Bloggang.com : chaokha : My first privately journey at Pha-ngan island

My first privately journey at Pha-ngan island

ตัดสินใจอยู่นานว่าหลังจากเลิกประชุมจะไปเที่ยวที่ไหนดี ระหว่าง

เกาะเต่า กับ เกาะพะงัน

แต่เนื่องด้วยเวลาที่คิดตอนแรก ไปเกาะเต่าคงไม่คุ้มเท่าไหร่ เลยตัดสินใจเลือกที่จะไปพะงัน

ครังนี้เป็นการเดินทางไปต่างจังหวัดคนเดียว ครั้งแรก
มีหลายๆคนถามว่า "ไม่กลัวหรือ"

คำตอบคือ

กลัวสิ กลัวไปสาระพัดแหละ กลัวที่จะหลง กลัวที่จะเกิดอะไรไม่ดีขึ้น
(ถึงแม้จะมีหน้าตาเป็นอาวุธก็ตาม ^ ^")
และสิ่งที่มนุษย์ทุกคนกลัวคือ กลัวเหงา

แต่เมื่อตัดสินใจลงไปแล้ว ว่าครั้งนี้ เราจะไปคนเดียวแน่นอน อย่างแรกก็คือ กำจัดความกลัว ออกไปให้มากที่สุด

20.00 น. ของวันที่ 26-4-48

รถ VIP 999 กำลังจะออกเดินทางจากสายใต้ใหม่ แต่ก็มีเหตุให้เกิดความล่าช้า ก็คือ มีคนมาไม่ทัน โชคดีที่มีเพื่อนมาแล้ว คนขับเลยตัดสินใจรอ ไม่เกิน 15 นาที เราก็ออกเดินทางจากสายใต้ใหม่
วันนั้น โรงหนังรถรถทัวร์ฉายเรื่อง Chalie's angle โอ้! แม่เจ้า นางฟ้าทั้ง 3 พูดภาไทยด้วยเสียงหน่อมแน้มมากๆ แต่ก็ดูจนจบ
หนังจบ แต่เรายังไม่หลับ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนหลับไป รู้ตัวอีกที ก็เข้าวันใหม่ เขาปลุกให้ไปกินข้าว
(อันนี้เป็นโปรแกรมที่ไม่ค่อย work สำหรับการโดยสารด้วยรถทัวร์ แต่ก็เข้าใจว่า คนขับจะได้พักยาวๆ)

5.25 น. ของวันที่ 27-4-48

เราเดินทางถึงท่ารถพุนพิน จ.สุราษฎร์ธานี ที่ท่ารถนี้เอง ที่ทำให้เรารู้ว่า เกือบทั้งคันรถ เดินทางมาเพื่อประชุมในงานเดียวกัน (22 จาก 24 คน)

29-4-48

หลังจากที่ตัดสินใจจะขาดประชุมวันสุดท้าย เพื่อข้ามไปเกาะพะงัน มีแต่คนถามว่า
แน่ใจหรือ
ทำไมไปคนเดียว

หลังจากที่คิดมา 2 คืน ระหว่างประชุม ว่าจะชวนใครไปดีไหม
แต่ก็เลือกที่จะไปคนเดียว เพราะว่า
1. หลายๆคน ก็คงจะมีโปรแกรมไว้แล้ว
2. อยากที่จะอยู่คนเดียว

เชื่อว่า หลายๆคน
บางเวลา ต้องการเวลาที่เป็นส่วนตัว อยู่คนเดียว
คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ทบทวนสิ่งที่เข้ามาในชีวิต
และวางแผนชีวิต เพื่อจะดำเนินมันต่อไป

