|
แค่มาพบ...แค่ผ่านมา...แล้วผ่านไป
ในช่วงอาทิตย์สุดท้ายของอายุสามแปด จริงๆก็มักจะเป็นช่วงเวลาก่อนที่อายุจะเพิ่มมากขึ้น ก็มักจะทบทวนเรื่องราวในชีวิตรอบปีที่ผ่านมา ปีนี้ก็เหมือนกัน แล้วก็ให้รู้สึกว่า...ทุกรอบปีของตัวเองจะต้องเจอกับเรื่องๆหนึ่งซ้ำๆเดิมๆ ตามรอยเดิมทุกทุกปี
คือการมีเพื่อนใหม่ (ย้ำเพื่อนนะไม่ใช่แฟน นั่นไม่นับ) และจะมีคนสองคนที่เข้ามาอย่างรวดเร็ว ตัวเราเองคบใครก็ให้หมด (ไม่ใช่ตังค์นะยะ) แต่คือใจ..ความรักหวังดีห่วงใย...ให้หมด และมันจะต้องมีลงเอยด้วยการเลิกคบกัน ทุกๆปีจะจะต้องมีอย่างน้อยหนึ่งคน
เป็นเพียงคนที่เข้าผ่านมาในชีวิต และจากไป และเตือนให้เราต้องพูดประโยคเดิมซ้ำกับตัวเองว่า...อีกแล้ว ทบทวนแล้วคงเป็นตัวเราที่มากเกินไป และเมื่อโดนตอบกลับความหวังดีด้วยการทรยศ.....นั่นคือบทจบที่ไม่มีเหลือแม้เยื่อใย
รักแรงเกลียดแรง....ใจเด็ด...ตัดเป็นตัด....นี่คือคำที่หลายคนบอกว่าคือนิสัยเรา แต่ลืมอีกคำไปคือ...ไม่เข็ด เพราะพอคนหนึ่งผ่านไป ก็จะมีคนใหม่เขามา มิตรภาพความเป็นเพื่อน....การตีความ การให้ความสำคัญ บางที...แต่ละคนคงไม่เท่ากัน
จนนี่จะเกือบสี่สิบแล้ว ชีวิตก็ยังวนกับการพบจากตลอดเวลา ธรรมดาของชีวิตจริงๆ เพื่อนบางคนเข้ามาในชีวิต เหมือนจะไม่มีอะไร เหมือนจะไม่ได้มากมายอะไร แต่ทุกวันนี้ก็ยังคุยกันอยู่ บางคนไปเจอกันช่วงเวลาหนึ่ง....แต่ก็ยังคบหา พึ่งพากันได้ ในขณะที่บางคนเข้ามาหาเรา...ตักตวงความรักความหวังดี...และก็มองว่า...เราเป็นอะไรก็ได้...นั่นคือสิ่งที่รู้สึกเจ็บปวด
เพราะถึงเราจะไม่ใช่คนสำคัญของใครเลย...แต่ก็ไม่ใช่อะไรก็ได้ของใครเช่นกัน
ปล. ได้ชื่อคอลัมน์แย้ว..."สามสิบเก้า..ก็ยังเร้าใจอยู่นา...หึหึหึหึหึ"
| Create Date : 22 กุมภาพันธ์ 2554 |
|
14 comments |
| Last Update : 22 กุมภาพันธ์ 2554 14:33:12 น. |
| Counter : 1556 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [