หลังพิธีการแต่งงานผ่านพ้นไป ผู้หญิงคนหนึ่ง ก็ต้องย้ายถิ่นเข้ามาอยู่ในกรุงเทพมหานคร 
ทำหน้าที่ "แม่บ้าน" ควบตำแหน่งภรรยาและแม่มาอีก 2 ตำแหน่ง
นอกจากเลี้ยงลูก ดูแลบ้านแล้ว สิ่งที่แม่ทำให้ยามว่างจากงานอื่นๆ
คือ ตัดเสื้อผ้าให้ลูก 

ตั้งแต่จำความได้ เรามีเสื้อผ้าสวยๆ ทันสมัยและล้ำสมัยใส่ตลอด
ล้วนแต่เป็นฝีมือของแม่ 
เข้าโรงเรียน ชุดนักเรียนแม่ก็ตัดเย็บ ปักชื่อให้ทั้งหมด
ผ่านอนุบาล ประถมศึกษา มัธยมศึกษา มาจนจบอุดมศึกษา ก็ฝีมือแม่
นี่ถ้าตัดชุดครุยได้เอง  แม่ก็คงจัดการตัดให้แล้วล่ะ

เข้าทำงานปีแรก ยังไม่มีเครื่องแบบ แม่ก็ตัดให้
พอมาปีทีสอง มีสิทธิ์รับเครื่องแบบแล้ว  แต่บริษัทเราก็จัดให้เฉพาะผ้า
พนักงานต้องไปตัดเย็บเอง ตามผ้าทีจัดให้
ตอนนี้แหละ ที่เงินเดือนส่วนหนึ่งของเรา ได้จ่ายเป็นค่าตัดเสื้อผ้าให้กับแม่บ้าง
และเมื่อบริษัทเห็นว่า Uniform ควรเป็น Uniform จริงๆ
จึงทำการจัดจ้างบริษัทมารับออกแบบและตัดเย็บให้เหมือนๆ กัน
ก็พอดีกับแม่แก่ลงและสายตาที่เสื่อมสภาพลง เราก็ไม่ได้ใช้บริการจากแม่อีกเลย
ซื้อเสื้อผ้า ซึ่งก็เป็นประเภทเสื้อยืด เสื้อโปโล และเสื้อสำเร็จใช้เองเรื่อยมา

จวบจนปีนี้  มีคำสั่งใหม่ว่าแผนกการตลาดและกิจกรรม ไม่ต้องใช้ uniform อีกแล้ว
เพื่อให้พนักงานสามารถแต่งองค์ทรงเครื่องเป็นหน้าเป็นตาเวลาไปติดต่องานภายนอกด้วย
เราจึงต้องมาซื้อหาเสื้อผ้าใส่เองมากขึ้น และแม่ก็เกิดอยากลองกลับมาเย็บผ้าอีกครั้ง
เพราะเสียดายผ้าชิ้นที่ซื้อสะสมไว้มากมายก่ายกอง
และแฟชั่นช่วงนี้ มากลับมาสู่ยุคที่แม่คุ้นเคยแล้วด้วย
แม่รื้อฟื้นความทรงจำ  วางแพทเทิร์น ตัดผ้า เย็บผ้า สอยชาย ติดตะขอ ติดกระดุม อีกครั้ง
และแม่ยังทำได้  ดูผลงานแล้วแม่บอกว่า ตะเข็บยังไม่สวยนัก
แต่เราใส่ได้ ...ทุกอย่างก็ OK  - - Perfect สำหรับเราแล้วหละ

ตอนนี้นอกจากค่าตัดเสื้อที่ต้องตัดจ่ายให้แม่แล้ว
มีแนวโน้มต้องเพิ่มค่าซ่อมจักร (หรืออาจต้องซื้อจักรให้ใหม่) ลงไปด้วย
เป็นเรื่องเสียเงิน ที่ทำให้แม่มีความสุข ... ก็ OK ได้อยู่แล้ว 

และที่สำคัญ เสื้อผ้าทุกชุด จากช่างตัดเสื้อเจ้าประจำของเรานี้ ...ใส่แล้วสวยทุกชุด 

Create Date : 07 สิงหาคม 2555
Last Update : 7 สิงหาคม 2555 22:52:58 น.		8 comments
Counter : 3228 Pageviews.
Share Tweet