"กลางปีสองพันห้าร้อยยี่สิบห้า ฉันเริ่มเขียนบทกวีด้วยมั่นใจว่า นั่นคือสิ่งที่ฉันทำได้และได้ทำลงไปแล้ว ฉันทลักษณ์ทำให้ฉันมีอิสระและพบทางออกที่หลุดพ้นจากความเป็นทาสของหลายสิ่งหลายอย่าง วันเวลาล่วงไปเหมือนฉันได้เดินทางไปกับความรัก อิ่มเอมในสุขร่วมทุกข์พร้อมๆ กัน

บทกวีของฉัน ไม่ใช่ถ้อยคำที่อ่านเอาเรื่อง ด้วยฉันตระหนักอยู่เสมอว่าหน้าที่ของกวีนั้นไม่ใช่นักเล่านิทาน ฉันปรารถนาให้บทกวีเป็นดั่งพลุไฟที่แตกแสงบนฟ้ามืดเพียงชั่วเวลาอันแสนสั้น และฉันหวังจะให้สีสันประกายอันงดงามนั้นได้จุดไฟแห่งความรู้สึกนึกคิดโดยตัวผู้อ่านเอง ฉันจะยอมรับด้วยความยินดี หากเห็นว่าบทกวีที่ฉันเขียนยังด้อยคุณค่าอยู่ และถ้าจะเทียบกับเวลาที่เริ่มต้น ฉันก็เหมือนเด็กที่กำลังเติบโต เพียงแต่ไม่ได้ใช้เวลาให้กับการวิ่งเล่นเพียงอย่างเดียวเท่านั้น..."