แด่แม่และพ่อ...ผู้ประเสริฐ กับสิ่งที่..."รัก"...ก็มิอาจเทียบ แด่แม่และพ่อ...ผู้ประเสริฐ กับสิ่งที่..."รัก"...ก็มิอาจเทียบ โดย...คุณพ่อน้องอินทัช (หนึ่งเสียง หนึ่งมุมมองในการเดินทาง) "......................................................." จุด จุด จุด ไม่มีคำบรรยายใดๆ ยืนบื้อเป็นหิน คือ อาการของผม วินาทีที่เดินขึ้นบันไดสู่ชั้นสองของบ้านเอื้ออาทรหลังเล็กๆ ในเมืองที่แสนห่างไกลความเจริญอย่างจังหวัดน่าน ภาพเบื้องหน้าคือ เด็กๆ ทั้ง 3 คน ที่หน้าตาน่ารัก ผิวขาว ดวงตากลมโต จัดได้ว่าเป็นเด็กหน้าตาดี หยิบส่วนผสมดีๆ ของพ่อแม่มาทั้งหมด เพียงแต่สิ่งที่ทำให้เด็กทั้ง 3 แตกต่างกับเด็กคนอื่นๆ ที่วิ่งเล่นอยู่ในระแวกนั้นคือ พวกเขาแทบจะไม่มีโอกาสได้สัมผัสคำว่า "เดิน "นั่ง" "กิน" หรือแม้แต่ "รู้จักตนเอง" อีกแล้ว เพราะเด็กๆ ทั้งสามเป็นโรคที่เรียกให้เข้าใจง่ายๆ คือ โรคสมองฝ่อ ขนาดสมองเล็กลง แทนที่จะขยายใหญ่ขึ้นตามการเจริญเติบโตของวัย เมื่อสมองฝ่อลง สิ่งที่เกิดคือ ไม่สามารถควบคุมร่างกายได้ ขยับแขนขาไม่ได้ พูดไม่ได้ จนสุดท้าย ดูแลตัวเองไม่ได้ หลังตั้งสติได้ ก็ได้พูดคุยกับคุณพ่อธนกฤต ผู้ซื่งทำใจได้และต่อสู้ พยายามเลี้ยงดูน้องๆ ที่ป่วยเป็นโรคนี้มานานกว่า 5 ปีเต็มๆ คุณพ่อธนกฤต เดิมเป็นดีเจเสียงสุดหล่อ อยู่ที่สถานีวิทยุประจำจังหวัดน่าน คุณแม่ก็พบรักกับคุณพ่อ ก็ด้วยการโทรไปขอเพลงบ่อยๆ จนตกหลุมรักกัน แต่งงานกัน ใช้ชีวิตอย่างหนุ่มสาวคู่อื่นๆ ที่เมื่อพร้อมก็มีน้องๆ สร้างครอบครัวให้สมบูรณ์ แต่แล้วไม่รู้ว่าโชคชะตากลั่นแกล้ง หรือบุญกรรมที่ทำมา จู่ๆ วันหนึ่งสองสาวฝาแฝดผู้พี่ก็เกิดไม่สามารถควบคุมแขนขาได้ กลายเป็นคนป่วย แล้วไม่นานเพียงแค่วันสองวันต่อมา ฝาแฝดอีกคนก็ป่วยด้วยอาการเดียวกันตามกันติดๆ ระยะแรก คุณพ่อเล่าให้ฟังว่า ก็ทำใจไม่ได้ พยายามไปหาทางรักษาทุกแห่ง ไกลแค่ไหนก็ไป แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ระหว่างที่หาทางรักษาสองแฝดอยู่ไม่นาน เพียงไม่กี่เดือน ก็เหมือนเคราะห์ซ้ำ กรรมซัด น้องชายคนสุดท้อง ก็มีอาการเดียวกันป่วยตามพี่ๆ อย่างไม่ทราบสาเหตุ ภาระในการดูแลลูกๆ ที่ป่วย ไม่สามารถช่วยตัวเองได้ ทำให้ทั้งคุณพ่อคุณแม่ทุ่มเทเวลาดูแลเอาใจใส่ จนที่สุดคุณพ่อก็ตัดสินใจออกจากการเป็นดีเจ เพื่อจะได้มีเวลาเลี้ยงดูน้องๆ ให้นานที่สุด ด้วยความหวังที่ว่าน้องๆ จะหายเป็นปกติ โชคดีที่คุณพ่อเคยเล่นเว็บรักลูกสมัยทำงานเป็นดีเจ เพื่อนๆ ในเว็บ "รักลูกแฟมิลี่" ช่วยกันบริจาคเงิน บริจาคสิ่งของช่วยเหลือ และที่สำคัญยังให้ความรู้ แนะแนวอาชีพทำไข่เค็มขาย เป็นอาชีพด้วย