เมื่อฉันไปฝึกวิปัสสนาที่วัดอัมพวัน

เราได้มีโอกาสดี ได้ไปฝึกวิปัสสนาที่วัดอัมพวัน ตั้งแต่วันที่ 6-12 ต.ค 51 ที่ผ่านมา ที่ว่าโอกาสเพราะมีคนรอบข้างช่วยอำนวยความสะดวกหลายคน ตั้งแต่พ่อแม่พี่น้อง ที่ช่วยดูลูก ทั้ง 2 คนให้ (พอดีอยู่ในช่วงปิดเทอม) สามีที่คอยรับส่ง ไปวัดอัมพวัน อ้อ ลืมบอกไปว่าเราอยู่โคราช จึงนับว่าโชคดีที่เดียว ทำให้ปล่อยวางได้ในขั้นตอนแรก...
การเตรียมตัว เรื่องเสื้อผ้าก็หาซื้อไปเต็มที่เลย 1 ชุด หาหยิบยืมของแม่ได้อีก 2 ชุด ที่เหลือตั้งใจเลยค่ะว่า ยืมวัด
การเตรียมใจ ต้องพยายามอยู่ให้ได้ เพราะดูจากระเบียบการแล้วคงจะหนักหนาสาหัสน่าดู
วันที่ 6 ต.ค เดินทางไปถึงวัด ก็ไปจัดการลงทะเบียน ได้ยืมชุดมา 1 ชุด พร้อมผ้าสะไบ กระเป๋าสะพาย (ใส่ของที่มีค่า) หนังสือสวดมนต์ 1 เล่ม พอตอนเย็นก็เตรียมตัวเข้าฟังการอบรม และวิธีเดินจงกรม นั่งวิปัสสนาจากพระและเจ้าหน้าที่
วันที่ 7 ต.ค วันนี้เป็นวันพระ ประเดิมเลย ตื่นตั้งแต่ ตี 3 ครึ่ง ขอบอกว่าหลับเป็นตายเลยแทบจะไม่อยากลุก อาบน้ำ เปลี่ยนชุดเสร็จก็ไปสวดทำวัตรเช้าที่ตึกภาวนา 1 อยากบอกว่าสวดมนต์ไปหลับไป เพราะว่าเพลียมาก ๆ จากนั้นเจ้าหน้าที่ก็เริ่มฝึกให้เดินจงกลม 30 นาที นั่งอีก 30 นาที ซึ่งเป็นเรื่องที่ทรมานสำหรับเรามาก ขนาดอยู่บ้านลองนั่ง 5 นาทียังไม่ถึงเลย เวทนาเต็มไปหมด นึกในใจทำไมน้า ไม่สัก 5 นาที 10 นาที ก่อนนะ คิดเสร็จก็หาวเลย ปรากฎว่าเป็นไปตามความคิด นั่งหลับในท่าสมาธิ เต็ม ๆ เลย พอ 6 โมงเช้าก็กินข้าวต้ม ช่างเป็นอาหารที่อร่อยมากเลยสำหรับเช้าวันนั้นของเราเพราะเมื่อวานตอนเย็นไม่ได้กินข้าว พอตกช่วงสาย หลวงพ่อจรัญขึ้นให้กรรมฐานผู้ที่ไปฝึก ผู้ที่เข้าฝึกวิปัสสนาพร้อมเราก็ 700 คน จากนั้นก็กินข้าว ตอน 11.00 พอพักเท่านั้น เรากลับที่พัก หลับเป็นตายเลย ตอนบ่ายเข้า 13.00 น.-16.00 น. โอ้ ฝึกอีกแล้วจ้า คราวนี้ เดิน 30 นาที นั่ง 30 นาที
แล้วก็มีพูดคุย สอนการเดินจงกลม เพิ่มเติม การนั่งวิปัสสนา เพิ่มเติมจากเมื่อวาน พอเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นเดินอีก 30 นาที นั่ง 30 นาที ลมแทบจับ และก็หลับเป็นตายเหมือนเดิมแย่จังเลย รู้สึกเบื่อตัวเองเหมือนกัน แต่มันง่วงนะ
สโลแกนที่วัดนี้ กินน้อย พูดน้อย นอนน้อย จริง ๆ จ้า ตอนเย็นเข้า 18.00-21.00 ทำวัตรเย็น เหลือเวลาอีกก็เดินจงกลม นั่งวิปัสสนา พอ 3 ทุ่มไม่พูดไม่จา กลับที่พักอาบน้ำ นอน นอนจริง ๆ แบบไม่สนใจใครเลย ง่วงมาก ๆ
