34. จงใช้วันเวลาของชีวิต ให้มีคุณค่าประโยชน์ต่อชีวิต

คนส่วนใหญ่ ใช้วันเวลาส่วนใหญ่ของชีวิต เพื่อประกอบอาชีพ เลี้ยงชีพตน โดยไม่มีผลเป็น “คุณค่าประโยชน์ต่อชีวิต” ในชาติต่อๆไป

คนส่วนใหญ่ ใช้วันเวลาส่วนใหญ่ของชีวิต เพื่อแสวงหาลาภ ยศ สรรเสริญ และ โลกียสุข ซึ่งมีความไม่เที่ยง และ มีความไม่ยั่งยืน เป็นธรรมดา และ ไม่มีคุณค่าประโยชน์ต่อชีวิต ในชาติต่อๆไป

คนส่วนใหญ่ ใช้วันเวลาส่วนใหญ่ของชีวิต เพื่อสั่งสมทรัพย์สินเงินทอง และ ทรัพย์สมบัติในทางโลกทั้งหลาย ซึ่งไม่อาจจะนำพา ข้ามภพข้ามชาติ ไปกับตนได้ และ ไม่มีคุณค่าประโยชน์ต่อชีวิต ในชาติต่อๆไป

“มีน้อยคนนัก ที่จะใช้วันเวลาของชีวิต อย่างมีคุณค่าประโยชน์ต่อชีวิต ทั้งในชาตินี้ และ ชาติต่อๆไป”

***************

บุคคลผู้ใช้วันเวลาของชีวิต อย่างมีคุณค่าประโยชน์ต่อชีวิต คือ บุคคลผู้ใช้วันเวลาของชีวิต เพื่อกระทำในสิ่งต่างๆ ดังต่อไปนี้ คือ

๑. ใช้วันเวลาของชีวิต เพื่อประกอบสัมมาอาชีพ เพื่อเลี้ยงชีพตน โดยมีผลเป็น  คุณค่าประโยชน์ต่อชีวิต ทั้งในชาตินี้ และ ชาติต่อๆไป

๒. ใช้วันเวลาของชีวิต เพื่อสั่งสมวิบากกรรมดี และ สั่งสมอริยทรัพย์ ซึ่งสามารถจะนำพา ข้ามภพข้ามชาติ ไปกับตนได้ และ มีคุณค่าประโยชน์ต่อชีวิต ทั้งในชาตินี้ และ ชาติต่อๆไป

๓. ใช้วันเวลาของชีวิต เพื่อเรียนรู้ทุกข์ เรียนรู้เหตุแห่งทุกข์ และ เรียนรู้วิธีการดับทุกข์ ซึ่งมีคุณค่าประโยชน์ต่อชีวิต ทั้งในชาตินี้ และ ชาติต่อๆไป

๔. ใช้วันเวลาของชีวิต เพื่อทำความดับทุกข์ ซึ่งมีคุณค่าประโยชน์ต่อชีวิต ทั้งในชาตินี้ และ ชาติต่อๆไป

***************

สัมมาอาชีพ หมายถึง อาชีพที่มีส่วนของบุญและกุศล ไม่ส่วนของบาปและอกุศล

สัมมาอาชีพ เป็นอาชีพที่พ้นจาก "มิจฉาวณิชา ๕" และ พ้นจาก "มิจฉาอาชีวะ ๕"

มิจฉาวณิชา ๕ หมายถึง การค้าขายที่ผิด หรือ การค้าขายที่ไม่ชอบธรรม ๕ ประการ คือ 

๑. การค้าขายเครื่องประหารมนุษย์และสัตว์ 

๒. การค้าขายมนุษย์ไปเป็นทาส 

๓. การค้าสัตว์สำหรับฆ่าเป็นอาหาร 

๔. การค้าขายน้ำเมา 

๕. การค้าขายยาพิษ 
 
มิจฉาอาชีวะ ๕ หมายถึง การเลี้ยงชีพที่มิชอบ หรือ การแสวงหาปัจจัยมาบริโภคที่มิชอบ ๕ ประการ คือ

๑. การโกง (กุหนา)

๒. การล่อลวง (ลปนา) 

