ถนนสายนี้..มีตะพาบโครงการ 41 "ปลูกใจ" โจทย์ ...หนังสือ... ตอนเด็กๆฉันชอบอ่านหนังสือมาก พ่อบอกว่าถ้าพาไปทิ้งไว้ร้านหนังสือจะอยู่ได้ทั้งวัน คุณเธอจะมีมุมของเธอสำหรับอ่านอย่างเพลินเพลิน หนังสือในความทรงจำของฉันก็อย่างเช่น หนังสือเรียนวิชาภาษาไทย ฉันชอบอ่านนิยายแปลมากๆ อย่าง โต๊ะโตะจัง เด็กหญิงข้างหน้าต่าง เด็กกระป๋อง วันธรรมดาวันหนึ่ง ฉันไปค้นหนังสือเพื่อบริจาคให้โรงเรียนที่ห่างไกล ทำให้ฉันได้กลับไปห้องนอนตอนยังเด็ก ที่นอกจากจะเก็บสมบัติบ้าสมัยวัยเยาว์แล้ว สิ่งหนึ่งที่ฉันชอบมากคือ "การมีเพื่อนทางจดหมาย" โตมานิสัยนี้ก็ไม่หาย ยังอดไม่ได้ที่จะไปแลกโปสการ์ดกับเพื่อนๆ ทั้งที่บล็อกแกงค์และอีกหลายมุมของโลก อย่าง มีโปสการ์ดใบหนึ่งตกลงมาจากหนังสือที่ฉันกำลังจะเตรียมไปบริจาค หน้า 23 เมษายน 49 ปีที่เพื่อนในกลุ่มของฉันไป Work& Travel กันที่อเมริกา ปีที่เพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งไปเรียนซัมเมอร์ที่ประเทศต่างๆ และเป็นอีกปี ที่ฉันเลือกจะไปซัมเมอร์ที่อำเภอเล็กๆในจังหวัดภาคเหนือ พร้อมกับเพื่อนๆ พี่ๆ และน้องๆของสโมสรโรตาแรคท์ สโมสรที่มีอยู่ทั่วโลก และมีกิจกรรมเพื่อสังคม อย่างจิตอาสา ใช่..นอกจากจะไม่ได้เงินเป็นกอบเป็นกำเหมือนเพื่อนๆสองกลุ่มแรก พวกเราอาจต้องเสียเงินบางส่วนกับค่าใช้จ่ายที่งบประมาณและสปอนเซอร์จำกัดไว้ ภาพที่พี่และน้องจับมือกันร้องเพลงสามัคคีชุมนุม ตอนที่ฉันไปค่ายที่เชียงใหม่และจังหวัดแพร่ วันสุดท้าย คือภาพที่น้องอัดเป็นโปสการ์ดส่งมาให้ พร้อมกับคำขอบคุณ และงานศิลปะของเด็กๆ "ขอบคุณพี่ๆ มากนะคะ ที่ทำให้หนูได้รู้จักตัวเอง รู้จักอาชีพในอนาคต และรักพ่อแม่มากขึ้น หนูจะตั้งใจเรียนจะได้เก่งๆอย่างพี่ จะตามไปเป็นรุ่นน้องพี่นะคะ" น้ำตาฉันรื้นๆขึ้นมาด้วยความตื้นตัน.. น้องคนนี้ตอนนี้คงเรียนจบมัธยมกันแล้ว อำเภอที่ฉันไป เป็นหนึ่งในอำเภอที่เด็กได้รับโอกาสทางการศึกษาน้อย และมีโอกาสสูงที่จะโดนหลอกไปขายบริการในเขตเศรษฐกิจของประเทศ ไม่นับรวมปัญหายาเสพติด ปัญหาครอบครัว(ที่พ่อแม่ไปทำงานกรุงเทพอยู่แต่กับตายาย) และปัญหาท้องในวัยเรียน ฉันและเพื่อนไปทำค่ายพัฒนาบุคลิกภาพเด็ก ไปสอนวิชาชีิิวิตแก่น้องๆ คือจุดประสงค์แรก แต่กลายเป็นน้องๆนี่แหละ ที่สอนพี่ๆโข่งๆอย่างพวกฉัน เราพาน้องไปวอร์ค แรลลี่ แล้วลืมเอากล่องยาไป มีเพื่อนขาเคล็ด น้องรู้สมุนไพรแถวนั้น มาบดและรักษาเพื่อนให้พี่ๆดู เราไปโฮมสเตย์กับชาวบ้าน ฉันได้เรียนรู้ว่า น้องๆทำกับข้าวเก่งกว่าพวกพี่เสียอีก แถมอร่อยด้วย กลายเป็นน้องๆมาสอนพี่ๆแทน ภาพที่น้องๆช่วยพี่ๆล้างจาน การที่ครอบครัวของฉันอบอุ่นมันดูธรรมดาเพราะฉันพบเจออยู่ทุกวี่วัน แต่พอได้สัมผัสกับน้องๆเกินครึ่งที่ได้พบหน้าพ่อแม่ปีละครั้ง แล้วเขียนเรียงความ ฉันถึงกับพูดไม่ออกเมื่อได้ฟังเรื่องของน้องคนหนึ่ง.. พ่อแม่ทิ้งหนูไว้ที่ถังขยะตั้งแต่อายุไม่กี่เดือน โชคดีที่ตากับยายมาเจอ เลยเก็บหนูมาเลี้ยง ความทรงจำของหนูของพ่อแม่ไม่มีเลย เพราะไม่เคยสัมผัสความรู้สึกนั้น หนูเกลียดวันพ่อและวันแม่เพราะหนูไม่เคยมีใครมาให้หนูไหว้ ตากับยายแก่แล้ว มาไม่ไหว เพื่อนฉันบอกว่า มีน้องคล้ายๆอย่างนี้อีกสองสามคน..