สู่ความว่างเปล่า

ฉันมีเหตุผล แต่ไม่เคยมีใครถาม และก่อนที่จะคิดถาม ก็ชิงด่ากันซะก่อน
และสุดท้าย ฉันก็ลงเอยเป็น trouble maker เป็นไอ้เด็กที่ไม่รู้จักควบคุมอารมณ์ เป็นคนที่คอยทำให้คนอื่นเดือดร้อน (เพราะไม่ตามใจ ทำไรไม่ได้ดั่งใจคนอื่นๆ เท่านั้น)


มันก็เหมือนทุกที
มันก็เหมือนยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา

และวันนี้ คนๆ เดียวที่เป็นฟางเส้นสุดท้ายก็บอกมาชัดเจนแล้วว่า "ชักจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกันว่ะ"

ทุกคนที่นี่ สุดท้ายแล้วก็ triple standard กันหมดเลย แม้กระทั่งฟางเส้นสุดท้ายของฉันที่เคยว่าคนอื่นเอาไว้ด้วย

ทำไมฉันถึงเป็นคนเดียวที่ทุกคนกล้าด่าแรงๆ นะ
เพราะการศึกษาไม่สูงพอ การงานไม่ดีพอ หรือเพราะเป็นคนใช้ หรือเพราะเป็นเด็กเก็บมาเลี้ยงหว่า
ในเมื่อคนที่ทำ"ปัญหา" ให้คนอื่นเดือดร้อนจริงๆ จนคนอื่นต้องตามแก้ตามเช็ดมาตลอด กลับไม่เคยมีใคร "กล้า" แม้แต่จะเอ่ยปากให้ระคายหูเค้าเลย ไม่ "กล้า" แม้แต่จะทำหน้าอารมณ์เสียใส่ ไม่ "กล้า" แม้แต่จะเรียกชื่อเวลาที่เค้าไม่ได้ดั่งใจแล้วลุกหนีไป..

จะบอกว่าเค้าทำบุญมาเยอะ หรือฉันทำกรรมมามากเกินดีหนอ



สุดท้ายฉันก็กลับมายืนที่เดิม
ที่ที่ยืนจนคุ้นเคยตั้งแต่เด็ก




ฉันคิดว่า.. ฉันอดทน ให้โอกาส ให้ความไว้วางใจและเชื่อใจในคนเหล่านี้มานานพอแล้ว



ฉันขอปิดกิจการจากที่นี่เป็นการถาวร
ฉันไม่เหลืออะไรจะให้อีกแล้ว

Create Date : 06 เมษายน 2553 Last Update : 6 เมษายน 2553 18:23:42 น. Counter : 310 Pageviews.		1 comments
Share Tweet