ช่วงนี้มาดามไม่ค่อยได้อัพบล็อกไม่เหมือนตอนที่เห่อใหม่ๆเลยเนอะ

มาดามศรีก็ยังอยู่ศรีลังกาค่ะ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย ไปเจอพี่ที่เขาเป็นคนไทยแต่ไม่ยอมพูดไทยกับเรา

         อย่างมากก็ไทยคำอังกฤษคำ ตอนเจอใหม่ๆมาดามก็ดี๊ด๋าดีใจอยากชวนไปไหนตอ่ไหนด้วย

แต่ตอนนี้เจอกันทีมาดามงี้อึดอัดมากกก แล้วคุณพี่เธอจะคอยสอนคอยว่าตลอด... เวลาพูดด้วยก็ชอบขัดให้มาดามอายว่าออกเสียงเพี้ยนบ้างตัว R หายบ้าง ตัวLไม่ชัดบ้าง  ก็แหม!หนูเกิดเมืองไทย โตเมืองไทย กินข้าวไทยอ่ะ

     มีอยู่ตอนหนึ่งคุณชายเชียร์ให้คุยกับพี่เขามากอยากให้เรามีเพื่อน มาดามก็เลยชวนคุยด้วยการเริ่มถาม “พี่อยู่นิวคาสเซิลนานแล้วเหรอค่ะ”

      “Newcastle” นี่ลงท้ายเป็นตัวLE ก็จริง แต่เวลาเราพูดกันเอง มาดามก็เสียงเป็นตัว Nอ่ะค่ะป็น“นิวคาสเซิ้น”

    พี่เขาก็ตอบเลยค่ะพี่ไม่ได้อยู่นิวคาสเซิ้นค่ะ พี่อยู่นิวคาสเซิลลลลล เวลาน้องออกเสียงตัวแอล น้องต้องเอาลิ้นไปแต๊ะไว้บนเพดานค่ะ มันจะได้เป็นเสียง ‘แอลลล”ไอ้ แอว แอว ที่น้องออกเสียงนะ มันไม่ถูก จะไปแอ่วเหนือเหรอค่ะ”  น้านน!มาดามโดนอีกดอกเต็มๆค่ะ หมดความพยายามเป็นเพื่อนไปเลย

    เจออีกคนหนึ่งก็บ้าเพชรบ้าของแบนด์เนม มาดามก็คุยด้วยไม่รู้เรื่องเพราะชีวิตก่อนมาเป็นมาดามส่วนใหญ่ก็อยู่ใต้น้ำตลอด ไม่รู้จะเอาเพชร เอา ชาแนล เอาดิออร์ ไปรมควันปลาทำไมอ่ะเนอะ              (แต่จริงๆแล้วมาดามศรีงกอะค่ะ ไม่เห็นประโยชน์เลยไม่ทำ )

   วันดีคืนดีมาดูถูกความรักของมาดามกับคุณชายอีกมาดามใส่แหวน แพลทตินั่ม ก็มาบอกว่า ยอมได้ไงเป็นเมียฝรั่งแล้วใส่แหวนเงินมาพูดว่าคุณชายคงไม่รักมาดามจริงเพราะไม่ซื้อแหวนเพชรให้มาดมาใส่ มาดูถูกความรักมาดามศรีมาตีราคาความรักเค้าได้ไงอ่ะ!!!.....

ฮ่วย!!!มันเครียด มาดามเลยอยู่ติดบ้านกับเบิร์นนี่เราดีกว่า ร้อนบ้างไรบ้างก็บ้านเราเนอะ ^^

แต่มาดามกำลังจะย้ายเข้าไปอยู่ในเมืองกันแล้ว

ก็เริ่มแพคของลงลัง ของอะไรที่ไม่คิดว่าจะได้ใช้ในชีวิตประจำวันบ่อยๆก็เก็บซะถึงเวลาไปจะได้ไม่มั่ว หลงหน้าลืมหลัง

ตอนเก็บของลงลังเบรินนี่ก็มาช่วย เก็บไปก็ร้องไห้ไปบ่นพร่ำเป็นภาษาบ้านตัวเองบ้าง เป็นภาษาอังกฤษบ้าง ....

    ถึงฟังไม่ออกก็พอเข้าใจ ว่าเบิร์นนี่เสียใจที่มาดามจะไปอยู่ที่อื่น ต่อไปเบิร์นนี่คงไม่ได้เจอมาดามแล้วมาดามจะมีแม่บ้านคนใหม่ ไม่คุยกับเบิร์นนี่แล้ว แล้วก็ร้องๆบ่นๆ ........อยากจะบอกว่ามาดามย้ายบ้านจ๊ะยังไม่ตายไม่ต้องร้องขนาดนั้นก็ได้ แต่ไม่ได้พูดอะไร เพราะมาดามก็ร้องด้วย ฮ่าฮ่าฮ่าเหมือนดูหนังที่มันเศร้าๆแล้วเราร้องตามนางเอก โดยที่ก็ไม่รู้ร้องทำไมไม่ได้รู้จักกับนางเอกในเรื่องสักหน่อย แต่นี่เบิร์นนี่ทั้งคนเนอะ ....

