เล่ห์รัก...พรางหัวใจ...09(100%)

นายแพทย์ภัทรนันต์ไม่เคยรู้สึกชอบชุดไทยเท่าเวลานี้มาก่อนเลย ...เวลาที่คนนุ่งโจงกระเบน ห่มสไบสีเขียวอ่อนดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอด ไหล่เนียนก็กระทบกับผิวแกร่ง

กลิ่นหอมของดอกจำปีลอยกรุ่นกำจายลอยมาต้องจมูก จนเขาอยากหยุดเวลาเอาไว้ ถ้าไม่ติดความเป็นจริงที่ว่า ...ขณะนี้มีผู้หญิงทะเลาะกันอาละวาดขว้างปาข้าวของอยู่ในห้องอาหาร

“นี่คุณ ปล่อยฉันได้ไหมคะ เขาเลิกทะเลาะกันแล้ว”
ชายหนุ่มจึงได้สติและจำต้องปล่อยหล่อนไปอย่างเสียดาย

“แต่ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่ช่วยปกป้องฉันไม่ให้บาดเจ็บ”
...และคหวานก็ขอบริภาษเขาในใจที่แอบแต๊ะอั๋ง แถมยังกอดเสียแน่น จมูกโด่งๆ แทบจะจรดหน้าผากของหล่อนอยู่แล้ว

“เอ่อ...ไม่เป็นไรนะครับ คุณโอเคนะ”
“ค่ะ”
เพราะการปกป้องแบบถึงเนื้อถึงตัวของเขา ทำให้ผิวขาวๆ ของหล่อนไร้รอยขีดข่วนใดๆ

“แล้วเพื่อนฉันไปไหนหมดเนี่ย ทั้งยัยสร้อย ยัยพงษ์”
เขารู้สึกสะดุดหูกับชื่อ...ยัยสร้อยที่หล่อนเอ่ย
“ขอโทษนะครับ เพื่อนคุณที่ชื่อสร้อยนี่ใช่ ...คุณสร้อยฟ้าลดาวัลย์หรือเปล่าครับ”

คำหวานเลิกคิ้ว แปลกใจว่าเพื่อนมีคนรู้จักท่าทางดีแบบนี้ด้วยหรือ เพราะภัทรนันต์ใบหน้าขาวแบบหนุ่มเชื้อจีน ผมเขาเรียบ ใส่สูทสีเทาที่ดูท่าทางราคาน่าจะแพง

“ค่ะ”
สร้อยฟ้าลดาวัลย์เป็นคนค่อนข้างเก็บตัวตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว เพื่อนมักจะเอาแต่เล่นคอมพิวเตอร์จึงทำให้เก่งเรื่องนี้ชนิดหาตัวจับยาก แต่มนุษยสัมพันธ์สร้อยฟ้าลดาวัลย์แย่ เพราะแทบไม่คบกับใครนอกจากกลุ่มหล่อน

ยิ่งคนรู้จักในที่ทำงานก็ยิ่งแล้วใหญ่ เพื่อนเป็นหัวหน้าทีมทำโปรเจ็คระบบใหญ่ๆ ก็จริง แต่มักจะให้รุ่นน้องเป็นคนเสนองานกับลูกค้าเสมอ เพราะเจ้าตัวเป็นคนพูดไม่เก่ง คำหวานรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาเหมือนเคยเห็นผู้ชายคนนี้ที่ไหนสักแห่งหนึ่ง

“เอ่อ...ผมเป็นเพื่อนของญาติแฟนคุณฟ้าน่ะครับ”
บทสนทนาค่อยคล่องขึ้นเมื่อเขารู้ว่าหล่อนเป็นเพื่อนกับสร้อยฟ้าลดาวัลย์

“เราเจอกันครั้งที่สองแล้วนะครับ คุณบัว ไม่ใช่สิ คุณหวาน ...คำหวาน”
ดวงตากลมโตมองผู้ชายตรงหน้านิ่ง ก่อนที่จะยิ้ม