โอ้ว ชีวิต ... เราไปช่วยชาวบ้านขุดลอกลำเหมือง(ฝาย) ภูมิปัญญาชาวปากะญอ ที่ช่วยในการชลประทานและการเกษตรกรรม ไปช่วยเค้าปลูกผัก..เฮ้อ เหนื่อยเหมือนกันนะ แต่แม่อุ๊ยเจ็ดสิบกว่าปี ไม่เห็นต้องกินวิตามินหรือฉีดโบท็อกซ์ก็หน้าเด้งและแข็งแรง มาอยู่ที่นี่ไม่กี่วัน เงินและมือถือฉันแทบจะไม่ได้จับเลย ไม่ต้องพูดถึงทีวีและอินเตอร์เน็ต ฟ้ามืดเราก็นัดประชุมแล้วก็นอนเที่ยงคืน เพื่อจะตื่นเวรตีสี่ทำกับข้าวให้ทันหกโมงเช้าที่ทุกคนจะต้องมารวมกัน ข้าวทุกมือก็มีโปรตีนเกษตรกับมาม่าเป็นหลัก ฉันว่าความอร่อยคงไม่อร่อย แต่ถือว่าประทังชีพได้มีแรงทำงานก็เพียงพอ นี่อีกละมั้ง ที่ระบบการศึกษาไม่ได้สอน เราดูคุณลุงเล่นดนตรี พร้อมกับชุดปากะญอ น่ารักและเย็นสบาย ดีกว่าชุดเสื้อยืดยืนส์ที่เราเตรียมมาเสียอีก เราเคยคิดกันว่าจะใช้ความรู้ของนักศึกษามาพัฒนาชุมชนและประเทศชาติ แต่กลายเป็นว่าไม่กี่วันในค่ายแห่งนี้ เราต่างหากที่ได้เรียนรู้ชีวิตจากพวกเขา ไม่เห็นจะต้องรวยล้นฟ้า ไม่เห็นจะต้องมีเงินมากมาย ไม่เห็นจะต้องมีอะไรครบๆ แต่ก็มีความสุขแบบของเขาได้ นี่ระบบการศึกษาก็ไม่ได้สอน เราสอนแต่ให้เรียนให้จบสูงๆ บ้าปริญญาเยอะๆ ให้เหยียบย่ำคนที่ต่ำกว่าเพื่อให้ยืนอยู่บนยอดเขา จนลืมไปว่า ค่าของคน อยู่ที่ผลของงานต่างหาก ........................................ การศึกษาก็เหมือนการปลูกต้นไม้ เรื่องพัฒนาคนก็เช่นกัน นามธรรม ใช้เวลา แต่ก็ใช่ว่าจะเกิดขึ้นไม่ได้ อย่างน้อย"จิตอาสา" ในการที่ทุกคน หนึ่งคนเล็กๆจะร่วมมือกันทำสิ่งเล็กๆด้วยหัวใจที่ยิ่งใหญ่นั้น มันย่อมมีค่าแน่นอน ฉันขอเป็นกำลังใจให้คนไทยและเหล่าจิตอาสาทุกคน การทำงาน"เพื่อคนอื่น" และ"ไม่ได้เงิน" เพราะเงินซื้อไม่ได้ แต่ลงทุนด้วยใจ ย่อมได้ใจกลับคืนแน่นอน วิกฤติประเทศครั้งนี้ หาใช่เรื่องไกลตัว และ"ไม่ใช่เรื่องของฉัน" อีกแล้ว มันคือ "เรื่องของเรา" ที่ต้องร่วมกัน ช่วยกันให้ผ่านพ้นไปได้ สู้ๆนะประเทศไทย ::คุยกันหลังตะพาบ:: ตะพาบนี้มาปั่นเอาตอนสองทุ่ม ด้วยว่าอยู่ในพื้นที่ราบสูง ปลอดภัยจากน้ำท่วม แต่ต่อมอาสาอยากทำอะไรมันทำงาน เลยพาลนึกถึงช่วงเวลาในวัยเด็กไปจนถึงชีวิตมหาวิทยาลัย สำหรับคนอื่นอาจจะคิดว่า"ยังไม่ได้ทำอะไรเลย เรียนจบแล้ว" แต่สำหรับเอมหวาน กลับรู้สึก"คุ้มค่า" กับทุกนาทีชีวิตนักศึกษา ไม่ใช่เพราะว่ามีความสุข แต่ว่าได้ลิ้มรสความทุกข์ๆสุขๆ จนเริ่มออกแนวปลง ด้นสด อาจจะไม่สละสลวย แต่เขียนจากใจ ไม่ว่ากันนะคะ เอาเพลงเพราะๆมาฝากอีกแล้ว ส่วนโปสการ์ดนี่แลกจริงจังนะคะ สนใจก็ลองไปดูอัลบั้มเอมหวานที่เฟซบุ๊คได้ค่ะ โปสการ์ดสวยดี ดูเพลินๆ //www.facebook.com/media/set/?set=a.205613206124295.55520.182878108397805&type=1 ถ้าจะโหวต ขอหมวดการศึกษาค่ะ ขอบคุณค่ะ   Create Date : 12 ตุลาคม 2554 11 comments Last Update : 12 ตุลาคม 2554 22:19:50 น. Counter : 1168 Pageviews. Share Tweet

