สวัสดีปีละครั้งครับ

สวัสดีปีใหม่ครับเพื่อน ๆ สจว. 90 ทุกท่าน

ห่างหายกันไปนานเลยครับ คงไม่ต้องถามว่ามีใครคิดถึงครูกลางหรือเปล่า เพราะคงไม่มีแหงครับ! เฮ้อ! คราวที่แล้วที่ครูกลางเข้ามาคุยนั้น เป็นช่วงปีใหม่ 2551 พอเข้ามาอีกที คราวนี้ก็เป็นช่วงปีใหม่เหมือนกัน แต่เป็น 2552 ดีเหมือนกันนะครับ ปีนึงคุยกันทีนึง ได้ไม่เบื่อหน้ากัน สมัยที่ออกหนังสือบอกเล่าเก้าสิบ มีเพื่อนบางคนต่อว่า บก.อู๊ดว่า ออกหนังสือไวไปหน่อย เพราะ 2 ฉบับที่แล้วยังไม่ได้แกะซองออกมาอ่านเลย เล่นเอา บก.อู๊ดเครียดไปหลายวันเลยครับ ส่วนครูกลางไม่เคร่งไม่เครียดกะเขาหรอกครับ มีหนังสือให้เขียนก็เขียนไป เมื่อไม่ทำหนังสือแล้ว ก็เขียนลงอินเทอร์เน็ตก็ได้ ไม่เห็นต้องง้อใครเลย อ้อ! สองสามอาทิตย์ที่แล้ว ได้คุยกะคุณโว่ คุยพักนึง แกก็ถามว่าทำไมครูกลางไม่เขียนอะไรแซวพรรคพวกมั่ง เฮ้อ! ครูกลางอุตส่าห์ก้มหน้าก้มตาเขียนมาเกือบ 2 ปีแล้วเฟ้ย ! สันนิษฐานว่า กลุ่มเราทั้งหมด 70 คน คงมีคนเคยมาแวะอ่านดูไม่เกิน 1 คน(นับครูกลางด้วย) เป็นแน่แท้ครับ ขนาดบก.อู๊ด ที่รู้ว่าครูกลางเขียนนะ อาทิตย์ที่แล้วเพิ่งโทรมาถามครูกลางว่าเขียนลงเวปอะไร ให้มันได้ยังงั้นซีครับ… เฮ้อ!

ครูกลางจำได้ว่า ตุลาปีที่แล้วมั้งที่พวกเราจัดงานเลี้ยงให้แก่เพื่อน ๆ ที่เกษียณ และหลังจากนั้น ครูกลางเข้ากรุงเทพอีกไม่กี่หนเอง และไม่เคยเจอพรรคพวกอีกเลย แต่ …. เมื่อคืนนี้เอง ครูกลางเจอเพื่อนของเราคนนึงที่เชียงใหม่นี่เองครับ ครูกลางไปส่งหลานขึ้นเรือบินที่สนามบินเชียงใหม่ ขณะกำลังนั่งในร้านอาหาร สาวเสิร์ฟก็เอาจดหมายน้อยมาให้หนึ่งฉบับ อ่านดูแล้วปรากฏว่าเป็นของหนูตุ๊กคนสวยของรุ่นนั่นเอง ซึ่งมานั่งทานข้าวเงียบ ๆ อยู่ที่โต๊ะไม่ห่างจากครูกลางเท่าไรนัก นาน ๆ เจอเพื่อนคนนึง ครูกลางดีใจและตื่นเต้นมากครับ ยังจำได้ดีครับ คราวตอนไปศึกษาดูงานทางอีสาน ครูกลางชวนหนูตุ๊กขึ้นไปร้องเพลงคู่กัน แต่มารมาผจญ ก็คือเสธ.อี๊ดมาแย่งครูกลางร้อง ครูกลางก็พยายามแย่งไมค์กลับคืน ทำไงก็ไม่ได้ แกจับแน่นเลยครับ อดร้องเพลงเลยครับ…ฮือ ๆ !

