"...เราชอบตรงที่เธอไม่เหมือนใคร เราช่วยแม่ของเธอไว้ไม่ได้ แต่เราช่วยเธอได้ เราปกป้องดูแลเธอตั้งแต่เธอออกจากไข่ พวกเราทุ่มเทความรักความเอ็นดูทั้งหมดให้เธอ ไม่เคยคิดจะเลี้ยงเธอให้เป็นแมว เรารักเธอนะ แม่นกนางนวลน้อย เรารู้สึกว่าเธอรักพวกเราเหมือนกัน รู้สึกว่าเราเป็นเพื่อนของเธอ เป็นครอบครัวของเธอ เป็นสิ่งที่ดีที่เธอจะได้รู้ว่าเราได้เรียนรู้บางอย่างจากเธอ ทำให้เราภูมิใจเหลือเกิน เราเรียนรู้ที่จะเข้าใจคุณค่า เคารพ และรักสิ่งมีชีวิตที่แตกต่างจากพวกเรา การยอมรับ และรักสิ่งที่เหมือนกับตัวเรานั้ีนเป็นเรื่องง่ายมาก แต่การปฏิบัติต่อผู้อื่นที่แตกต่างจากเราเป็นยากยิ่ง เธอช่วยให้เราทำได้สำเร็จ เธอเป็นนกนางนวลและต้องดำเนินชีวิตแบบนกนางนวล เธอจะบินได้ ถ้าบินได้เมื่อใด โชคดี (ชื่อนกนางนวลที่พวกแมวตั้งให้) ฉันแน่ใจว่าเธอจะมีความสุข และในตอนนั้น ความรู้สึกของเธอที่มีต่อพวกเรา และความรู้สึกของเราที่มีต่อเธอจะยิ่งทรงพลัง และงดงามยิ่งขึ้น เพราะป็นความรักระหว่างสิ่งมีชีวิตที่แตกต่างกันสิ้นเชิง"

"พูดภาษามนุษย์เป็นสิ่งต้องห้าม กฎของแมวบัญญัติไว้ แต่ทั้งนี้มิใช่เพราะพวกมันไม่สนใจจะสื่อสารกับมนุษย์ การเสี่ยงมหันต์อยู่ที่ว่า มนุษย์จะทำอย่างไร พวกนั้นจะจัดการกับแมวพูดได้อย่างไร แน่นอนที่สุด มนุษย์จะขังมันไว้ในกรงเพื่อนทดสอบทุกสิ่งอันโง่เง่า เพราะมนุษย์ปกติไม่ยอมรับว่า สิ่งมีชีวิตอื่นที่ต่างไปจากตนจะเข้าใจหรือพยายามเข้าใจมนุษย์ ...พวกแมวยังรู้อีกด้วยว่า มนุษย์ไม่ให้เกียรติสัตว์ใดที่แสดงว่าตนฉลาดและเต็มใจยอมรับมนุษย์..."