เร่ิมจากเมื่อถมดินเสร็จสิ้นในเดือนกันยายนปีที่แล้ว
ก๊อกหนึ่ง ช่างเทศบาลนำเสนอตนเองมาเขียนแบบ แต่พอรู้ว่าจะทำบ้านดิน เขาบอกว่า พี่เอาแบบของเทศบาลไปยื่นเลยแต่พี่จะสร้างอะไรก็แล้วแต่พี่ พร้อมกับก๊อปปี้แบบบ้านของเทศบาลให้สองชุด แมลงรับมาแบบงงๆ อ๊าว บ้านที่จะสร้างกับแบบที่ยื่นขออนุญาตมันไม่เหมือนกัน มันไม่ถูกนี่นา แล้วแบบนั้นก็อลังการมากเกินกว่าที่จะเป็น..
ทำไงดี
แบบ floor plan ชุดแรก เขียนเอาเองว่าอยากให้มีอะไรอยู่ตรงไหน
SCG จัดให้ พร้อมคำนวณวัสดุก่อสร้าง
บ้านที่สำเร็จแล้วหน้าตาจะออกมาเป็นแบบนี้
ก๊อกสอง ปรึกษาเพื่อนสถาปนิก จุดมุ่งหมายคือแบบบ้านที่ถูกต้องเพื่อยื่นเทศบาลและอธิบายช่างได้ เขายินดีทำให้ หะเหย..ใช้เวลาไม่นานหรอก หลังจากคุยรายละเอียดผ่านไป สี่เดือน ไม่เห็นความคืบหน้าใดๆ ไม่เห็นแม้กระท่ังแบบร่าง จึงได้ส่งเทียบเชิญพร้อมตั๋วเครื่องบินให้มาดูสถานที่ ดูท่าทางกระตือรือล้น แต่หายเงียบไปหนึ่งเดือนกว่า ก็เลยบอกว่า ช่างเถอะ ไม่อยากทำก็ไม่เป็นไร ไหนจะต้องเทียวขึ้นเทียวลงหลายรอบกว่าแบบจะเสร็จ รอไม่ได้แล้ว เดี๋ยวจะลองหาใครก็ได้ ที่เขียนแบบได้ ..ต้องยื่นแบบ ต้องหาช่างอะไรอีก เกรงจะไม่ทัน
ก๊อกสาม ผู้รับจะเขียนแบบให้อยู่ที่สันทรายนี่เอง ..เช่นกัน เวลาผ่านไปอีกหนึ่งเดือน ไม่มีความคืบหน้าใดๆ หลังจากผ่านไปหนึ่งเดือนติดตามผล ทราบว่าท่านผู้รับเขียนแบบป่วยเข้าโรงพยาบาล..
ทำไงดี เวลาใกล้เข้ามาทุกที ถ้าถึงฤดูแล้งแล้วยังต้องอยู่บ้านเช่า คงไม่สนุกแน่
ก๊อกสี่ เอางี้ละวะ เขียนเองเลย แล้ว ไปหาพวก SCG ให้ช่วยจัดการให้ เขาใช้คอมพิวเตอร์กราฟฟิกทำ ออกมาหน้าตาบ้านดูตลกๆ โดยเฉพาะทางขึ้น แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็ได้ช่วยเหลือในการคำนวนวัสดุก่อสร้าง ทั้งชนิด จำนวน และราคา ทำให้เรากำหนดงบประมาณคร่าวๆได้
และแล้วก็นำเอกสารและแบบก่อสร้างของเทศบาลไปยื่นเพื่อขออนุญาต ใช้เวลาสิบวันกับเงินเก้าสิบเก้าบาทเป็นค่าถ่ายเอกสาร และอีกสี่สิบห้าบาทเป็นค่าธรรมเนียม..ให้นึกถึงพี่สุนทรีกับพี่ไววิทย์ ที่เคยพูดว่าอยู่เมืองไทยต้องทำใจ การจะทำให้ถูกกติกา ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่การทำผิดกติกากลับง่ายกว่า ..