10.00
เรือ ซีทรานส์ express พาเราออกจากท่าเรือดอนสัก
เพื่อมุ่งไปยังเกาะสมุย และ เกาะพะงัน
เราเลือกที่จะนั่งข้างบน เพื่อรับลมทะเลให้เต็มที่ นั่งๆอยู่ ก็มีชายหนุ่ม (เหลือน้อย) มีถามเราว่า
"ขอโทษครับ คุณจบจาก เตรียม พัฒน์ หรือเปล่า"
พอบอกว่าใช่
"เราอยู่ห้อง 8 ไง....เจอบ่อยๆ ตอนเข้าแถวไง"
เอาล่ะสิ เรื่องมาผ่านมาตั้ง .....หลายปีแล้ว ใครจะจำได้
"โทษที เราจำไม่ได้"
"เรา ชื่อ ทอมไง"
555 ก็จำไม่ได้อยู่ดี แล้วเราก็คุยกันถึงเพื่อนที่เรารู้จัก แล้วเขาจำได้ ก็เลยพอจะรื้อๆ เรื่องเก่าๆ
"นี่เห็นตั้งแต่เดินลงมาแล้ว ยังบอกกับแฟนผมเลย ว่านี่ เพื่อนผม"
เอ่อ...เพื่อนคะ ถึงตอนนี้เราก็ยังจำเพื่อนไม่ได้อยู่ดี หุหุ ^ ^"
"แล้วนี่จะไปไหน"
"เราจะไปพะงัน"
"ไปเหมือนกัน นี่เรามาครั้งแรก"
"เหมือนกันเลย มาครั้งแรกเหมือนกัน"
"แล้วจะไปที่ไหนเหรอ"
"เราว่าจะไปที่ท้องนายปานน่ะ"
"พอจะแนะนำผมได้ไหมว่าไปที่ไหนยังไงดี"
เอาล่ะสิ เพื่อน...มาครั้งแรกเหมือนกัน แต่เราก็ได้แค่เล่าถึงสิ่งที่เรารู้มาจาก internet และ pantip
"โอเค ไว้คงได้เจอกันนะ"

อืม....ใครเคยบอกไว้ว่า โลกนี้มันกลม แต่เราว่าโค-ตะ-ระ จะกลม
ใครจะคิดว่าเราอยู่ห่างจากกรุงเทพ 700 กว่ากิโล
กลับมาเจอคนที่เราไม่คาดคิดว่าจะได้เจอ
แถมเขายังจำเราได้อีก
หรือว่า เราหน้าตาไม่เปลี่ยนแปลง เด็กยังไงก็อย่างนั้น หุหุ
แต่เพื่อนเรามันอาจจะคิดว่า ไอ้นี่มันหน้าตาแก่ไม่เปลี่ยนแปลงก็ได้เฮะ

รถ taxi ที่พาเราไปส่งยังท้องนายปาน เป็นรถกระบะ
(ที่เขาน่าจะเอาอาหารไปส่งแถวๆนั้น)
เขาให้เรานั่งในแคป มีแอร์ สงสัยกลัวว่าเราจะไปไม่รอด 5555
ช่วงแรกๆ ทางก็ยังดีอยู่นะ แต่พอออกนอกเมืองไปนี่สิ น่ากลัวจริงๆ นับถือฝรั่งที่นั่งกระบะจริงๆ ยอดมาก
ระหว่างทางก็ถามถึงรีสอร์ทที่เราจะไปพัก

"ท้องตาปาน รีสอร์ท"

คนขับก็ว่าโอเคคนอาจจะไม่เยอะมาก เพราะพึ่งหมด
Full moon party ไป

พอถามถึง "ธารเสด็จ"

คนขับบอกว่า อาจจะไม่มีน้ำ เพราะว่ามันแล้ง
ช่วงนี้เมืองไทยเรา มีแต่ความแล้งเนอะ ไปไหนๆ ก็ร้อน และ แล้ง

พอถึงรีสอร์ท พี่เขาคิดตังค์เรา 50 บาท....
ขอบคุณนะคะพี่ :)

เมื่อเข้าไปถามที่รีสอร์ทว่ามีห้องพักไหม
Reception ก็บอกว่ามี แต่พอบอกว่าพัก 2 คืน
ท่าทางเขาเริ่มหนักใจ

เอ่อ..คือ ลืมไปว่ามีวันหยุดชดเชยแรงงานด้วย ^ ^"

ระหว่างรอคำตอบ ใจก็เต้น ตุ๊มๆต่อมๆ
ถ้าไม่มีห้อง คืนนี้จะไปนอนไหนดีนี่
"มีค่ะ"
เสียงสวรรค์ทรงโปรด
และนี่คือที่จะเป็นบ้านของเรา
(อย่างน้อย ก็ 2 วันนี้แหละ)
กว่าจะปีนเขาขึ้นไปถึง เหนื่อยมาก ร้อนมาก
แต่ บ้าน....ก็น่ารักมาก เช่นกัน

