Bloggang.com : ชะเอมหวาน : ึวันแรก ของการเป็นอาจารย์

ึวันแรก ของการเป็นอาจารย์

วันแรก
วันนี้เิริ่มงานอาจารย์ค่ะ เลยแต่งตัวน่าเกรงขามไปหน่อย
เขินตัวเองชะมัดเลยละ >"<
ปกติเป็นเด็กกะโปโล ยิ่งหนาวยิ่งห่อเป็นแหนมเลย

เผื่อใครจะนึกไม่ออก นี่คือวันทำงานปกติ ที่หนาวผิดปกติ
หน้าร้อนนะค้าบโลกค้าบบบ

พอเปลี่ยนเวอร์ชั่น ก็ต้องปรับตัวกันนิดหน่อย
วันแรกก็งงๆ กับอาคารสถานที่ และบุคคล ประหนึ่งนักเรียนใหม่ก็ไม่ปาน
เพียงแต่นักเรียนคนนี้ใส่สูทรองเท้าหนังสีดำ ขับรถยนต์
และหน้าแก่กว่านร.ทั่วไป 555+

ขนาดขึ้นลิฟท์ ทั้งนร.ทั้งยามดูเรียบร๊อย เรียบร้อย
นี่ถ้าแต่งตัวแบบรูปข้างบน กางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบนี่คงคิดว่าเด็กส่งนสพ.แน่ๆ

บรรยากาศก็เป็นใจ เพราะใครๆก็ไปทำบุญวันปีใหม่ไทยกัน
แล้วก็ไปติดต่อทำสติกเกอร์ติดรถ ติดต่อขึ้นทะเบียนโน่นนี่
ขออนุญาตพี่เค้าออกมาซื้อชาเขียวตอนเที่ยง

งานอาจารย์ไม่หนัก แต่ก็ไม่เบา เพราะเรามีความรู้สึกเหมือนกับ
เรือจ้างที่ใครๆว่า เพียงแต่วันนี้มันดูเป็นเรือเจสกีเสียมากกว่า
เพราะต้องรีบเคลียร์เงินเดือนพนักงานที่ร้านยังไม่เรียบร้อยเลย

ตอนบ่ายๆเลยขอชะแว้บออกมาก่อน
ได้รับการขู่พอสมควรว่า
อาจารย์ใหม่จะได้ทำงานเยอะ เพื่อรับน้อง
เราก็รอดูว่าจะเป็นยังไงต่อไป

:::: ทำไมถึงอยากเป็นอาจารย์ เงินเดือนน้อยนะ::::
นี่เป็นคำถามที่เราเจอตอนสัมภาษณ์ และคิดว่าถ้าเข้ามาทำงานตรงนี้คงได้เจอ
ถ้าใครถามคงจะได้เอาบล็อกนี้ให้อ่าน
เพราะเราไม่อยากเป็นอาจารย์...จริงๆ

แต่เราเห็นเด็กที่มาฝึกงาน รวมท้ังนักศึกษาที่เพิ่งจบมาสัมภาษณ์งานแล้ว
เราเห็นได้ชัดว่า คุณภาพการศึกษาของเมืองหลวงกับต่างจังหวัด
โดยเฉพาะจังหวัดที่ใครๆว่าไกลอย่างสกลนคร..มันต่างกัน

ไม่ใช่ว่าครูที่มีไม่ดี..แต่เพราะมีครูไม่พอต่างหาก
คนเรียนครูไม่น้อยในแต่ละปี แต่ก็ยังขาดแคลนอยู่ดี
นักเรียนไม่มีครูสอน ใครเข้าเรียนได้ผ่านเกรดเอ แต่ไม่มีความรู้วิชานั้นเลย
เราเห็นพัฒนาการของเด็กเดินถอยหลัง เวลามาทำงานก็ถอนหายใจไปหลายเฮือก
เราถามตัวเองว่า เราเรียนสูงๆไปทำไม

