17/8/55 อยู่คนเดียว
จริงๆ ชีวิตเราได้ผ่านการอยู่คนเดียวมาอย่างโชกโชน ทั้งตอนไปเรียนมัธยม ป.ตรีและ ที่ต้องอยู่หอ ทั้งตอนไปเรียนต่างบ้านต่างเมือง ที่บรรยากาศชวนเหงาอย่างยิ่ง อาจเพราะเรามีเพื่อนสนิทชื่อไดอารี่ หรือบล็อก
หรืออาจเพราะเราอุ่นใจจริงๆ ที่นึกถึง พ่อแม่ น้อง น้องหมาที่บ้าน เพื่อนๆ ก็ไม่รู้สึกเหงาเท่าไหร่ เพราะรู้ว่าอีกไม่นานก็จะได้กลับไปเจอ
พอได้กลับมาสู่สิ่งแวดล้อมเดิมๆ คือ คนที่เรารักและคนที่รักเราอยู่ด้วย เราก็เกิดความเคยชิน กับการได้อยู่กับคนที่เรารัก ได้ดูแลหมั่นโถวตอนแข็งแรงและตอนป่วย ได้กินข้าวกับครอบครัววันละสามมื้อ ไปไหนมาไหนกับน้องชายคนเล็ก จนเป็นแพ๊คคู่ ได้ไปเจอเพื่อนๆสนิทตามแต่โอกาส ความรู้สึกที่อยากจะมีคนข้างๆ หรือเหงาๆ ก็มีบ้าง แต่ไม่ค่อยจะได้แอ้มเท่าไหร่
พอวันนึง.. เพื่อนๆก็แทบจะไม่ได้เจอ น้องหมาก็ถูกรถชนตาย น้องชายก็บวชพระสักพรรษานึง และวันนี้ พ่อกับแม่ก็เิดินทางไปตรวจร่างกาย คนรู้ใจก็อยู่ไกลๆกันทั้งนั้นเลย ชีวิตตอนนี้ก็คือการอยู่คนเดียวเป็นส่วนมาก
มันก็รู้สึกเหงาแปลกๆนะ แม่บอกว่า จากเป็น ดีกว่า จากตาย แต่การจากแบบไหนก็ตาม ถ้าเราไม่ได้เตรียมใจเอาไว้ เราก็ย่อมรับมันไม่ได้
เหมือนตอนที่ทราบข่าวน้องมายด์ ลูกสาวของคุณโกวิธ เราเข้าใจความรู้สึกเลยนะ เพราะมันอารมณ์เดียวกับตอนหมั่นโถวลูกชายเราตาย (น้องหมาบลูเทอร์เรีย) น้องหมาเราเลี้ยงเกือบปี ลูกสาวเค้าเลี้ยง 20 กว่าปีคงยิ่งกว่ามาก มันแบบรักแบบไม่ได้เผื่อใจ มันเลยเจ็บมาก ร้องไห้ไม่หยุดเลย ทำใจไม่ได้เลย
แต่เมื่อเวลาผ่านไป เราเรียนรู้จากมัน เราก็เข้าใจอะไรมากขึ้น แม้จะไม่ 100% แต่ก็ถือว่าดีกว่าตอนนั้นมาก แล้วเรื่องของหมูโถวสอนให้เราไม่ประมาทกับทุกขณะจริงๆ
การอยู่คนเดียวอีกครั้งก็เป็นการซ้อมใหญ่ สำหรับการตั้งรับที่จะอยู่คนเดียวจริงๆ ในวันที่เค้าจากไป ในวันใดก็วันหนึ่ง
และเมื่อไหร่ที่คนที่เรารอ คนที่เรารัก กลับมา เราก็จะได้เห็นคุณค่าของช่วงเวลาที่ได้ใช่ร่วมกันมากขึ้น ชีวิตเราสั้นนิดเดียว แต่อยากให้ใช้ความสั้นนั้นให้มีคุณค่าที่สุดนะ
สวัสดี การอยู่คนเดียว
ปล.ไม่ได้อัพบล็อกเลย คิดถึงเหมือนเดิมนะคะ
| Create Date : 17 สิงหาคม 2555 |
| Last Update : 17 สิงหาคม 2555 11:32:59 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 1773 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