“ขอโทษนะคะ ฉันจำคุณไม่ได้ค่ะ ขอตัวนะคะ”
คำหวานตัดบท นึกไม่ออกจริงๆ ว่าเขาเป็นลูกค้าหล่อนจากงานไหน

งานมอเตอร์โชว์ งานแสดงคอมพิวเตอร์ หรือว่าจากงานแสดงดนตรีไทย เพราะทุกงานคำหวานให้ชื่อเล่นปลอมหมด คนที่มีสิทธิ์จะรู้ชื่อจริงหล่อนคือนายจ้างผู้จ่ายเงินเท่านั้น

ภัทรนันต์หน้าแตกละเอียดที่หล่อนจำเขาไม่ได้ ชายหนุ่มได้แต่มองตามร่างบางที่เดินฉับๆ จนสไบปลิวออกไป

หล่อนเป็นผู้หญิงอย่างว่า ผู้หญิงที่ซื้อได้ด้วยเงิน แถมมีป๋าเลี้ยง แพทย์หนุ่มบอกตัวเองในใจ

หล่อนไม่ใช่ผู้หญิงดีๆ ไม่ใช่คนสะอาดๆ ที่เขาควรจะยุ่งด้วย
แต่ทว่า...

“เฮ้ย! วิสูตรแกมีเบอร์ติดต่อของผู้หญิงที่ชื่อคำหวานคนนี้ไหม”
เจ้าของโรงแรมหนุ่มเลิกคิ้วแปลกใจกับคนถามที่จู่ๆ ก็เดินมาหาขณะที่เขากำลังฟังรายงานความเสียหายจากผู้จัดการห้องอาหาร
...หากเป็นคนเจ้าชู้อย่างพิทยา วิสูตรจะไม่สงสัยเลย
“แกจะเอาไปทำไมวะภัทร”

เถอะน่า เอามาให้หน่อย ฉันมีงานจะจ้างเขา”
ภัทรนันต์จะยอมแหกกฎทำอะไรบ้าบิ่นดูสักที เขาอยากลองตามจีบผู้หญิงคนนี้ดู ส่วนจะได้หรือไม่ได้นั้นค่อยว่ากันอีกที


“เย็ง...”
แทนไทเอามือป้อมๆ ไปอังช่องแอร์รถแล้วนิ่วหน้า จากนั้นก็หันมาหัวเราะเอิ๊กอ๊ากกับสร้อยฟ้าลดาวัลย์

สองแม่ลูกจำใจต้องนั่งรถมากับราเมศ เพราะหลังจากที่หล่อนตามเขามาที่ลานจอดรถในโรงแรม เขาก็เอาเด็กชายไปนั่งเบาะข้างคนขับ เมื่อหล่อนเปิดประตูรถเพื่อจะอุ้มลูกชายออกมา เขาก็ล็อคประตูรถฝั่งหล่อนแล้วออกรถเลย

“คุณจะพาฉันไปไหนน่ะ จอดที่ป้ายรถเมล์หน้านี่แหละ เดี๋ยวฉันจะลงแล้ว”
“อย่ามาทำตัวงี่เง่ากับผมนะแพร ผมจะพาคุณกลับบ้าน คุณก่อเรื่องแย่มากนะวันนี้”
เขาเอ็ดหญิงสาวเหมือนผู้ใหญ่ดุเด็ก

“มันเรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับคุณ ตอนฉันตบยัยเจน ฉันก็ไม่ได้ตะโกนเรียกชื่อวงศ์ตระกูลคุณเสียหน่อย อีกอย่างฉันก็ไม่ใช่คนเริ่มก่อนด้วย”
ราเมศไม่รู้จะโกรธหรือจะขำดี เหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้เขาได้รู้ว่าหล่อนยังมุทะลุอารมณ์ร้ายเหมือนเคย