อืม...อยากให้คนที่บ้านเรา ได้มาเที่ยวแบบนี้บ้างจัง
ฟ้าสวย...ทะเลใส.....
เงียบสงบ....มากๆ

และวันนั้นเราก็ฉลองบ้านหลังนี้ด้วยการ นอน...
เพื่อเก็บแรงจะขึ้น ธารเสด็จ ในวันรุ่งขึ้น

30-4-48

ความคิดที่จะขึ้น "ธารเสด็จ" มีอันต้องพับไป เพราะว่าไม่สบาย
วันนั้น ต้องนอน ทุรนทุราย กระสับกระส่ายอยู่คนเดียวในบ้าน
คิดถึง พ่อ ม๊า แม่ น้องๆ จับใจ
ถึงแม้จะไม่ได้ป่วยจนจะปางตาย แต่ก้รู้สึกได้ว่า อยากมีใครซักคนในครอบครัวมาอยู่ข้างๆ

ณ เวลานั้น คิดถึงคำๆนี้จับใจ

Father And Mother I Love You

1-5-48

วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะอยู่ที่นี่ ช่วงเช้าเราเลยตระเวนอยู่แถวๆหน้าหาด
เดินดูนั่นดูนี่ เท่าที่ใจอยากไป และเท่าที่จะไปไหว

10.00 น.

รถ taxi พาเราออกจากท้องตาปานรีสอร์ท ไปที่ท่าเรือ

รถทัวร์ออกจากสุราษฎร์เวลา 19.20 น. ถึงกรุงเทพ 4.30 น. ของวันที่ 2-5-48

การเดินทางครั้งนี้ อาจจะดูไม่ยิ่งใหญ่ หรือผจญภัยอะไรมากนัก

แต่มันก็ทำให้เราได้มีเวลาอยู่กับตัวเอง
ได้คิด ได้ไตร่ตรองถึงอะไรๆในชีวิต
อย่างน้อย มันก็เป็นการเพิ่มพลังให้กับการดำเนินชีวิตอีกครั้ง
ที่สำคัญ
มันก็ช่วยให้เราก้าวข้ามผ่านความกลัว ขั้นเล็กๆ ไปอีกหนึ่งขั้น

ส่งท้าย.....
เช้าวันอาทิตย์ก่อนกลับสุราษฎร์
ได้เห็นฝรั่งคู่นี้ออกมาโยคะด้วยกันเป็นครั้งที่ 2
อืม....
คู่นี้น่ารักจัง
เมื่อไหร่น้า.....จะมีอย่างนี้บ้าง หุหุ
ทำให้นึกถึงเพลงนี้ของพี่หอย

เมื่อไหร่จะมีใคร...ใครสักคนที่เป็นของเรา
เมื่อไหร่จะมีใคร...ใครสักคน ที่รักเรา
เท่านี้ที่ต้องการ ขอเกินไปตรงไหน
เมื่อไหร่จะมีใคร...ใครสักคนที่เคียงข้างเรา
แค่อยากจะมีคนที่ทำให้ใจไม่ต้องเหงา
ไม่รู้ต้องเมื่อไหร่ เหมือนมันยังห่างไกล

อีกนิด

4 พฤษภาคม 2511
ด.ช. สหรัถ สังคปรีชา ได้ถือกำเนิดขึ้น
และวันนี้
นายสหรัถ สังคปรีชา ก็มีอายุครบ 37 ปี
(โอ้...แก่กว่าเราตั้งรอบ หุหุ)

HAPPY BIRTHDAY นะจ๊ะ ป๋าหวานของเด็กๆ

Create Date : 04 พฤษภาคม 2548

Last Update : 4 พฤษภาคม 2548 19:03:15 น.

2 comments

Counter : 769 Pageviews.

อยากไปมั่งจังครับ
พงันเป็นอีกที่นึงที่พี่ plan ไว้ว่าจะต้องไปเที่ยวให้ได้
ไว้ว่างยาวๆเมื่อไหร่คงได้ไปมั่งซักครั้ง

โดย: กุมภีน

วันที่: 10 พฤษภาคม 2548 เวลา:15:26:54 น.

แล้วเธอรุ่นไหนของมหิดล

โดย: chalam.exteen.com IP: 61.91.108.12 วันที่: 14 กันยายน 2548 เวลา:19:47:51 น.