ผู้ชายกลายสายฝน ...เหมือนในมิวสิควีดีโอเลยเนอะ ..
แล้วเขาไปยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้นกัน

มองไป ฉันก็ตั้งคำถามกับตัวเองในใจ
คงอกหัก ..เฮ้ย ถ้าผู้ชายอกหักแล้วมายืนตากฝน เรียกร้องความสนใจ ...ฉันไม่สนหรอก
หรือว่า ตกงาน ...อืมม์ ในภาวะเศรษฐกิจแบบนี้ สาเหตุนี้อาจเป็นไปได้
แต่ก็อีกนั่นแหละ ..ตกงาน แล้วตากฝนให้ป่วย ..จะมีเงินไปรักษาตัวเองได้ไง

ผู้ชายอ่อนแอ




ผู้ชายคนนั้น ยังคงยืนนิ่งอยู่หน้าประตูร้านหนังสือของฉัน
ยืนให้ละอองฝนชะโลมตัว จนเปียกโชกไปทั้งตัวแล้ว
ก็เล่นยืนบังหน้าร้านตั้งแต่ฝนพรำจนฝนลงหนาเม็ด ...ไม่เปียกได้ไง

ฉันนั่งมองแผ่นหลังในเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนจางอยู่เป็นนาน ...
ภาพที่เห็น มันช่างให้บรรยากาศ เหงา เศร้า แบบในมิวสิควิดีโอชะมัดเลย

ในที่สุด ..มโนธรรมในใจ ก็ทำให้ฉันขยับตัว ลุกออกจากหลังเคาน์เตอร์เก็บเิงิน
เดินไปเปิดประตูกระจก ..แล้วเอ่ยปากทักถาม

เข้ามาหลบฝนในร้านก่อนก็ได้นะคะ
เออ..ไม่ดีกว่าครับ ผมไม่อยากทำให้ร้านคุณเปียก ..
เข้ามาเถอะค่ะ คุณเปียกไปทั้งตัวแล้ว เดี๋ยวจะไม่สบาย แล้วไปทำงานไมไ่ด้ซะเปล่า

ขอหยอดหน่อยเหอะน่า ...อยากรู้ว่า ตกงาน รึว่า อกหัก

แต่เขาไม่ยักพูดอะไร ...แค่เดินตามหลังเขามายืนนิ่งๆ อยู่ข้างเคาน์เตอร์
แต่ทว่า สายตาของเขา ยังคงทอดมองไปภายนอกร้าน อยู่ดี
ฉันเดินไปปิดแอร์ ..แล้วกลับมานั่งหลังเคาน์เตอร์ตามเดิม ...
ฝนตกหนักขนาดนี้ ..ไม่ต้องใช้แอร์แล้วล่ะ
อยากจะหาผ้าให้เช็ดหน้า เช็ดตัว ...แต่ก็ไม่มี ..

นัดใครไว้ที่ร้านนี้หรือคะ ...
ครับ ..ผมนัดเพื่อนไว้ ..ที่นี่
แล้วทำไมไม่เข้ามารอในร้านเลยละ่คะ
บังเอิญว่า ผมไม่ค่อยถูกโรคกับหนังสือ ...เลยไม่อยากเขามายืนเกะกะในร้านครับ

จบกัน..แบบนี้ก็ไม่ต้องคุยกันต่อแล้ว

นั่งรอที่ด้านนั้นก่อนก็ได้นะคะ

ฉันบอกพลางชี้ไปยังเก้าอี้เบาะผ้า ชิดกระจกหน้าร้าน ...
เขาเพียงแต่เบือนสายตามองตามือฉัน แล้วหันกลับมายิ้มให้น้อยๆ

อย่าดีกว่า เดี๋ยวเบาะเก้าอี้จะเปียก

พระเจ้าช่วย ทำไมยิ้มสวยขนาดนี้นะ ยิ้มได้สว่างไสวอะไรอย่างนี้



ผมมองสบตาโตโตที่เบิกกว้างของผู้หญิงตรงหน้า แล้วอยากจะหัวเราะออกมา
ดูก็รู้ว่า เธอคงตกใจระคนประทับใจกับรอยยิ้มของผม ท่าทางแปลกประหลาดใจของเธอ ดูน่ารักดี
แต่ยิ้มมากไม่ได้ ต้องปั้นหน้าขรึมต่อไปก่อน ...เดี๋ยวเสียแผน