สร้อยฟ้าลดาวัลย์เคยอาละวาดในบาร์ริมทะเลมาแล้วครั้งหนึ่ง เพราะโดนชาวต่างชาติคนหนึ่งสถบใส่ ราเมศก็ไปห้าม แล้วก็โดนหล่อนต่อว่าคล้ายๆ อย่างนี้ ตอนอยู่ที่เกาะช้างเถียงกับเขายังไง ตอนนี้ก็ยังเถียงคอเป็นเอ็นอยู่อย่างนั้น

“คุณควรจะอดทนหน่อยสิ เมื่อกี้ต่อหน้าลูกนะ แพร! คุณเป็นแม่คนแล้วนะ”
“แล้วทำไมล่ะ เป็นแม่คนแล้วโกรธไม่ได้เหรอ ต้องยอมคนทุกคนหรือยังไง”
สร้อยฟ้าลดาวัลย์เถียงเสียงดังจนลูกชายมองหน้า

“โทษทีจ้ะแทนที่แม่เสียงดัง”
หล่อนกอดลูกชายไว้แนบอก

“ผมถามจริงๆ เถอะแพร ที่คุณมีเรื่องเมื่อกี้น่ะ เพราะว่าหึงอดีตแฟนคุณกับแฟนใหม่เขาหรือเปล่า”
คนนั่งข้างหันขวับมาทางเขาทันที ดวงตาวาววับ ราเมศชักรู้สึกแล้วว่าตัวเองพลาดไปที่ถามคำถามนี้ แต่เขาอยากรู้คำตอบจริงๆ ว่าหล่อนยังมีเยื่อใยกับอดีตคนรักหรือเปล่า

“คุณอย่าคิดอะไรงี่เง่าพรรค์นั้นสิ ฉันไม่ได้พิศวาสหมอนั่นแล้ว”
...ตั้งแต่เจอกับเขาที่เกาะช้างนั่นแหละ ที่ความรู้สึกผูกพันฉันท์คนรักกับภุชงค์ดูเหมือนจะสลายไปเสียดื้อๆ

“ฉันแค่โมโหยัยแฟนตัวแสบของเขา ที่หาเรื่องให้ฉันต้องออกจากบริษัทเท่านั้นเอง”
“งั้นแสดงว่าตอนนี้คุณไม่ได้ทำงานน่ะสิ”
“ใช่ ก็ตี้เลี้ยงฉันอยู่”

ชายหนุ่มอยากจะเบรกรถกระทันหันให้คนปากดี ศีรษะโขกรถสักโป๊กสองโป๊กเป็นการลงโทษ หล่อนจงใจพูดยั่วเขาเรื่องกฤตินแน่ๆ ราเมศตัดสินใจชะลอรถจอดริมข้างทาง

“แพร ผมว่าเราคงต้องพูดกันตรงๆ แล้วนะ เรื่องของเรา”
“ไม่มีเรื่องของเราแล้วค่ะคุณราเมศ เรื่องของเรามันไม่เคยเริ่มต้นขึ้นเลยต่างหาก”
หญิงสาวเลี่ยงหลบเขา เสมองลูกสายนิ่ง

“แล้วที่คุณกอดผมล่ะ เรามีความสุขด้วยกัน”
ราเมศคิดถึงคืนอันเร่าร้อนเมื่อไร ร่างกายทุกส่วนมันก็พาลจะตื่น จนข่มอารมณ์ที่พลุ่งพล่านแทบไม่ลง

“แค่เคยค่ะ...มันเป็นอดีตไม่ใช่ตอนนี้”
สร้อยฟ้าลดาวัลย์ยิ่งกอดลูกชายแน่นเข้าไปอีก หล่อนใช้แทนไทถ่วงสำนึกผิดชอบชั่วดีในใจ


“ทั้งๆ ที่เพิ่งเกิดเมื่อวานนี้เนี๊ยะนะ”
“นั่นเป็นเพราะคุณ...ล่อลวงฉัน”