หลังออกจากงานคุณพ่อจึงทำงานหาเลี้ยงครอบครัวด้วยการทำไข่เค็มขาย แต่ที่สุดด้วยปัญหาไข้หวัดนก และสภาพเศรษฐกิจ ไข่เค็มก็ขายไม่ออก จนไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร คุณพ่อธนกฤตจึงตัดสินใจเปิดร้านขายของชำ ไปกู้หนี้ยืมสินเขามา เอาของเขามาขายก่อน ขายได้ค่อยจ่าย จนเริ่มมีรายได้ขึ้นมาบ้าง ที่เล่าทั้งหมดคือ อดีตที่ผ่านมาและความเป็นไป ทำไม "รักลูก" ถึงได้รู้จักครอบครัวนี้ และทำไม "Momypedia" ถึงเลือกให้ตั้งเป็นกระทู้แนะนำ ในฐานะเจ้าของเว็บ ผู้ใช้บริการก็เปรียบเสมือนลูกบ้านที่เราต้องดูแล คุณพ่อธนกฤตก็เป็นลูกบ้านคนหนึ่งของเว็บรักลูก การที่เพื่อนๆ ในเว็บต่างช่วยเหลือซึ้งกันและกันนั้น เป็นการแสดงออกถึงพลังเครือข่ายชุมชนออนไลน์ที่เข้มแข็ง และให้ประโยชน์ สร้างสรรค์สังคมให้น่าอยู่ขึ้น และแน่นอนว่า เราคงไม่สามารถใจบุญ ทำบุญให้กับผู้ที่โชคร้ายหรือตกที่นั่งลำบากได้ทุกคน แต่กรณีของคุณพ่อธนกฤตที่เราต้องยกเป็นประเด็นขึ้นมา เพราะ "หัวใจ" ที่เข้มแข็ง และการมองโลกที่แตกต่าง สิ่งนี้ต่างหากที่น่าจะเป็นพลังใจ ที่จะหยิบยื่นให้ครอบครัวอื่นๆ ที่พร้อมสมบูรณ์แบบ ใครที่เคยบ่นว่า เลี้ยงลูกเหนื่อย ใครที่เคยท้อหรือดุด่าลูก เวลาลูกทำชามข้าวหก เวลาที่เขาไปเล่นของสกปรก สำหรับผม คุณยังโชคดี ที่มีลูกให้ต่อว่า ยังโชคดีที่มีลูกให้เหนื่อยวิ่งตาม คุณยังโชคดีที่คิดว่า "ตัวเองเหนื่อยกับการเลี้ยงลูก" แต่สำหรับคุณพ่อธนกฤตและคุณแม่จอย ลูกคือ สิ่งที่ฟ้าประทานให้ ลูกคือดวงใจของพ่อแม่ วันนี้เขาทั้งสองหากเลือกได้ ผมว่าเขาคงเลือกที่จะอยากจะเหนื่อยกับการดุด่าว่าลูก บ่นเวลาลูกทำชามข้าวหก วิ่งตามเวลาเขาจะไปเล่นของสกปรก หรือนั่งห่วงเวลาลูกออกไปเล่นจนมืดค่ำ แต่ความเป็นจริงด้วยหัวใจอันประเสริฐ กับสิ่งที่มากกว่าความรักใด "คุณพ่อธนกฤตและคุณแม่จอย" ก็ไม่เคยเหนื่อยกับ 3 ชั่วโมงในการอาบน้ำลูกๆ ทั้งสาม นานนับชั่วโมงที่ต้องอุ้มลูกในการป้อนข้าวป้อนน้ำ อีกตลอดเวลา ที่ต้องดูแลกล้ามเนื้อไม่ให้ยึด คอยนวด คอยทำกายภาพบำบัด เพื่อไม่ให้มีแผลกดทับ พูดคุยกับลูกๆ เสมอๆ แม้รู้ว่าลูกๆ อาจฟังไม่เข้าใจแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่เคยหยุดที่จะพูดคุย สำหรับผม ภาพที่ผมเห็นน้องๆ ทั้งสามคน ผิวพรรณดี มีน้ำมีนวล เหมือนไม่ใช่ผู้ป่วย เหมือนไม่ใช่คนที่นอนมายาวนานตลอด 5 ปี เหมือนเด็กๆ ที่พึ่งแค่นอนหลับไป เห็นแล้ว ต้องย้อนกลับมาถามตัวเองอีกนับพันครั้งว่า "วันนี้เราทำหน้าที่ของความเป็นพ่อและแม่ได้ดีหรือยัง"   Create Date : 11 สิงหาคม 2552 18 comments Last Update : 11 สิงหาคม 2552 15:51:30 น. Counter : 2065 Pageviews. Share Tweet

