ประสบการณ์ มาดามมือใหม่ มันส์ทุกหยด lemom+grass=lemongrass มะนาว+หญ้า=ตะไคร้!

ยังอยู่ศรีลังกากันนะค่ะ และท่าทางคงจะยังไปไหนไม่รอดอีกซักพักใหญ่ๆแต่มีข่าวดีว่า จะย้ายบ้านจากถิ่นกันดารนี้เข้าไปอยู่ในเมืองกรุงอันวุ่นวายช่วงประมาณสงการณ์ค่ะ ถึงจะวุ่นวายแต่ได้ทำอาหาร ได้เข้าครัวสักทีก็ยอมค่ะ ไม่ได้เอาครัวเราไปไว้กลางเมืองนี่เนอะ แต่ยังไม่ได้มีรายการอาหารใดๆมาอวดหรือแบ่งปันเพื่อนๆเลยๆ เนื่องจากฝีมือไม่พอแล้วยังมาโดนเรื่องวัตถุดิบจำกัดความอร่อยอีก ก็เลยพักไว้อีกสักแป๊ปเนาะ ตอนนี้ก็เลยหันมาจับคุณชายกับตัวเองรีดน้ำหนักที่เอาติดตัวมาจากสวีเดนสักหน่อย แต่ถึงยังไงก็ยังขาดอาหารไทยไม่ค่อยได้อยู่ดีแต่จะทำง่ายๆพวกผัดกระเพราเผ็ดๆ ต้มยำแซ่บๆ อะไรพวกเนี้ยซึ่งทุกคนก็ทำอยู่แล้วก็เลยไม่เอาแบ่งปันลงบล็อกค่ะ

เรื่องวัตถุดิบนี่จะบ่นเป็นประจำตอนมาอยู่ใหม่ๆทำอะไรกินก็เพี้ยนไปหมด ไม่ใช่เขาจะไม่มีเอาเสียเลย แต่เป็นเพราะตรงทีเราอยู่มันจำกัด มันไม่มีของขายหรือให้เลือกเท่าไหร่ วันก่อนไปเก็บใบกระเพราจากข้างทางมาผัดกระเพรา ไม่ใช่เขาไม่มีขายนะค่ะ อันนี้เขาไม่ขาย เพราะ กระเพราที่นี่ถือเป็นวัชพืชค่ะ พอเก็บมาก็เล่นเอาเบิร์นนี่ (แม่บ้าน) ตกใจ

“มาดามทำไมกินวัชพืช?”

เราอุตส่าห์พาเมล็ดมาจากไทยเองกะจะเอามาปลูก ที่ไหนได้พวกอยากจะกำจัดทิ้งเต็มไปหมด เบิร์นนี่เล่าให้ฟังว่า ไม่มีใครเอาไปทำอาหารหรอกมันเป็นหญ้าชนิดหนึ่ง แต่เด็กๆชอบเก็บเอาดอกไปแช่น้ำแล้วเอามาหลอกให้เพื่อนดื่ม ก็เลยถอนมาจากข้างทางนั่นแหละค่ะ สองสามต้น เอามาปลูกไว้ ตอนทำผัดกระเพราไก่สับก็ผัดเผื่อเบิร์นนี่ด้วย เธอก็เอาไปแบ่งให้เพื่อนบ้านกิน กลายเป็นทอล์ค ออฟ เดอะ ทาวน์เลยตอนนั้น มาดามบ้านนี้ เอาหญ้าไปทำกินก็ยังอร่อย

(หน่อไม้เขาก็ไม่รู้จักทำกินค่ะ รอเอาแต่ไม้ไผ่ พอช่วงหน้าฝนหน่ออ่อนๆเต็มเลย พูดแล้วเสียดาย)
แต่ถ้าอาหารทะเลนี่ถือว่าโชคดีสุดๆค่ะ ทั้งถูกทั้งสด เมื่อวานได้กุ้งสดๆมาเยอะเชียวตัวใหญ่มากอยากทำต้มยำก็อยาก อยากทำฉู่ฉี่กุ้งด้วย พูดถึงต้มยำจะให้ครบเครื่องก็ต้องมี หอม ข่า ตะไคร้ใบมะกูดใช่ไหมค่ะของที่พามาจากเมืองไทย มีหมดค่ะยกเว้นตะไคร้ จริงๆแล้วอยากตำพริกแกงเก็บไว้ด้วย เพราะมะกูดที่พามามันออกช้ำๆกลัวจะเน่า แต่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องหาตะไคร้ก่อน ที่พึ่งแรกและสุดท้ายก็ไม่พ้น เบิร์นนี่สิค่ะ

เราก็ถามเบิร์นนี่เธอรู้จักตะไคร้ไหม “ Bernie do you know lemongrass?”