เรื่องเมื่อคืนแม้จะหวานล้ำและทำให้ใจหล่อนเพริศไปกับอารมณ์เสน่หาปานใด แต่นั่นก็เป็นสิ่งผิดศีลธรรม
เขาคือปู่ของกฤติน ส่วนหล่อนอยู่ในฐานะแม่ของแทนไท

“แพร ผมถามคุณจริงๆ คุณรักนายตี้ไหม”
ไม่...ราเมศหวังในใจว่าอยากจะฟังคำตอบนี้
“ใช่ ฉันเลือกตี้ เพราะเขาเป็นพ่อของแทน”

สร้อยฟ้าลดาวัลย์กำลังใจเต้นตึกตัก ราเมศเป็นบ้าอะไรหนอ ชอบถามหล่อนด้วยคำถามประเภทนี้ เขาคงกลัวหล่อนจะมาหลอกเอาสัมบัติของกฤตินกระมัง

“ทั้งๆ ที่...” ชายหนุ่มไม่ได้พูดต่อว่า...ทั้งๆ ที่ แทนไทเป็นลูกของเขา เพราะรู้ดีว่าหล่อนต้องปฏิเสธเสียงแข็งแน่

‘มันก็เหมือนกับเรื่องเมียเก่าขอหย่า แล้วก็ไปแต่งงานใหม่นั่นละวะ ใจเขาอาจจะไม่อยู่กับเราแล้ว นายจะทนอยู่บ้านเดียวกับเขาไปได้นานเท่าไร’
คำพูดของภัทรนันต์ดังแว่วมาในห้วงคำนึง

...ใจของเขาอาจจะไม่อยู่กับเราแล้ว อาการที่สร้อยฟ้าลดาวัลย์แสดงออก บ่งบอกอาการหมดใจได้ดี หน้าก็ไม่ยอมมอง หลบเลี่ยงการพบเขา ซ้ำยังบอกว่าเลือกผู้ชายคนอื่น

“ถ้าผลการตรวจดีเอ็นเอออกมาแทนเป็นลูกผม ผมจะเอาแกคืนมา”
ราเมศตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว ในเมื่อหล่อนไม่เหลือเยื่อใยเขาก็ควรมีศักดิ์ศรีลูกผู้ชายพอที่จะไม่ยื้อไว้

“ส่วนคุณอยากจะอยู่กับนายตี้ก็ตามใจ”
เขาสตาร์ทรถและขับกระชากออกไปอย่างรวดเร็ว จนหญิงสาวเซไปข้างหน้า

“ผมจะพูดเรื่องนี้กับคุณเป็นครั้งสุดท้าย และก็จะไม่พูดอีก”
เสียงเขาว่าเย็นชาแล้ว สีหน้าเขาที่แสดงออกมานั้นเย็นชายิ่งกว่า ราเมศกลับเป็นปู่เล็กที่เย็นชาและเฉียบขาด จนผู้คนในตระกูลของกฤตินเกรงกลัวตามเดิมเสียแล้ว

“มะมา”
แทนไทดูเหมือนจะรู้ความในใจ จึงยกมือป้อมนั้นขึ้นแตะแก้ม หล่อนยิ้มบางให้ลูกชาย ในใจนั้นตอบ

“แม่ไม่เป็นไรหรอกลูก แม่ไม่เป็นไร”
แม้จะเจ็บในอกปานใด สร้อยฟ้าลดาวัลย์จะไม่มีวันร้องไห้ให้ผู้ชายคนนี้อีกแล้ว เพราะเขาก็แค่คนเห็นแก่ตัวคนหนึ่งเท่านั้นเอง

ไม่ต่างจากพ่อหล่อน ไม่ต่างจากภุชงค์
ไม่ต่างจากผู้ชายคนอื่นๆ ที่หล่อนเคยพบเลย...


เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เมื่อพงษ์ประภาออกมาจากห้องแผนกรักษาความปลอดภัย
“อะไรกันอีกล่ะ”
ทนายสาวบ่นหัวเสีย เพราะเหนื่อยหน่ายกับพฤติกรรมของเพื่อนแต่ละคน

หนึ่งคนอาละวาดแล้วก่อปัญหาให้หล่อนตามเช็ดตามแก้ ส่วนอีกคนก็ไม่รู้ว่าหายจ้อยไปเดินสไบปลิวอยู่ที่ไหน

“พงษ์ แกอยู่ไหนน่ะ”
เพื่อนคนที่สามโทร.มา ...นี่ก็แสบไม่แพ้คนอื่น

“มีอะไรล่ะบัว รีบบอกมาเร็วๆ เลย อย่าอ้อมค้อม ฉันกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่นะเว้ย”
ช่วงสองปีมานี้พงษ์ประภาต้องทานยาแก้ปวดหัวไปหลายขวด เพราะเพื่อนสนิททั้งสามขยันหาปัญหามาให้แก้เหลือเกิน

...พูดง่ายๆ พงษ์ประภาคือทนายส่วนตัวของเพื่อนๆ ทุกคนนั่นเอง

“ตอนนี้สร้อยมันอยู่กับแกหรือเปล่าวะ”
บัวบูชาเสียงเบาลงอย่างมีพิรุธ

“เปล่า สร้อยมันไม่อยู่”
...เพราะแม่คุณทิ้งปัญหาใหญ่ให้หล่อนเคลียร์กับโรงแรมอยู่นี่ไง
“เออ...ดีแล้วว่ะ”
แล้วสาวห้าวก็เงียบไปจนพงษ์ประภาชักหงุดหงิดเสียเอง

“นี่บัว มีอะไรก็พูดมาสิ อย่ามาทำตัวสนิมสร้อยเป็นนางเอกนิยายประเภทอ้ำอึ้งปากหนักนะ ฉันรำคาญว่ะ”

“...คือ” บัวบูชาอึกอัก ก่อนที่จะตัดสินใจบอกสิ่งที่เห็น “ฉันเห็นพริมว่ะ”
“เฮ๊ย!” คนฟังอุทานลั่นก่อนจะเบาเสียงลงและป้องมือกระซิบกับโทรศัพท์มือถือ

“เป็นไปได้ยังไงน่ะ เจ้าตัวเขาบอกเองเลยนะ ว่าจะไม่มาเหยียบเมืองไทยแล้ว”

“ทีแรกฉันก็คิดว่าตาฝาด แต่หน้าฝรั่งออกอย่างนั้น ฉันจำได้แม่น ที่สำคัญพริมยังทักฉันว่า ‘สวัสดีค่ะ’ ด้วยนะเว้ย”

พงษ์ประภาเอามือตบหน้าผากตนเองอย่างกลัดกลุ้ม ความวัวยังไม่ทันหายความควายก็เข้ามาแทรก

“เนี่ย...ถ้าพวกลูกน้องฉันมันไม่วิ่งมาเรียกไปดูงานที่ไซต์ก่อสร้างด่วนล่ะก็ ป่านนี้ฉันคงได้คุยอะไรกับยัยพริมมากกว่านี้”
พีรยาคุ้นเคยกับบัวบูชาดี เพราะพีรยาคือลูกติดอดีตสามีของแม่วิศวกรสาว

“พงษ์ เราจะทำยังไงกันดีล่ะ”
“อย่าบอกยัยสร้อยเด็ดขาดนะบัว” พงษ์ประภาสั่งเสียงเฉียบขาด

“ถ้ายัยสร้อยรู้เรื่องนี้ มันคงยิ่งประสาทกิน แล้วถ้านายตี้รู้เรื่องล่ะก็ ฉันไม่รู้ว่าเขาจะจัดการยังไงกับยัยพริม”
การกลับมาของพีรยาคือพายุลูกใหญ่