เคสนี้เหมือนเคยเห็นในฟอร์เวิร์ดเมล์นะคะ รู้สึกทึ่งในความดีของคุณพ่อคุณแม่คู่นี้จังเลยค่ะ เห็นแล้วละอายด้วย เพราะก็รู้ตัวว่า ไม่ใช่แม่ที่ดีสักเท่าไหร่ แต่ถึงอย่างไรก็จะลองพยายามทำให้ดีที่สุดค่ะ ไม่เห็นน้องอินทัชนานแล้ว ส่งหน้าหล่อๆมาอวดป้าโรสบ้างนะคะ   โดย: pinkyrose 11 สิงหาคม 2552 17:36:59 น.

สู้สู้ๆๆๆเป็นกำลังใจให้นะคะ...ความรักที่พ่อและแม่มอบให้มากล้นสุดนับคณา   โดย: phaclam 11 สิงหาคม 2552 19:27:21 น.

when your life need miracal Ask form him.. Then you will be impress by its result as I do~!   โดย: da IP: 124.120.8.160 11 สิงหาคม 2552 22:06:15 น.

สุขสันต์วันแม่ ขอให้มีความสุขมากๆน่ะค่ะ   โดย: somphoenix 12 สิงหาคม 2552 10:17:10 น.

ความรักของพ่อและแม่ เป็นรักแท้ที่มีแต่ให้จริง ๆ นะคะ เห็นบ้านนี้แล้ว รู้สึกชื่นชมจังเลย ขอบคุณ จขบ. ด้วย ที่แบ่งปันสิ่งดีดี ให้รับรู้ค่ะ   โดย: totoro_ok 12 สิงหาคม 2552 12:57:06 น.

โดย: pinkyrose 13 สิงหาคม 2552 10:55:19 น.

นอนหลับฝันดีนะก้าบ   โดย: พลังชีวิต 13 สิงหาคม 2552 22:36:05 น.

โดย: พลังชีวิต 13 สิงหาคม 2552 22:41:00 น.

เอาพลังจากพ่อมาฝากครับ คลิกจะได้ภาพใหญ่ครับ   โดย: พลังชีวิต 15 สิงหาคม 2552 23:25:59 น.

มาบอกว่า ผมร้องไห้เมื่อรับพลังจากการดูภาพในหลวง เพิ่มภาพหาดูยากในหลวง 291ภาพ คลิกที่ภาพได้เลยครับ โจจัง   โดย: พลังชีวิต 22 สิงหาคม 2552 21:33:48 น.

ขอให้กำลังใจไม่มีวันสิ้นสูญนะครับ เหนื่อยนักก็พักก่อนมองดูพ่อของเรา   โดย: พลังชีวิต 1 กันยายน 2552 14:55:01 น.

แวะมาเยี่ยมและทักทายน้องอินทัชค่ะ   โดย: pinkyrose 8 กันยายน 2552 16:45:30 น.

กลับมาจาก ตจว. แย้ว คิดถุง มักๆ   โดย: พลังชีวิต 20 กันยายน 2552 17:34:28 น.

แม่ไม่ได้เข้ามาเยี่ยมน้องอินทัชนานแล้ว แต่ก็คิดถึงเสมอค่ะ ไม่รู้คุณ avatayos ยังจำแม่ได้เปล่า แม่ไม่มีวันลืมค่ะ เพราะคุณเป็นคนแรกคนที่สอนแม่ให้รู้วิธีใส่ใค๊ตเพื่อสร้างตัวอักษรให้ใหญ่ขึ้น เท่ากับเป็นครูคนแรกของแม่ในการเริ่มต้นเขียนบล๊อกค่ะ อาจจะไม่ค่อยได้เข้ามาเยี่ยมแต่แม่ก็ระลึกถึงไม่เคยลืมเลยค่ะ สุขสวัสดีและโชคดีนะคะ   โดย: ซองขาวเบอร์ 9 30 กันยายน 2552 21:47:46 น.

อ่านแล้วซึ้งใจจังเลยค่ะ คุณแม่ซองขาวแนะนำให้มาหาบทความดีๆอ่านที่บ้านนี้ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ   โดย: แม่ปุ้มปุ้ย 2 ตุลาคม 2552 23:18:30 น.

สวัสดีค่ะพึ่งลองmentเข้ามาครั้งแรกนะค่ะขอtesก่อนนะคะ   โดย: โตโร่ กาโต้ IP: 110.168.13.74 8 มีนาคม 2555 18:16:04 น.

มีโอกาสได้ส่งของไปให้ครอบครัวหงษดี สองครั้งเห็นใจนะคะเพราะเข้าใจความรู้สึกนี้ค่ะเพราะสมาชิกที่บ้านก็เป็นเหมือนกันค่ะ   โดย: โตโร่ กาโต้ IP: 110.168.13.74 8 มีนาคม 2555 18:18:17 น.

เคยคิดว่าตัวเองเหนื่อยเหลือเกิน ต้องเลี้ยงลูกลิง 3 ตัว บ่นและดุ และลงท้ายด้วยการบ่นว่าเหนื่อย แต่พอมาเจอคุณพ่อและคุณแม่ 2 ท่านนี้ มันตื้นตัน ความเหนื่อยที่เคยคิดว่าเหนื่อย มันเหือดแห้งไปหมดเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ สู้   โดย: ฝุ่น IP: 101.108.173.195 21 กุมภาพันธ์ 2556 17:54:21 น.