    พอคุณชายกลับมาเห็นตาบวมกันทั้งคู่ ก็หัวเราะตลอดถามว่าพวกเธอยังไม่ชินกันอีกเหรอ

ฮึ!คนไม่มีหัวใจ ………

เราก็พยายามพูดให้เบอร์นนี่เปลี่ยนใจไปอยู่ด้วยกันไปอาทิตย์ละสามวันก็ได้

แต่ก็จนใจ รถประจำทางก็ไม่มีตลอดเวลา ตกรถทีก็ลำบากสามีที่บ้านเพราะเดินเองไม่ได้ เบิร์นนี่ต้องคอยพยุ่ง แล้วก็ไม่ไว้ใจให้ใครดูแลแทน

เมื่อก่อนตอนพูดถึงเรื่องจะย้ายกัน เบิร์นนี่จะเดินหนีบางที่ก็ร้องไห้ตรงนั้นแล้วชี้ไปที่หน้าอกว่าเจ็บ

   เราก็ตกลงกับคุณชายที่บ้านว่าจะไม่พูดเรื่องนี้กันต่อหน้าเบิร์นนี่ แต่ตอนนี้เดินเข้าบ้าน บ้านมันก็ฟ้องแล้วละค่ะทั้งลังใส่ของ

ทั้งบ้านโล่งๆ เครื่องเรือนเครื่องแก้วที่ต้องเช็ดปัดฝุ่นทุกอาทิตย์มันก็ไปอยู่ในลังหมดแล้วไหนจะชั้นหนังสือโล่งๆนั่นอีก

เดี๋ยวนี้เบิร์นนี่จะเข้ามาทำงานโดยเข้าประตูหลังค่ะมันจะไม่ผ่านชั้นโล่งๆนั้น แต่ตอนทำความสะอาดก็จะไปยืนเช็ดถูตรงนั้นนานมาก

เราก็พยายามทำเป็นมองไม่เนบ้าง ชวนแกทำขนมบ้าง

จะไม่ย้ายก็ไม่ได้ ตรงที่เราอยู่นี้ มันกันดารมากจะออกไปไหนก็ต้องรอรถที่บริษัทย้อนกลับมารับ หลังจากเอาคุณไปส่งที่มำงานแล้ว

ไม่ว่าจะไปเจอเพื่อน กินข้าวนอกบ้าน หาหมอ เดินทางไปก็หนึ่งชั่วโมงกลับอีกหนึ่งชั่วโมง ถ้ารถติดก็มีถึงสองชั่วโมง

นั่นไม่เท่าไหร่ ตรงที่มาดามอยู่นี้ ไฟฟ้าดับบ่อยมากกก บางทีดับทุกวันเป็นอาทิตย์ ดับตั้งแต่ เก้าโมงเช้าจนถึงห้าโมงเย็น

  บางที่อบขนมได้ครึ่งทาง ไฟดับซะแล้ว เวลาไฟดับคุณชายก็จะทำงานไม่ได้น้ำก็จะไม่ไหล เพราะน้ำใช้ไฟฟ้าปั๊มจากแท้งค์อีกทีจะเข้าห้องน้ำก็ต้องไปหิ้วที่สระว่ายน้ำเอา

แล้วข้าวของก็พัง เช่นคอมพิวเตอร์คุณชายพังไปแล้วเครื่องหนึ่ง ไปดับ-ติด-ดับการ์ดจอพัง เครื่องเสียงพังไปชุดหนึ่ง เพราะไฟฟ้ากระตุก เราก็เข้าใจทั้งสองฝ่ายเนอะ

   พอย้ายเสร็จคุณชายก็ต้องไปดูงานที่ อเมริกาอีก เฮ้อ!มาดามไม่อยากไปด้วยเลยว่าจะลองขอกลับบ้านหรือ จะอยู่กับเบิร์นนี่ต่อจนกว่าคุณชายจะกลับ แต่ก็ไปตังสามเดือน คิดถึงแย่เลยหน่วยกล้าตายชิมของทุกอย่างที่มาดามทำไม่อยู่แบบนี้ จะทำให้ใครกินละเนี่ย

   ที่ร้ายไปกว่านั้นถ้าต้องไปก็ยังต้องไปอยู่ตึกเดียวกับพี่คนไทยที่ไม่พูดไทยอีกเพราะสามีพี่เขาทำงานที่เดียวกันกับคุณชายเรา ต้องไปทำงานด้วยกันระหว่างนั้นมาดามจะโดน อีกกี่ดอกไม่รู้เนอะ แค่คิดก็เบื่อแล้ว

ถ้าใครอยากรู้จักเบิร์นนี่คนเก่งต้องย้อนกลับไปอ่านเรื่องของเธอกับมาดามตอนมาอยู่ศรีลังกาใหม่ๆในติดแหงกอยู่ศรีลังกาบทแรกๆอ่ะจ๊ะ ตอนนี้บ่นแค่นี้ก่อน สงสารคนอ่าน

ขอบคุณที่แวะมา

ขอให้สุขภาพดีกันถ้วนหน้า ไม่เจ็บ ไม่ไข้ ไม่จนนะค่ะ