สาวน้อยเจ้าของร้านหนังสือ เก็บกริยา แล้วทำเป็นก้มหน้าอ่านหนังสือที่อ่านค้างไว้ต่อไป ...
เธอหยุดชวนผมคุยซะแล้ว จะทำยังไงดี
เมื่อตะกี้ ไม่น่าตอบไปเลยว่า ไม่ถูกโรคกับหนังสือ

บ้าชะมัด ...แล้วจะหาเรื่องอะไรมาคุยต่อดีล่ะ

ไอ้เพื่อนบ้า ก็ดันแนะนำแต่วิธีหาทางให้เธอเชิญเข้าร้าน

ฝนตั้งเค้าแบบนี้นะ ...นายไปยืนหน้าเศร้า เหม่อมอง ยังไงก็ได้ที่หน้าร้าน
ให้ร้อยเอาหนึ่ง ...ถ้าฝนตกแล้วนายเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำ
เธอต้องออกมาชวนนายเข้าไปหลบฝนในร้านจนได้แหละ
ผู้หญิงอ่ะนะ ...ใจอ่อนกับท่าทีปวกเปียกของผู้ชายโว้ย ..ข้ามั่นใจ

ไอ้เพื่อนบ้า...ผู้หญิงใจแข็งก็มีโ้ว้ย
ข้ายืนอยู่เกือบชั่วโมง กลัวฝนจะหยุดตกจะแย่ กว่าจะได้เข้ามาในร้าน
แล้วที่นี่จะทำยังไงต่อ ...คิด คิด คิด ...หนาวเป็นบ้า ..คิดไม่ออกโว้ย

ผมได้แต่ก่นด่าและโวยวายอยู่ในใจ
ทำเป็นยืนมองออกไปนอกร้านต่อไป ...ชวนคุยเรื่องอะไรดีว่ะ

คุณนัดเพื่อนไว้กี่โมงเหรอคะ ...ฉันว่าจะปิดร้านเร็วหน่อย
ฝนตกหนักอย่างนี้ ...คงไม่มีลูกค้าแล้วค่ะ
ทุ่มนึงครับ ..มันบอกว่าเลิกงานจะมารับผมหน้าร้านหนังสือ
ผมทำงานอยู่ตึกถัดไปนี่เอง มันไม่อยากวนรถไปหน้าที่ทำงานผม กลัวเจอโจทก์เก่า

อ้อ ..ยังมีงานทำ และคงนัดกับเพื่อนผู้ชาย ..งั้นก็ไม่ใช่ทั้ง อกหัก และ ตกงาน

พอผมตอบไปแบบนั้น เธอก็ไม่ว่าอะไร ..แต่ก็ไม่ยิ้ม ..
จะว่าไป ผู้หญิงคนนี้ ก็ช่างเก่งกล้าอะไรอย่างนี้
กล้าอยู่ในร้านกับผู้ชายแปลกหน้าเพียงลำพังซะด้วย
แ่ต่ผมอยากเห็นรอยยิ้มของเธอ ...ยิ้มที่ทำให้โลกของผมสว่างไสว
จนต้องหาวิธีเข้ามามองรอยยิ้มใกล้ๆ แบบนี้

นึกออกแล้ว วิธีที่จะทำให้เธอยิ้มได้ คือ ต้องปล่อยให้เธอได้กลับบ้านตามเวลา

ขอโทษครับ ...ขอยืมใช้โทรศัพท์ได้มั๊ยครับ
ผมไม่แน่ใจว่าเอาโทรศัพท์มือถือติดมาด้วยรึป่าว
ขอโทรไปตามหน่อยว่า มันรถติดอยู่แถวไหน

หญิงสาวกลั้นยิ้ม แล้วเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ เลื่อนโทรศัพท์บนเคาน์เตอร์ไปตรงหน้าชายหนุ่ม

เชิญค่ะ

มุขขอเบอร์โทรศัพท์ ฉันรู้ทันหรอก เอาเบอร์ร้านไปแทนละกันนะ

ผู้ชายคนนั้นทำท่าทีปกติขณะกดเบอร์โทรศัพท์ 10 หลัก
เมื่อพูดกับเพื่อนด้วยกัน น้ำเสียงที่ฉันได้ฟังอย่างนุ่มหูเมื่อแรกคุยกัน
เปลี่ยนไปแบบหน้ามึอกับหลังมือเลยทีเดียว
ไม่ยัก โทรเข้ามือถือตัวเอง ..ฉันเดาผิดไปเหรอเนี่ย

