วันนี้ก็เช่นกัน ผมเดินเข้าห้อง 3 ก็คือ เด็กที่ออกมาวิ่งเล่นกันไม่ยอมเรียนกัน แต่ก่อนผมยังเคยสอนได้อยู่เลย แต่วันนี้ ผมสอนอะไรไม่ได้เลย แม้แต่จะอ้าปากบอกเล่าเรื่องราว ก็ไม่ได้ผลเลย และวันนั้นผมเตรียมสื่อการสอนมาด้วย แต่เด็กคือมันดื้อละ ไม่รู้จะเก็บกดมาจากไหนนะ ผมก็เริ่มที่จะเสียงดังขึ้น เรื่อยๆ จนในที่สุด ฟิวส์ผมมันก็ขาดนะตรงนั้น คือผมตะโกนสุดเสียง ของให้หยุด ฟัง แต่เด็กนักเรียนห้องนี้ มันไม่ยอมฟัง คนที่ดื้อ ก็จะดื้อไปถึงไหนกันก็ไม่รู้ ผมเริ่มรู้สึกว่า มือไม้สั่นไปหมด อยากที่จะตีจนร้องไห้เลยละ แต่ก็ทำไม่ได้ คือถ้ามันแค่คนเดียวก็โอเค แต่นี้ดื้อกัน ยกห้องเลย ทำไมกันนะ ผมพูดเนี้ย ทำไมไม่มีใครเข้าใจเลย ทำไมเด็กถึงไม่ฟัง วันนี้คือมันสุดๆแลวจริงๆ 

สุดท้ายผมก็ไปที่มหาลัยหลังเลิกเรียนเพื่อที่จะไปพบคณะบดี ผมเล่าทุกอย่างให้อาจารย์ฟัง แต่ก็อย่างที่เข้าใจว่า เด็กพิเศษกับคนปกติมันต่างๆกันมาก ผมแค่เสียใจมากๆที่ผมเองก็ทำไม่ได้เลย ผมไม่รู้จะทำอย่างไรดี ผมก็ได้เพียงแต่ ต้องอดทนหาวิธีการใหม่ที่จะคุมชั้นเรียนให้ได้ เวลาของผมก็เหลือน้อยแล้วละ