คิอาร่าน้อยของแม่ วันเวลาผ่านไปไม่นาน
หนูก็กลายเป็นเด็กสองขวบไปแลวเหรอเนี่ยลูก
แม่ยังจำได้ว่า หนูเพิ่งจะผ่านขวบแรกไปหมาดๆเอง
ก่อนหน้าจะเข้าวันเกิดขวบที่สองของหนูนี่
เรามีเหตุการณ์หลายอย่างผ่านเข้ามาในชีวิตของเราสามคนเลยค่ะลูก
13 มิ.ย. 2010 - 5 ก.ค. 2010
ปาป้าพาเราสามคนกลับไปรับลมร้อนที่เมืองไทยกันมาค่ะลูก
ครั้งนี้ก็นับเป็นครั้งที่สามในชีวิตของหนู
ที่ต้องเดินทางด้วยเครื่องบินกลับไปหาคุณตาคุณยาย
ไปให้คุณตาคุณยายและทุกๆคนได้ชื่นหัวใจในเวลาแม้เพียงจะสั้นๆ
ก่อนจะกลับมาใช้ชีวิตส่วนใหญ่ของเราที่บ้านฮุสเด้น
แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้น แม่ก็รู้สึกขอบคุณปาป้า ที่อุตส่าห์เก็บหอมรอมริบ
เพื่อให้เราได้กลับไปเที่ยวเมืองไทยที่รักของแม่
และได้เจอกับครอบครัวของเรา
ครั้งนี้เราใช้บริการกับ XL Airways France บินตรงไปลงภูเก็ตเช่นเดิม
ส่วนรายละเอียดเรื่องเที่ยว เดี๋ยวแม่เก็บเอาไว้เล่าวันหลังนะคะลูก
ย้อนกลับไปในวันที่ 11 พ.ย. 2004
วันที่แม่กับโอมาและเปเป้ของหนูได้พบหน้ากันครั้งแรก
ปาป้าเตรียมเอกสารต่างๆเพื่อให้แม่ยื่นขอวีซ่า เพื่อมาเยี่ยมและศึกษาชีวิต
ความเป็นอยู่และอื่นๆของคนที่นี่ พูดง่ายๆก็คือว่า จะอยู่ได้หรือไม่?
แต่คำตอบที่ได้คือ ได้ แน่นอนค่ะ เพราะว่าโอมาของหนูล่ะลูก
ที่ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าแม่ได้อยู่ใกล้กับคุณยายตลอดเวลา
หลังจากนั้นวันที่ 8 ก.ค. 2005 คือวันที่แม่กับปาป้าจดทะเบียนกัน
เราได้ทำพิธีสมรสแบบไทยในวันที่ 16 ก.ค. 2005 ตามฤกษ์ของคุณตา
โดยทั้งสองวันนั้น มีเปเป้กับโอมาของหนูอยู่ในวันสำคัญของเราด้วยจ้ะ
หลังเสร็จงานของแม่กับปาป้า โอมากับเปเป้ก็กลับมาเบลเยี่ยม
รอคอยว่าเมื่อไหร่แม่กับปาป้าจะกลับมาบ้าน
สัมผัสแรกที่แม่ได้รับในวันที่ได้กลับไปนั้นคืออ้อมกอดของคุณย่า
คุณย่าบอกว่า ยินดีต้อนรับกลับบ้าน เท่านี้แม่ก็แทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่แล้วสิ
แม่กับปาป้าใช้เวลาอยู่ด้วยกันแบบสองคนมาสามปี
แล้วก็ได้เวลาที่สมาชิกคนที่สามต้องออกมาสานรัก
ให้ครอบครัวของเรายิ่งอบอุ่นไปกว่าเดิม
นั่นก็คือวันที่ 24 ก.ค. 2008 วันที่คิอาร่าลืมตามาดูโลก
วันนี้เป็นวันที่ใครๆเค้าเรียกกันว่า วันแม่เจ็บ หรือ วันเกิดของลูก
แม่อุ้มท้องหนูมา 37 สัปดาห์กับอีก 1 วัน
ซึ่งตอนท้องอ่อนๆนั้น แม่กับปาป้าก็พาหนูกลับไปบอกข่าวดี
กับคุณตาคุณยายถึงเมืองไทย ไปเที่ยวแบบขึ้นเหนือล่องใต้กันไปเลย
ทั้งเชียงราย เชียงใหม่ พัทยา กระบี่ แถมท้ายด้วยลอนดอนก่อนโค้งสุดท้าย
