ทั้งที่เมื่อวานทุกอย่างยังดูสดใจ แต่ทำไมวันนี้ถึงดูมืดหม่นเหลือเกิน การงานก็ไม่รู้จะเป็นยังไง อยากทำงานหรือไม่อยากทำงานกันแน่ อันนี้ก็ไม่แน่ใจในชีวิต ถ้าชีวิตเหมือนสมัยก่อนก็คงดี ถ้าไม่ออกไปหาหาอาหารก็จะไม่มีอะไรกิน แค่นี้ก็น่าจะพอ แต่ดูเหมือนชีวิตในปัจจุบัน มนุษย์สร้างอะไรหลายอย่างขึ้น ทำให้คนยึดติดกับสิ่งของนอกกายมากขึ้น ไม่เว้นแม้แต่ตัวฉันเอง...เฮ้อ

แม้จะรู้ตัวดีว่ายึดติดกับสิ่งเหล่านี้ แม้จะรู้ดีว่าอะไรก็ไม่เท่าตัวเราเอง แต่อย่างไรก็ดี เมื่อมาคิดถึงว่าตัวเรายึดติดกับสิ่งเหล่านี้เองแล้ว ยิ่งบอกตัวเองได้เลยว่า...อยากให้ถึง "วันหยุดหายใจ" เร็วๆ อยากหนีไปจากสิ่งที่ยั่วกิเลสทั้งหลายทั้งปวง อยากหยุดทุกอย่างในชีวิต หยุดความวุ่นวาย แล้วสงบใจสักพัก เพราะรู้ว่าคนเราไม่ไปถึงนิพพานง่าย และไม่อยากดิ้นรนเหมือนคนอื่น ที่อยากนิพพานกัน แค่อยากพักและทบทวนสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิต (ทั้งชีวิตอดีตชาติ ตอนนี้ และชีวิตในภพหน้า)

นึกถึงวันเก่า วันที่แก้ปัญหาในงาน วันที่เป็นคนสำคัญ แต่ในวันนี้ไม่อยากเป็นคนสำคัญ อยากเป็นคนธรรมดา อยากอยู่อย่างสงบ แล้วก็หลบหนีจากความวุ่นวายของมนุษย์หน้าเงินที่เห็นแก่ตัว คนที่พยายามทำร้ายคนอื่นเพื่อให้ตัวเองมีความสุข ทำให้เหนื่อยแล้วคิดเลยไปไกลว่า "ทำไมความดีของคนมันช่างหายากเสียเหลือเกิน" ไม่ใช่ว่างานใหม่ทำให้รู้สึกแบบนี้ แต่เห็นอนาคตของสังคมได้ชัดเจนยิ่งขึ้น เสียดายเราไม่ใช่พระเจ้า เราไม่สามารถตัดสินคนได้ เราไม่สามารถบอกได้อย่างชัดเจนว่า อนาคตของคนเหล่านี้จะเป็นยังไง แต่ที่แน่ๆ สังคมคงแย่ ถ้าพวกเขายังทำตัวแบบนี้อยู่

ไม่อยากทุ่มเทให้กับสังคมในยุคนี้ แต่ข้อเสียของคนอย่างฉันคือ...ทำอะไรมักทุ่มเทกายใจลงไปเสมอ ไม่ว่าเราจะทำอะไรลงไปก็ตาม ก็ไม่สามารถละรายละเอียดลงไปได้ น่าเศร้าสำหรับตัวเรา ที่ไม่รู้ว่าควรก้าวไปทางไหนดี บางครั้งก็อยากให้มีใครกำหนดให้เราได้บ้างว่าควรจะใช้ชีวิตอย่างไร แต่ก็หาคนที่จะทำให้ฉันเชื่อใจและทำตามคำแนะนำได้อย่างเต็มที่

เศร้าใจที่เราเป็นเรา...

เหนื่อยใจที่เขาเป็นเขา...

Create Date : 16 สิงหาคม 2555
Last Update : 16 สิงหาคม 2555 11:58:37 น.		9 comments
Counter : 1169 Pageviews.
Share Tweet