“บางทีการกลับมาของพริมครั้งนี้นะบัว มันอาจจะเป็นการจบปัญหาที่คาราคาซังทั้งหมดก็ได้”
...หรือมิฉะนั้นก็เป็นการสร้างปัญหาใหญ่ขึ้นมาอีกครั้ง ทนายสาวหวังขอให้ความคิดข้อแรกของตนเป็นจริงด้วยเถิด


“ตี้ แม่สร้อยฟ้าลดาวัลย์ของลูกทำไมไม่มาทานข้าวเย็นข้างล่างนะฮึ! เสียมารยาทจริงเชียว คุณหลงไม่บ่นแต่สีหน้าน่ะไม่พอใจเลยนะ”
คุณกฤษณาบ่นสะใภ้เสียงเล็กเสียงน้อย เมื่ออาหารมื้อเย็นวันนี้ผ่านไปโดยไร้เงาของหญิงสาว

“ฟ้าเขาบอกว่าไม่ค่อยสบายนะครับ”
“ต๊าย! ไม่ค่อยสบายเดี๋ยวเชื้อโรคก็ติดตาแทนหรอก ไปๆ ตี้ไปเอาตาแทนออกมาเลยนะ”

แม่ของกฤตินนั้นไม่ชอบสร้อยฟ้าลดาวัลย์ ด้วยเหตุที่หล่อนเป็นคนธรรมดา ไม่ได้มาจากครอบครัวร่ำรวยมีชื่อเสียงอะไร แต่ตอนนี้แทนไทเป็นขวัญใจของบรรดาปู่ๆ นางจึงต้องดูแลเด็กชายดีขึ้นนิดหนึ่งเพื่อรักษาผลประโยชน์

แม้ปู่ทั้งสามจะวางมือจากธุรกิจกันหมดแล้ว แต่ยังมีสิทธิ์เสียงเต็มเปี่ยมในตระกูล

“โธ่ แม่ครับฟ้าเขาแค่บอกว่าปวดหัวเอง ไม่มีเชื้อโรคอะไรมาติดตาแทนหรอกครับ”
ลูกชายบ่ายเบี่ยงพร้อมหัวเราะเบาๆ คุณกฤษณาจึงได้แต่ค้อนประหลับประเหลือก

นิสัยสบายๆ ไม่อนาทรร้อนใจในเรื่องทรัพสมบัตินี้กฤตินกับคุณตรีภพผู้เป็นพ่อมีนิสัยเหมือนกัน ทั้งๆ ที่ญาติคนอื่นแข่งกันทำงานเพื่อให้ญาติผู้ใหญ่ในตระกูลเห็นความสามารถ ซึ่งนั่นก็หมายถึงตำแหน่งดีๆ ในธนาคาร และสิทธิประโยชน์มากมายในเงินกงสี

เรื่องกฤตินมีลูกกับสร้อยฟ้าลดาวัลย์ทำให้ราเมศโกรธมาทีหนึ่งแล้ว คุณกฤษณาจึงต้องระวังไม่ให้ลูกชายทำอะไรให้ราเมศผิดใจอีก

“ย่ะ รักกันจริงๆ นะ กับแม่สร้อยฟ้าลดาวัลย์ของลูกเนี่ย”
นางประชด ลูกชายจึงได้แต่กอดอ้อนเอาใจผู้เป็นแม่เหมือนเคย


ขณะที่อีกด้านหนึ่งของบ้าน คนอยู่ในบทสนทนาอุ้มแทนไทลงมาในครัว หญิงสาวไม่อยากลงไปพบหน้าราเมศ ไม่อยากเจอท่าทีที่เย็นชาของเขา

คนรับใช้หลายคนชินตาเสียแล้วที่เห็นสร้อยฟ้าลดาวัลย์ทำกับข้าวให้ลูกชายทานเอง หล่อนใส่ใจในทุกเรื่องลูกลูกชายโดยไม่สนใจว่าจะมีบริวารแว้ดล้อมมากมายที่สามารถใช้ให้ทำแทนได้

