2-3 วันที่ผ่านมาเนี่ย แม่อุ๊มีความสุข
สนุก สุขสันต์ แถมซาบายเป็นที่สุด
เพราะอะไรน่ะเหรอคะ
ก็เพราะว่าพ่อจ๊อกของน้องเอิงกลับบ้าน
มันเลยเป็นช่วงโปรโมชั่นสำหรับแม่
เพราะน้องเอิงจะเกิดอาการเห่อพ่อ (มากๆ)
และพ่อเองก็กลัวจะไม่ได้อุ้มลูก
กอดลูก ดูแลลูกมั้ง เลย โอ๋กันซะ...
(จริงๆ แล้วแม่ว่าคงเป็นเพราะพ่อกลัวลูกรักแม่มากฝ่า แหะๆ)
วันพฤหัสที่ 6 มีนาคม
แม่ไปรับที่สถานีรถไฟตอน 6 โมง 40 นาที
กลับมาอาบน้ำแล้วไปธุระกัน
กว่ากลับถึงบ้านตั้ง 4 โมงนิดๆ
ลูกสาวแม่อาบน้ำแต่งตัวสวยเรียบร้อย
พร้อมจะพายายไปหาหมอ
วันนี้กว่าเอิงจะนอนปาไปเกือบเที่ยงคืน
สงสัยจะเห่อพ่อมากไปหน่อย...
วันศุกร์ที่ 7 มีนาคม
พ่อจะไปหาหมอที่โรงพยาบาล มอ.
แม่เลยไปเป็นเพื่อน
เราออกจากบ้านตั้งแต่ 6 โมงเกือบครึ่ง
(เช้ามั๊ก ทั้งๆ ที่บ้านห่างจาก มอ.
แค่ 20 กิโลนิดๆ เอง)
พ่อไปตรวจที่คลิกนิกอายุรกรรม
แม่ไปตรวจสุขภาพประจำปีที่คลิกนิกทั่วไป
แต่สุดท้ายพ่อก็ไม่ได้ตรวจเพราะคิวเต็ม
เลยต้องมาตรวจที่คลิกนิกทั่วไปแทน
พ่อแน่นหน้าอก หายใจไม่สะดวก
หมอให้ไป X-Ray และตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจ
ก็ไม่มีอะไรผืดปกติ (เฮ้อ..มันเป็นเพราะอะไร
...หรือแม่ทำตัวไม่ดี??? ...ก็ไม่นี่นา)
ของแม่ไม่มีอะไร แค่เจ็บตอนตรวจเลือดเท่านั้น
(เค้าว่าเส้นมันเล็ก เลยดูดเลือดยาก
ถึงว่าไปไหนไม่มีคนอยากรู้จักเพราะเส้นเล็กนี่เอง)
เสร็จประมาณ เกือบๆ 11 โมง
เราก็ไปกินซิลเลอร์กันต่อ
แหะๆ หนีลูกเที่ยว
กลับถึงบ้านเกือบบ่าย 2 แน่ะ
วันเสาร์ที่ 8 มีนาคม
เราอยู่บ้านกัน 3 คนพ่อแม่ลูก
..หูย..มีความสุขไปอีกแบบ
วันนี้ฝนตกทั้งวันเลย
(นี่มันใกล้หน้าร้อนแล้วนะเนี่ย)
น้องเอิงฉี่บ๊อยบ่อย
จนกางเกงแห้งไม่ทัน
แต่ลูกก็ยังไม่ยอมบอกอยู่ดี
ว่าจะฉี่ (เฮ้อ! ทำงัยดีคะ)
พ่อจ๊อกก็คอยล้างก้น,
เช็ดพื้น, ซักกางเกงลูกสาวที่ทำเปียกไว้
ไม่บ่นซักคำ
วันอาทิตย์ที่ 9 มีนาคม
วันนี้แม่ต้องสอนพิเศษวันแรก
8 โมงเช้าถึงเที่ยง
ตอนแรกพ่อบอกว่าจะมาด้วย
แต่ต้องอยู่ช่วยวาระแห่งบ้านทวดแทน
เลยอดมาเลย พอสอนเสร็จ
แม่ก็กลับบ้านรับพ่อมาซื้อตั๋ว
รถทัวร์กลับวันนี้ (อีกแล้ว)
ขากลับเลยแวะร้านกาแฟที่แม่ชอบมาก
นั่งชื่นชมบรรยากาศไปพร้อมกับ
คิดว่าเราอยากมีมั่งจัง
6 โมงเย็นพ่อกลับไปทำงานต่อ
ชะเอิงยังไม่เจอพ่อเลย
แม่ไปส่งคนเดียว (คนสวยมัวแต่ไปเที่ยวกะยายแป๋ว)
ตอนนี้เหมือนเมื่อ 10 ปีก่อนเลย
ต้องมาส่งแฟน (ตอนนั้น--พ่อน้องเอิงตอนนี้)
นั่งรถไฟกลับไปเรียนต่อ
ไม่ว่าตอนนั้นกับตอนนี้
ความรู้สึกมันเหงายังคงอยู่
แต่วันนี้ไม่เหงาเท่าไหร่
เพราะแม่มีน้องเอิงอยู่ด้วยงัยจ๊ะ
เตือนความทรงจำดีๆให้เราเสมอนะครับ ผมก็จด