขียนตอนไหนนะ คงเมื่อฉันเริ่มมีความรักที่จริงจังมากๆในวันนั้นกระมัง ในวันที่หัวใจฉันมันเบ่งบานไปด้วยความรู้สึกเต็มอก จินตนาการของฉันมันหลบไป ใช่..มันแค่หลบ ไม่ได้หายไป เพียงแต่ฉันบังเอิญได้มีความสุข (ในขณะนั้น) กับโลกจริงๆ จนลืมฝัน ลืมไปชั่วคราว

เมื่อความรักที่สร้างมาร่วมกันกว่าหกปีจบลง ฉันหมุนคว้างอยู่ในในโลกความจริง พบว่ามันเริ่มน่ากลัว จินตนาการกลับมา แต่มันปะปนไปด้วยความโหดร้าย บางครั้งจินตนาการทำฉันเศร้าซึมไปเป็นอาทิตย์

แล้วฉันก็เริ่มเขียนบันทึก ไม่ใช่เรื่องสั้นหวานแหวว ไม่ใช่นิยายอย่างที่เคย บันทึกของความรู้สึกที่เจ็บปวด บันทึกที่เมื่อไหร่เปิดย้อนกลับไปอ่านแล้ว น้ำตาก็ไหลได้ทุกที ไหลมาพร้อมกับความรู้สึกที่ว่า ทำไมฉันถึงได้เคยเศร้าและเจ็บปวดได้มากมายขนาดนั้น

หลายครั้งที่ฉันหยิบปากกา หรือแม้แต่เริ่มหน้าพิมพ์ใหม่ในคอมพ์ แต่มันจะหยุดได้แค่นั้น จินตนาการมากมายมันไม่สามารถถ่ายทอดออกมาได้ ฉันบอกกับตัวเองว่า คงไม่สามารถกลับไปเขียนหนังสือได้มากมายเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว

จนฉันได้มาทำละครเวทีเรื่องนึง ฉันตัดสินใจเขียนบทเอง และนั่น...ฉันก็พบว่า ฉันยังทำได้ ฉันพิมพ์มันลงคอมพ์คำต่อคำ เพียงสองวัน บทละครของฉันก็เสร็จลง และต่อมาก็ได้มีน้องๆมาช่วยกันถ่ายทอดตัวหนังสือออกเป็นคำพูด คนมาดูอาจจะไม่มากมาย แต่ทุกคนชอบเรื่องของฉัน ฉันดีใจ ดีใจที่ตัวหนังสือยังอยู่กับฉัน

ฉันอยากจะเขียนหนังสืออีกครั้ง อย่างจริงจัง
มันอาจจะไม่ง่าย เพราะฉันไม่ใช่แค่นักเรียน นักศึกษา ที่ไม่มีอะไรต้องรับผิดชอบมากนัก วันนี้ฉันเป็นผู้ใหญ่คนนึง ที่มีงานประจำ เป็นมนุษย์เมืองที่ต้องวิ่งวนไปตามวัฐจักรของสังคม มันอาจไม่ง่าย แต่ฉันอยากจะทำมันจริงๆ

ฉันไม่รู้ว่าเมื่องานเขียนของฉันเสร็จลง จะได้ตีพิมพ์ไหม จะมีคนสนใจไหม อาจจะมีเพื่อนฉันสักคนสองคนที่พร้อมจะอ่าน แต่ฉันจะเขียนมัน ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องที่ไม่ได้เรื่องอะไรเลย หรือหากมันจะถูกใจใครบางคน ฉันคงดีใจเหลือเกิน

ความฝันเมื่อเยาว์วัย กับการเป็นนักเขียน ใช้ชีวิตอยู่ต่างจังหวัดกับหมาตัวใหญ่ๆตัวนึง มันอาจจะไม่สามารถเป็นได้อย่างนั้นกับวันนี้....ขณะนี้

แต่จะเป็นไรไป ถ้าจะเขียนยามว่าง ยามจินตนาการอัดแน่นจนต้องเอาออกมา ต้องเขียนในตึกสูงๆ มองไปเห็นต้นไม้น้อยนัก แต่ก็ยังมีฟ้าที่กว้างใหญ่ฟ้าเดียวกัน อาจจะไม่สามารถมีหมาตัวโตๆวิ่งเล่นข้างๆ แต่ก็มีหมาตัวใหญ่ที่บ้านคุณอาให้คิดถึง

วันนี้อาจจะยังไม่ได้อย่างฝันวัยเยาว์ แต่คงจะดีถ้าฉันจะเริ่มต่อภาพจิ๊กซอว์ความฝันจากชิ้นแรกเล็กๆก่อน
ความฝันที่ฉันวาดมานาน ความฝันที่น้อยคนนักจะเห็นด้วย

ฉันคงเป็นเพียงเกสรดอกหญ้าที่โดนลมพายุหลงฤดูพัดมาไกลจากแหล่งที่ฉันควรจะอยู่ ฉันจึงเติบโตอย่างแปลกแยกไปหมด บางทีความฝันของฉัน มันอาจจะพาฉันกลับไปสู่ถิ่นฐานของฉัน ที่ที่ฉันจะรู้สึกเป็นส่วนหนึ่ง เป็นต้นหญ้าที่อยู่ในกอหญ้า ไม่ใช่ต้นหญ้าเล็กๆที่อยู่ข้างตึกใหญ่ มีคนเดินไปมา เหยียบโดนต้นบ้างใบบ้าง จนมันช้ำชอกไปหมดอย่างนี้

ฉันจะเริ่มเขียนมันอีกครั้ง ขอบคุณหยดน้ำเล็กๆจากเพื่อนไม่กี่คนของฉัน ที่หล่อเลี้ยงฉันจนมาถึงวันนี้

ชาราบูน
20/12/2006

Create Date : 13 กุมภาพันธ์ 2550		0 comments
Last Update : 13 กุมภาพันธ์ 2550 15:55:38 น.
Counter : 1271 Pageviews.
Share Tweet