Bloggang.com : maraiAL : เสี้ยวหนึ่งของชีวิต ...

เสี้ยวหนึ่งของชีวิต ...

ชีวิตในต่างแดน นะ เหรอ..ถ้า จะเริ่ม พูดกันจริง ๆ เรื่องมันยาวมาก มากจากการเดินทางครั้งแรกมายังต่างประเทศ กับชีวิตที่ต้องทิ้งทุกอย่าง ไว้ในเมืองไทย การเดินทางครั้งนี้ ไม่ได้ มีความสุขสักเท่าไรหรอก ถ้าจะพูดกันตามตรง เพราะ ยังคงมีความห่วงกับคุณแม่อยู่ ท่าน ไม่สบาย และเราเองก็เป็นบุตรสาวคนโต สะด้วย จิตใจจึงยังคง มีความห่วงอยู่เสมอ แม้กระทั่งนับบัดนี้ ก็ยังสุขได้ไม่มาก .. แต่ คนข้างกายที่อยู่ด้วยนะทุกวันนี้ก็ดี เข้าใจเราทุกอย่างและคอยเป็นกำลังใจให้เสมอ..เฮอออ เล่าไป น้ำตามันก็ไหล

แต่อย่างว่าละชีวิต มันต้องเดินไป พอไป ถึงทางแยก เราก็ต้องเลือกที่จะเดินว่าเราจะไปทางไหน บางทีทางที่เราไป มันอาจจะลำบากมากมายแต่บางทีมันมีเหตุผลนานับประการที่เราต้องตัดสินใจทำ..เริ่มต้นจากชีวิตที่เคยทำงานให้กับหลวง หลังจากนั้นก็เริ่ม คุยกับเจ้านายแล้วละว่าคงจะทำงานได้ไม่นานเพราะอาจจะต้องมีการเดินทางไกลและอาจจะต้องลาออก หว่า นั่นแระนะ งานที่รักหนัก หนา ต้องจากเจ้าไปแล้วละสิ ญาติ พี่น้อง ก็ต้องบอกไว้ล่วงหน้า เพื่อการเตรียมใจที่ดีและไม่กระชากหัวใจของพวกเค้าจนเกินไป

สิ่งสำคัญอีกอย่าง คือ เจ้า หมา 3ตัวที่รักมาก ที่บ้าน เป็น ห่วงพวกเค้าสุด ๆ เพราะเราจะผูกพัน กับมันมาก ๆ ร่ำลา กับมันนานแสนนาน อดห่วงไม่ได้เลย น้ำตา มันไหล ๆ แล้ว ไหล ไม่ยอม หยุด คิดถึง ดวงตา และมือที่มัน ยื่น มาหาเรา ผ่านลูกกรงของบ้าน มันช่างเจ็บปวดเกินกว่าใครจะเข้าใจ เจ็บ ๆ มาก ๆ แม่บอกว่า มันไม่กินข้าวกัน เป็น เวลานานหลายวัน เราก็เข้าใจมันนะ เพราะเราก็เช่นกัน..เอาละ จะไม่เล่าแล้ว เพราะนั่งร้องไห้ หน้า คอมแล้ว....

my name is Uero khup

เรามาคุยกัน เมื่อต้องขึ้นเครื่องก็ไม่อะไรตื่นเต้นมากมาย เพราะปกติก็ไม่ชอบ เครื่องบินอยู่แล้ว เวียนหัว อะนะ นั่งกินยาแก้ เมาเครื่อง ตั้งแต่ก่อนขึ้นเครื่องอีก ฮา
แล้ว ก็หลับตลอด ตื่นขึ้นมา ทานอาหารบ้างกินยา หลับอีก ก็มันนานมากนะตั้ง12 ชั่วโมง กว่า แต่ก็สรุปว่า หลับตลอดนั่นเอง

