Bloggang.com : น้ำเคียงดิน : เรียงอะตอมน้อย ร้อยเป็นสาย

เรียงอะตอมน้อย ร้อยเป็นสาย

วันนี้ วันวานยังหวานอยู่กับ การรับน้องสมัยฝนอยู่ปี4 ซึ่งเวียนมาบรรจบครบรอบพอดี
เพราะน้องปี2และ3ไม่ได้ผ่านการรับน้องแบบนี้
ดังนั้น น้องปี1 ก็เลยจัดหนัก

ก่อนจะทำการใหญ่ เราต้องวางแผนให้รัดกุม
ซึ่ง ฝนไม่ได้อยู่ในกลุ่มผู้ก่อการรัก(น้อง)

สถานที่ได้แล้ว ---->ทุ่งนาใกล้ๆมหาลัย นั่นไงบอกแล้วมหาลัยเรา
นี่ถ้าไม่ได้เรียนที่นี่เนี่ยไม่ได้สัมผัสอะไรแบบนนี้หรอก คริคริ

ดังนั้น ภารกิจแรก พี่ๆจะรวมตัวกันที่คณะก่อน แล้วเราก็ตามคณะผู้ก่อการร้ายไปยังสถานที่ดังกล่าว

มาถึงสถานที่ พี่ๆก็ต้องบุกป่าฝ่าทุ่งนาเข้าไปลึกมาก
หึ่ยๆ ไอ้คนมาหาสถานที่ มันแกล้งกันชัดๆ
แดดก็ร้อน ไกลก็ไกล หิวก็หิว พอถึงที่เท่านั้น
แกะข้าวกล่องกินใต้ร่มไม้ก่อน งานการค่อยทำ เวลาเรามีตั้งหลายชั่วโมง

ท้องอิ่ม ตาเริ่มอยากจะปิด แต่ นี่มันทุ่งนานะเฟ้ย เอาเท้าเขี่ยๆฟาง
บ๊ะ น่านอนชะมัด มีน้องควายน้อยมากล่อมนอน สุขีเจงๆ

แต่ เรามาเตรียมฐาน (แบบไม่มีแผนอะไรเลย)
ประมาณว่า เห็นอะไรก็ปิ้งไอเดียได้ตอนนั้น ฐานของปี4 อยู่ไกลสุด
นี่มันแกล้งพวกแก่ๆชะมัด ให้ลากสังขารไปไกลโคตร
แต่น้องๆมันบอกว่า พี่ๆดูศักดิ์สิทธิ์ที่สุดแล้ว อยู่ฐานไกลๆลึกลับๆนั่นแระ

ฐานของเราไม่มีไรมาก ดีที่ยังพอมีผู้ชายเหลือ ถึงแม้มันจะน้อยนิดก็ตาม
ฐานเราจะใช้ธรรมชาติให้เกิดประโยชน์ บอกแล้วพี่ๆลึกล้ำ
ปี4นี่คิดได้สุดยอด (อันที่จริงคือไม่มีปัญญาทำอย่างอื่นมากกว่า)
เราใช้บริเวณที่ควายแช่ตัวนอนหนะ 555++
จากการที่ส่งเพื่อนลงไปสำรวจกลิ่นแล้ว มันใช่เลย

เมื่อเราทำฐานเสร็จ (มู๋ฝนนั่งให้กำลังใจเพื่อนๆ)

เราก็แยกย้ายกลับเมื่อตอนมืดค่ำแล้ว
จะมีฝ่ายที่นัดแนะน้องๆปี1 ซึ่งเรานัดน้องมาเจอกันที่วัด!!
โดยที่พี่ๆไม่บอกว่าจะพามาทำอะไร
ขอบคุณน้องๆมากที่วันนั้นไม่มีครายนุ่งขาวห่มขาวมา