ไอ้ต๊อก เอ็งอยู่แถวไหนแล้วว่ะ ..
รถติด ...นึกแล้วเชียว งั้นก็ไม่ต้องมาแล้ว
รอเอ็งจนหวัดจะกินข้าแล้ว เออ กลับบ้าน ไว้นัดกันใหม่

เขาวางหูแล้วเอ่ยขอบคุณเสียงเบา

ผมกลับล่ะ ..ขอบคุณที่ให้หลบฝนนะครับ
ไม่เป็นไรค่ะ

เธอตอบพลางยิ้มน้อยๆ

ผู้ชายกลางสายฝน จากไปแล้ว ..ฟ้านอกร้านมึดลงจนฉันไม่ทันสังเกตว่าเขาเดินไปทางไหน
ทำงานแถวนี้เอง..ทำไมไม่เคยเห็นเวลาเดินผ่านหน้าร้านเลยนะ
หรือว่า บุคลิกของเขา ธรรมดาเกินไปในสายตาของฉัน
ท่าทางสุภาพและยิ้มสวยขนาดนี้ ...ถ้าเดินผ่านครั้งหน้า ฉันต้องจำได้แน่
ขอแค่ให้เดินผ่านเถอะ ฉันจะำทำให้เขาสนใจหนังสือในร้านให้ได้เชียว



ผมยืนมองเธอปิดร้านจะถนนฝั่งตรงข้าม..ให้แน่ใจว่าเธอได้กลับไปอย่างปลอดภัยแล้ว
เหมือนที่เคยเฝ้ารอจนเธอปิดร้านอย่างนี้ มาตลอดหนึ่งเดือนเต็มๆ
แค่เดินผ่านร้านเธอบ้าง มองไปเห็นเธอยิ้มกับลูกค้า ..ก็เหมือนเธอส่งยิ้มผ่านมาถึงผม
ครั้นจะให้ผมไปตีสนิทด้วยการเป็นลูกค้าเธอ ..ก็คงไม่ไหวหรอก
หนังสือที่ผมมี ..เยอะอยู่แล้ว เยอะจนผมเริ่มเบื่อหนังสือ
แต่ถ้าต่อไป ผมได้นั่งอ่านหนังสือเงียบๆ ข้างๆ เธอ ...อาการเบื่อคงไม่กำเริบหรอกน่า

ไอ้ต๊อก ..เอารถออกมารับข้าได้แล้ว
ข้าจะเอาเบอร์โทรศัพท์ในมือถือเอ็ง
เฮ้ย ถ้าโทรเข้ามือถือข้า ...เค้าจะเอาไปล้อได้ทีหลัง มุขนี้มันเชยแล้ว
เออน่า ..รีบมา ..หนาวจะตาย จะได้กลับไปอาบน้ำ นอนพักผ่อน
เดี๋ยวป่วยแล้ว พรุ่งนี้จะโทรคุยกับสาวไม่ได้โว้ย
เอ็งรีบมาเลย ..ไม่ต้องห่วง สักวันจะควงไปโชว์ไปงานเลี้ยงรุ่น
เอาน่า ข้าบอกว่า สักวันนึง ก็สักวันนึง ซิวะ

ฝนที่เคยลงหนัก ลดระดับความแรงเหลือเพียงปรอยๆ
ผมยืนตากฝนอมยิ้ม มองประตูร้านหนังสือที่ปิดสนิท
พลางนึกถึงใบหน้ากลั้นยิ้มแบบรู้ทันของสาวเจ้าของร้าน

สักวัน..ผมจะบอกคุณว่า
ผมชอบคุณ พอๆ กับชอบหนังสือในห้องนอนผม
แล้วผมจะชวนคุณไปอ่านหนังสือด้วยกันในห้องนอนของเราให้ได้เลย

สักวัน สักวัน


โจทย์ในโครงการ กำหนดคำต้นเรื่องและคำปิดท้ายมาให้
ช่างยากอะไรอย่างนี้
ลองอ่านของเพื่อนแบบสแกนคร่าวๆ แล้ว
ก็มาแนวเรื่องรัก เหงา เศร้า ซึม ...บรรยายกลางฝน ทำให้รู้สึกอย่างนี้
เราพยายามจะให้ต่างแล้วล่ะ แต่ก็ทำได้แค่นี้
เรียกว่า "เรื่องสั้น" ได้รึป่าวนะ

Create Date : 18 มกราคม 2553
Last Update : 16 เมษายน 2553 12:02:15 น.		14 comments
Counter : 1954 Pageviews.
Share Tweet