in the park . . .

: : :

เมื่อวันก่อนไปเดินเล่นที่เซ็นทรัลปาร์คมา
เดินๆอยู่ เจอลุงคนนี้ เลยนั่งลง ฟังแกเป่าเพลง
เพราะดีอ่ะ . . .
เสียงแซกโซโฟนแกก้องกังวาน แหวกอากาศแถวนั้นดี
แถมตอนแรกๆ เป่าไปส่ายหัวไป หลับตามั่งไรมั่ง
แบบว่าอินกับดนตรีกับเครื่องมือของตัวเองสุด
เวลาคนเราทำอะไรด้วยความรัก แล้วทำได้ดีด้วยนี่มันทำให้คนนั้นดูเท่ห์จริงๆ

แล้วทำไมพวกนักดนตรีที่เล่นตามท้องถนนแบบนี้ต้องใส่หมวกเท่ห์แบบลุงกันทุกคน
เราว่า คนที่เล่นดนตรีที่เป็น street artist นี่เป็นอาชีพที่เท่ห์สุดอาชีพนึงแล้ว
อะไรจะดีไปกว่าการ connect กับคนอื่นสดๆในบริเวณเดียวกัน ผ่านเสียงเพลง
อีกอย่าง คนที่จะทำอาชีพนี้ได้ ต้องมีจิตใจที่เป็นอิสระมากๆ แบบมีชีวิตอยู่เพื่อวันนี้
ไม่ยึดติดกับเงินทอง หรือลู่ทางอนาคตในวันหน้า อะไร ทำนองนั้น

เราชอบคิดว่า คนที่รักดนตรีจริง ไม่ใช่รักชื่อเสียง หรือภาพพจน์เท่ห์ๆของนักดนตรี
น่าจะคิดว่า การเล่นดนตรีตามท้องถนนได้ นี่เป็นสิ่งสุดยอดแล้ว
ก็ชอบดนตรี แล้วได้เล่นให้คนดูสดๆ นี่มันไม่สุดยอดยังไง
เจอคนแบบนี้แล้วอยากเข้าไปใกล้ๆ
ให้ได้เชื้อความรักในสิ่งที่ทำอย่างบริสุทธิ์ติดตัวเรามาบ้าง
นึกถึงที่คุณนิ้วกลมเคยพูดไว้บ่อยๆว่า
แรงบันดาลใจกระเพื่อมถึงกันได้ . . .
อาจจะจริง

นึกถึงชื่อหนังสืออีกเล่มนึงชื่อ
Those who save us
อาจจะคนละความหมายกับเนื้อเรื่องในหนังสือนั้น(ยังไม่ได้อ่าน)
แต่เราว่า คนอย่างลุงเนี่ยแหละ หนึ่งใน those who save us

ใกล้ๆกันมีคนเป่าฟองสบู่ยักษ์อีกคน ที่กำลัง perform ให้ความเพลิดเพลิน
กับคนแถวนั้นอยู่ ถ้ามีเครื่องวัดออร่าแล้วเอามาวัดแถวนั้นในวันนั้น มันต้องออกมา
โคตรบวกอย่างแน่นอน คนเราอยู่ในสมรรถนะที่ดีที่สุดเมื่อทำอะไรอยู่ในโหมด 'เล่น'
ใครคนนึงบอกเราไว้

Create Date : 10 สิงหาคม 2555		0 comments
Last Update : 11 สิงหาคม 2555 0:08:01 น.
Counter : 917 Pageviews.
Share Tweet