หญิงสาวเห็นภาพแม่ป่วย นอนอยู่บนเตียงบ่อยๆ ในวัยเด็ก คนที่รับผิดชอบเรื่องอาหารการกินและการเลี้ยงดูคือป้าของหล่อน หากวันใดที่แม่ลงมือทำอาหาร ...หมายถึงวันนั้นต้องมีเรื่องพิเศษ สร้อยฟ้าลดาวัลย์จึงติดใจในการทำอาหารของแม่มาก

...เพราะหล่อนขาด จึงต้องการเติมเต็มให้แทนไท เพราะแม่ไม่ใส่ใจ ป่วย เศร้า และพร่ำรำพันถึงแต่พ่อ หล่อนจึงโหยหาความรัก อยากให้แม่กอดมากๆ จนเมื่อมีแทนไทเข้ามา สิ่งที่หล่อนขาดในวัยเด็ก แทนไทจึงได้รับมันอย่างเต็มเปี่ยม

“แทนอย่ากัดถั่วฝักยาวเล่นสิครับลูก กลืนด้วยจ้ะ”
แทนไทนั่งเล่นอยู่บนเก้าอี้ ในมือมีถั่วสีเขียวเข้มซึ่งเจ้าตัวกัดทิ้งรอยไว้ไล่ตั้งแต่หัวถึงปลาย พอโดนแม่ดุเด็กชายก็มองคนดุตาแป๋ว เหมือนจะค้านแม่ว่า...แทนไม่ผิดนะ อาการเถียงด้วยสายตาแบบนี้สืบทอดมาจากกฤตินโดยตรง

“ถ้าไม่กลืนก็ทิ้งเสียแทน แม่ทำกับข้าวให้แทนเสร็จแล้วจ้ะ”
หล่อนยอมแพ้จริงเชียวกับสายตาแบบนี้ของลูกชาย ...น่ารักจนดุไม่ลง หญิงสาวอุ้มลูกชายขึ้นไปบนห้องโดยมีคนรับใช้ช่วยยกถาดอาหารตามไปด้วย

สร้อยฟ้าลดาวัลย์ตั้งใจจะหลบหน้าราเมศไปจนกว่าผลการตรวจดีเอ็นเอจะออกมา เมื่อถึงเวลานั้นผลตรวจจะเป็นยันต์ที่ไล่ราเมศไม่ให้เขามายุ่งกับหล่อนเอง


“ภัทรผลตรวจดีเอ็นเอว่ายังไงบ้าง”
ราเมศโทรศัพท์ไปหาเพื่อนหลังจากล่วงเข้าสู่วันที่สาม

เขาโหมทำงานหนัก เช้าก็ออกจากบ้านแต่เช้า พยายามกลับบ้านค่ำๆ เพื่อเลี่ยงจะต้องไม่ได้เจอกับสร้อยฟ้าลดาวัลย์ เพราะเขาไม่อยากเห็นจะหล่อนกับกฤตินอยู่ด้วยกัน

“เออ...ผลตรวจออกมาแล้ว”
ภัทรนันต์อ่านค่าผลตรวจซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง จนแทบจะจำทุกตัวอักษรในผลตรวจนั้นได้ขึ้นใจ

“ผลว่ายังไงบ้างวะ”
เพื่อนนิ่งไปครู่ราวกับกำลังชั่งใจในเรื่องสำคัญ
“นายแน่ใจนะหลง ที่จะฟังผลตรวจผ่านทางโทรศัพท์น่ะ”

“หมายความว่ายังไงวะภัทร บอกผลฉันมาได้เลย เร็วสิ! ฉันอยากฟัง”
ใจเขาเต้นจนอกจวนเจียนจะระเบิด ชายหนุ่มอยากได้ยินจากปากเพื่อนว่าแทนไทเป็นลูกของเขา

