บาตรบุมือที่บ้านบาตร เป็นลักษณะบาตรที่ถูกต้องตามหลักพระธรรมวินัย คือ เป็นบาตรเหล็กกล้ารมดำ ทำขึ้นด้วยมือ มีรอยตะเข็บเหมือนดังจีวรพระ ซึ่งเป็นวิธีดั้งเดิมในการทำบาตร บาตรหนึ่งใบต้องผ่านขั้นตอนถึง 21 ขั้นตอน และอาศัยทั้งช่างตีขอบ ช่างต่อบาตร ช่างแล่น ช่างลาย ช่างตี จนถึงช่างตะไบมาร่วมกันทำ วัสดุที่ใช้แต่เดิมนั้นเป็นเหล็กจากถังยางมะตอยที่ใช้ใส่ยางมะตอยสำหรับการราดยางถนน นำมาตัดเป็นแผ่นก่อนจะใช้เท้าเช้าตีให้เรียบและใช้ประกอบเป็นบาตร บาตรที่ทำด้วยเหล็กถังยางมะตอยนี้ จะึตีได้ง่าย สะดวก เนื้อบาง ราคาไม่สูง ช่วงปีพ.ศ.2490 ถือได้ว่าเป็นยุคทองของการทำบาตร และเริ่มซาลงไปเมื่อกรมศาสนาอนุญาตให้ภิกษุใช้บาตรที่ผลิตด้วยเครื่องจักรได้เมื่อปีพ.ศ.2513 แล้วงานตีบาตรของชุมชนแห่งนี้ก็พลิกฟื้นขึ้นมาอีกครั้งในปีพ.ศ.2544 โดยสำนักงานเขตป้อมปราบศัตรูพ่าย จากเดิมที่ใช้เหล็กจากถังยางมะตอยก็พัฒนามาเป็นแผ่นเหล็กหนาที่แข็งแรงกว่าเดิมและให้เสียงดังกังวานราวเสียงระฆัง และนอกจากบาตรที่ทำให้พระภิกษุใช้แล้ว ก็มีการทำเป็นบาตรที่ระลึก เขียนลวดลายสวยงาม เป็นของที่ระลึกที่ชาวต่างชาตินิยมซื้อหากันไม่น้อย