มิถุนายนครึ่งหลังของเดือน...ฤาจะเป็นคนไร้บ้านเสียแล้ว...ว เนื่องจากกลับต่างจังหวัดกระทันหัน มีเรื่องวุ่นๆให้จิตตกค่ะ บ้านอิฉันอยู่ต่างจังหวัด เรียกว่าชนบทเลยก็ได้ ที่บ้านโดนเวนคืนที่ดินค่ะ เ พราะจะมีการสร้างทางเ ลี่ยงเ มือง ทั้งๆที่เราสร้างบ้านใหม่เสร็จเมื่อต้นปีนี้เอง เล่นเอาจิตตก เพราะที่บ้านอยู่กันเป็นแบบคุ้ม เป็นตระกูลแบบสมัยเก่า การหาที่อยู่ใหม่สำหรับคนรุ่นอิฉันไม่มีปัญหา แต่กับรุ่นพ่อแม่นี่สิ ทั้งแม่ทั้งน้องสาวต่างร้องไห้ หมู่บ้านนี้เราอยู่กันมานานมากเป็นร้อยปี ผ่านมาตั้งแต่ยังเป็นดินทราย ดินแดง จนถึงลาดยาง ใดๆในโลกล้วนอนิจจังค่ะ คงต้องรอดูการประเมินทรัพย์สินก่อนว่าจะเอายังไง แล้วค่อยดูว่าสมเหตุสมผลหรือไม่ น่าขำนะคะ...อีกเพียงไม่กี่ปีบ้านอิฉันจะเป็นพวกไร้ที่อยู่ ที่ดินอีกที่ก็อยู่ไกลเหลือเกิิน แค่บ่นนะคะ จู่ๆการสร้างก็มีการเปลี่ยนพื้นที่กระทันหัน เราเคยตรวจสอบกันแล้วว่าไม่มีปัญหา แต่ตอนนี้ปัญหามันเกิดแล้วค่ะก็ว่ากันต่อไป ตอนนี้กำลังรอการสำรวจทรัพย์สินแล้วก็ตามรายละเอียดกับทางอบต.อยู่ค่ะ เพราะน้องที่ทำงานอยู่อบต.บอกว่าเรื่องพวกนี้ต้องมีประชาพิจารณ์จากคนในชุมชน ถ้ายังไม่ดีขึ้นก็คงต้องฟ้องศาลปกครองอย่างที่หลายๆท่านแนะนำค่ะ กว่าจะอธิบายให้ญาติๆที่เป็นคนรุ่นพ่อแม่เข้าใจว่ามันเป็นสิทธิ์ของเราในการคัดค้านและฟ้องร้องนี่ก็ยาวแล้วล่ะค่ะ โดนหาว่าหัวแข็งอีกต่างหาก เฮ้อ...ใครที่ไม่โดนเองก็ไม่รู้ตัวหรอกค่ะ เข้าใจเลยว่าคนที่เรียกร้องคัดค้านการสร้างเขื่อนหรือโรงงานไฟฟ้านั้นเป็นอย่างไร แผ่นดินของเราแท้ๆ ที่ๆเราเกิดและเติบโต และอาจจะเป็นที่ๆที่เราฝังกายยามไร้ชีวิต ปล.นั่งคุยกับญาติที่กำลังจะโดนเวนคืนที่เหมือนกัน เขาบอกว่าไหนๆบ้านจะโดนทุบอยู่แล้วก็เขียนอะไรสั่งลาบรรยากาศบ้านกับหมู่บ้านเก่าๆไปด้วยสิ อิฉันเลยเดินดูรอบหมู่บ้านแล้วถ่ายรูป มันเลยเกิดเป็นนิยายเรื่องหนึ่งเพื่อไว้อาลัยให้กับหมู่บ้านของตนเอง ชื่อเรื่อง "ไร่อ้อย...คอยรัก" (ตั้งประชดไปอย่างนั้นเองละคะ) คอเมดี้ไว้อาลัยบรรยากาศของหมู่บ้านตัวเอง เรื่องจริงผสมเรื่องโม้ เก็บไว้อ่านยามตัวเองแก่ตัวลงค่ะ ทีแรกกะจะเขียนเป็นเรื่องสั้นแต่อ่านไปอ่านมาพล็อตมันใช้ได้กว่าที่คิด ลูกทุ่งดี เข้ากับบรรยากาศเพลงยุคก้าน แก้วสุพรรณ(คุณพ่ออิฉันชอบฟัง)เลย ถ้ามีเวลาจะค่อยๆทะยอยลงให้นะคะ...เพราะเป็นโปรเจคไว้อาลัย คิดได้กระทันหัน เลยจะให้จโกระเขียนดีกว่า เขียนเป็นลาชา(อีกนามปากกาหนึ่ง)มันต้องมีกรณีฆ่าหมกไร่อ้อยแน่ กะว่าจะให้เป็นซีรียืที่ตัวละครเชื่อมกันจบในตอน จะพยายามเขียนให้ตลกนะคะ(ก่อนอื่นขอไปทำใจเรื่องต้องย้ายบ้านก่อน)   Create Date : 16 มิถุนายน 2552 6 comments Last Update : 16 มิถุนายน 2552 8:53:53 น. Counter : 523 Pageviews. Share Tweet

