>>เข้าใจจ๊ะ แต่มันก็ผ่านมาหลายปีแล้วนะ ถ้าจำไม่ได้ ก็จะบอกว่าจะไม่ได้ละกัน

:: ศึกษานารี แม่จูงมือไปสอบเข้า ..ไม่รู้หรอกว่าโรงเรียนดังรึไม่ดัง ช่วงเวลานั้นรู้จักแต่สตรีวิทยา
แต่เรามันพวกแอนตี้โรงเรียนดัง บอกกับพ่อแม่ว่า จะให้สอบตรงไหนก็ได้ แต่ไม่ไปสตรีวิทยานะ
เพราะมันเดินทางไปเรียนไกลอ่ะ (คิดว่าตัวเองเก่งพอจะสอบติดได้นะเนี่ย)

:: จำไม่ได้จริงๆ ขี้เกียจไปรื้อหาสมุดพกมาตอบ

:: ม.ต้นอยู่ห้อง 9 ซึ่งร่ำลือกันว่า เป็นห้องบ๊วยสุด
ห้องคิงคือ 1-4-7-10 ห้องบ๊วยคือ 3-6-9-12
แอบเสียใจเล็กน้อย และคิดว่าถ้าทำคะแนนตอนสอบเข้าดีๆ คงได้อยู่ห้อง 8 เพราะเราเลขที่ 1 ในห้อง 9
แต่จริงๆ แล้วก็ไม่รู้หรอกว่าทางโรงเรียนให้เกณฑ์อะไรในการจัดห้อง
ม.ปลาย ก็ยังเรียนโรงเรียนเดิม ห้อง 10 ซึ่งเป็นห้องภาษาเยอรมันห้องเดียว (ในขณะนั้น)
ระบบการเลือกเรียนต่อม.ปลาย ก็ต้องแจ้งความจำนงก่อนว่าจะเลือกเรียนอะไร ..และห้องเรียนม.ปลายเหลือแค่ 10 ห้อง
จะต้องมีนักเรียนที่ไม่ได้เรียนต่อที่เดิมด้วย เราก็รอดตัวไม่ต้องไปหาที่สอบเรียนต่ออีก
...แต่ก็ทำให้ห่างไกลเพื่อนร่วมห้อง หลายคน บางคนสมัครใจลาออก
บางคนก็ต้องออกเพราะเลือกสายการเรียนผิด ทำให้เกินโควตาที่สายนั้นๆ จะรับได้

:: 6 ปี จำได้เลาๆ ว่าไม่ซ้ำกันนะ มีเขียว เหลือง แดง ฟ้า ม่วง
น่าจะมีอีกสีนึง แต่จำไม่ได้แล้วล่ะ

::ไม่เลย เพราะออกจากบ้านพร้อมกับพ่อ ทุกวัน แล้วจะสายได้ไง

:: คงตีห้ามั๊ง ทั้งแม่ปลุก ทั้งนาฬิกาปลุก นานเข้าก็กลายเป็นความเคยชิน

:: ไม่รู้ เคยเห็นแต่อ.ตักเตือนที่หน้าประตู เราลืมระเบียบข้อนี้ไปแล้ว

:: กินแบบฝรั่ง เพราะแม่เตรียมง่ายสุด คือ
นมสด 1 แก้ว ขนมปัง 2 แผ่นและไข่ดาวหรือไข่ลวก
บางวันจะมีไส้กรอกด้วย กินแบบนี้มาตั้งแต่สมัยประถมแล้วล่ะ

:: อ.สมพงษ์ (อาจารย์ผู้หญิง) อ่านสอนอยู่หมวดสังคม เป็นอาจารย์ประจำชั้นม. 5
ตอนนั้นไม่ชอบอ.มาก เพราะดุขึ้นชื่อ เรากับเพื่อนโชคร้ายมาก ที่ได้อ.เป็นอาจารย์ประจำชั้น
แต่พอเรียนจบ กลับคิดถึงอาจารย์ที่สุดเช่นกัน