พอ เก้าเท้าเหยียบแผ่นดินเมืองอังกฤษเท่านั่นแระ โอ้โห หนาวมาก มาก เสื้อกันหนาวที่เรา ใส่มา จากเมืองไทยก็เอาไม่อยู่ หยิบเสื่อ อีกตัว ที่ เพื่อนซื้อให้ ก่อนมาที่นี่ก็มาสวมก็พอยังชั่วนะ แต่ก็ยังหนาวเหมือนเดิม
พอ จะเข้าเช็คอิน นั่นแระ ใจสั่น ระรัวมากเป็นเจ้าเข้าเลย ละ อย่างกับว่า หัวใจมันจะหลุดออกมาจากอก สามีปล่อยให้เราเช็คอินเพียงลำพังคนเดียว เค้าถาม เยอะนะ ฟังครั้งแรก ก็งง ทั้ง ที่เราก้รู้นะว่าเค้าก็พูดช้าแต่ เพราะเราตื่นเต้นนั่นเองเราจึงฟังอะไรไม่ค่อยรู้เรื่องแต่พอตั้งสติได้ ก็ตอบเค้าอย่างกะท่อนกระแท่น... มานั่งคิดถึงเมื่อเหตุการณ์วันนั้ยัง ขำตัวเองเหมือนกัน

หลังจากนั้นต้องเข้าเช็ค เอกสารเกี่ยวกับการเอ๊กเรย์ปอด แต่ เราก็รีบสุด ๆ เพราะสามี ได้บุก ตั๋ว รถ ไว้แล้ว เพื่อจะต่อไปยังเมืองที่เราอยู่ ถ้าช้าเราก็จะพลาด แต่ เราโชคดี เจ้าหน้าทำการได้เร็วและอีกอย่างคนไทยไม่ต้องเอ๊กซเรย์ปอด ซ้ำอีก แต่ถ้าเป็นประเทศอื่น ต้องมาให้ เจ้าที่เอ็กซเรย์ ที่นั่นและต้องนั่งรอฟังผลอีก เอาเป็นว่านานมาก
พอ เราเร่ง ๆ รีบ มาขึ้นรถ บัส ยอมรับ ว่า ตัวเราเองเหนื่อยมาก หลับ และหนาวมาก ๆ นั่งรถบัสมาอีก 3 ชม ถึงเมืองที่เราอยู่ สามี ก็ห่วงเรามาก เพราะว่ามันหนาวมาก มี ไอ ออกมาจาก ปากเราตลอดเวลา สามีโทรให้พี่สาวมา รับ และบอก ติดฮีตเตอร์มาด้วยนะ มาร์ หนาวมาก
ฮาฮา จากนั้นไม่นาน เราขึ้นรถพี่สาวไป ยังบ้านพี่สาว เพราะแม่มารอรับที่บ้านพี่สาว พอมาถึงนะ
ประทับใจมาก ทั้งครอบครัวมารอรับเรา และสามี วัฒนธรรม อันแรกที่เราไม่มีในประเทศไทย คือ การโอบกอดและเอาแก้มมาชนกัน บอกตรง ๆว่าเขินมาก แต่เราต้องทำ เพราะนั้น คือ วัฒนธรรมเขา พอ แม่ พาเราเข้าบ้าน ยิ่งประทับใจมากขึ้น เค้าเตรียมเสื้อ หนาว ชุด หนอน ถุงเท้าไว้ให้เราครบ อีกอย่างที่ประทีบใจ คือ แม่ พยายาม ทำอาหารไทยไว้ให้เรา วัน ตกลงว่า ทั้งเหนื่อย ทั้งหิว และที่สำคัญ หนาวมาก ๆ
เมื่อเสร็จสิ้นภาระกิจ หัวถึงหมอนกลับนอนไม่หลับโอ้ แม่เจ้าทำงัยดี จะหลับอีกที โน่น เกือบสว่าง แต่ดันตื่นแต่เช้า เพราะเวลา นั่นเองมันทำให้ฉันนอนไม่หลับ
เอา ละ สิ้นสุดการเดินทางแล้วนะ ใน เลาอันยาวนาน และ ไกลแสนไกล ข้ามน้ำข้ามทะเลเลยละ ไว้วันหลังจะกลับมาเล่าเรื่องเด็ด ๆ ให้ฟังใหม่นะม และ จะเอา อาหารไทยที่เราทำมาโชว์ด้วย

Create Date : 16 กุมภาพันธ์ 2550

Last Update : 25 มิถุนายน 2550 4:37:16 น.

2 comments

Counter : 544 Pageviews.

อ่านยากจังเลยมาร์ เปลี่ยนพื้นหลังเหอะ

โดย: KungGuenter

วันที่: 19 มีนาคม 2550 เวลา:4:23:07 น.

โทษทีนะอ่านยาก หน่อย แต่ จะพยายามปรับปรุง..น้องใหม่สู้ตายคะ

โดย: มาร์ ผู้น่ารัก (maraiAL

) วันที่: 22 มีนาคม 2550 เวลา:6:31:34 น.