ปีใหม่ผ่านไปครบหนึ่งเดือนแล้ว รวดเร็วเสียจนใจหายทีเดียว ครูกลางก็มีความสุขบ้างทุกข์บ้างประสาคนบ้านนอก คงไม่สนุกสนานมากมายเหมือนคนบางกอกเขาหรอก แต่ถึงแม้จะสุขน้อยอย่างไร ดีกรีของความสุขก็เพิ่มทุกครั้งที่ได้รับการ์ดส.ค.ส. จากเพื่อนฝูงที่ยังนึกถึงกันอยู่ ต้องขอบคุณเสธ.อี๊ด คุณยง พี่ตุ๋ย บก.อู๊ด คุณถา คุณเล็ก ฯลฯ (ฯลฯ ในความหมายครูกลางก็คือ .. มีแค่นี้แหละครับ) ทำไมไม่มีมากกว่านี้ละครับ ก็เพราะครูกลางไม่ได้ส่งส.ค.ส.ให้ใครสักฉบับเลย เพราะครูกลางมีความสุขมากกว่าเมื่อได้รับ .. ฮ่า ๆ ! พอจะส่งบ้าง มันต้องมีอุปสรรคมาขัดขวางทุกครั้งไป ก็เลยยังไม่ได้ส่งเลย เลขาฯครูกลางเขาก็เอาการ์ดมาให้ตั้ง 100 ใบ แถมยังจะจ่าหน้าซองให้อีก แต่ครูกลางจนแล้วจนรอด ก็ไม่ได้เขียนรายชื่อให้เขาซักที ก็ขอยกยอดไปไว้ปีหน้านะครับ และขออนุญาตใช้ ส.ค.ส.เก่าของปีนี้นะครับ ก็มันเสียดายของน่ะครับ ช่วงนี้เศรษฐกิจก็ไม่ค่อยดีนัก เงินทองก็ร่อยหรอ ชักหน้าไม่ถึงหลัง ถุงยังชีพก็ไม่ได้รับแจกอีก.. เฮ้อ!

แหม! เมื่อช่วงหนาวที่ผ่านมานั้น ครูกลางคิดว่าจะไม่รอดมาพบหน้าพบตาชาวสจว. 90 ซะแล้วซีครับ มันหนาวสะเด็ดจริง ๆ ตกกลางคืนครูกลางใส่เสื้อกางเกงหลายชั้น แถมด้วยผ้านวมอีกสี่ผืน พลิกซ้ายพลิกขวาก็ไม่ได้เจอแม่เนื้ออุ่น เฮ้อ! ครูกลางนอนคนเดียวก็เลยเหน็บหนาวไปถึงขั้วหัวใจอย่างนี้ละครับ ไม่รู้จะไปหาไออุ่นที่ไหน โชคดีที่อุตรดิตถ์ตอนนี้ร้อนแล้ว คงต้องเปลืองตังค์เปิดแอร์อีกแล้วซีครับ เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว คงเป็นเพราะโลกเรามันวิปริตขึ้นทุกวัน เมื่อไม่กี่วันนี้ก็มีราหูอมจันทร์ เอ๊ย! ไม่ใช่ เกิดสุริยุปราคาขึ้น ตะวันดับไปครึ่งค่อนดวง เดือดร้อนครูกลางต้องจุดประทัดกะตีกลองขนานใหญ่ กว่าจะได้ตะวันคืนมา เหนื่อยแทบแย่เลยครับ

สำหรับเพื่อนเราบางคนนั้นตะวันดับก็มีผลต่อชีวิตเหมือนกันครับ เมื่อช่วงตรุษจีน ครูกลางไปร่วมงานกีฬาที่นครสวรรค์ ขณะกำลังเอร็ดอร่อยกับอาหารค่ำในงานเลี้ยง พลันก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ปรากฏว่าเป็นบก. อู๊ดของเรานั่นเอง ส่งเสียงแหบเครือปนสะอื้นมาเข้าหูครูกลาง พร้อมพร่ำรำพันว่าชีวิตคงถึงที่สุดแล้ว เนื่องจากเป็นไข้หวัดอย่างหนัก ผสมกับเชื้ออีโบล่าของอาฟริกาด้วย และเมื่อขับรถกลับจากการทำงานกะดึกมาที่คฤหาสน์แถวลาดพร้าว ก็มะงุมมะงาหราไปเปิดไฟฟ้าหน้าบ้าน กลางบ้าน และหลังบ้าน พยายามทุกวิถีทางแล้ว ก็ไม่สามารถเปิดไฟฟ้าได้ ก็เลยโทรมาหาครูกลาง ครูกลางก็เลยเอ็ดตะโรโฉเกกลับไปว่า ทำไมไม่รู้จักเตรียมความพร้อมเหมือนกับคนอื่นเขาบ้าง ทำไมไม่หาเทียนไขติดบ้านไว้ซักแท่ง ทุกปีก็ไปถวายเทียนพรรษาตั้ง 5-6 วัด เข้าพรรษาหน้าลดลงซะวัดนึง เก็บเทียนพรรษาไว้ยามยากที่บ้านบ้าง ส่วนไฟแช้กก็หามาไว้ซักอันนึง ถึงแม้ไม่สูบบุหรี่ แต่อาจมีเพื่อนที่สูบบุหรี่แวะไปเยี่ยมที่บ้านบ้าง เช่น คุณโย่ง เป็นต้น