โดนอย่างนี้ เศร้ามากๆ เลยนะครับ เอาใจช่วยนะครับ ไม่รู้เหมือนกัน ว่าจะช่วยว่าอะไร แค่คิดก็เึครียดแทนแล้วนะเนี่ย เฮ้อ...   โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา ) 16 มิถุนายน 2552 9:09:37 น.

เข้าใจเลยค่ะเรื่องบ้านเนี่ย ยิ่งเราอยู่มานานยิ่งผูกพัน จู่ๆจะให้ย้ายมันก็ทำใจลำบาก   โดย: ณ มน 16 มิถุนายน 2552 10:49:50 น.

เข้ามาอ่าน ด้วยความเข้าใจและเห็นใจมาก ๆ เพราะส่วนตัวเคยมีประสบการณ์ที่คล้าย ๆ กันมาแล้ว แต่นั่นก็ผ่านมาร่วม ๆ ยี่สิบปีได้ เชื่อไหมว่าทุกวันนี้ เวลาฝันเรายังฝันว่าอยู่บ้านหลังเก่าที่เคยอยู่สมัยเด็ก ๆ อยู่เลย ความผูกพันมันฝังแน่นจริง ๆ ขนาดเรา ๆ วัยเท่านี้ แล้วคนแก่คนเฒ่าที่เขาอยู่มาจนเกือบจะชั่วชีวิตเขาล่ะ งือ...คิดแล้วเศร้าจริง ๆ   โดย: แม่ไก่ 16 มิถุนายน 2552 12:49:22 น.

เพิ่งจะมาเริ่มอ่านนิยายของคุณคะ ไม่ทราบว่าตีพิมพ์เรื่องอะไรไปแล้วบ้างคะ จะได้ไปตามหามาครอบครองซะ เรื่องที่เขียนๆอยู่ขอให้จบได้ไวๆ นะคะ อยากอ่านต่อให้จบที่สุดเลย   โดย: raccoon IP: 118.172.60.44 28 มิถุนายน 2552 6:50:09 น.

แวะมาลงชื่อเยี่ยมเยียน ในวันใกล้สิ้นเดือนครับ   โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา ) 28 มิถุนายน 2552 20:15:17 น.

สู้ๆ ค่ะคุณชมจันทร์ ทุกปัญหาจะผ่านไปด้วยดีและมีสติ (หนูเพิ่งไปเยี่ยมชมบล็อกวรบรรณมา ได้ธรรมะติดมือมาด้วย)   โดย: ปณาลี 3 กรกฎาคม 2552 23:13:18 น.