แถมอีกเพลงให้คนไกลๆ ^^   โดย: ชะเอมหวาน 12 ตุลาคม 2554 22:08:16 น.

เอมหวาน เป็นนักศึกาาที่สวยมากทีเดียว สวยหมดจด ดีแล้วๆ ทำได้ดี ขอให้เจอแต่สิ่งดีๆ ขอให้หมั่นโถวไม่งับด้วย ฮี่ๆ   โดย: ชายผู้หล่อเหลา...กว่าแย้นิดนึง. (เป็ดสวรรค์ ) 13 ตุลาคม 2554 0:53:35 น.

ขอเชิดชูความดี น้ำใจนี้ ลึกซึ้งจิงๆๆ ชอบประโยคนี้จัง ..... ไม่เห็นจะต้องรวยล้นฟ้า ไม่เห็นจะต้องมีเงินมากมาย ไม่เห็นจะต้องมีอะไรครบๆ แต่ก็มีความสุขแบบของเขาได้ ^^   โดย: Ivoryrose IP: 110.168.166.253 13 ตุลาคม 2554 10:15:35 น.

ตามมาอ่านงานตะพาบด้วยคนครับน้องเอม   โดย: กะว่าก๋า 13 ตุลาคม 2554 11:44:41 น.

สวัสดีค่ะ ตามมาอ่านงานตะพาบค่ะ เห็นความมีใจรักในงานอาสาช่วยชุมชนแล้ว ขอปรบมือให้น้องอย่างจริงใจค่ะ น้ำใจน้องเกินร้อยจริงๆ ขอบคุณคนมีน้ำใจงามๆอย่างนี้ที่มีอยู่เหลือน้อยเต็มทีแล้วในโลกใบนี้ ขอให้รักษาความดีนี้ตลอดไปนะคะ พี่กิ่งเป็นกำลังใจให้ค่ะ มีความสุขยามบ่ายค่ะ More Good Afternoon Comments   โดย: กิ่งฟ้า 13 ตุลาคม 2554 15:22:10 น.