ถ้านัดธรรมดาก็ไม่ใช่เรา
ตี2 !! นั่นคือเวลาที่ต้อนน้อง
แว๊ก !!!! ตรูอยากจะบ้าตาย หนาวก็หนาว จะรีบมารับอะไรเร็วนักหนา

แต่มู๋ฝนถึงฐานของปี4 ตอนตี4 ด้วยไฟฉายและแสงจากกองไฟตามฐานต่างๆ
ชีวิตนิสิตเคมี มันช่าง มหัศจรรย์เจงๆ

ฟ้ายังมืดมิด อากาศหนาวเหน็บ กับท้องทุ่งนายาวค่ำคืนอันเงียบสงบ
น้องๆมาพร้อมหน้า ฐานของปี4 คือให้น้องมุดซุ้มโคลนออกมาทีละคน
ในความมืดมิดนั้น

เราได้เห็นอะไรหลายๆอย่าง
และเราคิดว่าน้องก็น่าจะได้เห็นอะไรหลายๆอย่าง

พอน้องๆมุดออกจากโคลนตมได้แล้ว เราก็ทำการจัดแต่งหน้าตาน้องๆใหม่
แล้วให้น้องๆยืนบนแผ่นหนังสือพิมพ์
ซึ่งน้องๆทำได้ดีมาก กอดกันกลม ไม่แบ่งแยก ว่าชายหญิง
มีแต่คำว่า "สามัคคี" และ "เสียสละ"

ฟ้าเริ่มสว่าง มองเห็นหน้ากันชัดขึ้น
น้องมันเห็นเราชัดแล้ว จะดักตีทีหลังไหมเนี่ย

เราเริ่มชินกับความหนาวเย็น แล้วก็ได้ดูพระอาทิตย์ขึ้นพร้อมกันทั้งเอก

น้องๆรักกันกลมเกลียว พี่ๆก็ปลื้ม ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้
เพราะทุกคนตั้งใจร่วมมือกัน
พี่ๆก็มีความสุข อย่ามองว่าเป็นการกลั่นแกล้ง แต่อยากให้มองว่าพี่ๆ
มอบความสุข ความสนุก และประสบการณ์ที่ครั้งหนึ่งในชีวิตเราได้เจอ

อยากให้น้องๆจดจำถึงวันนี้ เหมือนที่ฝนเคยมีสภาพนี้
และจดจำมันได้ตลอด
สภาพแบบว่ายากที่จะบรรยายได้ 555

ความสกปรก อาจใช้น้ำล้างให้สะอาดได้
แต่ความทรงจำ คงไม่มีอะไรล้างมันออก
น้องๆคิดว่าน้ำที่ลงไปล้างนี่สะอาดแล้วหรอ เอิ๊กๆ
ดูแลกันดีมากๆ ล้างหน้าล้างตัวให้กัน
มันเหมือนกับว่า ไม่ว่าต่อจากนี้ไปเราจะเจออะไร
เราจะอยู่ข้ากัน ดูแลกันแบบนี้ตลอดไป

จากสภาพน้องๆ มันคือครั้งหนึ่งในชีวิต
ต่อจากนี้คงไม่ได้ทำแบบนี้แล้ว
ชีวิตมหาลัยมันก็เหมือนน้องๆลอดโคลนตมนั่นแหละ
ไม่ได้สุขสบายเสมอไป
ต้องตะเกียกตะกายด้วยตัวเอง โดยมีอะไรมากมายกดดันอยู่ข้างๆ
เพื่อนที่รอดพ้นออกมาแล้ว หันมามองเพื่อนที่ตามหลังมาไหม
ยื่นมืมาช่วยจับเราออกจากที่ตรงนั้นหรืเปล่า
หรือเค้าใช้เท้าถีบหัวเราเพื่อให้ตัวเองรอดพ้นจากสภาพแบบนั้นเร็วๆ
นั่นไง บอกแล้ว ปี4ล้ำลึก 5555

