Two days, one night การต่อสู้ของคนกับระบบ

เราไม่รู้ว่าซานดรามีหน้าที่อะไรในบริษัท แต่เรารู้ว่าวันนึงเธอถูกโหวตให้เลย์ออฟออกจากงานโดยที่ หัวหน้าบอกกับเพื่อนร่วมงานของเธอว่าให้เลือกเอาระหว่างโหวตให้ซานดราออกเพื่อที่จะได้มีเงิน โบนัสมาจ่ายให้ทุกคนที่เหลือคนละ1000ยูโร กับถ้าเลือกให้ซานดราได้ทำงานต่อทุกคนก็จะอดเงิน โบนัสก้อนนั้น แน่นอนว่าทั้งหมดเลือกเงิน1000ยูโรและซานดราถูกเลือกให้ตกงาน เพียงแต่ว่าวันที่มี การโหวตกันซานดราไม่มาทำงานเธอจึงไปโวยวายกับหัวหน้าว่านั่นมันไม่เป็นธรรม หัวหน้าจึงจัดให้มีการโหวตใหม่ในวันจันทร์ เธอจึงมีเวลาสองวันกับหนึ่งคืนที่จะไปหาเพื่อนร่วมงานของเธอทุกคนที่ บ้านแล้วพูดทุกวิถีทางเพื่อให้เพื่อนร่วมงานเห็นว่าสมควรที่จะเลือกเธอมากกว่าเลือกเงินโบนัส

ฟังแค่พล็อตก็จุกไปถึงคอหอย ยิ่งมาอยู่ในมือของผกก.อย่างพี่น้องดาร์เดนน์ยิ่งเชื่อได้เข้าไปอีกว่า ความจุกมันต้องทะลุคอหอยเข้าไปถึงกระเพาะ หนังพาเราตามหลังซานดราไปเคาะประตูบ้านทีละ หลัง เฝ้ามองเธอหยิบยาแก้โรคซึมเศร้ามากรอกใส่ปากทีละเม็ด มองดูเธอพยายามข่มตัวเองไม่ให้ ร้องไห้ต่อหน้าลูกๆ และเจ็บปวดไปกับเธอเพราะคนแล้วคนเล่าที่ซานดราเข้าไปขอความเห็นใจล้วน แต่บอก ว่า "ฉันอยากช่วยเธอนะ แต่เงิน1000ยูโรนั่นสำคัญกับฉันมาก ฉันโหวตให้เธอไม่ได้หรอก ขอโทษจริงๆ"

ปฏิกริยาที่แต่ละคนมีเมื่อซานดราไปหาพวกเขาเหล่านั้นน่าสนใจมากๆ หนังนำเสนอได้นิ่งและเป็น ธรรมชาติ ไม่มีการใช้อารมณ์ดราม่าใดๆจนเกินจำเป็น แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เรารู้สึกโดน บดบี้ไปพร้อมกับเธอ เพราะสุดท้ายเสียที่เธอทำนั่นคือการอ้อนวอนร้องขอความเห็นใจจากคนอื่น (แม้ สามีจะปลอบเธอว่ามันไม่ใช่) การเป็นคนที่คนอื่นไม่ต้องการว่าเจ็บปวดแล้ว (พนักงาน17คน เธอคืน คนที่ได้รับเลือกให้ออกหรือพูดง่ายๆว่าใน17คน เธอคือคนที่ไม่เป็นที่ต้องการ) แต่การเผชิญหน้าคนเหล่านั้นเพื่อทำให้พวกเค้าเปลี่ยนใจเป็นเรื่องที่กระอักกระอ่วนและเจ็บปวดยิ่งกว่า

มาริยงสมควรแล้วที่จะได้เข้าชิงออสการ์จากเรื่องนี้ (ยังไม่ได้ดูนำหญิงคนอื่นๆ ได้ดูแค่มาริยงใน เรื่องนี้กับโรซามัน ไพค์ในgone girl) เรารู้สึกว่ายิ่งหนังเดินหน้าไปเท่าไหร่เธอยิ่งตัวลีบเล็กลงเรื่อยๆเพราะมันไม่ใช่แค่เรื่องของการ ตกงาน-ไม่ตกงาน แต่มันเป็นเรื่องของการพยายามดิ้นรนสู้กับระบบ สู้กับคนมีอำนาจที่สามารถสร้างเงื่อนไขให้คนอื่นได้ตามที่ตัวเองจะนึกออก ไม่ใช่แค่ซานดราที่ตกเป็นเหยื่อเพราะเพื่อนร่วมงานทั้ง16คนของเธอเองก็ล้วนแต่เป็นเหยื่อด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น เราจะไม่รู้สึกโกรธเพื่อนร่วมงานบางคนที่เลือกเงินมากกว่าเลือกเธอเพราะสภาพความเป็นอยู่ของแต่ ละคนก็ปากกัดตีนถีบไม่ต่างจากซานดรา มันเป็นเรื่องที่เข้าใจได้และตัวซานดราเองก็เข้าใจในจุดนั้น ระบบมันเป็นแบบนั้น ความจริงมันเป็นแบบนั้น ตราบใดที่เราเป็นส่วนหนึ่งของมันยากที่เราจะเลี่ยงพ้น

พี่น้องดาร์เดนน์ยังคงทำหนังที่ยั่วล้อความเป็นมนุษย์ได้อย่างเจ็บปวด แต่โชคดีอยู่บ้างที่หนังของทั้งคู่ไม่ใช่หนังที่จับตัวละครมาทุบตีตะบี้ตะบันเพื่อเอาสะใจเพียงอย่างเดียว เราได้เห็นคนจริงๆในหนังของ แก คนที่มีเหตุมีผล มีขาวมีดำ คนที่ดิ้นรนเพื่อตัวเองหรือคนบางคนที่ยอมเสียสละเพื่อผู้อื่น และเช่น เคยที่การเล่าเรื่องแบบเนิบๆ ปรุงแต่งน้อยๆของแกจะน็อคเราตายคาที่ทุกครั้งเมื่อหนังจบ

มีฉากหนึ่งที่เราอินกับมันมากๆ นั่นคือตอนที่ซานดรา สามี และเพื่อนร่วมงานหนึ่งคนนั่งร้องเพลงกัน อย่างสนุกสนานระหว่างขับรถตอนกลางคืน (ซึ่งภาระกิจของเธอยังไม่บรรลุ) ตลอดเวลานี่อาจเป็น ฉากเดียวที่เราเห็นเธอยิ้มอย่างมีความสุข จนเรานึกอยากขอให้หนังจบลงฉากนี้เพราะไม่อยากรับรู้ ว่าสุดท้ายผลโหวตจะเป็น อย่างไร แต่หนังก็ยังไม่จบแค่นั้น และช่วงเวลานั้นก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เป็นความสุขเล็กๆที่เราพอจะหยินฉวยได้ ท่ามกลางความจริงของชีวอตที่โหดร้ายเสียเหลือเกิน

ป.ล. คิดเล่นๆว่าถ้าเจอสถานการณ์เดียวกับนางเอกเราจะทำอย่างไร ถ้าเป็นเราคงชิงออกซะก่อน เนื่องจากมั่นใจว่าไม่มีใครโหวตให้กูอยู่แน่ๆ ดีไม่ดีเพื่อนร่วมงานที่เหลืออาจจะนัดกินMKฉลองกันก็เป็นได้

Create Date : 11 กุมภาพันธ์ 2558		1 comments
Last Update : 11 กุมภาพันธ์ 2558 15:41:39 น.
Counter : 3171 Pageviews.
Share Tweet