๓. การตลบตะแลง (เนมิตติกา)

๔. การยอมมอบตนในทางผิด (นิปเปสิกตา) 

๕. การเอาลาภต่อลาภ (ลาเภน ลาภัง นิชิคึสนตา)
 
***************

อริยทรัพย์ หมายถึง ทรัพย์อันประเสริฐ ที่สามารถนำข้ามภพข้ามชาติ ไปกับเราได้ มี ๗ ประการ คือ

๑. ศรัทธา คือ ความเป็นผู้มีความเชื่อ มีความศรัทธา ในธรรม อันเป็นไปเพื่อความพ้นทุกข์

๒. ศีล คือ ความเป็นผู้มีศีล เป็นปกติของตน

๓. หิริ คือ ความเป็นผู้มีความละอายแก่ใจ ในการกระทำสิ่งที่ไม่ดี หรือ อกุศลกรรม

๔. โอตตัปปะ คือ ความเป็นผู้มีความเกรงกลัว ต่อผลของการกระทำสิ่งที่ไม่ดี หรือ อกุศลวิบาก

๕. พาหุสัจจะ คือ ความเป็นผู้ได้ศึกษาเล่าเรียนมากในธรรม อันเป็นไปเพื่อความพ้นทุกข์

๖. จาคะ คือ ความเป็นผู้มีการให้ การสละ การแบ่งปัน เป็นปกติของตน

๗. ปัญญา คือ ความเป็นผู้มีปัญญาในทางธรรม ที่จะนำพาตนไปสู่ความพ้นทุกข์
 
ปัญญาในทางธรรม เป็นปัญญาที่เกิดจาก “การเจริญวิปัสสนาภาวนา”
 
***************

การทำความดับทุกข์ หมายถึง การปฏิบัติตาม “โอวาทปาฏิโมกข์ ๓” หรือ การเดินไปตามทาง “มรรคมีองค์ ๘”

โอวาทปาฏิโมกข์ ๓ ประกอบด้วย

๑. การไม่ทำบาปอกุศลทั้งปวง ทั้งทางกาย ทางวาจา และ ทางใจ หมายถึง การไม่สร้างอกุศลวิบาก(วิบากกรรมที่ไม่ดี) มาเติมเพิ่มให้กับชีวิต
 
๒. การหมั่นทำกุศลทั้งหลาย ให้ถึงพร้อม ทั้งทางกาย ทางวาจา และ ทางใจ หมายถึง การหมั่นสร้างกุศลวิบาก(วิบากกรรมดี) มาเติมเพิ่มให้กับชีวิต
 
๓. การทำจิตใจให้บริสุทธิ์ผ่องใส หมายถึง การหมั่นชำระล้าง กิเลส ตัณหา และอุปาทาน ซึ่งเป็นอกุศลมูล (มูลเหตุของอกุศล) ออกจากจิตใจ ให้หมดสิ้น
 
การปฏิบัติตาม “โอวาทปาฏิโมกข์ ๓” คือ การเดินไปตามทาง “มรรคมีองค์ ๘” โดยใช้ ศีล สมาธิ และ ปัญญา ขับเคลื่อน

***************

ชีวิตนี้ น้อยนัก

ชีวิตนี้ สั้นนัก

ชีวิตนี้ ไม่แน่นอน

ขอพวกเรา จงอย่าประมาท ในการใช้ชีวิต

ขอพวกเรา จงอย่าประมาทว่า “ตนยังหนุ่มอยู่ ตนยังสาวอยู่ ตนยังแข็งแรงดีอยู่”

ขอพวกเรา จงใช้วันเวลาของชีวิต ที่มีเหลืออยู่ ไม่มากนักนี้

ให้มีคุณค่าประโยชน์ต่อชีวิต ทั้งในชาตินี้ และ ชาติต่อๆไป

ขอพวกเรา จงอย่าปล่อยให้วันเวลาของชีวิต ล่วงผ่านพ้นไป โดยเปล่าดาย

ชาญ คำพิมูล
 

Create Date : 01 ธันวาคม 2562		2 comments
Last Update : 1 ธันวาคม 2562 7:35:50 น.
Counter : 2649 Pageviews.
Share Tweet