พูดถึงลีลาศในความทรงจำของผมคงต้องย้อนไปตอนม.4
การได้จับมือกับเพศตรงข้ามโดยอาศัยการเรียนเป็นข้ออ้างนับว่ายอดเยี่ยมทีเดียว
เพราะถ้าต้องอาศัยหน้าตาและคารม
เอาแค่หัวแม่โป้งเท้าเนี่ย ก็ไม่มีสาวที่ไหนยอมให้ผมได้จับ
และการพยายามเต้นให้เข้าจังหวะโดยไม่ไปเหยียบเท้าสาวๆนั้น
ก็นับว่าเป็นเรื่องยากเกินความสามารถผมเช่นกัน
วันนี้ได้มาเห็นการเต้นลีลาศสดๆกับตา
มันทำให้ผมคิดว่าพวกนักกีฬาลีลาศต้องพิการแน่ๆ
เพราะแต่ละคนส่ายสะโพกโยกตูดกันแบบเหมือนลืมพกกระดูกเชิงกรานมาจากบ้าน
มันสุดยอดจริงๆ
แม้ว่าผมจะไม่ใช่พวกชอบเต้น แถมพอได้เต้น
สกิลในการเต้นของผมจะออกแนวดูดตีนชาวบ้านให้มาหาตัว
ถึงงานบันเทิงทีไรการที่ผมนั่งอยู่เฉยๆดูคนอื่นเต้นจึงเป็นการยืดลมหายใจให้ตัวเองเสมอ
การได้ดูลีลาศวันนี้เปลี่ยนความคิดผมว่าจริงๆแล้วลีลาศก็สนุกเหมือนกัน
นักกีฬาลีลาศทั้งชายและหญิงหุ่นก็ดีๆทั้งนั้น ผอมๆสูงๆ
แล้วถ้าเกิดผมอยากลงแข่งลีลาศนะ
คงเอาผมไปรวมแบ่งคลาส A,B,C,D และเกณฑ์อายุอะไรนั้นไม่ได้หลอก
อย่างผมคงต้องแบ่งตามน้ำหนักตัว
เพราะทุกวันนี้ให้ยืนแบกพุงนานเกิน15นาทีก็เมื่อยขาแล้ว
ที่สุดยอดอีกอย่างก็คือ สาวๆนักเต้นลีลาศ
พวกเธอใส่รองเท้าส้นสูงเต้นลีลาศ ทำได้ยังไง!!
นับถือครับ
ขนาดผมเดินเท้าเปล่า เดินธรรมดาๆในบ้านเนี่ย
แม่งยังล้มข้อเท้าพลิกได้เลย
โธ่... ชีวิต
##################################
ผู้ติดตามบล็อก : 101 คน [
