แล้วคุณ.หาตัวเองเจอหรือยัง?
ดึก ๆ คืนที่ผ่านมาได้มีโอกาสอ่านบทความดี ๆ เรื่องหนึ่ง รู้สึกจับใจ จนต้องขอเอามาแบ่งปัน จับใจจริง ๆ ครับ แบบนี้แหละครับความหวังอย่างหนึ่งในชีวิตของผม ลองอ่านดูครับ
ผมคิดว่าการค้นหาตัวเองให้พบไม่ใช่เรื่องง่าย บางคนใกล้ตายยังไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร เพราะติดอยู่กับความหลง หรือติดอยู่กับกระแส อะไรก็ตาม
ขณะเดียวกัน ไม่มีงานไหนราบรื่น ไม่มีหรอกที่ตัวเราจะไม่เครียด หรือไม่มีความทุกข์ หรือไม่หงุดหงิด อยู่ที่ว่าแก้ไขให้ดีขึ้นได้ไหม ถึงจะไม่ได้ทั้งหมด แต่อย่าเลวลงก็เท่านั้นเอง นั่นคือ การดำรงชีวิตอยู่ จนเมื่อผมเข้าสู่วงการภาพยนตร์ ได้ไปถ่ายหนังตามสถานที่ต่างๆ จึงค้นพบว่าจริงๆ แล้วตัวเองชอบทำ งานอิสระและไม่จำเจ ไม่มีเวลาทำงานตายตัว และไม่เครียด
คนในกองถ่ายเป็นเพื่อนกันหมด ตั้งแต่นั้นผมก็ติดอยู่กับงานแสดงมาตลอด ซึ่งไม่ว่าจะทำงานอะไรก็ตามเราต้องทำตัวให้อยู่ได้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ ไม่ใช่อยู่ได้ด้วยการเอาตัวรอด เพราะการเอาตัวรอดไม่ใช่วิถีทางที่ถูกต้องกับทุกอย่าง แต่ด้วยการรักษา และเคารพมารยาทในการอยู่ร่วมสังคมการทำงาน
กับเพื่อนร่วมงานไม่แบ่งชั้นวรรณะ ทุกคนมีความสำคัญในการทำงานเหมือนๆ กัน เพียงแต่รับผิดชอบหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดเท่านั้นเอง รวมทั้งการจัดระเบียบวินัยให้กับชีวิต ไม่ใช่รับผิดชอบในการทำงานดี แต่ไม่ดูแลตัวเอง ในเมื่อพ่อแม่ให้ ร่างกายมา ครบ 32 ประการ ก็เป็นหน้าที่ที่เราต้องมีวินัยในตัวเอง ไม่จำเป็นต้องสวย หล่อ หรือต้องใส่แบรนด์เนม เพียงแค่ดูแลร่างกายให้สะอาด อยู่เสมอ ต่อให้ใส่อะไรก็ดูดีทั้งนั้น
คนที่ทำงานหนักต้องพักผ่อนบ้าง ไม่ใช่ทำงานจนสลบคาโต๊ะ คาเก้าอี้ หรือ รอให้ป่วยก่อนแล้วค่อยไปหาหมอ ขณะที่รถป้ายแดงกลับหมั่นเช็ดถูจนสี ถลอก ทำไมจึงห่วงรถมากกว่าตัวเองเหมือนกับ ชีวิตได้มาฟรีก็เลยไม่ดูแล ขอให้คิดสักนิดว่า ชีวิตคนยืนยาวกว่าของใช้เยอะ
ณ วันนี้ผมมาถึงจุดที่ตัวเองเพียงพอแล้ว ได้ทำงานที่ชอบและได้มีชีวิตอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ตัวเองรัก เสร็จงานกลับบ้านสวนที่จันทบุรี อยู่กับความเรียบง่ายของธรรมชาติ อยู่กับการปลดปล่อย ไม่บังคับตัวเองว่าจะต้องกินอาหารเมื่อไร นอนหรือตื่นเมื่อไร
ผมกินอาหารวันละมื้อมา 8 ปี จะกินก็ต่อเมื่อหิว และกินแค่พออิ่ม ไม่ดื่มแอลกอฮอล์ การพักผ่อนที่ดีที่สุดคือ นอนหลับ และจะตื่นเมื่อร่างกายต้องการ ไม่ได้บังคับว่าต้องตื่นเพื่ออะไร เพราะอะไรก็ไม่หนีเราไปไหน ต้นไม้ยังรอ บ้านก็ยังรอเราอยู่
ผมใช้ชีวิตอย่างนี้มาสามสิบปีไม่เคยรู้จัก ความเหงาพอคนงานกลับไปหมด บ้านจะเงียบ ไม่มีคนอยู่ในสายตา ผมปิดไฟ มองเห็นดาวเต็มท้องฟ้า นอนฟังเสียง จักจั่น แค่นี้สำหรับผมก็พอแล้ว.
.......... นิรุตติ์ ศิริจรรยา
..
ที่มา : //www.facebook.com/#!/notes/ru-tan-cheewit/laew-khun-hlaha-taw-xeng-cex-hrux-yang/451032043420
| Create Date : 13 ตุลาคม 2553 |
| Last Update : 13 ตุลาคม 2553 1:06:12 น. |
|
19 comments
|
| Counter : 1703 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: อุ้มสี   วันที่: 13 ตุลาคม 2553 เวลา:2:15:38 น. |
|
|
|
| โดย: ธารน้อย วันที่: 13 ตุลาคม 2553 เวลา:3:32:22 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า  วันที่: 13 ตุลาคม 2553 เวลา:5:48:20 น. |
|
|
|
โดย: d__d (มัชชาร  ) วันที่: 13 ตุลาคม 2553 เวลา:6:42:12 น. |
|
|
|
| โดย: พระจันทร์ของขวัญ (Great_opal ) วันที่: 13 ตุลาคม 2553 เวลา:7:09:06 น. |
|
|
|
| โดย: mastana วันที่: 13 ตุลาคม 2553 เวลา:8:27:14 น. |
|
|
|
โดย: JewNid  วันที่: 13 ตุลาคม 2553 เวลา:9:39:53 น. |
|
|
|
| โดย: mulcomp วันที่: 13 ตุลาคม 2553 เวลา:10:17:10 น. |
|
|
|
| โดย: Ably วันที่: 13 ตุลาคม 2553 เวลา:17:53:52 น. |
|
|
|
| โดย: หน่อยอิง วันที่: 13 ตุลาคม 2553 เวลา:18:50:24 น. |
|
|
|
| โดย: อิ ส ร ะ ช น ตั ว โ ต เ ต็ ม วั ย . . ไม่ ใ ช่ ใ ค ร . . . มัน คื อ . . (เป็ดสวรรค์ ) วันที่: 13 ตุลาคม 2553 เวลา:18:59:35 น. |
|
|
|
| โดย: สาวสะตอใต้ วันที่: 13 ตุลาคม 2553 เวลา:19:48:58 น. |
|
|
|
| โดย: กิ่งฟ้า วันที่: 13 ตุลาคม 2553 เวลา:22:48:25 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
เราก็เป็นเหมือนอาหนิงนิรุตติ์
มีความสุขกับการอยู่คนเดียว
แวะมาเจิมบอกหลับฝันดีเน๊าะ