และท้ายสุด ก็ไม่ได้เลือกใช้แบบที่ SCG ทำให้ แต่ใช้แบบกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้ เพิงหมาแหงน แสนธรรมดา
ฝนที่(คิดว่า)หมดแล้วเมื่อเดือนตุลาคมหายไป แมลงเริ่มลงมือทำอิฐเพื่อจะสร้างโดยมีหนุ่มๆแถวๆนี้มาช่วยกันสามคน ทำไปทำมาหายไปเหลือคนเดียว ทำไปทำมามาเพิ่มอีกหนึ่ง ต่อด้วยหนึ่ง เป็นสามเหมือนตอนแรกเริ่ม..เล่าซะยืดยาว หมายความว่า เปลี่ยนคนทำอิฐสองคนแรก มีสองคนใหม่ทะยอยเข้ามา ในขณะที่ช่างหลัก ยังเป็นคนเดิม..หนุ่มน้อยอายุสิบเก้า
เราซื้อดินมากองแบบนีเยี่สิบคันรถ คันละห้าคิวบิกเมตร แล้วคุ้ยดิน หมักดินด้วยน้ำให้ยุ่ย เพื่อจะใส่แกลบ ย่ำให้เหนียว แล้วนำมาเทใส่บล๊อกไม้ ขนาด 4x8x16 น้ิว
ดินที่ถอดออกจากบล๊อกจะวางตากแดดอย่างนี้ ห้าถึงสิบวัน
ขึ้นอยู่กับความแรงของแสงแดด ที่เห็นนี้วันแดดดี
หลังจากโดนฝนกระหน่ำอย่างแรงติดต่อกันห้าหกวัน
ดูให้เห็นชัดๆ ว่าก้อนอิฐที่ยังไม่แห้งดี เวลาโดนน้ำเปื่อยยุ่ย ทำเอาหดหู่ใจ
เราทำอิฐไปได้สองสัปดาห์ ด้วยแรงงานสามคน ได้อิฐมาราวๆ ห้าร้อยก้อน ฝนเทลงมา ชนิดที่เรียกได้ว่า ไม่เห็นหนทางว่า เมื่อไร เขาจะหยุด หนุ่มสองคนจึงจำเป็นต้องออกไปเพราะไม่มีงานให้ทำ
อิฐที่ตากแห้งพร้อมใช้ ต้องมีผ้าใบคลุมกันฝนแบบนี้
สองพันก้อน เราใช้กันถึงสี่ผืน
เราได้ก้อนอิฐครบสองพันก้อน ในวันที่สิบห้าพฤศจิกายน พร้อมลงมือสร้างบ้านดิน เราเริ่มทำแบบจากไม้อัด และผูกเหล็กเส้นด้วยลวด เพื่อที่จะผสมปูนเทเป็นคานคอดินในวันรุ่งขึ้น กะว่าวันเดียวจบ สำหรับขนาดบ้าน 4x8 ตารางเมตร
แบ่งงานกันทำ มัดเหล็กทำโครง เลื่อยไม้ทำแบบ
สำหรับเทปูน งานนี้ได้สำแดงฝีมือ ผลัดกันเลื่อยไม้อัด
เวลาเลื่อยต้องขึ้นไปนั่งท่านี้ด้วย
ตรงมุมข้อต่อ ก็ต้องร้อยเหล็กเข้าด้วยกัน ทำแบบเทคานคอดินอย่างง่ายๆ
ส่วนที่เว้นเป็นช่องประตู ก็ตัดไม้อัดมาแปะ
เพื่อไม่ให้ปูนไหลลงไป เท่ากับระดับคาน
หลังจากเทคานคอดินเสร็จ เราหยุดงานกันสองวัน
และเร่ิมลงมือก่ออิฐก้อนแรกกันในวันที่สิบเก้าพฤศจิกายน
วันที่ผสมปูน เทคาน มีแรงงานรวมแมลงเป็นห้าคน ผสมปูนสองกะบะ แบ่งออกเป็นสองทีม แมลงเป็นรับใช้ทั่วไป ทำหน้าที่ตักหิน ตักทราย และขนปูนที่ผสมแล้ว ไปให้คนเท ที่ทำหน้าที่ผสมปูนด้วย
ค่อยๆวางก้อนอฐขึ้นไป ที่ละชั้นๆ
พอถึงวันที่ยี่สิบสี่ ซึ่งคุณครูโจน จันได มีคิวว่างมาเป็นผู้วางอิฐก้อนพิเศษให้เป็นกำลังใจกับหนุ่มน้อยช่างเอกของเรา ได้มีบรรยากาศเฮๆกันด้วยอาสาสมัครจากพันพรรณมาช่วยกันขนอิฐและก่ออิฐกันอย่างสนุกสนาน
เซเลบไม่ยอมนั่งรถแต่บึ่งมอเตอร์ไซค์มาเอง เพราะต้องการจะไปธุระที่ไปรษณีย์ต่อ ก็เลยกลายเป็นคนขับรถนำขบวนเราไป ฮิฮิ
อิฐก้อนแรก กับดอกพุด ..
ปรมาจารย์พึมพัม ขอให้เป็นผู้รู้ ผู้ตื่นผู้เบิกบาน ผู้ไม่นอนตื่นสาย
พี่สาวที่แสนดีนอกจากจะให้โอกาสแมลงมาทำงานด้วยการหยุดงานมาอยู่เป็นเพื่อนแม่แล้ว ยังส่งขนมมาให้กล่องเบ้อเริ่ม ทันเวลาพอดี และถุงนี้คือหนึ่งในนั้น
วันนั้น ผ่านมาได้ เดือนกว่าแล้ว...
5 มกราคม 2558