ในที่สุดแกก็เข้าไปในบ้านจนได้ ถอดเสื้อแสงเตรียมจะอาบน้ำ แต่อนิจจา! เนื่องจากไฟฟ้าไม่มา เสี่ยอู๊ดของเราจึงไม่สามารถอาบน้ำอุ่นได้ เมื่อถึงคราวลำเค็ญ แก้ปัญหาไม่ๆได้ ใครล่ะจะช่วยได้ ถ้าไม่ใช่เพื่อน ว่าแล้วเสี่ยอู๊ดก็โทรศัพท์ ไปฮัลโหลๆ กับคุณป๋อง การไฟฟ้าเพื่อนเราในทันใด ถึงแม้จะค่ำมืดดึกดื่นแล้ว แต่ด้วยสปิริตอันสูงส่งของชาว สจว. one for all, all for one เมื่อเห็นเพื่อนตกทุกข์ได้ยาก คุณป๋องก็รับปากเป็นธุระให้ทันที รีบโทรไต่ถามลูกน้องถึงต้นเหตุแห่งไฟดับในทันใด และทันทีที่เสี่ยอู๊ดโทรบอกครูกลางถึงสาเหตุที่ไฟฟ้าไม่ติด ก็ทำให้ครูกลางถึงกับอึ้งกิมกี่ไปพักนึง และตามด้วยหัวร่ออีกก้ากใหญ่ เพราะนึกไม่ถึงว่า ระดับผู้อำนวยการบริหารของสำนักพิมพ์ใหญ่ ชื่อเสียงก้องประเทศไทย ผู้รับเงินเดือนเดือนละหลายแสน แถมยังขับรถเบนซ์อีกด้วย จะต้องถูกตัดมิเตอร์ เนื่องจากไม่ได้จ่ายค่าไฟฟ้า .. ฮ่า ๆ ! ถ้าเป็นครูกลาง ครูบ้านนอกจน ๆ คนนี้ น่าจะสมเหตุสมผลกว่ากัน

ในที่สุดคุณป๋องก็สั่งการให้เจ้าหน้าที่ต่อไฟชั่วคราวให้แก่เสี่ยอู๊ดจนได้ โดยใช้เวลาไม่นาน ทำให้เสี่ยอู๊ดสามารถอาบน้ำได้อย่างมีความสุข ขืนอาบน้ำเย็นแกคงต้องมีความทุกข์เป็นแน่ ทั้งนี้ ยังความปลาบปลื้มยินดีให้แก่เสี่ยอู๊ดเป็นอย่างยิ่ง แกเล่ามาในโทรศัพท์ให้ครูกลางฟังด้วยน้ำเสียงแกมสะอื้น ด้วยความตื้นตันและเต็มตื้นในสิ่งที่ “เพื่อน” ช่วยเหลือ “เพื่อน” ในยามทุกข์ยากเช่นนี้