สวัสดีครับ ผมยังทันได้อ่านหนังสือที่ลงรูปไว้ทั้งหมดเลยทีเดียวเชียวครับ ตอนมหาลัยก็ได้มีโอกาสอยู่ชมรมโรตาแรคท์เหมือนกันครับ แต่ได้ออกไปแต่ภาคอีสาน ยังจำได้วันที่ปีนอยู่บนหลังคาปูกระเบื้องอยู่แล้วชาวบ้านเอายำเนื้อใส่ถาดมาเดินแจกให้กิน ผมรีบปีนลงแทบไม่ทันกินอย่างเอร็ดอร่อยนึกว่าเป็นเนื้อวัว มารู้ทีหลังว่า เนื้อน้องหมา (แต่อร่อยดีนะครับ) ผมชอบอ่านอะไรก็ได้ที่เขียนจากใจครับผม   โดย: เงามืดในประวัติศาสตร์ 13 ตุลาคม 2554 16:04:48 น.

บางครั้ง แม้จะเหนื่อย แต่ สิ่งที่ได้ มันคุ้ม คงภูิมิใจไม่รู้ลืม ปลื้มด้วย ค่ะ ..ทำให้ได้เห็น ชีวิต หลาย มุมมอง .. ขอให้ทำดีตลอดไป ค่ะ..   โดย: tifun 13 ตุลาคม 2554 17:38:44 น.

มาอ่านตะพาบค่ะ ดีจังได้ไปออกค่ายตอนเป็นนักศึกษา ถึงจะเหนื่อ แต่ก็สนุก แล้วก็ภาคภูมิใจ นะคะ   โดย: คล้ายดาว 13 ตุลาคม 2554 22:43:48 น.

พ่อแม่ทิ้งหนูไว้ที่ถังขยะตั้งแต่อายุไม่กี่เดือน โชคดีที่ตากับยายมาเจอ เลยเก็บหนูมาเลี้ยง ความทรงจำของหนูของพ่อแม่ไม่มีเลย เพราะไม่เคยสัมผัสความรู้สึกนั้น หนูเกลียดวันพ่อและวันแม่เพราะหนูไม่เคยมีใครมาให้หนูไหว้ ตากับยายแก่แล้ว มาไม่ไหว อ่านถึงตรงนี้น้ำตาไหลค่ะ ขอไม่อ่านต่อนะคะ เป็นคนที่รับอะไรกับเรื่องพวกนี้ไม่ค่อยได้ค่ะ ถึงแม้ว่าตัวเองก็ไม่ได้ต่างจากเหล่านั้นเท่าไหร่ แต่ก็ยังโชคดีกว่าเยอะค่ะ จริงๆ ชอบการทำค่ายอะไรแบบนี้มาก เคยไปมาก็เยอะค่ะ แต่ก็รับไม่ได้ทุกทีที่เห็นแบบนี้ เรื่องแบบนี้ อย่างว่าเกิดมาไม่เหมือนกัน   โดย: maitip@kettip 14 ตุลาคม 2554 11:55:48 น.

ถือว่าเป็นการเรียนรู้ด้วยกันทั้งสองฝ่ายจะดีกว่า ด็กอาจจะได้อะไรจากเราไปหลายๆ อย่างก็ได้เพียงแต่เราไม่ทราบนั่นเอง นี่คือสิ่งที่น่าชื่นชมนะครับ ผมมองว่าระบบการศึกษาไทยยังต้องพัฒนาอีกมาก โดยเฉพาะครูที่ต้องเรียนรู้อยู่ตลอดเวลา พูดไปพูดมานอกเรื่องซะอย่างงั้น เรื่องบางอย่างเราหาไม่ได้จากห้องเรียนจริงๆ ครับ   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 14 ตุลาคม 2554 18:53:29 น.

เอมหวานได้ประสบการณ์ดีอะ จากการเข้าค่ายอาสา กับเด็ก ๆ เหล่านี้ นับว่าเป็นประสบการณ์ที่ดีที่สุดเลยแหละ น่าชื่นชมเป็นอย่างมากเลย   โดย: Rinsa Yoyolive 14 ตุลาคม 2554 20:22:26 น.