เธอก็ตอบกลับมาด้วยสำเหนียงศรีลังกาแบบแขกๆ

“ something for Madame using for cooking?” “ที่มาดามจะเอาทำอาหารเหรอ”

“ใช่ๆ นั่นแหละฉันจะเอามาใส่ต้มยำ ที่ชื่อดังๆของเมืองไทยเลย เดี๋ยวเธอได้ชิม”

เบิร์นนี่ก็ถามว่า “ซุปที่มันเผ็ดๆเปรี้ยวๆนะเหรอฉันเคยกินครั้งหนึ่ง นานแล้ว ”

เออเฮ้ย!...คุยเรื่องเดียวกันแบบนี้มีหวังๆได้กินแน่ๆ แต่ตอนเบิร์นนี่ย้ำว่า “Lemongrass” ทำก็หน้าแปลกๆ

เวลาคุยกันเราก็จะใช่ภาษาอังกฤษ อย่างที่บอกเบิร์นนี่อายุหกสิบกว่าแล้ว ภาษาอังกฤษก็ไม่ใช่ภาษากำเนิดทั้งของเราและเบิร์นนี่ ก็มีหลายๆทีที่หลุดไปกันคนละโลก

เบิร์นนี่ก็ขอตัวไปหาซื้อ ตะไคร้ (lemongrass) มาดามอยู่ทางนี้ก็เตรียมล้างกุ้งตัดหัวตัดหนวดผ่าหลัง ต้มน้ำรอ ไม่ได้กินแซบๆมาหลายวันวันนี้แหละ จะกินให้โล่งใจเลย ดีใจที่มีเบิร์นนี่อยู่ด้วยถึงจะแก่แต่ก็คล่องแคล่วเชียว ทำอะไรให้กิน กินหมดไม่เคยเกี่ยงเรื่องเผ็ดไม่ต้องกลัวคนที่กินเผ็ดอยู่แล้ว เครื่องเทศบ้านเขาบางอย่างเผ็ดกว่าแกงบ้านเราซะอีก

เบิร์นนี่หายไปแป๊ปเดียวเบิร์นนี่ก็เดินหน้ายิ้มแป้นมาเลย มือหนึ่งถือมะนาวมา2ลูก อีกมือถือ หญ้ามาอีกกำมือหนึ่ง

“ มาดามฉัน เอาเลมอน (มะนาว)มาให้แล้วนะ ส่วน กร้าส(หญ้า) ฉันเอาในสนามเรามาให้มันมีตั้งเยอะ ฉันไม่อยากเอาจากข้างถนนมาให้มันสกปก

>< “ Madame I bring you lemon here but some grass I can take from our garden I don’t want bring from outside its dirty”

เบิร์นนี่บอกว่ากลับไปเอามะนาวมาให้จากที่บ้าน เพราะอยู่ใกล้ๆดีกว่าไปร้านค้า กลัวมาดามรอ แล้วก็แวะบอกเพื่อนบ้านว่าวันนี้มาดามจะทำต้มกุ้งกับหญ้าใส่มะนาวให้กิน

ทุกคนดีใจจะได้ชิมของแปลกแต่มาดามยืนทำหน้าแปลกๆ แบบอธิบายไม่ถูกอยู่นาน อึ้งค่ะ อึ้ง!ก็ไหนว่าเราคุยเรื่องเดียวกันไงละ

ห่วงแต่เพื่อนบ้านเบิร์นนี่จะคิดว่า มาดามบ้านนี้มาจากภาคไหนของประเทศไทยหว่า กินอะไรแต่ละอย่างไม่พ้นหญ้าพ้นพืชเลย สุดท้ายก็ต้องปิดเตา วางกุ้งไว้ ไปเปิดคอมพิวเตอร์ค้นหารูปต้นตะไคร้ให้เธอดู พอเห็นเธอก็อุทานใหญ่โตเป็นภาษาบ้านตัวเอง

T (@#$%$#@//**&&5) (ฟังไม่ออก)แล้วก็หันมาบอกเราว่า มันไม่ใช่หญ้า มันคือ “เซร่า” ภาษาบ้านเขาเรียกว่าเซร่าค่ะ

“ Madame it is not grass its name, Sera Sri Lanka name Sera”

I don’t care whatever name it is I want them can I have them now Pleaseeeeeee ==’

….สุดท้ายก็ได้ต้มยำกินสมใจพร้อมกับศัพท์ใหม่ประจำวันไปด้วย ดีว่าตะไคร้ก็เป็นพืชสมุนไพรบ้านเหมือนกัน ไม่ใช่วัชพืช

ยังเหลือเซร่า เอ้ย!หญ้า เอ้ย!ตะไคร้อีกเป็นกำอยู่ในตู้เย็น พรุ่งนี้คิดว่าจะตำพริกแกงเก็บไว้ ว่าจะหาเมนูยำสมุนไพรมาทำกินด้วย ไม่พ้นพืชผักอีกแล้ว เฮ้อ!!!

เรื่องสนุกแบบนี้มีไม่เว้นแต่ละวันค่ะ
ตอนนี้เบิร์นนี่รู้เรื่องที่เราจะย้ายเข้าไปอยู่ในเมืองกัน พุดเรื่องนี้ที่ไรเธอน้ำตาคลอทุกที บางก็เดินหนีไปเฉยๆ แกจะชี้ไปที่หน้าอกแล้วจะพูดว่าเจ็บ หายใจไม่ออก แล้วก็จะร้อง เราก็ตกลงกับคุณชายที่บ้านว่าจะไม่พูดเรื่องนี้ต่อหน้าเธอกัน อยากเอาเธอไปอยู่ด้วยแต่สามีเธออายุมากแล้ว เดินเหินก็ไม่ได้ ไม่มีคนดูแล เบิร์นนี่ไม่กล้าทิ้งให้ใครดูแลแทน กลัวไม่รู้ใจ
คงได้แต่แวะมาเยี่ยมเอา เท่าที่หนทางและโอกาสจะอำนวยละคะ

Create Date : 05 มีนาคม 2555 Last Update : 5 มีนาคม 2555 18:59:14 น. Counter : 1258 Pageviews.		8 comments
Share Tweet