ในขณะที่ประเทศอื่นๆที่เราเคยไปอยู่หรือไปเที่ยวนำเรา
อย่างเกาหลี หรือเวียดนาม ที่สามสิบปีก่อนเค้ามาดูงานกับเรา
ตอนนี้ก็เป็นคราวที่เราไปดูงานเค้าบ้าง
เราก็เศร้าใจที่เราไม่สามารถช่วยอะไรได้

อีกอย่าง เราเคยฝันอยากทำงานองค์กรข้ามชาติ
แต่พอมานั่งมองดู ทำไมเราไม่เริ่มจากหน่วยสังคมที่เล็กที่สุดก่อน
สกลนครไม่ใช่บ้านเกิดเรา ครอบครัวเราไม่มีใครเกิดที่นี่
แต่เราโตมาและครอบครัวเราอยู่ที่นี่ เราก็อยากเห็นความก้าวหน้าของเมืองเล็กๆนี้บ้าง

มหาวิทยาลัย ไม่ใช่ทางสุดท้ายของชีวิต
แต่เราเอง เคยทั้งเรียนและกิจกรรมในรั้วมหาวิทยาลัย
เรารู้ว่ามันก็เป็นความทรงจำที่สวยงามหนึ่งในชีวิตที่ไม่เคยลืม
สรุปว่า เราขอเป็นฟันเฟืองเล็กๆ มาทำอะไรเล็กๆ
ที่มหาวิทยาลัยเล็กๆ เพื่อวันหนึ่ง นักเรียนตัวเล็กๆของเรา
อาจไปสร้างอะไรตอบแทนให้บ้านเกิดและแผ่นดินแม่ได้บ้าง
..
..
..
เราถึงได้มาเป็นอาจารย์
..

เรื่องเงินเดือน เราก็ยอมรับค่ะ
คิดซะว่าทำงานให้ Non-profit Organization
แล้วเราก็ปรับกลยุทธ์ทางการเงินของเราเองดีกว่า
ตอนนี้สนุกสนานกับการศึกษาหุ้นค่ะ ลุ้นดี ตื่นเต้นๆ
เม่าตััวน้อยอย่างเราคงต้องเรียนรู้โลกกว่้างอีกเยอะ

เอนทรี่นี้ไม่มีสาระนะพะยะค่ะ จัดไปเบาเบาก่อนนอนค่ะ

Create Date : 01 เมษายน 2554

Last Update : 4 เมษายน 2554 21:56:57 น.

3 comments

Counter : 604 Pageviews.

เย้ๆๆๆ คุณเอมสู้ๆๆๆๆๆ
ยินดีต้องรับอาจารย์ใหม่ มีเพื่อนร่วมขบวนการแล้ววววว

โดย: is_ninja

วันที่: 1 เมษายน 2554 เวลา:15:36:57 น.

แบบนี้ต้องเรียกว่า อาจารย์เอมหวานหรือเปล่าค่ะนี่

แล้วนี่ถ้าเป็นอาจารย์แล้ว โอกาสในการเขียนบล็อก
จะน้อยลงหรือเปล่าค่ะนี่เพราะดูท่าว่าเป็น อ.แล้ว
งานรับผิดชอบคงเยอะขึ้นนะค่ะ

โดย: JewNid

วันที่: 4 เมษายน 2554 เวลา:22:31:10 น.

ง่ะ...คุณจากับพี่พู่เร็วมากๆ
มาไวเคลมไวจริงๆ
คุณจา..สงสัยต้องปรึกษาคุณจาหลายเรื่องแล้วสินะคะ ในฐานะรุ่นพี่ อิอิ

พี่พู่...นั่นสิคะ ถ้าใจไม่รักคงปล่อยร้างไปเรียบโร้ย

วันแรกก็เห็นอนาคตรำไรแล้วค่ะ

โดย: ชะเอมหวาน

วันที่: 4 เมษายน 2554 เวลา:23:00:18 น.