วันที่ 8 ต.ค ตื่น เลย ตี 3 ครึ่ง อาบน้ำ แต่งตัวเสร็จไปรอหน้าตึกภาวนา 1
เราจะพยายามนั่งแถวหน้าเลย เพราะชอบที่จะฟังเจ้าหน้าที่พูด และดูมีความตั้งใจดี (สร้างภาพเข้าไว้) วันนี้ตั้งใจในการฝึกจริง ๆ เพราะเมื่อวานมันดูแย่มาก หมดสภาพเลย มีความพยายามมากขึ้นถึงแม้จะไม่ได้ตามเวลาที่เจ้าหน้าที่กำหนดไว้ก็ตาม อีกนิดน่า เดี๋ยวก็ได้แล้ว พอเลิกทีเดินไม่ไหวเลยเพราะเจ้าเวทนามันเกาะเต็มไปหมด 555 เนี่ยละน้าเข้าว่าทำดีมันถึงยากกว่าทำชั่ว แต่จะพยายามจ้า
วันที่ 9 ต.ต ความหึกเหิมเริ่มมีในใจ วันนี้ลองใหม่ อาบน้ำแต่งตัวเสร็จไปรอตามปกติ อยู่แถวหน้าอีกเช่นเคย ช่วงรอบนี้ขอยอมเลย นั่งที่ไรเป็นหลับทุกที พอกินข้าวต้ม ตอน 6 โมงเช้าเสร็จ ก็กลับที่พัก นอนหลับเลย 8 โมงเช้าเข้าฝึกใหม่ คราวนี้น้ำตาแทบร่วงไม่ได้ซึ้งอะไรหรอกนะ แต่มันไหงปวดขนาดนี้ จะไม่ไหวแล้วเน้อ แต่นึกในใจ สู้ ๆ ๆ สู้เพื่อแม่ อยากให้ส่วนบุญนี้แต่พ่อกะแม่มาก เวลานั่งได้ตามที่เจ้าหน้าที่บอกหลังจากนั้นเขาจะแผ่เมตตาและแผ่บุญกุศุลนี้ให้พ่อแม่ด้วย เราก็เลยอยากทำได้ นึกในใจเอาสิ อยากรู้เหมือนกันใครจะแน่กว่ากันเวทนากะเรา ไม่ยอมกระดุกกระดิกเลย จากนั้นเหมือนเสียงสวรรค์ช่วยเจ้าหน้าที่บอกครบกำหนดเวลาเรางี้ดีใจมาก ๆ นึกถึงพ่อแม่มากเลยตะโกนสุดเสียง(ในใจ) พ่อแม่ภรณ์ทำได้แล้ว เป็นครั้งแรกตั้งแต่มาเลยนะเนี่ยปลื้มสุด ๆ เมื่อมีครั้งแรกครั้งต่อ ๆ ไป ทำให้กำลังใจมาเพียบ เริ่มทำได้บ้างไม่ได้บ้าง
วันที่ 10-11 ต.ค 51 มีโอกาสได้รู้จักน้องที่นอนข้าง ๆ คนหนึ่งสังเกตุว่าน้องเค้าก็มีความตั้งใจเหมือนกัน เพราะเวลานั่งอบรมก็จะอยู่ข้างหน้าตลอดตอนหลังก็เลยชวนเดินไปตึกภาวนาด้วยกัน คุยไปมา (ตอนพักนะ) เลยได้ความว่าที่น้องเขามาฝึก เพราะเขาอยากมาหลังจากผ่าตัดเนื้อร้ายแล้ว ลืมบอกน้องเขาอายุ 27 ปี เป็นมะเร็งปากมดลูก แต่เห็นน้องบอกว่าเชื้อยังไม่แพร่กระจายไปไหน พอออกจากโรงพยาบาลก็มาฝึกเลย เฮ้อคนเราหนอ อย่ารอให้เป็นโรค เป็นอะไรก่อนเลย ยิ่งถ้าอยู่ในวัยเรียน วัยทำงาน มีโอกาสที่ดีกว่าคนที่มีอายุเสียอีก อย่างน้อยก็ด้านร่างกาย เจ้าหน้าที่บอกว่าเวลาตายไป เราก็มีแต่บุญกะบาปเท่านั้นที่ติดตัวไป จริง ๆ นะ เพราะงั้นก็ต้องปล่อย แล้วก็วาง กันบ้าง .....สาธุ