วันนั้นแม่มีปาป้ากับโอมา หรือ คุณย่า ของหนูอยู่ข้างๆ
คุณย่าถามปาป้าว่า แม่จะว่าไรไหม ถ้าย่าขอเข้าไปในห้องคลอดด้วย
แม่ไม่ว่าไร แถมยินดีด้วยซ้ำไป ที่โอมาจะเข้าไปเป็นกำลังใจแทนคุณยาย
ที่อยู่ไกลกันเหลือเกิน แม้หัวใจจะใกล้กัน
โอมาอยู่กับเราตลอดตั้งแต่แม่ยังไม่เจ็บท้อง จนคลอด และได้อุ้มหนูด้วยเช่นกัน
วันไหนที่แม่กับปาป้าต้องการคนช่วยดูแล
โอมาก็ช่วยได้บ้างเป็นครั้งคราวเพราะสุขภาพไม่อำนวย
12 ต.ค. 2008 พิธีรับศีลล้างบาปของคิอาร่า
หลังวันเกิดแม่เพียงหนึ่งวัน ครอบครัวของเราก็กลับมาเจอกันอีกครั้ง
เพราะพิธีรับศีลล้างบาปของคิอาร่า ที่มีคุณยายหรือเมเม่ รับหน้าที่แม่ทูนหัว
คุณปู่หรือเปเป้ รับหน้าที่ พ่อทูนหัวของหนู (เช่นเดียวกับแอลเลอเค่น)
และที่น่าดีใจที่สุดคือ ทุกๆคนได้มาพร้อมหน้ากันอีกครั้งนั่นเอง
นอกจากนั้น คุณตาคุณยายยังได้เจอกับคุณทวดเรมี่
ที่เมื่อ 8 พ.ค. 2010 ท่านเพิ่งจะครบ 100 ปีไปหมาดๆเลยจ้ะ
หลังจากที่พวกเรากลับมาจากทริปเที่ยวส่งท้ายก่อนคิอาร่าสองขวบ
เราก็ได้กลับไปเยี่ยมโอมาของหนู ที่ป่วยเป็นมะเร็งในตับ
ในระยะที่เรียกว่า สุดท้าย เพราะหมอตัดสินใจระงับคีโม
เนื่องจากว่าให้คีโมแล้วคนไข้ดีขึ้น แต่ก็กลับมาแย่ลงเพราะผลข้างเคียง
ซึ่งดีขึ้นแล้วแย่ลงอยู่แบบนี้จนไม่ได้กลับไปอยู่บ้านเกือบจะแรมเดือน
แม่กับปาป้าไม่รู้เลยว่า ภายในคุณย่านั้นย่ำแย่ขนาดไหน
เพราะเพียงแค่ได้ส่งเสียงตามสายไปมาในระหว่างที่อยู่เมืองไทย
และที่สำคัญที่สุดไปกว่านั้น คุณย่าต่อสู้กับความเจ็บปวดภายในแทบไม่ไหว
แต่ก็รอ รอจนกว่าจะได้เจอหน้าลูกชายคนเล็ก หลานสาวและลูกสะใภ้
วันที่เรากลับไปถึงกันก็ไปเยี่ยมคุณย่า ได้นั่งดื่มด้วยกัน
และแม่กับปาป้าไม่เคยคาดคิดเลยว่าจะเป็นครั้งสุดท้าย
เพราะโอมาเองก็ต่อสู้กับโรคนี้แทบไม่ไหว
แต่ในวันนี้ทุกคนได้กลับมาพร้อมกันแล้วและได้เวลาสั่งลา
14 ก.ค. 2010 โอมาจากพวกเราไปอย่างสงบที่โรงพยาบาลเก๊นท์
ที่เดียวกับแม่คลอดคิอาร่าและก่อนที่จะถึงวันเกิดของหนูแค่สิบวัน
แม่กับปาป้ายังเตรียมไว้เลยว่า จะเอาเค้กพร้อมเทียนสองเล่ม
ไปให้โอมาเป่าเค้กกับคิอาร่าที่โรงพยาบาล
แต่วันนี้ ไม่มีอีกแล้ว โอมาไม่ได้อยู่กับพวกเราอีกต่อไปแล้ว
ท่านนอนหลับอย่างสงบอยู่บนสวรรค์
และคอยจ้องมองลงมาในเวลาที่เราต้องการกำลังใจเสมอ
แบบที่โอมาเป็นที่พึ่งของทุกคน ในยามที่พวกเราต้องการ
หลับให้สบายนะคะโอมา พวกเรารักและคิดถึงโอมาเสมอนะคะ
โอมาไม่ต้องเป็นห่วงนะ แม่จะดูแลคิอาร่าให้ดีที่สุดค่ะ
รักโอมาเสมอ และ ตลอดไป หลับให้สบายนะคะโอมา