คือราตรี ที่ยาวนาน ปานกัปกัลป์

บนเส้นทาง ยาวไกล ไร้จุดจบ
ทอดตาไป ไม่พานพบ แม้เสี้ยวแสง
เพราะจันทร์เหนื่อย หรือดาวล้า ระอาแรง
ใจเคยแกร่ง กร่อนหาย ตามสายลม
คือราตรี ที่ยาวนาน ปานกัปกัลป์
คือความฝัน ที่แตกร้าว จนคาวขม
คือคนป่วย มองความหวัง อย่างชื่นชม
ก่อนจะล้ม ขาดใจตาย อยู่ปลายเตียง
ทีละก้าว ทีละก้าว ที่เท้าย่าง
สองข้างทาง เงียบดับ ไร้สรรพเสียง
คนบาดเจ็บ ล้มตาย นอนรายเรียง
หวังแค่เพียง คนต่อไป ไม่ใช่เรา
พลันมีเสียง ตะโกนมาว่าเช้าแล้ว
กำลังใจ ที่เคยแผ่ว กลับเหมือนเก่า
ขอความมืด รอบกาย คลายบรรเทา
ขอความเศร้า จงลับลาง กลางแสงทอง
เป็นแค่เสียง ผีร้าย พรายกระซิบ
ที่เห็นอยู่ ไกลลิบ น่าสยอง
ไม่มีแล้ว ความฝัน อันเรืองรอง
ช่างมืดหมอง เศร้าโศก โลกทั้งใบ
เขาหลอกข้า ว่าเช้าแล้ว เจ้าแก้วเอ๋ย
วันเลย คืนล่วง ถึงช่วงไหน
น้ำตาริน ไหลหยด รดหัวใจ
เดินต่อไป บนทางเปลี่ยว อย่างเดียวดาย
บนเส้นทาง ยาวไกล คงใกล้จบ
ทำอย่างไร ก็ไม่พบ แล้วสหาย
เป็นตัวฉัน ที่เหนื่อยล้า เกินกว่าใคร
ขอลาลับ ดับหาย กลางสายลม.

Create Date : 02 เมษายน 2551		1 comments
Last Update : 2 เมษายน 2551 14:36:58 น.
Counter : 2686 Pageviews.
Share Tweet