:: ภาษาอังกฤษ สังคม ภาษาไทย แล่ะเพิ่มภาษาเยอรมันในตอนม.ปลาย

:: เลข ไม่ชอบแต่เรียนทุกปี ...พอทำงานก็ยังเจอะเจอกับมันอีก เซ็งจริงๆ

:: กระบี่กระบอง สนุกมากตอนสอบปลายภาค ที่ให้จับคู่กับเพื่อนมารำกระบี่และสู้กัน

:: อ่านหนังสือในห้องสมุด รึไม่ก็นั่งกินไปเมาท์ไปที่โรงอาหาร

:: เรียนตอนม.ปลาย เรียนภาษาเยอรมันที่เกอเธ่ เพราะเป็นเรื่องใหม่
แล้วพอถึงม. 6 ก็เรียนพิเศษวันเสาร์ที่โรงเรียน เพราะแม่กลัวลูกสาวเอนท์ไม่ติด ..บังคับให้เรียน
บอกว่าไหนๆ โรงเรียนก็จัดสอนแล้ว เรียนไปเหอะ พอดีตอนนั้นเรียนคอร์สเกอเธ่จบหมดแล้ว
ก็เลยต้องไปเรียนกวดวิชาภาษาเยอรมันเตรียมตัวเอนท์อีก

:: เหตุผลตอบไปแล้วข้างบนจ๊ะ

:: พรพรรรณ เพื่อนจากโรงเรียนประถมที่มาสอบเรียนด้วยกัน
และได้เรียนห้องเดียวกันต่อม.ปลาย

:: คิดไม่ออกหรอก ตั้ง 7 ข้อ ข้อดีของเพื่อนในช่วงวัยนั้น ก็คงไม่พ้นการช่วยกันทำการบ้าน
ช่วยกันทำรายงานนั่นแหละ บ้านก็อยู่ไม่ไกลกันนัก เลยสะดวกในการติดต่อ
...แต่ว่าตอนนี้ไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนคนนี้แล้ว ..หลังจากไปร่วมงานแต่งงานแล้ว ก็ไม่ได้ข่าวคราวอีกเลย

:: อืมม์ เอาวีรกรรมเด็ดๆ ของพวกเราละกัน
...เพื่อนๆ ในห้องเคยคิดวางแผนจะประท้วงอาจารย์หมวดภาษาเยอรมัน
เพราะได้ข่าวว่าอาจารย์ที่จะต้องสอนพวกเราตอนขึ้นม.6 เกษียณอายุราชการ
และอาจารย์ที่จะสอนพวกเราต่อคืออาจารย์ที่สอนชั้นม. 5
ขณะนั้นทั้งภาควิชามีอาจารย์สอนภาษาเยอรมันเพียง 3 คน
และอาจารย์ที่เข้ามาใหม่นั้นจะสอนชั้นม.4
ซึ่งพวกรารู้สึกว่าเรียนกับอาจารย์ม.5 เหมือนไม่ได้อะไรนอกเหนือไปจากตำรา
ไม่เหมือนกับอาจารย์อีกท่านที่ได้เรียนตอนม.4 และเดิมจะสอนชั้นม.6 ด้วย
กลัวจะเอนท์ไม่ติดกัน ...คุยกัน ปรึกษากันจนเย็น ...แต่แล้วก็ไม่ทำอะไร
เพราะคนที่ต้นคิดหรือคิดกลัวมากๆ นั้น ...สอบเทียบม.6 ผ่านกันได้หมดแล้ว
ดังนั้นพอขึ้นระดับชั้นม. 6 เราก็เหลือเพื่อนร่วมห้องแค่ 25 คน
นอกนั้นสอบเทียบและเอนท์ติดไปหมดเลย

อืกเรื่อง ตอนม.6 เราเป็นตัวแทนห้องเล่นกีฬาสี กับเพื่อนอีกคน
แต่ในวันกีฬาสี เพื่อนๆ ที่เหลือ โดดงานกีฬาสีไปจัดงานปีใหม่กันทั้ืงหมด
...มีรูปข้างบนเป็นหลักฐาน

