ว่ากันว่าคนเราจะคิดถึงบ้าน คิดถึงคนที่เรารักและรักเรา
ก็เมื่อเวลาที่รู้สึกลำบาก
ซึ่งชีวิตในรั้วหนามได้สอนให้ผมเข้าใจความจริงข้อนี้ชัดมากขึ้น
ผ่านอาทิตย์แรกในหน่วยฝึก
ทหารใหม่ได้เขียนจดหมายส่งถึงบ้าน ตื้นตัน ดีใจเหลือประมาณ
ถ้อยคำมากมายวิ่งวนอยู่ในหัว
ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน ไม่รู้จะจบยังไง
สุดท้ายเขียนได้ไม่กี่บรรทัด...
คิดถึงบ้านมาก สบายดี ไม่ต้องเป็นห่วง
อาทิตย์ต่อมา เยี่ยมญาติ
ขนลุกชูชันด้วยความดีใจ เมื่อได้รับอนุญาตให้โทรศัพท์ในห้องเยี่ยมญาติได้
ใครที่ญาติไม่มาก็ยืมโทรจากญาติเพื่อน
เสียงแห้งๆ จากลำโพงเล็กๆ ที่ติดแนบหู
แม้คนที่มองดูจะไม่รู้ว่าคุยกันเรื่องอะไร
แต่จากสีหน้าที่เห็น...ต้องเป็นเรื่องที่มีความสุขมาก
ทว่าความสุขมักอยู่กับทหารใหม่ไม่ได้นาน
อาทิตย์ต่อมาคำประกาศของผู้ช่วยผู้ฝึก...
ห้ามทหารใหม่โทรศัพท์ระหว่างเยี่ยมญาติ
ได้ทำให้ต้นกล้าแห่งความหวังน้อยๆ ในใจของทหารใหม่เหี่ยวเฉา
และยืนต้นตายไปทีละต้นๆ
ตอน ชื่อเกาหลีของอินชอน(คลิกที่รูปได้เยย)