วันที่ 12 ต.ต 51 ทำวัตรเสร็จ ช่วย 6 โมง 40 นาที ไปรอทำพิธีลาศิล พอใกล้จะกลับจริง ๆ ก็ใจหาย รู้สึกว่ามีความสุขมากเลย ทั้งที่ไม่มีแสง สี เสียง มีแต่ความสงบเงียบ เสียงสวดมนต์ คนใส่ชุดสีขาว ไม่เกาะอก ไม่มีสายเดี่ยว ไม่มีเพลงรัก เพลงอกหัก ให้รันทดใจฟัง มันมีความสุขอย่างที่เราไม่เคยสัมผัสมาก่อนในชีวิตก็ว่าได้ อย่าหาว่าเว่อร์เลยนะ วันนั้นเป็นวันสุดท้ายก็เลยไปช่วยทางโรงทาน ล้างจาน กวาดวัด สิ่งที่หลวงพ่อจรัญ วัด และเจ้าหน้าให้ ในครั้งนี้ถึอว่ามีค่ามากจากที่เคยเป็นคนใจร้อน ชอบเถียงคนอื่น ชอบเอาชนะ เลยรู้สึกตัวเองใจเย็นลงเยอะ สักวันจะต้องเป็นคนใจเย็นเลยล่ะ และตั้งใจแล้วว่ากลับไป จะสวดมนต์เดินจงกลม นั่งวิปัสสนา ให้ได้ เคยฟังหลวงพ่อท่านเทศน์ ว่า การสวดมนต์ นั่งวิปัสสนา เราทำเราก็ได้ของเรา อย่าไปหวังหรือรอให้ลูกหลานมาทำบุญให้เราเลย เราควรจะทำของเราไว้นั้นแหละดีแล้ว กำหนดรู้หนอตลอดเวลา รู้ว่าตอนนี้ปัจจุบันเราทำอะไร แต่ก่อนไม่เข้าใจเลยว่าเขาเดินจงกลมกันเพื่ออะไร ตอนนี้รู้แล้วว่าหลวงพ่อท่านต้องการให้เราดูเฉพาะเท้าของเราเอง ในขณะที่เดิน แต่ตากะจิตเราก็ยังมิวายแอบดูเท้าของคนอื่น ดูว่าคนอื่นเดินยังไง เห็นไหมบ้านเมืองมันถึงได้วุ่นวาย เพราะคนเราไม่ค่อยดูของตัวเอง ยุ่งแต่เรื่องชาวบ้าน ไม่ค่อยดูว่าตอนนี้เดี๋ยวนี้เราทำอะไรอยู่ คุยแต่เมื่อวานนี้ พรุ่งนี้ ไม่มีค่อยพูดว่าปัจจุบันนี้สักที เดี๋ยวนี้เรามีโอกาสก้มดูตัวเองบ่อย ๆ ทั้งที่ตลอดว่าไม่มีเวลาเลย ดูแต่ลูก ๆ และสามี อ้าวสามีมารับแล้วกลับบ้านก่อนเน้อ

ป.ล อยากให้คนที่คิดจะไปฝึกเหมือนเรามีความศรัทธา ตั้งใจที่จะไปปฏิบัติจริง ๆ คนยังไม่เคย ก็สัก 7 วัน ถูกต้องแล้ว ดูเราดิ 3 วันแรกแทบไม่ได้อะไรเลย ควรจะไปคนเดียวจ้า จะได้ไม่ต้องพูดกะใคร สงบด้วย เวลาเข้าอบรมถ้าเป็นไปได้นั่งข้างหน้าดีที่สุด และทางวัดทำอะไรให้กิน ก็ควรจะกินอย่างนั้นอย่าไปเดินเที่ยวซึ้อตามร้านค้าที่เอามาขาย เราอยู่ในชุดสีขาวควรสำรวม มาฝึกแค่ 7 วัน ก็ต้องรู้จักอดทน ละกิเลส ความอยากออกให้หมด เช้ามาไม่ต้องไปยืนใส่บาตร เพราะทางโรงทานได้จัดเตรียมไว้หมดแล้ว และทางวัดก็ไม่สนับสนุนให้ซื้อของจากร้านค้าที่เอามาขายด้วย ถ้าอยากทำบุญก็หยอดเงินในกล่องที่ทางวัดจัดไว้ เอาง่าย ๆ เราไปฝึก ไม่ได้ไปหาความสบาย งั้นก็ต้องอด และทนเน้อ .... ไว้เจอกันใหม่

Create Date : 27 ตุลาคม 2551		9 comments
Last Update : 27 ตุลาคม 2551 11:10:35 น.
Counter : 1105 Pageviews.
Share Tweet