กิจกรรมช่วงเช้าจบลง ในสภาพแบบที่เห็นค่ะ
หมดแรงทั้งพี่และน้อง
แต่เรายังมีกิจกรรมตอนเย็นต่อ
กิจกรรมบายศรีสู่ขวัญน้องๆ
มีงานเลี้ยงเล็กๆด้วย

ขอบคุณพี่ที่เคยให้ฝนได้สัมผัสกับประเพณีการรับน้องที่แอบสอนพวกเราด้วยกิจกรรมที่เราทำด้วยกัน จากวันนั้นถึงวันนี้ยังไม่มีอะไรมาล้างภาพความทรงจำเหล่านั้นได้

น้องๆปี1วันนั้น ตอนนี้จะขึ้นปี4แล้ว แว๊กๆ ฉันก็แก่แล้วอะดิ

ไม่รู้ว่าจากวันนั้นถึงวันนี้ น้องรู้สึกเหมือนพี่ไหม

ขอบคุณ เคมี มมส ที่ทำให้เรามาเจอกันถ้าไม่ใช่ที่นี่ คงไม่เจอแบบนี้
ขอบคุณทุกๆสิ่งที่ทำให้เราได้มาใช้ชีวิตร่วมกัน

สำหรับฝนแล้ว การรับน้องที่มอไม่ได้โหดเหมือนกระแสข่าวลือหรือพวกคนนอกสถาบันเข้าใจ(แล้วเอาไปวิจารณ์แบบผิดๆ) จริงอยู่ที่ว่า มีเงินมาลงทะเบียนเรียน มีปัญญาเรียนจบ มีปัญญาหางานทำ แล้วทำไมต้องสนใจการรับน้องด้วย มันก็จริงอย่างเค้าว่าล่ะค่ะ แต่อาจพลาดอะไรหลายๆอย่างไป

พี่ไม่เคยบังคับให้ต้องทำ พี่ไม่เคยฝืนสังขาร มีแค่สถานการณ์ที่สร้างขึ้น แล้วอยากรู้ว่าน้องๆจะสามารถแก้ไขมันได้ไหม ก็แค่นั้น

การร้องเพลงของสถาบันให้ดังกึกก้อง มันหมายถึงความภาคภูมิใจที่เราได้เรียนที่นี่ เราไม่ได้ยึดติดกับสถาบัน แต่พี่ๆอยากให้น้องๆได้รู้จักกับมหาวิทยาลัยมากขึ้น เพราะเรายังต้องใช้ชีวิตและผูกพันกับที่แห่งนี้อีกหลายปี

ในชีวิตจริง สถานการณ์บางอย่างกดดันและโหดร้ายกว่าที่พี่ๆเคยอยากจะสอนให้เราได้รู้ซะอีก

สำหรับฝนแล้วการรับน้องคือหนึ่งประเพณีและความตั้งใจของพี่ๆเพื่อน้องๆ สำหรับคนที่ไม่สนใจ หรือลึกซึ้งกับเรื่องพวกนี้ก็แค่ไม่ต้องไปร่วมกิจกรรมแค่นั้นค่ะ จบเลย จบแบบไม่ต้องเหนื่อยด้วย

ราตรีสวัสดิ์คร๊าพี่น้อง

Create Date : 03 เมษายน 2555

Last Update : 4 เมษายน 2555 11:44:10 น.

6 comments

Counter : 616 Pageviews.

ช่างเป็นความทรงจำที่แสนสุขจังเลยน่ะค่ะพี่ฝน เอิ้กๆ ชื่อพี่เหมือนชื่อพี่สาวตาลเลย ฮ่าา การทำกิจกรรมมันให้ความรู้สึกดีเสมอเลยน่ะค่ะ แอบอิจฉาน้องๆพี่ฝนจังคงผูกพันธ์กานน่าดู ครั้งหนึ่งในชีวิตเลยน่ะเนี่ยประเพณีรับน้อง เอิ้กๆ