:: ประทับใจกับงานปัจฉิมนิเทศ วันสุดท้ายในโรงเรียน
เนื่องจากเหลือเพื่อนร่วมห้อง ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันแค่ 25 คน และห้องเราเป็นที่เลื่องลือว่า เก่งๆ
เพราะที่หายไปครึ่งห้องนั้น เอนท์ติดเกือบหมด (ดูเหมือนจะไม่ติดแค่ 1 หรือ 2 คนมั๊ง) เป็นหน้าเป็นตาแก่โรงเรียนมาก
ในวันสุดท้าย พอเสร็จพิธีการในห้องประชุม ก็มาล้อมวงคุยกัน ...จุดเทียนร้องเพลงและล่ำลากันต่อ เศร้าแต่ซึ้ง

:: ศิลป์-เยอรมัน (คณิต) ทั้งๆ ที่ไม่ชอบเลข แต่แม่ก็บอกให้เลือกสายนี้

:: มีแค่ห้องเดียวทั้งโรงเรียน และเป็นภาษาที่เราอยากลอง
ส่วนภาษาฝรั่งเศสมีตั้ง 3 ห้อง ..เราต้องการความแตกต่างค่ะ
ในขณะเดียวกันก็กลัวเรียนได้ไม่ดี เลยต้องไปเรียนหลักสูตรเกอเธ่ประกบด้วย

:: น่าจะได้ใช้ตอนม.ปลาย ...ช่วงเปลี่ยนกระเป๋าใหม่ ติดอะไรจำไมได้
แต่ว่าเราก็ใช้คลิปหนีบก้นกระเป๋าให้กระเป๋าแบนๆ เหมือนกัน
แล้วก็ต้องมีกระเป๋าผ้าหิ้วติดมืออีก 1 กระเป๋า เพราะกลัวกระเป๋านักเรียนจะอ้วน พอง ไม่สวยอ่ะ

:: เรียบร้อยพอสมควรมั๊ง ไม่เคยแต่งตัวผิดระเบียบเลย
เพื่อนๆ ก็เลยยกให้เป็นหัวหน้าห้องในปีสุดท้าย

:: ภาษาอังกฤษ ภาษาไทย ภาษาเยอรมัน

:: อยากนะ ...อยากกลับไปสู่ช่วงวัยเรียนอีกครั้ง
และช่วงที่มีความสุข และไม่วิตกมากนักก็ตอนเรียนมัธยมนั่นแหละ

:: กลับไปตั้งใจเรียนในวิธีที่ไม่ชอบและไม่ตั้งใจในช่วงนั้น
เพื่อที่อาจารย์จะได้ไม่กลุ้มใจกับพวกเรา

:: ความรู้สึกผูกพันมั๊ง ..ไม่รู้สิ ตอบยาก
ทุกวันนี้เพื่อนที่เที่ยวด้วยกัน นัดกินข้าวกัน ก็คือเพื่อนสมัยมัธยมเนี่ยแหละ

:: เขียนเฟรนชิพ ม.ต้นเป็นเล่ม เวียนกันเขียน กว่าจะครบก็ต้องใช้เวลาแลกกันไปแลกกันมา
ม.ปลายพัฒนา แจกกระดาษสวยๆ คนละใบ แล้วนัดวันเก็บ ...
ทุกวันนี้ก็ยังเก็บไว้อย่างดี ห้องเราไม่เขียนเสื้อนักเรียนกันหรอก

:: ไม่ได้กลับไปโรงเรียนเลยล่ะ
หลังจากไปร่วมงานเลี้ยงประจำปีในปีแรกที่จบออกมา
แต่ว่าส่งบัตรอวยพรปีใหม่ให้คณะครูและอาจารย์ทุกปีค่ะ

:: ไม่มากพอที่จะให้ความช่วยเหลือ
แต่ภาคภูมิใจที่จบจากโรงเรียนศึกษานารีค่ะ

:: ไม่บอก เพราะไม่ส่ง

:: คงไม่มี หรือถ้ามี เราก็ไม่รู้

:: ไม่มีค่ะ ใครใคร่ทำ ก็ทำ