ราเมศจะได้รี่ไปหาสร้อยฟ้าลดาวัลย์ และต่อว่าในความใจร้ายใจดำของหล่อนที่กีดกันไม่ให้พ่อลูกพบกัน

“หลง...แทนเขาเป็นลูกของคุณฟ้ากับนายตี้จริงๆ”

ราเมศรู้สึกเหมือนโดนใครสักคนต่อยหน้าแรงๆ จนแทบจะล้มทั้งยืน เมื่อได้ฟังผลการตรวจ
“ภัทรแกตรวจดูดีๆ แล้วหรือยัง”

"ฉันตรวจดีแล้วว่ะหลง” ภัทรนันต์พยายามนึกคำพูดดีๆ มาปลอบเพื่อน เพราะตั้งแต่นี้ต่อไป ราเมศคงวางตัวอยู่ในบ้านนั้นลำบากแน่
“ส่องกล้องแล้วส่องกล้องอีก แต่ผลมันก็ออกมาเหมือนเดิม”

“แล้วเรื่องที่แทนหน้าเหมือนฉันล่ะ”
ชายหนุ่มถามด้วยเสียงแหบแห้ง ยังมีความหวังเรื่องที่เด็กน้อยหน้าเหมือนตน
“อันนั้นอาจจะเป็นแค่ความบังเอิญ เด็กลูกครึ่งน่ะหน้าเหมือนกันก็ออกเยอะ ส่วนที่มีเชื้อฝรั่งน่ะคงต้องไล่สายตระกูลกันยาวเลย”

“เป็นไปได้ยังไงน่ะภัทร ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย”
“ฉันตรวจเองกับมือนะเว้ย ตอนเจาะเลือดเราก็เห็นเขาเจาะกันทั้งสามคน ในเมื่อผลมันออกมาอย่างนี้ก็ต้องทำใจล่ะว่ะหลง”

ราเมศตัดสายเพื่อน แล้วเอามือลูบหน้าตนเอง เขาไม่ได้เตรียมใจที่จะรับมือกับความจริงเช่นนี้เอาไว้เลย คิดแต่ว่าสร้อยฟ้าลดาวัลย์โกหกมาตลอด แล้วเขาจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดี ในเมื่อหล่อนและลูกเป็นของกฤตินไปเสียแล้ว

สร้อยฟ้าลดาวัลย์...หล่อนเป็นแม่มดหรืออย่างไร สองปีที่แล้วก็หลอกล่อและแย่งชิงวันหยุดพักผ่อนของเขาไป ทำให้เขาเกิดความรู้สึกอยากจะคบหล่อนต่อ ทั้งๆ ที่ความรู้สึกนี้ไม่เคยเกิดกับใคร

จากนั้นก็ทิ้งเขาหนีหายไปเสียดื้อๆ ทำให้ราเมศเฝ้าถามตัวเองอยู่นานว่าทำไม...หล่อนจึงไม่อยากอยู่กับเขา

มาคราวนี้กลับโผล่มาเป็นแม่แทนไท เมียของหลาน

สร้อยฟ้าลดาวัลย์...ผู้หญิงเจ้าเล่ห์ ชายหนุ่มบอกตัวเองว่าถึงเวลาตัดใจแล้ว ปล่อยหล่อนไปเสียเพราะอย่างไรก็ไม่ได้รักกัน เป็นความสัมพันธ์ทางกายเท่านั้น

เขาแค่เสียหน้าที่หล่อนไม่สนใจ
เพียงแต่รู้สึกเสียหน้านานไปหน่อย
แค่สองปีเท่านั้นเอง...

+++++++++++++++++++

Create Date : 24 มกราคม 2553		7 comments
Last Update : 26 มกราคม 2553 3:00:49 น.
Counter : 315 Pageviews.
Share Tweet