จริง ๆ แล้ว บางคนอาจคิดว่ามันก็เป็นเรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง ก็คุณป๋องมีตำแหน่งใหญ่โตในการไฟฟ้า กะอีแค่โทรสั่งลูกน้องต่อไฟฟ้าให้หน่อย มันจะหนักหนาสาหัสอะไรกัน มองอีกมุมบ้าง … แล้วทำไมคุณป๋องแกจะต้องช่วยเสี่ยอู๊ดของเราด้วย อบรมด้วยกันมาไม่กี่เดือนเท่านั้นเอง ผูกพันอะไรกันนักหนาวะ !! ครูกลางเองก็ยังสงสัยว่า ถึงแม้ว่าเราจะมีเวลาอยู่ร่วมกันเพียงน้อยนิด แต่เหตุใดบางตนจึงมีความรู้สึกผูกพันกันอย่างมาก ช่วยเหลือเกื้อกูลซึ่งกันและกัน และบางคนดูเหมือนจะสนิทสนมกันเหมือนกับได้คบหากันมาหลายสิบปี (แต่บางคนก็ไม่เคยเห็นหัวกันเลย ..แหะ ๆ !) ครูกลางเคยพูดกับเพื่อนหลายคนตอนอบรมว่า ทุกคนเป็นเพื่อนชุดสุดท้ายของครูกลาง และก็เคยเขียนลงบอกเล่าเก้าสิบว่า ขอบคุณทุกคนที่ได้ช่วยเหลือเป็นห่วงเป็นใยครูบ้านนอกเช่นครูกลาง และครูกลางคิดเสมอว่ามีสายใยสัมพันธ์เชื่อมอยู่ระหว่างเพื่อนร่วมรุ่นทุกคน และคิดว่าทุกคน คงมีความรู้สึกเช่นเดียวกัน ทุกคนคงตระหนักถึงสายใยของความเป็นเพื่อน ถึงแม้จะไม่พูดออกมา และคงไม่จำเป็นต้องพูด และเสี่ยอู๊ดก็เช่นกัน เสี่ยอู๊ดของเราซึ่งกำลังป่วยเป็นหวัดงอมแงม หิวโซ และอยากพักผ่อนเต็มที กลับมาถึงบ้าน ทำอะไรไม่ได้ มองอะไรไม่เห็น จะเอาไมโครเวฟมาอุ่นข้าวเย็นก็ทำไม่ได้ ..เฮ้อ! และผู้ที่สามารถช่วยแก้ปัญหาทุกอย่างให้ลุล่วงไปได้ ก็คือเพื่อนร่วมรุ่น ที่อยู่และอบรมมาด้วยกันเพียงระยะเวลาอันสั้นนิดเดียว แต่ความเป็นเพื่อนนั้น…ยิ่งใหญ่เหลือเกิน !!

เมื่อกลางเดือนพฤษภาคม 2549 น้ำท่วมใหญ่อุตรดิตถ์ มีคนตายนับร้อย ครูกลางรอดชีวิตมาได้ แต่ก็ก็สาหัสอักโข ข้าวของเงินทองพังมลาย หายไปกะสายน้ำก็แยะ มีเพื่อนหลายคนโทรมาหาครูกลางด้วยความห่วงใย เพื่อนเราคนนึงถึงกับส่งเงินมาช่วยจำนวนเท่ากับเงินเดือนครูกลางเลย ครูกลางนึกถึงเรื่องนี้ครั้งไร น้ำตาพาลไหลออกมาทุกครั้ง ทำไมต้องโทรมาถามไถ่ทุกข์สุขกันด้วยล่ะ ทำไมต้องส่งเงินมาช่วยเหลือกันด้วยล่ะ ก็เรารู้จักกันด้วยเวลาอันสั้นและน้อยนิดเท่านั้นเองมิใช่หรือ …คำตอบก็คือ ... ไม่ว่าเราจะมีความสุข หรือจะจมอยู่ในห้วงแห่งความทุกข์ เพื่อนจะอยู่เคียงข้างเราเสมอ ครูกลางมั่นใจอย่างนั้นครับ: That’s what friends are for.

คงต้องจบเท่านี้ก่อนละครับ เนื่องจากตอนนี้ครูกลางเริ่มปวดตั้งแต่ปลายนิ้วชี้ขึ้นไปถึงไหล่ขวา เนื่องจากพิมพ์นิ้วเดียวมาเป็นชั่วโมงแล้วครับ ก่อนจบก็คงต้องอวยพรให้เพื่อนฝูงทุกคนมีความสุขตลอดปีวัวครับ และขอกราบคุณพระทั้งหลายให้ช่วยปกปักรักษา และคุ้มครองให้เพื่อน ๆ และครอบครัวอันเป็นที่รักยิ่งของทุกคน ให้อยู่รอด ปลอดภัย และมีความสุขตลอดปีใหม่ครับ

รักและคิดถึงทุกคนครับ
ครูกลาง

Create Date : 03 กุมภาพันธ์ 2552		2 comments
Last Update : 3 กุมภาพันธ์ 2552 11:34:02 น.
Counter : 266 Pageviews.
Share Tweet